மாணவர்களுக்குக் கெடு விதிக்கும் வங்கிகள்!!

கடந்த மாதம் இறுதியில் எனது ஊரில் இயங்கி வரும் ஸ்டேட் பேங்க் ஆப் திருவாங்கூர் வங்கியிலிருந்து கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்வரை கல்வி கடன் வாங்கிய மாணவர்கள் அனைவருக்கும் அலைபேசியின் வழியாக அழைப்பு வருகிறது. அலைபேசியில் பேசிய வங்கி ஊழியர்கள் வரும் 26 ம் தேதி மாணவர்கள் வாங்கிய கல்விக்கடன் சம்பந்தமாக நேரில் வந்து வங்கி மேலாளருடன் பேசுமாறு அழைப்பு விடுக்கப்படுகிறது, வெளியூரில் இருக்கும் மாணவர்கள், நேரில் வர முடியாவிட்டால் அவர்களுடைய பெற்றோரை அனுப்பி வைக்குமாறும் அறிவுறுத்தப்படுகிறது.

அவர்கள் அழைத்த தேதியில் காலையிலேயே மாணவர்களும் பெற்றோர்களும் வந்து குழுமி விடுகிறார்கள். வந்தவர்கள் ஒவ்வொருவரையும் தனித்தனியாக வங்கி மேலாளர் அழைத்துப் பேசுகிறார். எப்போது வாங்கிய கல்வி கடனைக் கட்டுவீர்கள்? என்ற பொதுவான கேள்வி கேட்க படுகிறது சிலர் கடனை மொத்தமாகக் கட்டுவதற்கு, தங்களுக்கு வசதி படும் மாதத்தை குறிப்பிட்டு சொல்லுகிறார்கள், பலர் தவணை முறையில் கட்டுகிறோம் அதற்காக வழிமுறையைக் கேட்கிறார்கள். வந்திருந்திருக்கும் மாணவர்களின் விசாரணைக்கும், விபரங்களுக்கும் பதிலளிக்க வங்கி அலுவலர்கள்  மாணவர்களை அழைக்கவில்லை. மாணவர்கள் கல்விக்கடன் வாங்கிய தொகையை மொத்தமாக வங்கியில் எப்போது கட்ட வேண்டும், வங்கிச் சொல்லும் தேதிக்குள் கட்டவில்லையென்றால் என்ன நடக்கும் என்பதைத் தெரிவிப்பதற்காக தான் அழைத்திருந்தார்கள்.

கடந்த மாத இறுதிக்குள், அதாவது நான்கு நாட்களுக்குள் கல்விக்கடனாக வாங்கிய முழுத் தொகையையும் கட்டுவதாக இருந்தால் வட்டி தள்ளுபடி. ஒரு மாதத்தில், அதாவது இந்த மாதத்திற்குள் கட்டுவதாக இருந்தால் ஒரு நாற்பதாயிரம் ரூபாய் வட்டி சேர்த்து கட்ட வேண்டும், அதற்கு மேல் எடுத்துக் கொண்டால் எழுபதாயிரம் ரூபாய் வட்டி சேர்த்து கட்ட வேண்டும், அதுவும் மூன்று மாதத்திற்குள் கட்ட வேண்டும், இல்லையென்றால் தனியாரிடம் வசூலிக்க நாங்கள் கொடுத்து விடுவோம், அப்போது உங்களுக்கு வட்டி எப்படி வரும் என்று நீங்கள் கணக்கு கூடப் போட்டு பார்க்க முடியாது என்று வந்திருந்த மாணவர்களிடமும், பெற்றோர்களிடமும் பீதியை கிளப்பி அனுப்பியிருக்கிறார்கள். கொசுறு செய்தியாக, அன்றைக்கு வந்த மாணவர்களிடமும், பெற்றோர்களிடமும் கையில் வைத்திருந்த பணத்தை கண்டிப்பாகக் கட்டி செல்லவும் சொல்லியிருக்கிறார்கள், இப்போது பணம் ஏதும் கொண்டு வரவில்லை என்று சொல்லியவர்களிடம், உங்களுடைய பாக்கெட்டை பாருங்கள், பர்ஸை பாருங்கள் என்று அனைத்தையும் சோதித்து 500 ரூபாய் இருந்தாலும் வசூலித்திருக்கிறார்கள்.

வங்கிகள் கல்விக்கடன் கொடுத்ததை வசூலிக்க வேண்டும் என்பதில் நமக்கு மாற்றுக் கருத்து கிடையாது, ஆனால் அதை வசூலிப்பதற்குச் சரியான வழிமுறைகளைக் கையாள வேண்டும் என்பதைத் தான் எதிர்பார்க்கிறோம். கல்விக்கடனைத் தவணை முறையில் கட்டுவதற்கு எதனால் வங்கிகள் அனுமதிப்பது இல்லை என்று தெரியவில்லை. முழுத் தொகையையும் மொத்தமாகக் கட்ட வேண்டும் என்று சொல்வதன் விபரமும் நமக்குப் புரியவில்லை. இப்போது ஒரு பத்து வருடங்களாகக் கிராமங்களில் கல்விக் கடனை நம்பி தான் பலரின் கனவுகள் துளிர்விட்டிருக்கின்றன. வங்கிகளில் கடன் வாங்கி கல்வி கற்றவர்கள் கண்டிப்பாகக் கடனை கட்டாமல் ஏமாற்றப் போவது கிடையாது, பெரும்பாலும் அவர்களில் சொந்த ஊரில் இருக்கும் வங்கியில் தான் கடன் வாங்கியிருப்பார்கள், வாங்கிய கடனை அந்த வங்கிகளில் செலுத்தவில்லை என்றால் அந்த வங்கிகளில் வேறு எந்தவிதமான காரியங்களுக்கும் அந்த வங்கியை அணுக முடியாது என்பதை அவர்கள் தெரிந்தே வைத்திருக்கிறார்கள், அதனால் காலம் தாழ்த்தியாவது வங்கிகளில் உள்ள கடனை அடைத்து விடுக்கிறார்கள், இது இப்படியிருக்க வங்கிகளில் நிலுவையில் இருக்கும் கல்விக்கடன்களை வசூலிக்கத் தனியார் முதலாளிகளிடம் மத்திய அரசு கொடுத்திருப்பதை என்னவென்று சொல்வது.

தேசிய வங்கிகளில் வசூல் ஆகாமல் இருக்கும் கல்விக்கடனை ரிலையன்ஸ் என்ற தனியார் நிறுவனத்திற்கு 45% என்ற கணக்கீட்டில் விற்றிருக்கிறது. இனி மாணவர்கள் கட்ட வேண்டிய கல்விக்கடனை வசூலிப்பது வங்கிகள் அல்ல, இந்த ரிலையன்ஸ் என்ற தனியார் நிறுவனம் தான். வட்டிகளுடன் சேர்த்து 125% முதல் 145% வரும் பணத்தின் மதிப்பை வெறும் 45% க்கு இந்த நிறுவனத்திற்கு மத்திய அரசு விற்றிருக்கிறது. இந்த 45% பணத்தையும் உடனடியாக, மத்திய அரசுக்கு இந்த நிறுவனம் கொடுப்பது இல்லை, முதலில் 15% பணத்தைத் தான் கொடுக்கிறது, முழுத் தொகையை மாணவர்களிடமிருந்து வசூலித்த பின்பு தான் மீத பணத்தை இந்த நிறுவனம் மத்திய அரசுக்குக் கொடுக்கும். அப்படியானால் மாணவர்களின் கல்விக்கடனில் அரசுக்கு முதலில் வருவது வெறும் 15% பணம் மட்டும் தான். அந்தத் தனியார் நிறுவனத்திற்கு வரும் லாபத்தைத் தோராயமாக கணக்கிட்டால் நம்முடைய அரசுகள் யாருக்காகத் தரகு வேலை பார்க்கிறது என்பது தெளிவாக தெரியும்.

வெறும் 45% பண மதிப்பிற்கு இந்தக் கல்வி கடனைத் தனியாருக்கு விற்றிருக்கும் மத்திய அரசு அந்தத் தள்ளுபடி சலுகையை நேரடியாக மாணவர்களுக்குக் கொடுத்திருக்கலாமே. எரிவாயு மானியம் நேரடியாக மக்களின் வங்கி கணக்கில், உர மானியம் நேரடியாக விவசாயிகளின் வங்கி கணக்கில், அரசின் மானிய தள்ளுபடி அனைத்தும் மக்களின் வங்கி கணக்கில் நேரடியாகப் போடுவோம் என்று மக்கள் அனைவருக்கும் எளிதாகக் கிடைத்து கொண்டிருந்த இந்தச் சலுகைகளை பெற வங்கி கணக்கு ஆரம்பிக்க வேண்டும் என்று ஒரு பெரிய விளம்பரம் செய்த மத்திய அரசு, கல்விக்கடனை மட்டும் மாணவர்களுக்கு நேரடியாக அந்தச் சலுகையை கொடுக்காமல் தனியார் முதலாளியைக் கூட்டு சேர்த்ததில் தெரிந்து விடுகிறது இவர்கள் சொல்லும் வளர்ச்சி யாருக்கு என்று.

சமீபத்தில் கருப்பு பணத்தைப் பதுக்கி வைத்திருக்கும் முதலாளிகளுக்கும், பணக்காரர்களுக்கும் வரும் அக்டோபர் மாதம் வரை நீட்டிப்பு கொடுத்து அதற்குள் அரசிடம் நேரடியாகக் கொண்டு வந்து ஒப்படைத்தால் எந்தவித கெடுபிடியும் இருக்காது என்று கருப்பு பண முதலைகளுக்குச் சலுகைகளை பிரதமர் நேரடியாக அறிவிக்கிறார். ஆனால் கல்வி கற்க மாணவர்கள் வாங்கிய வங்கிக் கடனை வசூலிக்கத் தனியார் முதலாளிகளிடம் எந்த வித முன்னறிவிப்பும் இல்லாமல் ஒப்படைக்கிறார், ஏன், இந்த நாட்டில் எவரெல்லாம் கருப்பு பணம் பதுக்கி வைத்திருக்கிறார்கள் என்று அரசுக்குத் தெரியாதா? அவர்களிடமிருந்து அந்தக் கருப்பு பணத்தை வசூலிக்க இப்படி தனியார் முதலாளிகளை நியமிக்க வேண்டியது தானே, அதெப்படி முடியும் திருடர் கூட்டத்தைப் பிடிக்க திருடர் கூட்டம் ஒத்துக் கொள்ளுமா என்ன?, இப்படியான செயல்களில் எல்லாம் முதலாளிகள் அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்து கொள்வார்கள், அனைத்து வங்கிகளிலும் கடன் வாங்கிய மல்லையாவின் கடனை நான் வசூலித்துத் தருகிறேன் என்று ஏதாவது ஒரு தனியார் நிறுவனம் முன்வருமா? இல்லை இந்த முதலாளிகளின் கூட்டமைப்பான நாஸ்காம்(NASSCOM) தான் மல்லையாவின் கடனுக்கு பொறுப்பேற்குமா? ஒரு காலமும் அப்படி நடக்கப் போவது இல்லை, ஆனால் ஏழை, எளிய மக்களின் விவசாய மற்றும் கல்வி கடன்களை வசூலிக்க அடியாட்களுடன் இந்தத் தனியார் முதலாளிகள் முன் வருவார்கள்.

ஒரு பக்கம் அரசு வங்கிகளிலிருந்து மாணவர்கள் வாங்கிய கல்விக்கடனை வசூலிக்கத் தனியார் நிறுவனங்களை நியமிக்கிறது, மறு பக்கம் அரசுத்துறை நிறுவனமான அஞ்சல் துறையை, தனியார்கள் செய்ய வேண்டிய வியாபாரத்தைச் செய்ய வைக்கப் போவதாக அறிவிக்கிறது. இது எந்த மாதிரியான கொள்கை என்று தெரியவில்லை. இப்படியே போனால் இன்னும் சில வருடத்தில் ஒவ்வொரு தனியார் நிறுவனத்திற்கும் ஒவ்வொரு மாநிலம், மாவட்டம் என்று பிரித்து கொடுத்து விடுவார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.

போங்க பாஸ்!, நீங்க காமெடி பண்ணிட்டு! இப்ப மட்டும் அரசு தான் மாநிலம் மற்றும் மாவட்டங்களை நிர்வகிக்கிறதா என்ன?. தாது மணல், நிலக்கரி, கிரானைட், எரிவாயு என்று மொத்த இயற்கை வளங்களும் தனியார் நிறுவனங்கள் கையில்! அப்படியானால் அரசு?


.

குற்ற உணர்வோ, வெட்கமோ இவர்களுக்கு இல்லை!!

நுங்கம்பாக்கம் ரெயில்வே நிலையத்தில் வைத்து மென்பொறியாளர் சுவாதியைப் படுகொலை செய்த குற்றவாளி யாரென்று காவல்துறை அறிவிக்கும் முன்னரே ஒரு இஸ்லாமிய நண்பர்களின் புகைப்படத்தை பெயருடன் வெளியிட்டு, இவர் தான் சுவாதியைக் கொலை செய்தவர், விரைவில் பிடிபட அதிகமாக ஷேர் செய்யுங்கள் என்ற வாசகத்துடன் சமூக வலைத்தளம் முழுவதும் வலம் வந்தது. இது ஒருபுறம் நடக்க ஒய் ஜி மகேந்திரன் போன்ற ஆட்கள் மிகக் கேவலமாக நடந்து கொண்டார்கள். இவர்களின் ஆள் மனதில் குடிகொண்டிருக்கும் முற்போக்கு இயக்கங்களின் மீது இருக்கும் வெறுப்புகளை வெளியில் சுதந்திரமாக நடமாட விட்டார்கள்.

சம்பந்தமே இல்லாமல் இந்த இஸ்லாமிய இளைஞரின் புகைப்படத்தை பகிர்ந்ததை ஏதோ மனம் பிறழ்ந்தவர்களின் செயல்கள் என்றோ, தெரியாமல் தவறுதலாக பகிர்ந்தது என்றோ எடுத்துக் கொள்ள முடியாது. இதன் பின்னால் ஒரு திட்டமிட்ட சதி செயல் இருக்கிறது என்று தான் எண்ணத் தோன்றுகிறது. காரணம் கொலை செய்யப் பட்ட பெண் உயர்குடி பிராமணர், கொலையாளியாகச் சித்தரிக்க பட்டவர் ஒரு இஸ்லாமியர், எப்படியான விஷத்தை மக்களின் மனதில் விதைக்கப் பார்க்கிறார்கள்? ஒரு கணம் சிந்தித்தால் மனம் பதறுகிறது. இப்படிப் பகிர்வதால் நடைபெறும் குழப்பங்களில் குளிர்காய்வதற்கு என்று இருக்கும் ஒரு கூட்டம் இந்தப் புகைப்படங்களை தூக்கிச் சுமப்பதில் நமக்கு எந்தவித ஆட்சேபனையும் இல்லை, இவர்களை எளிதாக இனம் கண்டு அடையாளப் படுத்திவிடலாம், ஆனால் ஆட்டு மந்தைகள் போல் அனைவரும் இந்தப் புகைப்படங்களை மற்றவர்களுக்குப் பகிர்வதை தான் எப்படிப் புரிந்து கொள்வது என்று தெரியவில்லை.

எவருக்கும் இந்தச் சமூக தளங்களில் வரும் தகவல்கள் குறித்த உண்மைத் தன்மையை பற்றிய கேள்வியோ அல்லது அவற்றைப் பற்றிய முழுமையான தகவல்களை அறிந்து கொள்ளவோ விரும்புவது இல்லை, எல்லோரும் ஒரு பொது புத்தியில் அப்படியே இயங்குகிறோம், இன்றைக்குச் சமூக வலைத்தளங்களில் பரப்பப்படும் தகவல்கள் அனைத்தும் உண்மைத் தன்மையில் எழுதப்படுவது இல்லை. அவரவரின் அடி மனதில் இருக்கும் எண்ணம் மற்றும் கண்ணோட்டத்தின் அடிப்படையில் எழுதப் படுகிறது, அவற்றை உண்மை என்று நம்ப வைக்க இந்தச் சமூக வலைத்தளங்களைப் பயன்படுத்து கொள்கிறார்கள்.

இன்றைய இளைய தலைமுறையின் எழுச்சிக்கு இந்தச் சமூக வலைத்தளங்கள் தான் காரணம் என்று நாம் பெருமிதம் அடைந்தாலும்,  அத்தகையைத் தலைமுறையின் செயல்களையும், எண்ணங்களையும் காயடிக்கும் வேலையையும் சர்வ சாதாரணமாக ஒரு கூட்டம் இந்தச் சமூக வலைத்தளம் மூலமாகவே செய்து கொண்டிருக்கிறது என்பதும் மறுக்க முடியாத உண்மை. இங்குப் பகிரப்படும் ஒவ்வொரு தகவல்களிலும் நாம் அறியப்படாத நுண்ணரசியல் இருக்கிறது, இவற்றைப் புரிந்து கொள்ள நமக்கு அதிகப்படியான வாசிப்புகளும் ஆழ்ந்த தேடல்களும் தேவைப்படுகிறது, நம்மில் பெரும்பாலானவர்களுக்கு அது தான் இருப்பதில்லையே!

வாட்ஸ் அப்பில் நான் இருக்கும் அனைத்துக் குழுமங்களில் ஒரு மணி நேரத்தில் மேற்கண்ட இஸ்லாமிய நண்பரின் புகைப்படம் பகிரப் படுகிறது. இதைப் பகிர்ந்தவர்களிடம் அதைப் பற்றிய மேற்படி தகவல்கள் கேட்டால் ஹி! ஹி! மண்டபத்தில் யாரோ, எனக்கு அனுப்பினார்கள்! நான் இங்குப் பகிர்ந்தேன்! என்ற சமாளிப்பு பதில்கள் தான் வந்தது. நம்முடைய பொது புத்தியில் ஒரு கொலையை பற்றிய தகவல்களையோ, செய்திகளையோ ஊகத்தின் அடிப்படையில் உருவகப் படுத்துவதில் இன்றைய கார்ப்பரேட் ஊடகங்களும், சமூக வலைத்தளங்களும் செயல்படுகிறது, இந்தக் கொலைகளின் உண்மைகள் இவர்களின் ஊகத்திற்கு எதிராக வரும் போது அதைப் பற்றிய குற்ற உணர்வோ, வெட்கமோ இவர்களுக்கு இல்லை, அடுத்த செய்திகளுக்கு உருவகம் கொடுக்க கிளம்பிவிடுகிறார்கள்.

என்னைப் பிடிக்கவில்லையா? எடுடா! அருவாளை என்றும் காதலிக்க மாட்டியா? நான் திருநெல்வேலி காரன் என்ற மொக்கையான ஆணாதிக்க சிந்தனையுடன் கூடிய இரண்டாம் தர ஜோக்குகள் சமூக வலைத்தளங்களில் வரத் தொடங்கி விட்டன. ஒரு படுகொலையின் குருதி இன்னும் காயவில்லை, ஆனால் அதை ஜோக்குகளாக வடித்துச் சிரிப்பதற்கு பழக்கப் படுத்திய சமூக வலைத்தளங்கள் உண்மையில் பாராட்ட பட வேண்டியது தான். ஒரு குரூர கொலை நமது சமூக சீரழிவின் நீட்சி! தன் மக்களைப் பாதுகாக்க தவறிய அரசுகளின் வீழ்ச்சி! இதைப் பற்றியெல்லாம் சிந்திக்க விடாமல் தடுப்பதில் தான் இருக்கிறது அரசியல் சூழ்ச்சி!

இந்தச் சுவாதியின் படுகொலை ரெயில் நிலையத்தில் நடந்த போது சுற்றி நின்ற மக்கள் கை கட்டி வேடிக்கை பார்த்தார்கள், எவரும் உதவிக்கு வரவில்லை என்று சமூக வலைத்தளங்களில் பொங்கியவர்கள், இப்போது முனுசாமி என்ற தொழிலாளியை, குடித்துவிட்டு ஆடி கார் ஒட்டி போதையில் ஏற்றிக் கொன்றுவிட்டு, காரை நிறுத்தாமல் ஒட்டிய ஐஸ்வர்யா என்ற பணக்கார வீட்டுப் பெண்ணை துரத்திப் பிடித்த மக்களைப் பற்றி வாயே எவரும் வாயே  திறக்கவில்லை, எதிர்மறையான விசயத்திற்கும் மனித குணத்திற்கும் பொங்கும் இந்தச் சமூக ஊடகங்கள், நேர்மறையான மனித குணங்களை கொண்ட இத்தகைய மனிதர்களைப் பற்றி அலட்டிக் கொள்வதில்லை, ஒரு வேளை யாரையோ கார் ஏற்றிக் கொன்றார்கள், காவல் துறை வந்து பார்த்து கொள்வார்கள் என்று அந்த கார் ஒட்டிய பெண்மணியை விட்டிருந்தால், அன்றைக்கு அந்த ஆடி காரை ஒட்டியது தொழிலதிபர் வீட்டில் வேலை செய்யும் ஓட்டுநர் என்று மறுநாள் பத்திரிக்கையில் பெரிய செய்தியாக வந்திருக்கும்.

.

யாருய்யா இந்தச் சிம்பு, அனிருத் ?

சென்னை நுங்கம்பாக்கம் ரெயில்வே நிலையத்தில் நடந்த சுவாதி படுகொலை மிகக் கொடூரமானது, கண்டிப்பாக இந்தக் கொலையை செய்தவன் மனித தன்மை சிறிதும் இல்லாதவனாகத் தான் இருப்பான். அவனுக்கு எத்தகையைக் கொடூர தண்டனையைக் கொடுத்தாலும் அது இந்தக் கொலைக்கு ஈடாகாது. இது இப்படி இருக்க இந்தக் கொலையை வைத்து சமூக வலைத்தளங்களில் சிலர் நடத்தும் அரசியலும், கண் துடைப்பு ஒப்பாரிகளும் தாங்க முடியவில்லை.

யாருய்யா இந்தச் சிம்பு, அனிருத் ?

அவர்கள் பாடிய பீப் பாடல்களின் நீட்சிகள் தான் இந்தச் சுவாதியின் கொலையும், வினுபிரியாவின் தற்கொலையும் என்று கூடவா இந்த மர மண்டைகளுக்குப் புரியவில்லை. யாருக்காகக் கொடி பிடிக்கிறோம், எதற்காகக் கொடி பிடிக்கிறோம் என்று கூட தெரியாமல் எவனோ ஒருவன் வெட்டி ஒட்டிய வால்களை ஷேர் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். அந்தப் பாடலை பாடியதற்குச் சிம்பு மற்றும் அனிருத் இருவரில் ஒருவரோ, அவர்களுடைய குடும்பத்தினரோ இதுவரையிலும் ஒரு சிறு துளி வருத்தம் கூட தெரிவிக்கவில்லை. தவறுகள் செய்வது இயல்பு, ஆனால் அதைத் திருத்தி கொள்ள முயல்வதும், நடந்த தவற்றுக்கு வருத்தம் தெரிவிப்பதும் தான் பண்பட்ட மனிதர்களின் செயல்களாக இருக்கும். ஆனால் இந்தத் தற்குறிகளிடம் இதையெல்லாம் எதிர்பார்க்க முடியாது, மாதர் சங்கத்தின் செயல்பாடுகளை விமர்சிக்க இந்த இருவர் செய்த ஈனச் செயலுக்கு இலக்கணம் கற்பிப்பது தான் கொடுமையாக இருக்கிறது.

தன்னுடைய மனைவியையோ, சகோதரியையோ எந்தவொரு பொது தளங்களிலும், சமூக தளங்களிலும் இயங்க அனுமதிக்காத காவாளி கூட்டம் தான் இன்றைக்கு மாதர் சங்கங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று வகுப்பு எடுக்கிறது. இது கூட வேண்டாம், அடுக்கு மாடி குடியிருப்புகளில் கூடும் கூட்டங்களுக்கு கூட தன்னுடைய வீட்டிலிருக்கும் பெண்களை அனுமதிக்காத கூட்டம் தான் இன்று ஏதோ ஒரு சில பிரச்சனைகளுக்காவது குரல் கொடுக்கும் பெண்கள் அமைப்பைப் பார்த்து ஊளையிடுகிறார்கள். சமூக வலைத்தளங்களில் செயல்படும் ஒரு சில‌ பெண்களையே இந்த ஆணாதிக்க மனநிலை கொண்ட கூட்டம் படுத்தும் பாடு கொஞ்சம் நஞ்சம் அல்ல, வலைத்தளங்களில் கூட பெண்களுக்கு எதிராக எழுதியிருக்கும் பல பதிவுகளை நீங்கள் பார்க்கலாம், முன்பு போல் பல பெண்கள் இந்தத் தளங்களில் செயல்படாமல் முழுமையாக விலகி இருக்கிறார்கள். இப்படியான சூழ்நிலையில் வீதியில் இறங்கி குரல் கொடுக்கும் பெண்களின் முன் இருப்பது மிகப் பெரிய சவால். அவர்களுக்கு ஆதரவாகக் கூட நீங்கள் எழுத வேண்டாம், அவர்களைக் கொச்சைப்படுத்தாமல் இருந்தால் போதும்.

தன்னைப்போல் ஒரு பிறவி தான் பெண், இந்த உலகத்தில் நமக்கு இருக்கும் அனைத்து உரிமையும் அவளுக்கும் இருக்கிறது என்பதை ஒத்துக்கொள்ள அல்லது அந்த உரிமையை அவள் எடுத்துக் கொள்ளும் போது சகித்து கொள்ள முடியாமல் உள்ளுக்குள் புழுங்கி கொண்டிருக்கும் அந்த ஆணாதிக்க மனோபாவம் தான் இப்படியான செயல்களை செய்ய வைக்கிறது.

தன்னை ஒரு பெண் விரும்பா விட்டால், அவனவனுக்கான திறமை மற்றும் தகுதிக்கேற்ப அவளைத் தாக்குவதற்கு கீழ்கண்ட வழிகளில் ஆயுதங்களைத் தூக்குகிறான்.

*அவளைத் திட்டி பாடல்கள்/கவிதைகள் எழுதுவது, எழுத முடியாதவன் கை கொட்டி அந்தப் பாடல்களை/கவிதைகளை ரசிப்பது.. 

*அவளுடைய நடத்தைக்குக் களங்கம் விளைவிக்க முயல்வது, சமூகத்தில் அவளின் ஒழுக்கத்தைப் பற்றி புனைவு கதைகள் கட்டுவது..

*சமூக வலைத்தளங்களில் அவர்களின் அந்தரங்க புகைப்படங்களை பகிருவது, அதை வைத்துக்கொண்டு நண்பர்களுடன் சேர்ந்து மிரட்டுவது..

*அமிலத்தை எடுத்து அவளின் முகத்தில் வீசுவது இல்லையென்றால் கத்தி எடுத்து படுகொலை செய்வது..

எப்படியான மனநிலையில் நாம் வாழ்ந்து கொண்டியிருக்கிறோம் என்று சுய சிந்தனை செய்து கொள்வது நமக்கும் நம்முடைய தலைமுறைக்கும் நலன் பயக்கும். காரணம் நீ வானத்திலிருந்து குதித்து வந்தவன் அல்ல, உன்னுடன் தாயாக, மனைவியாக, சகோதரியாக இருக்கும் இன்னொரு பிறவியை அழிக்கத் தான் மேலே சொல்லியிருக்கும் ஆயுதங்களை எடுத்து வீசுகிறாய்.

(பழைய திருவிளையாடல் பட பாலைய்யா வசனம் ஞாபகம் வரலாம்)

ஆமா, யாரோ பண்டிதராம்!
என்னை சொல்லிட்டு இவன் உளறுகிறான், பண்டிதர் இல்ல, பாகவதராம்! ஹி ஹி !!
இரண்டு பயலுவளும் உளறுகிறார்கள்!
அப்படியா! நீ திருத்திச் சொல்லு!
பண்டிதரும் இல்ல ! பாகவதரும் இல்ல ! ஒய் ஜி மகேந்திரன் னு ஒருத்தரு!
யாரவர்?
இந்த கலா மண்டபத்துல நாடகத்துல எல்லாம் நடிப்பாருல்ல!
வேதனை! வேதனை! இந்த படு கொலையைக் கண்டிக்க வேறு ஆளே கிடைக்கவில்லையா?
பழைய படங்களில் கூடச் சோடா புட்டி கண்ணாடி போட்டுவிட்டு, கைவிரலைச் சப்பி கொண்டே நடிப்பார் அவரு தானுங்க!
என்னடா இது! இந்தத் தமிழ் நாட்டுக்கு வந்த சோதனை! இந்தப் படுகொலையை பத்தி கருத்து கேட்க வேற ஆளே கிடைக்கவில்லையா!
என்னங்க செய்யுறது! மேக்கப் போட்டு திரையில் வந்துட்டா, சமூகத்துக்குக் கருத்து சொல்லித் தானே ஆகவேண்டும்!
ஆமா! ஆமா! கண்டிப்பா சொல்லித்தான் ஆகவேண்டும்!
சமூகத்தில் அநியாயம் நடந்தால் அப்படியே பொங்கிடுவார்!
ஓ அப்படியா! அந்த பீப் பாட்டுக்கு இசை அமைத்த, இவருடைய பங்காளி பையன் அனிருத் பற்றி என்ன பொங்கி இருக்காரு?

ஙே! ஙே! ஙே! ஙே! ஙே!

பாலா இருந்தால் பொங்கும்! பச்சை தண்ணி எப்படிப் பொங்கும்?


.

தமிழ் சினிமா_டாஸ்மாக்கும், குழந்தைகள் காதலும்!!!

இன்றைய தமிழ் திரைப்பட உலகிற்குப் பல புதிய இளம் இயக்குனர்களின் வருகை ஆரோக்கியமானதாகத் தான் பார்க்க படுகிறது. கடந்த சில வருடங்களில் சமூகம் சார்ந்த படங்கள் அதிகமாக வந்திருப்பதும் பாராட்டுக்குரியதே. ஆனாலும் சில திரைப்படங்களில் சில காட்சிகள் வலுக்கட்டாயமாக‌த் திணிக்கப் படுகின்றதா, அல்லது கதைக்கு அவசியமாக‌ வைக்கிறார்களா என்பது மட்டும் புரியவில்லை. அவைகளில் முதன்மையாய் இருப்பது டாஸ்மாக் கலாச்சாரம், இன்னொன்று குழந்தைகளில் காதல்.

இப்போது வெளிவரும் திரைப்படங்களில் டாஸ்மாக் பார்களின் முன்பு நின்று கொண்டு குத்துப்பாடல் பாடி ஆடுவதோ அல்லது நண்பர்களுடன் சேர்ந்து கொண்டு டாஸ்மாக் பார்களில் வட்டமாக அமர்ந்து கும்மாளம் அடிப்பதோ இல்லாத படங்களை விரல் விட்டு எண்ணி விடலாம். காதல் தோற்றால் மது அருந்திக் கொண்டு அந்தப் பெண்ணின் வீட்டின் முன் நின்றுகொண்டு சண்டையிட வேண்டும் அல்லது ஒட்டு மொத்தப் பெண்களையும் திட்டிப் பாட்டுப் பாடி ஆட வேண்டும் என்ற அதர பழசு காட்சியைத் தாண்டி எவராலும் இன்றைக்கும் யோசிக்க முடியவில்லையா?. பழைய இயக்குனர்கள் தான் அதைத் தாண்டி யோசிக்கவில்லை என்று வைத்தாலும் இன்றைக்குப் புதிதாக வரும் இளம் இயக்குனர்களும் அதற்கு மேல் தான் இருக்கிறார்கள்.

கல்லூரி வாழ்க்கையை மையமாகக் கொண்டு வெளிவரும் திரைப்படங்களில் கல்லூரி மாணவர்களாக‌ நடிக்கும் நடிகர்களின் கைகளிலும் மதுப்பாட்டில் கொடுக்காமல் இயக்குனர்களால் அந்தத் திரைப்படங்களை எடுக்க முடியவில்லை. திரைப்படங்களில் காதலிக்கும் நாய‌கிகள் தன்னுடைய காதலன் மதுக் குடிப்பவன் என்று தெரிந்தால், தன்னுடைய காதலன் பிறந்த நாளுக்கு மதுப்பாட்டில்களைப் பரிசாக அளிப்பதாகக் காட்சி அமைக்கும் இயக்குனர்களிடம் கேட்பது ஒன்று தான். நீங்கள் எல்லாம் நம் தமிழ் நாட்டில் தான் இருக்கிறீர்களா?. இன்றைய கல்லூரி பெண்கள் மதுக்கடைகளுக்கு எதிராக நடத்தும் போராட்டங்கள் எல்லாம் நீங்கள் ஊடகங்களில் பார்ப்பது இல்லையா?. அவர்களின் உண்ணாவிரதங்கள் உங்கள் இதயங்களை நெருட வில்லையா?. இத்தகைய‌ காட்சிகளைத் திரைப்படங்களில் வைப்பது, மது என்ற அரக்கனுக்கு எதிராகப் போராடும் பெண்களைக் கொச்சை படுத்துவதாக உங்கள் மனசாட்சிக்கு தெரியவில்லையா?. எத்தனையோ கல்லூரி மாண‌வர்கள் அனைத்து டாஸ்மாக் கடைகளையும் அரசு மூட வேண்டும் என்று போராட்டங்கள் நடத்துவதும், உண்ணாவிரதம் இருப்பதும் உங்களுக்கு தெரியாதா?.

விளையாட்டை மையமாகக் கொண்டு வரும் படங்களில் கூட உங்களால் நடிகர்களின் கைகளில் மதுப்பாட்டில் கொடுக்காமல் எடுக்க முடியவில்லை. விளையாட்டில் ஒரு மாணவன் சாதிக்க வேண்டும் என்றால் முதலில் அவன் கையில் தொடக் கூடாத ஒன்று போதைப் பொருட்கள் என்பது அனைவருக்கும் தெரியும். ஆனால் இந்த இயக்குனர்களுக்கு தெரியாமல் போனது ஆச்சரியமே. வலுக்கட்டாயமாகத் திரைப்படங்களில் திணிக்கப்படும் மொக்கை காமெடிகள் மற்றும் பாடல் காட்சிகள் அமைக்க‌ வேண்டுமானால் இத்த‌கைய‌ டாஸ்மாக் க‌டை கலாச்சாரம் தான் உதவும். அதை தாண்டி இவர்களால் யோசிக்க முடியாததற்கு காரணம், இயக்குனர்களின் கற்பனை வறட்சி என்று சொல்வதைத் தவிர வேறு என்ன?.

இன்றைக்குத் தமிழ் நாட்டில் எவருமே குடிக்கவில்லையா?. அல்லது டாஸ்மாக்கில் மதுப்பானங்களே விற்பனையாகவில்லையா என்று நீங்கள் கேள்விகள் கேட்கலாம். உண்மைதான், ஊருக்கு ஊர் பள்ளிக்கூடம் இருக்கின்றதோ இல்லையோ!, ஆனால் டாஸ்மாக் கடைகள் இல்லாத ஊரே இல்லை என்று சொல்லுமளவிற்குத் தமிழக அரசு எல்லா இடங்களிலும் டாஸ்மாக் கடைகளைத் திறந்திருக்கிறது. ஆனால் முன்பு எப்போதும் இல்லாத அளவிற்கு, இப்போது மக்களிடம் இந்த டாஸ்மாக் கடைகளுக்கு எதிரான‌ போராட்டங்கள் அதிகரித்திருக்கின்றது. இந்தக் கடைகளுக்கு எதிராக, அந்தக் கல்லூரி மாண‌வர்கள் போராட்டம், இந்தக் கல்லூரி மாணிவிகள் உண்ணாவிரதம், சென்னையில் சமூக ஆர்வலர்களின் ஆர்பாட்டம் மற்றும் கிராமங்களில் பெண்கள் அமைப்பினர் சாலை மறியல் என்ற செய்திகளைத் தான் தினந்தோறும் ஊடங்களிலும் நாளிதழ்களிலும் பார்க்க முடிகிறது.

ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் அந்தந்த சூழலில் இருக்கும் சமூகம் சார்ந்த பிரச்சனைகளைப் பிரதிபலிப்பதில் சினிமா ஊடகம் முக்கியப் பங்கு வகிக்கிறது. அந்த வகையில் இன்றைய‌ சினிமா ஊடகம், டாஸ்மாக் கலாச்சாரத்தை வளர்த்தெடுக்கும் வேலையைச் செய்கின்றனவா? அல்லது அதற்கு எதிராக மக்கள் நடத்தும் போரட்டங்களின் குரலை ஓங்கி ஒலிக்கச் செய்கின்றனவா?. என்று பார்த்தால் இரண்டாவது வேலையைச் செய்வதாகத் தான் தோன்றுகிறது. போதைப்பொருட்களுக்கு அடிமையாகாத‌ அடுத்த‌ தலைமுறையை வளர்த்தெடுக்க வேண்டிய பொறுப்பு நம் அனைவருக்கும் இருக்கிறது. அதனால் இப்போது வரும் இளம் இயக்குனர்களாவது டாஸ்மாக் கலச்சாரத்தைத் தவிர வேறு பாதையில் பய‌ணித்தால் நன்று.

சிறு வயதில் பள்ளி வாழ்க்கையை அனைவரும் கடந்து தான் வந்திருப்போம். ஓரிரு வருடங்கள் ஒரு பள்ளியில் படித்துவிட்டு வீட்டின் சூழலால் அந்தப் பள்ளியில் இருந்து மாற்றலாகி வேறு ஒரு பள்ளியில் போய்ச் சேரும் முதல் நாள், அறிமுகம் இல்லாத நண்பர்களில் எவன் ஒருவன் நமக்கு முதலில் ஒரு குச்சியோ, அல்லது மாங்கா வடுவோ தருகிறானோ அவனைத் தான் நம்முடைய மனம் காலம் முழுவதும் மறக்காமல் இணைபிரியா நண்பனாக வைத்திருக்கும், அவனுடன் தான் தோளில் மீது கையைப் போட்டுப் பள்ளியில் நடைப் போடுவோம். அதைப்போல் தான் பெண் தோழிகளிடமும், எழுதுவதற்குப் பென்சில் இல்லை என்று வகுப்பாசிரியரால் எழுப்பி விடப்படும் போது, சினேகப் பார்வையால் எந்தப் பெண் நமக்குப் பென்சில் தந்து உதவுகிறாரோ அவர் மீதும் நம்மையறியாமல் ஒர் இனம் புரியாத ஈர்ப்பு வந்து விடுகிறது.

சிறுவர்களுக்கு தன்னுடன் படிக்கும் அல்லது விளையாடும் ஒருவரின் மீது வரும் ஈர்ப்பு, அந்த ஒருவர் ஆண்களாக் இருந்தால் அது நட்பு என்றும், பெண்ணாக இருந்தால் காதல் என்றும் இன்றைய சினிமாக்கள் சித்தரிப்பது ஆபாசத்தின் உச்சம்.

இப்போது வரும் சினிமாக்களில் நாயகனின் பால்ய கால‌ வாழ்க்கையைப் படம் பிடித்துக் காட்டுகிறேன் என்று இயக்குனர்களின் மனதில் உள்ள‌ வக்கிர எண்ணங்களை எடுத்து தொலைக்கிறார்கள். சிறு வயது நாயகன் என்றால் அவனுக்கு ஒரு சிறு வயது காதலியும் காட்டப்படுகிறாள். அந்த வயதிலேயே அவளுக்குப் பரிசுகள் தருவதில் இருந்து, அந்தக் காதலிக்காக நண்பர்களுடன் சண்டை போடுவது வரை காட்சி படுத்துகிறார்கள். இதைவிடக் கொடுமை அந்தச் சிறு வயது காதலிக்கு முத்தம் கொடுப்பது என்று வைக்கும் காட்சிகள். இவையெல்லாம் எந்த விதத்தில் படத்தின் வெற்றிக்கு உதவுகின்றன என்று நமக்கு தெரிய‌வில்லை, ஆனால் அந்த காட்சிகளை குழந்தைகளுடன் வந்து திரையரங்குகளில் பார்க்கும் பெற்றோரின் மனநிலையும், அந்த குழந்தைகள் மனநிலையும் எப்படி இருக்கும் என்று இயக்குனர்கள் சிந்தித்தால் நலமாக இருக்கும்.

.

ஆட்டோ_ஏன்டா மீட்டர் போட்டு ஓட்டல!!!!

நான் இந்தப் பதிவில் முதலிலேயே சொல்லிவிடுகிறேன், ஆட்டோவில் கட்டண மீட்டர்கள் வைக்கக் கூடாது என்றோ, அல்லது அதில் வைத்திருக்கும் கட்டணத்தை விட அதிகமாக வாங்குவது நியாயம் என்று சொல்ல வரவில்லை. ஆனால் இந்த ஆட்டோ கட்டணத்தை ம‌ட்டும் பெரிதாகப் பேசும் அல்லது எழுதும் நண்பர்களிடம் கேட்பது ஒன்றுதான். ஆட்டோக்காரர்களிடம் மட்டும் "ஏன்டா மீட்டர் போட்டு ஓட்டல" என்று சர்வ சாதரணமாக‌ கேட்கும் நாம் கீழே நான் சொல்லியிருக்கும் விசயங்களை எப்படி அணுகிறோம் என்று அவரவர் மனசாட்சிக்கே விட்டுவிடுகிறேன்.

இன்று பெருநகரங்களில் இருக்கும் திரையரங்குகளில் விற்கப்படும் ஒரு சாதரண மினரல் வாட்டர் பாட்டிலின் விலை என்ன? அதே வாட்டர் பாட்டிலை வெளியில் வாங்கினால் அதன் விலை என்ன? என்பது அனைவருக்கும் தெரியும். திரையரங்குகளில் விற்கப்படும் ஒரு பாப்கார்ன் விலையில் வெளியில் உள்ள கடைகளில் அதேப்போல் இரண்டு வாங்க முடியும். ஆனால் அங்கெல்லாம் யாரும் ஏன்டா இப்படி விற்கிறீங்கனு பொங்குவதைப் பார்க்க முடியவில்லை. வாயை மூடிவிட்டு வாங்கிச் சாப்பிடுகிறார்கள். இதைவிடக் கொடுமை வெளியில் இருந்து உணவுப் பொருட்களைக் கொண்டு வரக்கூடாது என்று வாசலியே போர்டு மாட்டிவிட்டு, அதற்கும் ஆள் வைத்துப் பரிசோதனை செய்கிறார்கள். டிக்கெட் எடுத்து தான் உள்ளே வருகிறேன், அதேப்போல் என்னுடைய பணத்தை கொடுத்து தான் வெளியில் இருந்து உணவுப் பொருளும் வாங்கி வருகிறேன். ஏன்டா இவைகளை நான் உள்ளேக் கொண்டு போகக்கூடாது என்று எவரும் கேட்பதில்லை. திரையரங்குகளில் டிக்கெட்டுகளுக்குச் செய்யும் செலவை விட, இங்கு வாங்கும் உணவுப் பொருட்களுக்கு அநியாயமாகக் கொடுக்கும் விலையின் செலவு அதிகம். திரையர‌ங்கில் முப்பது ரூபாய் ஐஸ்கீரிமை ஐம்பது ரூபாய்க்கு கணக்குக் கேட்காமல் வாங்கிச் சாப்பிட்ட‌ நாம் தான் வெளியில் வந்து, நடு வெயிலில் ரோட்டோரத்தில் நின்று "ஆட்டோ வேணுமா சார்?" என்று அழைப்பவரிடம் பத்து ரூபாய்க்குப் பேரம் பேசுவோம்.

ஆன்லைனில் பஸ் டிக்கெட் புக் பண்ணும் அனைவருக்கும் தெரிந்திருக்கும், வாரத்தில் சாதரண நாட்களில் இருக்கும் டிக்கெட்டின் விலையை விடச் சனி மற்றும் ஞாயிறுகளில் மட்டும் ஒரு டிக்கெட்டின் விலை நூறு ரூபாயில் இருந்து முந்நூறு ரூபாய் வரை அதிகமாக இருக்கும். இந்த மோசடி முன்பெல்லாம் பண்டிகை காலங்களில் தான் இருந்த‌து, ஆனால் இப்போது வார இறுதி நாட்களிலேயே இப்படி விலையேற்றி கட்டணம் வசூலிக்கிறார்கள். இந்தப் பஸ் முதலாளிகள் சனி மற்றும் ஞாயிறுகளில் மட்டும் டீசலுக்கு அதிக விலை கொடுப்பதில்லை, அதேப்போலப் பஸ் ஓட்டும் ஓட்டுநர்களுக்கும் அதிகச் சம்பளம் கொடுத்தும் விடப் போவதில்லை. "அப்புறம் எதற்கு இந்த விலையேற்றம்?" எவருக்கும் கேட்கும் துணிவில்லை. ஒரு பஸ் டிக்கெட்டிற்கு நூறு முதல் முந்நூறு ரூபாய் அதிகமாக எந்தக் கேள்வியும் இல்லாமல் கொடுத்து பயணித்து விட்டு விடியற் காலையில் பஸ்சை விட்டு இறங்கி போக வேண்டிய இடத்திற்காக ஆட்டோவை தேடும் போது, நமக்காகவே காத்திருந்தது போல் வந்து "எங்க சார் போகனும், வா சார் உட்கார்" என்று கேட்கும் ஆட்டோகாரரிடம் தான் "மீட்டர் போட்டா வ‌ரேன்" என்று சட்டம் பேசுவோம்.

இப்போது சாதரணமாக ஒரு ஹோட்டலில் சென்று டிபன் ஆர்டர் செய்தாலே அதைக் கொண்டு வந்து பரிமாறும் சர்வர், இறுதியில் பில் கொடுக்கும் போது நமது முகத்தைப் பார்க்கிறார். அவருக்கும் பத்து ரூபாய்க்குக் குறையாமல் டிப்ஸ் வைக்க வேண்டும். சாப்பிட்டது ஐம்பது, அதற்குக் கொடுக்கும் டிப்ஸ் பத்து. இன்னும் கொஞ்சம் பெரிய ஹோட்டல்களில் நடக்கும் டிப்ஸ் பற்றி அனைவருக்கும் தெரியும் தனது கவுரத்திற்கான குறியீடாகப் போட்டா போட்டி போட்டு கொடுக்கும் டிப்ஸ் கொஞ்சம் அல்ல. இவ்வளவு தாரளமாக நடந்து கொள்ளும் நாம் தான் ஹோட்டலுக்கு வெளியில் நிற்கும் ஆட்டோகாரரிடம் வந்தால் மட்டும் சிக்கனம் பேசுவோம். நான் இப்போது இருக்கும் ஹைதிராபாத்க்கு வந்தவர்களுக்குத் தெரியும். பிரியாணி என்றால் அது பாவர்ஜி ஹோட்டல் என்று. அந்தக் கடையின் பிரியாணி என்றால் சாப்பிட விருப்பமில்லை என்று சொல்பவனும் சாப்பிடுவான். அந்த அளவிற்குப் பிரியாணி சுவையாக இருக்கும். இந்த ஹோட்டலில் சாப்பிட எப்போதும் நமது ஊரில் நடக்கும் கல்யாணப் பந்தி போல் தள்ளுமுள்ளாகத் தான் இருக்கும். இந்த ஹோட்டலில் பில் போடுவதும், பணம் வங்குவதும் நமக்குப் பரிமாறும் சர்வர் தான். மொத்தமாகப் பில் போட்டு கொடுக்கும் போதே அவருக்குத் தேவையான டிப்ஸை அவரே பில்லில் போட்டு நம்மிடம் வாங்கிக் கொள்வார். ஒரு வேளை பில்லில் போட மறந்து விட்டால் அவரே கேட்டு வாங்கிக் கொள்வார். நாம் சாப்பிடும் தொகைக்கு ஏற்ப அவர்களின் டிப்ஸும் இருக்கும்.

இப்போது பயணத்திற்கு "நாங்க இருக்கோம் வாங்க" என்று நம்மைக் கனிவாக அழைப்பவர்கள் கால் டாக்சி வைத்திருப்போர். இவர்கள் இப்போது ஒரு சிஸ்டம் வைத்திருக்கார்கள், ஒரு மணி நேரத்திற்குள் ஒரு குறிப்பிட்ட‌ கிலோ மீட்டர் நாம் பயணம் செய்யலாம் அதற்கு ஒரு கட்டணம் நிர்ணயித்து உள்ளார்கள். இதைப் பிளான் செய்து நாம் புக் பண்ணினால் என்ன ஆகும் என்பதைக் கீழே விளக்குகிறேன். நாம் போக வேண்டிய இடத்திற்கு ஆகும் நேரம் கால் மணி நேரம், அப்படியானால் வருவதற்கும் கால் மணி நேரம், சென்ற‌ இடத்தில் நம‌க்கு ஆகும் வேலைக்கான நேரம் அரை மணி நேரம் ஆக மொத்தம் ஒரு மணி நேரம் நமக்குத் தேவைப்படுகிறது. அதனால் நாம் அந்தக் கால் டாக்சியில் உள்ள ஒரு மணி நேர பிளானை புக் செய்கிறேம் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். நாம் போகும் போது கால் மணி நேரத்தில் சென்று விடுகிறேம், அங்குள்ள வேலையையும் அரை மணி நேரத்தில் முடித்து விடுகிறேம் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். ஆனால் வரும் போது டிராபிக் காரணமாக நாம் பத்து நிமிடம் தாமதமாக வருகிறோம் என்றால் அவர்கள் கேட்கும் தொகை எவ்வளவு தெரியுமா? அதேப்போல் மற்றொரு ஒரு மணி நேரத்திற்கான பணம். இரண்டு மணி நேரத்திற்கான பணத்தைக் கொடுத்தால் தான் உண்டு. டிரைவரிடம் எப்படி என்று கேட்டால் அவர் மீட்டரை காட்டுவார். சார் எனக்கு இதில் எதுவும் கிடைக்காது, நீங்கள் குறைத்துக் கொடுத்தால் எனது சம்பள‌த்தில் பிடித்துக் கொள்வார்கள் என்று கையை விரிப்பார். இதையே ஒர் ஆட்டோ டிரைவர் செய்தால் நம்முடைய எதிர்வினை என்னவாக இருக்கும்.

இன்றைக்கும் சாலையில் விபத்து நடந்தால் முதலில் வந்து உதவுபவர்கள் ஏதாவது ஒரு சில‌ ஆட்டோ டிரைவராகத் தான் இருப்பார். அது மட்டுமல்ல குடித்துவிட்டு நடுச் சாலையில் விழுந்துக் கிடப்பவ‌ர்களைச் சற்று ஒதுக்கி போடுவதற்கோ அல்லது அவனுடய ஆடையைச் சரிசெய்வதற்கோ வழியில் செல்லும் எவருக்கும் மனசு வராது. அதையும் மனிதாபிமானம் உள்ள ஓர் ஆட்டோ டிரைவர் செய்வதை நாம் கைக‌ட்டி வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டு இருப்போம்.

ச‌மீபத்தில் ஒரு தொலைக்காட்சியில் நடந்த விவாதத்தில், முதியோர்களை இன்றைய தலைமுறைகள் எவ்வாறு கவனிக்கின்றன என்ற தலைப்பில் பேசிய ஒரு பிரபல மருத்துவமனையின் தலைமை மருத்துவர் கூறியது; இன்றைக்கு வீட்டில் தனியாக இருக்கும் பெரும்பாலான முதியவர்களை மருத்துவமனைக்கு அழைத்து வருவது மனிதாபிமானம் உள்ள ஏதாவது ஒரு சில‌ ஆட்டோ டிரைவர்கள் தான். இந்த ஆட்டோ டிரைவர்கள் இல்லையென்றால் இந்த முதியவர்களை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துவர எவரும் உதவுவதில்லை, அவர்களின் பிள்ளைகளுக்கும் நேரமில்லை.

சமீபத்தில் நான் சென்னை வந்தபோது ஆட்டோவில் பயணம் செய்ய வேண்டியிருந்தது. அப்போது அவரிடம் மீட்டர் கட்டணம் பற்றிப் பேசினேன். என்னங்க மீட்டர் போட்டு ஓட்டினா லாபமா? நஷ்டமா? என்றேன், அவரோ எனக்கே தெரியல சார் என்றார். அப்புறம் நஷ்டம் தான் சார். எங்க சார்!! சவாரி கிடைக்க மாட்டேங்குது, எங்களுக்கு உறுதியாக இத்தனை சவாரி கிடைக்கும் என்று இருந்தால் லாபமாக இருக்கும். ஆனால் இப்போது சாவரி கிடைப்பதே குறைவாக இருக்கு என்று சொன்னார். அவர் கூறியதும் எனக்கு உண்மையாகப் பட்டது, காரணம் இவர்களுக்கு இன்று இத்தனை சாவரிகள் கிடைக்கும் என்ற உறுதி இல்லை. ஆனால் அன்றைக்கும் அவர்கள் குடும்பத்தை நடத்த வேண்டும், பிள்ளைகளைப் படிக்க வைக்க வேண்டும். அவர்களுக்குத் தேவையான பொருட்களை வாங்கிக் கொடுக்க வேண்டும். இன்றைய விலைவாசி உயர்வு மேல் மட்டத்தில் இருப்பவர்களையே அசைத்துப் பார்க்கிறது, இவர்கள் எல்லாம் எம்மாத்திரம். நம்மிடம் வாங்கும் பத்து, இருபது ரூபாய்களைக் கொண்டு அவர்கள் ஒன்றும் பங்களா கட்டிவிட முடியாது. அவர்கள் குடியிருப்பது என்பதோ வாடகை வீடுகளிலும், சேரிகளிலும் தான். அவர்களின் வாழ்க்கை தரமும் பெரிதாக உயர்ந்தாகவும் இல்லை.

இந்த ஆட்டோ டிரைவர்களுக்குக் கேட்கும் தொகையை எந்தக் கேள்வியும் கேட்காமல் கொடுக்கும் சில பயணிகளால் தான் இந்த பிரச்சனை என்றுப் புகார் வேறு கூறுகிறார்கள் முற்போக்காளர்கள். இவர்களால் தான் இந்த ஆட்டோ டிரைவர்கள் எல்லோரிடமும் அதிகமாக பணம் கேட்பதாகவும் எழுதுகிறார்கள். இப்படிக் கொடுப்பவர்கள் தான் முதலில் திருந்த வேண்டும் என்று அறிவுரை வேறு. என்ன கொடுமை... கண்டிப்பாக நான் கொடுக்கும் பத்து அல்லது இருபது ரூபாய், அவனுடைய குழந்தைக்குப் பிஸ்கட் ஆகத் தான் வீட்டுக்கு போகும். இப்படிக் கொடுப்பதை நிறுத்தி தான் நான் திருந்த வேண்டும் என்றால் நான் திருந்தாமலே இருந்துவிட்டுப் போகிறேன்.

பதினைந்து ரூபாய் தண்ணீர் பட்டிலை இருபத்திஐந்து ரூபாய் சொல்லும் போது வாயை மூடிக் கொண்டு வாங்கும் நாம், ஆட்டோ காரர்களில் சட்டையைப் பிடிப்பது எதனால். மேலே சொல்லியிருக்கும் பிரச்சனைகளை எல்லாம் எந்தப் பத்திரிக்கையும் எழுதியதாகவோ அல்லது ஊடகங்கள் பொங்கியதாகவோ தெரியவில்லை. காரணம் இந்தப் பெரிய கார்பரேட் முதலாளிகளில் விளம்பரம் பத்திரிக்கைகளுக்கும், ஊடகங்களுக்கும் தேவை. இவர்களில் நியாயம், அநியாயம் எல்லாம் உழைக்கும் வர்க்கத்திற்கு மட்டும் தான்.

.