பிச்சைப் பாத்திரம் ஏந்தி!!

ஊரில் இருக்கும் போது, வழக்கமான ஒரு நாள். காலையில் துக்கம் எழுந்து, கடன்களை முடித்து காபி குடிக்கும் போது அன்றைய தினம் எனக்கான அலுவல்கள் சொல்லிக்கொள்ளும் படி எதுவும் இல்லை என்று தோன்றியதால் நாகர்கோவிலில் கடை வைத்திருக்கும் நண்பனைப் பார்த்து வரலாம் என்ற எண்ணம் வந்தது. ஊரில் இருக்கும் போது இப்படியான நாட்கள் கிடைப்பது மிக அரிதாக இருக்கும். உறவினர்கள் எவராவது அவர்கள் வீட்டிற்கு அழைத்திருப்பார்கள் அல்லது ஏதாவது ஒரு வேலையாக அரசு அலுவலகங்களுக்குச் சென்று வர வேண்டியிருக்கும், இல்லையென்றால் குடும்பத்தில் சுப காரியங்கள் ஏதாவது இருக்கும். அப்படி எதுவும் இல்லையென்றால் மனைவி தன்னுடைய வீட்டிற்குச் சென்று வரலாம் என்று அழைப்பார்கள். அன்றைக்கு இப்படியான லவுகீக‌ வேலைகள் ஏதும் இதுவரை காதுக்கு வரவில்லை.  அதனால் காலையிலேயே குளித்து, டிபன் சாப்பிட்டுவிட்டு இரு சக்கர வாகனத்தை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பிவிட்டேன்.

நாகர்கோவிலில் கடை வைத்திருக்கும் நண்பன் என்னுடன் பள்ளியில் ஒன்றாகப் படித்தவன். பொறியியல் முடித்து சென்னை, பெங்களூர், ஹைதிராபாத் என்று பல இடங்களில் இருக்கும் சிறு சிறு நிறுவனங்களில் வேலைப்பார்த்து விட்டு, எதிலும் நிரந்தரமாகப் பணி செய்யப் பிடிக்காமல் ஊருக்கு வந்து, வீட்டில் உள்ளவர்களின் உதவியுடன் நாகர்கோவிலில் ஒரு மொபைல் போன் சர்வீஸ் சென்டர் தொடங்கியிருந்தான். சென்ற முறை நான் ஊருக்கு வந்திருந்த போது என்னிடம் தான் கடை தொடங்கியிருப்பதை சொல்லி, விசிட்டிங் கார்டு கொடுத்து ஒரு நாள் கடைக்கு வருமாறு அழைத்திருந்தான், அப்போது என்னால் செல்ல முடியவில்லை. சவுதியில் இருக்கும் போதும் ஒருமுறை என்னை அழைத்து விசாரித்திருந்தான், இந்தமுறை ஊருக்கு வரும் போது கண்டிப்பாகக் கடைக்கு வருவதாகச் சொல்லியிருந்தேன்.

நண்பர் கடை வைத்திருப்பது மீனாட்சிபுரம் பேருந்து நிலையத்திற்கு எதிர் புறம் இருக்கும் ஒரு அடுக்கு மாடி கட்டிடத்தின் தரை தளத்தில். இரு சக்கர வாகனத்தில் வேப்பம்மூடு ஜங்சன் வழியாகப் பேருந்து நிலைய சாலையில் சென்றால் திரும்ப வர முடியாது, அது ஒரு வழிப்பாதை, ஒரு நான்கு கிலோ மீட்டர் சுற்றினால் தான் திரும்பவும் வேப்பம்மூடு ஜங்சனுக்கோ அல்லது செட்டிக்குளத்திற்கோ வர முடியும். அதனால் மீனாட்சிபுரம் பேருந்து நிலைய சாலையில் ஏதும் வேலையிருந்தால் நான் பெரும்பாலும் என்னுடைய வாகனத்தை நகராட்சி பூங்காவிற்கு எதிர் புறத்தில் இருக்கும் இரு சக்கர வாகன பார்க்கிங்கில் நிறுத்திவிட்டு, ஆக வேண்டிய வேலைகளை நடந்து சென்று முடித்துவிட்டுத் திரும்ப வந்து வாகனத்தை எடுத்துச் செல்வேன். நான்கு கிலோ மீட்டர் இரு சக்கர வாகனத்தில் சுற்றுவதில் பிரச்சனையில்லை, ஆனால் அந்தச் சாலையில் செல்லும் வாகனம் அனைத்தும் கடும் நெருக்கடியில் ஆமை வேகத்தில் நகரும், சாலையும் குண்டும் குழியுமாக இருக்கும். முன்னால் செல்லும் வண்டியிலிருந்து வரும் புகை மற்றும் அது கிளப்பும் செம்மண் துகள் மொத்தம் உங்களை முகத்தில் வந்து ஒட்டிக் கொள்ளும்.  மழைக்காலமாக இருந்தால் சொல்லவே வேண்டாம், சேறும் சகதியுமாக உங்களை அடையாளம் தெரியாமல் ஆக்கிவிடும். இதற்குப் பயந்தே அந்தச் சாலையில் நடந்து சென்று ஆக வேண்டிய வேலையைப் பார்த்து விடுவது.

நான் வில்லுக்குறியிலிருந்து கிளம்பி கலெக்டர் அலுவலகத்திலிருந்து நேராக செட்டிக்குளம் போகாமல், இடது பக்கம் திரும்பி டதி மேனிலைப் பள்ளி வழியாக நாகர்கோவில் நகராட்சி பூங்காவிற்கு வந்தடைந்தேன். பள்ளிகள் மற்றும் கல்லூரிகள் துவங்கும் நேரம் தாண்டியிருந்ததால் பெரிய அளவில் வாகன நெருக்கடி இல்லை. அதனால் வீட்டிலிருந்து கிளம்பிய இருபது நிமிடத்தில் அங்கு வந்தடைந்திருந்தேன். இதுவே ஒரு அரை மணி நேரம் முன்னதாக வீட்டிலிருந்து கிளம்பியிருந்தால், கல்லூரி மற்றும் பள்ளி செல்லும் வாகனங்களின் நெருக்கடியில் சிக்கியிருப்பேன். நான் இருபது நிமிடத்தில் கடந்து வந்த சாலையில் ஒரு எட்டு பொறியியல் கல்லூரியும், இரண்டு கலைக் கல்லூரியும் இருக்கிறது. காலையில் இந்தச் சாலையானது வாகன நெரிசலில் விழிபிதுங்கித் தவிக்கும்.

காலையில் நகராட்சி பூங்காவிற்கு எதிரில் இருக்கும் இடத்தில் பார்க்கிங் கிடைப்பது அவ்வளவு எளிதல்ல, சாலையின் ஓரம் ஒரு வரிசையில் தான் வாகனங்கள் நிறுத்த முடியும். கடைகளில் வேலைபார்ப்பவர்கள் மற்றும் நகருக்குள் தங்களுக்கு தேவையான பொருட்களை வாங்க வருபவர்கள் என்று எல்லோரும் அந்த இடத்தில் தான் தங்களுடைய இரு சக்கர வாகனங்களை நிறுத்தி வைத்திருப்பார்கள். நான் வந்த நேரம் கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை முழுமையாக அந்த பார்க்கிங் நிரம்பியிருந்தது. வண்டியிலிருந்து இறங்கி மெதுவாக தள்ளிக் கொண்டே வந்து ஏதாவது ஒரு இடைவெளி இருக்கிறதா? என்று பார்த்தேன். சிறிது தூரத்தில் ஒரு இடைவெளி இருப்பது கண்ணுக்கு புலப்பட்டது. அவசரமாக வண்டியை தள்ளிக் கொண்டு அதில் விடுவதற்கு முனைவதற்குள் ஒரு வண்டி என்னை இடிப்பது போல் சீறிக் கொண்டு வந்து அந்த பார்க்கிங் இடத்தை நிரப்பியது.

எனக்குக் கடுங்கோபம், நான் வண்டியை அந்த இடைவெளியில் தான் பார்க்கிங் செய்ய வருகின்றேன் என்பதை வண்டியை விட்டவர் ஊகித்திருக்கக் கூடும், அதற்காகத் தான் அவ்வளவு வேகமாக அவர் வண்டியைக் கொண்டு வந்து அதில் பார்க்கிங் செய்தார். முறைத்துக் கொண்டே, ஏன்டா! என்னோட கவட்டைக்குள்ள கொண்டு வந்து வண்டியை விட வேண்டியது தானே! என்று கேட்பதற்கு வாய் வரை வந்த வார்த்தையை, அவருடைய கால் சட்டையைப் பார்த்தவுடன் கேட்காமல் மென்று விழுங்கினேன்.

சாரி தம்பி! கொஞ்சம் அவசரம், அதான்! அதோ, அந்தப் பக்கம் ஒரு இடம் காலியாக இருக்குது அங்க விடுங்க! என்று சொல்லிவிட்டு என்னுடைய முகத்தைக் கூட திரும்பிப் பார்க்காமல் எதிர்த் திசையில் இருந்த டீக்கடையை நோக்கி வேகமாகச் சென்றார். அந்த டீக்கடையில் நின்ற இருவர் இவரைப் பார்த்தவுடன் லேசாகத் தலை கவிழ்ந்து வணக்கம் வைத்தனர். இவரும் பதிலுக்கு தலையை ஆட்டிக் கொண்டு அவர்களை நெருங்கினார். மூன்று பேரும் அணிந்திருந்த காக்கி நிறத்திலான கால் சட்டை அவர்கள் காவல் துறை என்பதை ஊர்ஜிதம் செய்தது. மூவரும் காலில் அணிந்திருந்த ஷூ அவர்களின் கடமையை பளிச்சிட வைத்தது.

அந்த போலிஸ்காரர் காட்டிய திசையில் திரும்பிப் பார்த்தேன், நல்ல வேளை ஒரு வண்டி நிறுத்துவதற்கான இடம் காலியாக இருந்தது. அதில் வண்டியை பார்க்கிங் செய்துவிட்டு வேப்பம்மூடு சிக்னல் கடந்து பேருந்து நிலையத்தை நோக்கி மெதுவாக நடந்தேன். எதேச்சையாகத் திரும்பி பார்த்த போது அந்த மூன்று போலிஸ் காரர்களும் என் பின்னால் சிறிது தூரத்தில் நடந்து வந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

நடந்து செல்லும் வழியில், அப்போது தான் ஒவ்வொரு பிளாட்பார கடைகளும் துளிர் விடத் துவங்கியிருந்தது, பெரிய நீல நிற பிளாஸ்டிக் கவர்களில் நிறைத்து வைத்திருந்த செருப்புகள், பேக்குகள், குடைகள் மற்றும் வளையல்கள் போன்ற பொருட்களை அடுக்கி வைக்கத் தொடங்கியிருந்தார்கள். ஆப்பிள், ஆரஞ்சு மற்றும் திராட்சை போன்ற பழங்களை கூடைகளிலிருந்து எடுத்து பிளாட்பாரத்தில் பிளாஸ்டிக் பேப்பர் விரித்துக் கூறு பிரிக்கத் தொடங்கியிருந்தார்கள். அதைக் கடந்து சிறிது தூரம் கடந்து பூ விற்பவர்களின் வரிசை ஆரம்பித்திருந்தது.

சுற்றி வேடிக்கை பார்த்து கொண்டு நடந்த என்னுடைய மனதில் திடீரென அந்த போலிஸ்காரர்களின் ஞாபகம் வரவே திரும்பவும் திரும்பி அவர்கள் வருகிறார்களா? என்று பார்த்தேன். இப்போதும் அவர்கள் மூன்று பெரும் நான் போய் கொண்டிருக்கும் திசையில் தான் வந்து கொண்டிருந்தார்கள். எனக்கு என்னவோ, அவர்கள் மூவரும் என்னைத் தான் பின் தொடருகிறார்கள்! என்ற எண்ணம் முன் மூளையில் தோன்றி என்னை சல சலக்க வைத்தது. நான் நடந்து கொண்டிருக்கும்  பிளாட்பாரத்தை ஒட்டி ஒரு பழக்கடை இருந்தது. வீட்டிலிருந்து கிளம்பும் போது அவசர அவசரமாக மூன்று தோசையை தேங்காய் சட்னியுடன் சாப்பிட்டு விட்டு ஒரு வாய் தண்ணீர் குடித்தது, அதன்பிறகு இது வரையிலும் தொண்டையை எதுவும் நனைக்காததால் பழக்கடையில் முன்னால் மஞ்சள் மற்றும் சிவப்பு நிற சர்பத் பாட்டிலை அடுக்கி வைத்திருப்பதைப் பார்த்தவுடன் நாக்கு மேலும் வறண்டது.

அந்த போலிஸ்காரர்கள் என்னைத் தான் பின் தொடர்கிறார்களா? என்பதை இப்போது தெரிந்து கொள்ளலாம் என்று நினைத்து, அந்தக் கடையில் மேல் சட்டை அணியாமல் கை பனியனுடன் இருந்த பெரியவரிடம் ஒரு சர்பத்! சொல்லிவிட்டுத் திரும்பி நின்றேன். பழ சர்பத் போடட்டுமா தம்பி! நல்ல பழுத்த நயம் பேயன் பழம் இந்த கிடக்கு பாருங்க! என்று கட்டி தொங்க விடப்பட்டிருந்த வாழைக்குலையை காட்டிய கடைக்காரரிடம், வேண்டாங்க! வெறும் சர்பத் ஒரு முழு எலுமிச்சை பழம் பிழிந்து போடுங்கள்! என்று சொல்லிக் கொண்டு, சிறிது தூரத்தில் பேருந்து நிலையத்திற்குள் இறங்கும் படிக்கட்டுகளில் வரிசையாக அமர்ந்து பிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருந்தவர்களின் மீது என்னுடைய கவனம் சென்றது.

ஆணும் பெண்ணுமாக வரிசையாக அமர்ந்திருந்தார்கள். அழுக்கு தரித்த ஆடையுடன், தண்ணீர் கண்டு பல வருடங்கள் ஆன தேகத்துடன் கையில் தட்டுடனும், சிலர் அழுக்கு துணி மூட்டைகளைக் கக்கத்தில் வைத்துக் கொண்டும் வழியில் வந்து போவோரிடம் கை நீட்டி பிச்சை கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். காலை நேரமாக இருந்ததால் மக்களின் நடமாட்டம் அதிகமாக இருக்கவில்லை. மாலை நேரமாக இருந்தால் அவர்கள் இவ்வளவு சவுகரியமாக அமர்ந்து, இந்த இடங்களில் பிச்சைகள் கேட்க முடியாது. அலுவலகம் முடிந்து, வீட்டிற்குச் செல்ல பேருந்து பிடிக்க வரும் மக்கள் மற்றும் பள்ளி, கல்லூரி முடித்து நேரத்தைக் குறிவைத்து இயங்கும் பேருந்துகளை தேடிவரும் மாணவர்கள், கிராமங்களிலிருந்து வந்து தங்களுக்கு தேவையான பொருட்களை நகரத்திலிருந்து வாங்கிச் செல்லும் கூட்டம் என்று இந்தப் படிக்கட்டுகள் எப்போதும் பரபரப்பாக இயங்கும்.

அந்தப் பிச்சை எடுப்பவர்கள் கூட்டத்தில் இடையில் அமர்ந்திருந்த ஒருவர் மீது மட்டும் என்னுடைய பார்வை கொஞ்சம் ஆழமாகப் பதிந்தது, அவருக்கு உடலில் எந்தவித ஊனமும் எனது கண்களுக்கு தெரியவில்லை, மற்றவர்களை விட இவரது ஆடையில் அழுக்கு குறைவாகவே இருந்தது. தலைமுடி செம்பட்டை பாய்ந்து, ஒரு வாரம் சவரம் செய்யாத தாடியுடன், கழுத்தில் ஒரு பெரிய கருப்பு கயிறு கட்டி கையில் ஒரு கீறலான சில்வர் தட்டுடன் அமர்த்திருந்தார். பக்கத்தில் ஒரு கை இழந்த ஒருவர், வாழை இலை பொதிந்த பார்சலிலிருந்து எதையோ எடுத்துச் சாப்பிட்டு கொண்டிருந்தார். இவர் அவரை ஏக்கத்துடன் பார்ப்பது போல எனக்குத் தோன்றியது.

தம்பி சர்பத்! என்று சொல்லிய குரலைக் கேட்டு திரும்பி, கடைக்காரர் கொடுத்த வெளிர் மஞ்சள் நிற சர்பத் நிரம்பிய கண்ணாடி கப்பை வாங்கிக் குடிக்க துவங்கினேன். வறண்ட நாவிற்குக் குளிர்ச்சியாக இறங்கிய இனிப்பும், புளிப்பும் கலந்த பானம் அடி வயிறு வரை நனைத்தது. எவ்வளவு? என்று கடைக்காரரிடம் கேட்டேன். ஒரு சர்பத் பத்து ரூபாய் தம்பி, நீங்க முழு பழமும் பிழிய சொன்னீங்க! பன்னிரண்டு ரூபாய் கொடுங்க! என்றார். பர்சிலிருந்து பணத்தை எடுத்துக் கொடுத்துவிட்டு, திரும்பி அந்த போலீஸ்காரர்கள் என்ன ஆனார்கள் என்று பார்த்தேன். அவர்கள் வருவதற்கான அறிகுறி ஏதும் என் கண்களுக்கு தெரியவில்லை. ஒருவேளை அவர்கள் வந்த வழியாகத் திரும்பி சென்றிருக்க வேண்டும், அல்லது என்னைத் தாண்டி சென்றிருக்க வேண்டும், என் பார்வையிலிருந்து தவறி என்னைத் தாண்டி செல்வதற்கான வாய்ப்புகள் குறைவு. நான் நிற்பதற்கு எதிர்த் திசையில் இருக்கும் கடைகளுக்குள் சென்றிருக்க வாய்ப்பு உண்டு, ஆனால் அங்கு இருப்பது துணிக்கடைகளும், செருப்பு கடைகளும். போலிஸ்காரர்கள் அப்படியான கடைகளுக்கு செல்லும் வாய்ப்பு குறைவு.

அந்த பழக் கடையிலிருந்து நகர்ந்து பிச்சைக்காரர்கள் அமர்ந்திருக்கும் படிக்கட்டில் நடந்தேன். நான் அந்த பழக் கடையிலிருந்து வேடிக்கை பார்த்த பிச்சைக்காரர் இப்போது என்னுடைய முகத்தைப் பார்ப்பது போல் எனக்குத் தோன்றியது. அனிச்சையாக என்னுடைய கை பாக்கெட்டுக்குள் சென்றது, ஒரு பத்து ரூபாயை எடுத்து அவருடைய தட்டில் போட்டுவிட்டு, மற்ற பிச்சைக்காரர்கள் சுதாரிப்பதற்குள் வேகமாக நடந்து அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தேன்.

சிறிது தூரம் நடந்து வரும் போது மேல் பாக்கெட்டிலிருந்த‌ மொபைல் போன் அலறியது, சாலையில் வண்டிகள் சென்று வரும் ஒலியில் எதுவும் பேச முடியாது என்பதால், அருகில் இருந்த செருப்பு கடையின் சுவர் ஓரமாக நின்று மொபைலை ஆன் செய்து பேசினேன். நண்பன் ஒருவன், வெளிநாட்டிலிருந்து அழைத்திருந்தான். அவனிடம் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போது, என்னைத் தாண்டி ஒரு சிலர் வேகமாக ஓடினார்கள், நானும் திரும்பி என்னவென்று அவர்கள் ஓடும் திசையில் பார்த்தேன். இப்போது அந்தப் பிச்சைக்காரர்கள் அமர்ந்திருந்த படிக்கட்டுகளை சுற்றி ஒரு பெரிய கூட்டம் சேர்ந்திருந்தது.

நண்பனிடம், இரவு அழைக்குமாறு சொல்லிவிட்டு, மொபலை அணைத்து பாக்கெட்டில் போட்டுவிட்டு, கூட்டத்தில் ஒருவனாக நானும் வந்து என்னவென்று எட்டிப் பார்த்தேன். இரு சக்கர வாகன நிறுத்தும் இடத்தில், எனது வண்டியை நிறுத்தப் போகும் இடத்தில் அவசரமாகக் கொண்டு நிறுத்திய போலீஸ்காரர் இப்போது நான் பத்து ரூபாய் பிச்சை போட்ட பிச்சைக்காரரின் பிடரியை இடது கையால் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டிருந்தார். அந்தப் பிச்சைக்காரர், விடுங்க சார்! என்கிட்ட ஒண்ணும் இல்ல! சொன்னா கேளுங்க! விடுங்க சார்! என்று திமிறி கொண்டிருந்தார்.

பிச்சைக்காரர் முழு பலத்தை கூட்டி போலீஸ்காரரின் பிடியிலிருந்து விடுபட எவ்வளவு முயற்சித்தும் பலனளிக்கவில்லை. எங்கல வச்சிருக்க! மடிய அவுருல! என்று சொல்லியவாறு வலது கையால் பிச்சைக்காரரின் இடுப்புத் துணியை பிடித்து இழுக்கச் சாணி தாள் பொதிந்த ஒரு பொட்டலம் கீழே விழுந்தது. பொட்டலம் கீழே விழுந்த கணம், போலீஸ்காரரின் கை பிச்சைக்காரரின் கன்னத்தில் பதிந்தது. விழுந்த அடியின்
வீச்சு என்னுள் அதிர்ந்தது, அதற்கு மேல் அங்கு நிற்கப் பிடிக்கவில்லை. அதற்குள் அந்த இடம் முழுவதும் பெருங்கூட்டம் வேடிக்கை பார்க்க கூடியிருந்தது. மற்ற இரு போலீஸ்காரர்களும் கூடியிருந்த கூட்டத்தை பார்த்து போங்கய்யா! போங்கய்யா! கூட்டம் போடாதீங்க! போங்க! போய் வேலையை பாருங்க! என்று கத்தினார்கள்.

ஆண்களும் பெண்களும் வாயில் எதை எதையோ முனகியவாறு அவர்கள் தம் வேலையைப் பார்க்க கிளம்பினார்கள். நானும் திரும்பி நடந்தேன், கையிலும், தோளிலும் சில்வர் மற்றும் பித்தளை நிறத்தில் மாலையாகத் தொடங்கவிடப்பட்ட ஊக்குகளையும் பாச்சா உருண்டை பாக்கெட்டுகளையும் கொண்டு என்னுடன் திரும்பி நடந்த முதியவர் "காலம் போற போக்கை பாத்தியளா தம்பி! இந்த வயசுல இவனுக்கு இது தேவையா! காலேஜ் பயலுவளுக்கு கஞ்சா விக்கிறான்! இன்னா மாட்டிடான் இல்லா! உள்ள வச்சி எலும்பை எண்ணி புடுவானுங்க!" என்று என்னிடம் சொல்லிவிட்டு சாலையைக் கடந்து சென்றார். சாலையில் சென்ற ஆட்டோவின் பின்னால் "பாத்திரம் அறிந்து பிச்சையிடு" என்று எழுதியிருந்தது.  ஒரு சினேக பார்வையுடன், ஆட்டோவும் முதியவரும் சென்ற திசையைப் பார்த்து கொண்டு என் வழியில் நடந்தேன்.

.

இதற்குத் தான் இவ்வளவு பில்டப்பா!!

அப்போது நான் ஓமான் மஸ்கட்டில் உள்ள எனது அலுவலகத்தில் வேலைப் பார்த்து வந்தேன். வார இறுதி நாட்களில் என்னுடைய அலுவலகத்தில் வேலை பார்ப்பவர்கள் அனைவரும் சேர்ந்து கிரிக்கெட் விளையாடச் செல்லுவோம், நாங்கள் கிரிக்கெட் விளையாடும்  இடம் ஒரு பெரிய ஓடை, எப்போதாவது அந்தப் பாலைவனத்தில் மழையினால் பெரு வெள்ளம் வந்தால், இந்த ஓடையின் வழியாகத் தான் நீர் வழிந்தோடும். நான் அங்கிருந்த ஆறு மாதத்தில் ஒரு நாள் கூட மழை பெய்யவில்லை என்பது வேறு கதை. அந்த ஓடையில் கரடு முரடாக இருந்த இடங்களையும், புதர்களையும் கொஞ்சம் திருத்தி  எங்களுக்கு விளையாடுவதற்கு வசதியாக ஒரு இடத்தைத் தேர்வு செய்து வைத்திருந்தோம், வார இறுதி நாட்களில் காலையில் ஐந்து மணிக்கெல்லாம் அந்த ஓடையில் அனைவரும் வந்து நேர்ந்து விடுவோம். தமிழ் நண்பர்களே பதினைந்து பேருக்கு மேல் இருப்போம், இதில்லாமல் ஹைதிராபாத் நண்பர்கள் ஒரு இரண்டு, மூன்று பேர் வருவார்கள்.

எங்களுக்குள் இரண்டு அணியாகப் பிரித்து விளையாடுவோம். விளையாட்டு மிக ஆக்ரோஷமாக இருக்கும், காரணம் அலுவலகத்தில் ஒன்றாகப் பணி செய்யும் போது இருக்கும் அனைத்து ஈகோக்களுக்கும் தீனி போடுவதாக இந்த கிரிக்கெட் விளையாட்டு இருக்கும். அலுவலகம் என்று இருந்தால், இரண்டு மூன்று குழுக்கள் இருக்கும், எங்கள் மஸ்கட் அலுவலகத்திலும் அது போல் உண்டு, இந்தக் குழுக்களை மறைமுகமாக ஊக்குவிப்பவர்கள் என்று சில பெரிய தலைகள் இருப்பார்கள். இப்படியான பெரிய தலைகள் எதிர் எதிர் அணிகளில் இருந்தால் சொல்லவே வேண்டாம், இந்தியா-பாகிஸ்தான் போட்டியை விட மோசமாக இருக்கும். அனல் பறக்கும் போட்டியில் கேலி, கிண்டல்களுக்குப் பஞ்சம் இருக்காது, சில நேரங்களில் இந்தக் கிண்டல்களே மற்றவர்களைச் சீண்டுவதாக இருக்கும், அதன் விளைவு, பந்தைத் தூக்கி அடிப்பது, இல்லையென்றால் பேட்டை தரையிலோ ஸ்டம்பிலோ வீசுவது நடக்கும், எப்படி இருந்தாலும் எங்களுள் எவராவது ஒருத்தர் அந்தச் சூழ்நிலையை சமாளித்துத் தொடர்ந்து விளையாட வைத்து விடுவார்.

ஒரு நாள் அந்த ஓடையில் நாங்கள் கிரிக்கெட் விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் போது, வழக்கத்திற்கு மாறாக எங்களுடைய ஜெனரல் மேனேஜர் வாக்கிங் செல்லுவதற்கு அந்தப் பக்கம் வரவே, அவரையும் களத்தில் இறக்கிவிட்டோம். தொடர்ந்து ஒரு சில வாரங்கள் எங்களுடன் அவரும் விளையாட ஆரம்பித்து விட்டார். கம்பெனியின் ஜிஎம் எங்களுடன் வந்து விளையாடுகிறார் என்றால் போதுமே, அப்படியே ஜிஎம் சாரிடம் பேசி கம்பெனியிலிருந்து ஒரு பெரிய தொகையை ஆட்டையை போட்டு, கிரிக்கெட் விளையாடுவதற்குத் தேவையான பெரிய கிட் ஒன்றை வாங்கிக் கொண்டோம். நாங்கள் கிரிக்கெட் விளையாடுவதோ டென்னிஸ் பால் வைத்து, அதற்கு கிட்னி பேடில் இருந்து கீப்பர் கிளவுஸ் வரைக்கும் வாங்கியாகிவிட்டது. ஒரு பேட் மற்றும் ஒரு செட் ஸ்டம்ப் வைத்து விளையாடிக் கொண்டிருந்த எங்களுக்கு, புதிதாக பேட் மற்றும் கிளவுஸ் என்று கிடைத்தவுடன் மனதில் ஒவ்வொருவரும் சச்சின் மற்றும் கபில் தேவ் என்ற எண்ணம் துளிர்விட ஆரம்பித்தது. அதற்குத் தூபம் போடுவது போல் நாம் ஒரு கிரிக்கெட் கிளப் டீமை கம்பெனி பெயரில்(ஸ்பான்சர் வேண்டும் அல்லவா, வேறு பெயரில் வைத்தால் யார் பணம் போடுவது?) உருவாக்க வேண்டும் என்று பேசப்பட்டது.

எங்கள் அணியில் கோயமுத்தூர் காரர் ஒருவர் உண்டு, திருமணம் ஆனவர், நாற்பது வயதிற்கு மேல் இருக்கும், கோவைத் தமிழில் மிகவும் மரியாதையாகப் பேசுவார், ஆனால் கிரிக்கெட் விளையாட்டைப் பற்றி பேசும் போதும் சரி, விளையாடும் போதும் சரி அதிக உணர்ச்சி வசப்பட்டு விடுவார், டிவியில் கிரிக்கெட் போட்டி பார்த்தாலும் அப்படி தான், இந்தப் பந்தை இப்படியா அடிப்பது? இவன் எல்லாம் நம்முடைய அணிக்குத் தண்டம், சிம்பிள் கேட்ச்! இதைக் கூட இவனால் பிடிக்க முடியவில்லை! எப்படி இவனை அணியில் சேர்த்தார்கள்? என்று டிவியில் நடக்கும் வர்ணனைக்கு இணையாக இவர் ஒரு வர்ணனை கொடுத்து கொண்டிருப்பார், அலுவலகத்தில் எங்களுக்கு பொதுவாக இருக்கும் மெஸ்ஸில் இருக்கும் டிவியில் இவர் கிரிக்கெட் போட்டி பார்க்கிறார் என்றால் ஒருவரும் அந்தப் பக்கம் போக மாட்டார்கள். அப்படியே புதியவர்கள் எவராவது போனால் காதில் ரத்தத்துடன் தான் கிரிக்கெட் பார்க்க முடியும். இவர் கல்லூரி படிக்கும் போது கல்லூரி கிரிக்கெட் அணியில் விளையாடியிருப்பார் போல! அவர் மட்டும் தான், எங்களுடன் கிரிக்கெட் விளையாட வரும் போது பக்காவாக கிளம்பி வருவார். டிராக் சூட், டி-சர்ட், ஸ்போர்ட்ஸ் ஷு வித் கேப் மற்றும் கூலிங் கிளாஸ் என்று அணிந்து வந்து கலக்குவார். நாங்கள் அந்த ஓடையில் விளையாடும் போது அவர் மட்டும் தனித்து தெரிவார்.

நாற்பது வயதிலும் ஒரு பத்து மீட்டர் ஓடி வந்து பவுலிங் போடுவார். அவர் வீசும் பந்து வேகத்திற்கு இவ்வளவு தூரம் ஓடி வர வேண்டுமா? என்ற கேள்வி சுற்றி நின்று பார்ப்பவர்களுக்கு வரும், ஆனால் அதை அவரிடம் கேட்டு காதில் ரத்தம் வர வைத்துக் கொள்வதற்கு எவரும் விரும்புவதில்லை. அதிகமாக கிரிக்கெட் மொழிகளில் தான் பேசுவார், ஒருமுறை இவர் பவுலிங் போடும் போது, முதல் பந்தை நண்பர் ஒருவர் சிக்ஸர் அடித்துவிட்டார், அதனால் அடுத்த பந்தை  எப்போதும் பவுலிங் போடும் வலது பக்கத்திற்கு மாறாக இடது பக்கத்தில் ஓடி வந்து போட நினைத்து அந்தப் பக்கம்  ரன்னிங் ஓடுவதற்கு நிற்கும் பேட்ஸ்மேன் நண்பரை மறுபக்கம் சென்று நிற்கச் சொல்லுவதற்கு "ஓவர் தி விக்கெட்! ஓவர் தி விக்கெட்!" என்று என்று கத்தி கொண்டிருந்தார். பேட்ஸ்மேன் நண்பரோ, நீங்க முதலில் பந்தை போடுங்க! அப்புறம் விக்கெட்ட்டா இல்லை சிக்ஸரா? என்று பார்க்கலாம் என்று நண்பர் நக்கலடித்து சிரித்தது கொண்டிருந்தார்.

இன்னும் இரண்டு நண்பர்கள் உண்டு, ஒருவர் திருவாரூர் காரர் மற்றொருவர் திருநெல்வேலி. இரண்டு பேரும் எங்களுக்குள் அணி பிரித்து விளையாடும் போது எந்த அணியில் இருந்தாலும் முதலில் பேட்டை எடுத்துக் கொண்டு களம் இறங்கி விடுவார்கள். அதில் திருவாரூர் காரர் கொஞ்சம் பல்க் ஆக இருப்பார், அவரால் அதிக நேரம் ஓட முடியாது, எனவே எதிர் பக்கத்தில் இறங்கும் பேட்ஸ்மேன் நண்பரிடம் சிங்கிள் எடுக்க வேண்டாம் என்று சொல்லி விடுவார். ஓவரில் ஐந்து பந்துகளை மிஸ் செய்தாலும், ஒரு பந்தை எப்படியும் சிக்ஸருக்கோ, பவுண்டரிக்கோ விரட்டி விடுவார். நெல்லை நண்பர் பொறுமையாக ஆடுபவர், சில நேரம் கடைசி வரை அவுட் ஆகாமல் இருப்பார், அல்லது இடையில் ரிட்டயர்டு ஹர்ட் ஆகி அடுத்த பேட்ஸ்மேன் நண்பருக்கு பேட்டிங் செய்ய வாய்ப்பு கொடுப்பார்.

சேலம் நண்பர் ஒருவர், நன்றாக பவுலிங் செய்வார். அவருடைய ஒரு பந்தில் பவுண்டரியோ, சிக்ஸரோ போனால் நண்பர் பதட்டமாகி விடுவார். ஓடி வந்து வேகப்பந்து தான் வீசுவார், எதிரில் பேட்டிங் பண்ணுபவர், நண்பர் வீசும் பந்தை பவுண்டரிக்கு அடித்து விட்டால் போதும், மறு பந்தை இன்னும் வேகமாக ஓடி வந்து வீசுவார். அந்தப் பந்தையும் பேட்டிங் செய்யும் நண்பர் லாவகமாக எதிர் கொண்டால், அவ்வளவு தான், தன்னால் எவ்வளவு தூரம் ஓடி வந்து வீச முடியுமோ அந்த அளவிற்கு வீசுவார். இதனால் பந்து பவுண்ட்ஸ் ஆகவோ வைடாகாவோ போகும், அந்த ஒரு ஓவரை முடிப்பதற்குள் படாத பாடு பட்டு விடுவார்.

நெல்லை பரப்பாடி ஊரைச் சேர்ந்த நண்பர் ஒருவர், எப்போதும் கலகலப்பாக எல்லோரையும் ஊக்குவித்துக் கொண்டு இருப்பார். பீல்டிங் செய்வதில் அதிக ஆர்வம் உண்டு, மிட் ஆப்பில் தான் பெரும்பாலும் பீல்டிங் நிற்பார், பவுலிங் போடுபவனிடம் இப்படிப் போடு, அப்படிப் போடு என்று அடிக்கடி அட்வைஸ் பண்ணி கொண்டு இருப்பார், இவர் சொல்லுவதை கேட்டு பவுலிங் போட்டு, அந்தப் பந்தை பேட்ஸ்மேன் அடித்தாலும் "சூப்பர் பவுலிங்!" என்று கை தட்டுவார். மற்றவர்கள் அனைவரும் பவுலிங் போடுபவனை முறைப்பார்கள். விளையாடுவது ஓடையில், அதில் ஜான்டி ரோட்ஸ் அளவிற்கு பில்டப் கொடுத்துப் பாய்ந்து பாய்ந்து பந்தை தடுப்பார். இவர் உயிரைக் கொடுத்து பீல்டிங் பண்ணுவது, நமக்குப் பயமாக இருக்கும். தினமும் உடலில் ஒரு காயமாவது வாங்காமல் விளையாட்டை முடிக்க மாட்டார். பீல்டிங் பண்ணுவதில் காயம் வாங்க விட்டாலும் பேட்டிங் பண்ணும் போது ரன்னிங்கில் விழுந்தாவது காயத்தை வாங்கி விடுவார்.

இவர்கள் மட்டுமல்லாமல், ஊர் வாரியாக குழுவாக இயங்கும் சின்ன சின்ன கூட்டமும் எங்களுக்குள் உண்டு, ஆந்திரா முழுவதும் உள்ள‌ தெலுங்கு நண்பர்கள், நாகர்கோவில் நண்பர்கள் அதில் இரண்டு பேர் தான் உண்டு அதில் ஒன்று நான், சென்னை நண்பர்கள் மற்றும் கோவில்பட்டி நண்பர்கள். இதில் கோவில்பட்டி நண்பர்கள் தான் எண்ணிக்கையில் அதிகமாக இருப்பார்கள், அதுவும் ஒரே காலேஜில் படித்தவர்கள், அவர்களின் ஆதிக்கம் தான் கிரிக்கெட் விளையாட்டில் அதிகமாக இருக்கும். இவ்வாறு ஊர் சார்ந்து குழுவாக இருப்பவர்களின் பாசம் விளையாடுவதற்கு அணிகள் பிரிக்கும் போது வெளிப்படும், ஒரே ஊர்க் காரர்களாக ஒரு அணியில் திரள்வார்கள். இதில் கிரிக்கெட் விளையாடத் தெரிந்தவர்கள், விளையாடத் தெரியாதவர்கள் மற்றும் விளையாட்டை வேடிக்கை பார்ப்பவர்கள் என்று அனைவரும் அடங்குவார்கள்.

கம்பெனி பெயரில் கிரிக்கெட் கிளப் ஆரம்பிக்கலாம் என்று பேசியது தான் தாமதம், மறுநாளே நண்பர் ஒருவர் ஒரு டோர்னமென்ட்க்கான அட்டவணையுடன் வந்து நாம் இதில் கலந்து கொள்ளலாம் என்று அனைவரிடமும் பேசினார். கொண்டு வந்த நண்பரோ, நாங்கள் தினமும் விளையாடும் கிரிக்கெட்டை வேடிக்கை பார்க்க வருபவர். அவருக்கு கிரிக்கெட் விளையாடத் தெரியாது, ஆனால் டிவியில் நடக்கும் இந்திய போட்டிகள் மட்டுமல்லாமல் பிற அணிகள் விளையாடும் போட்டியையும் தவற‌ விட மாட்டார். ஒவ்வொரு அணியில் உள்ள வீரர்களின் ஸ்டிரைக் ரேட்டிலிருந்து, அவர்களின் தரவரிசை மற்றும் சாதனைகள் வரை புள்ளி விபரங்களைத் துல்லியமாக தெரிந்து வைத்திருப்பார். எந்த அணிகளின் போட்டிகள் நடந்தாலும், இன்றைக்கு இந்த அணி தான் வெற்றி பெறும் என்று போட்டிக்கு முன்பே கணித்து சொல்லி விடுவார், பெரும்பாலும் அவருடைய கணிப்பு தவறுவது இல்லை. உலக கிரிக்கெட் வீரர்களின் திறமைகளையும், அணிகளின் திறமைகளையும் புள்ளி விபரங்கள் கொண்டே கணிக்கும் நண்பரால், ஓடையில் விளையாடும் நண்பர்களின் திறமைகளை கணிக்க‌ முடியவில்லை.

ஜெனரல் மேனேஜர் விளையாட வந்த நேரம் மற்றும் கம்பெனியிலிருந்து புதிதாக வாங்கிக் கொடுத்த‌ புதிய கிரிக்கெட் கிட்டுகளை உபயோகப்படுத்திய நண்பர்களின் மனநிலை எல்லாம் சேர்ந்து ஒரு ஆர்வத்தில் டோர்னமென்டுக்கு பங்கேற்கலாம் என்று எல்லோரும் சேர்ந்து கோரஸாக தலையை ஆட்டினார்கள். ஜிஎம் சாரும் டோர்னமென்டுக்கு ஆகும் செலவை கம்பெனியிலிருந்து வாங்கித் தர பார்க்கிறேன் என்று சொல்லியது தான் தாமதம், போட்டியில் விளையாடுவதற்கு தங்களை எப்படி தயார் செய்வது என்பதைப் பற்றி திட்டம் தீட்டுவதற்கு பதிலாக என்னென்ன வாங்க வேண்டும் என்ற திட்டம் தான் பெரிதாக பரிசீலிக்கப் பட்டது. முதலில் சொல்ல பட்டது கம்பெனி பெயர் பொறித்த டி சர்ட், அவ்வளவு தான் நம்முடைய‌ கோயமுத்துர் நண்பர் அதற்குப் பொறுப்பேற்று கொண்டார். யார் யாருக்கு என்னென்ன சைஸ் என்று ஒரு பெரிய பட்டியல் தயார் செய்து, டி சர்ட்டில் பின்னால் மற்றும் முன்னால் போடுவதற்கு தேவையான கம்பெனி பெயர் டிசைன், லோகோ டிசைன், பார்டர் டிசைன் மற்றும் வண்ணம் என்று ஒரு மாத காலம் அதற்காக‌ பெரிய ப்ரொஜெக்டே அவர் செய்து முடித்திருந்தார்.

டோர்னமென்ட் தொடங்குவதற்கு ஒரு மாதத்திற்கு முன்பிலிருந்தே பயிற்சி என்ற பெயரில் அலுவலகம் முடிந்தவுடன் ஓடைக்குக் கிளம்பி விடுவோம். ஜிஎம் சார் சில நாட்கள் வருவார், சில நாட்கள் வர மாட்டார், ஆனால் தினமும் மாலையில் அவரை அழைப்பதற்கு ஒரு நண்பர் அவரது அறை செல்வார், அது அவரை அக்கறையுடன் பயிற்சியில் கலந்து கொள்ள அழைப்பதற்கு இல்லை, அவர் கொடுக்கும் 10 ஓமன் ரியாலுக்காக. ஓடைக்கு விளையாடச்  செல்லும் முன்பே சூப்பர் மார்க்கெட்டிலிருந்து நான்கு பாக்கெட் லேஸ் சிப்ஸ் மற்றும் வேறு சில நொறுக்கு தீனிகளும், ரெட் புள், கோக், பெப்சி என்று அவரவர் தேவைக்கு வேண்டியவைகளை வாங்கி ஒரு பெரிய கூடையில் சுமந்து செல்வோம்.

கோவை நண்பர் ஆர்டர் கொடுத்திருந்த‌ டி சர்ட்டும் ரெடியாகி வந்த சமயத்தில், டோர்னமென்டுக்கான தேதியும் நெருங்கியிருந்தது. ஊரில் விடுமுறைக்குச் சென்று வந்த கோவில்பட்டி நண்பர் ஒருவர் கிரிக்கெட் பயிற்சிக்கு கலந்து கொள்ள வந்த முதல் நாளில், பேட்டிங் பிடிக்கும் போது நண்பர் ஒருவர் போட்ட பந்து அவரது வலது கையின் நடு விரலைப் பதம் பார்த்தது. நண்பரால் வலி தாங்க முடியவில்லை, அதனால் மருத்துவமனைக்குப் போக வேண்டியதாயிற்று. விரலில் ஒடிவு இருப்பதாகச் சொல்லி ஐந்து தையல்கள் போட்டு அந்த விரலுக்கு மட்டும் கம்பு வைத்துக் கட்டியிருந்தார்கள். அந்த‌ நண்பர் மற்றவர்களிடம் பேசும் போது அடிப்பட்ட‌ கையை முன்னால் கொண்டு வந்தால், நடு விரல் மட்டும் நிமிர்ந்து நின்று மற்றவை எல்லாம் மடங்கி இருக்கும், எதிரில் இருப்பவர் இவருடைய நடுவிரல் உயர்ந்து இருப்பதைப் பார்த்தால் அவரை அசிங்கமாகப் பழித்து காட்டுவது போல் இருக்கும், அதனால் பின்னால் கையைக் கட்டி கொண்டு தான் விளையாட்டை வேடிக்கை பார்க்க ஓடைக்கு வருவார். எங்களிடம் விளையாட்டாக, ஏங்க! நான் டூர்னமென்ட்ல விளையாடக் கூடாது என்று தான் பிளான் பண்ணி என்னுடைய விரலை உடைச்சிட்டிங்க! என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். ஆனால் டோர்னமென்ட் முடிந்த பிறகு அவர் விளையாடாததை நினைத்து சந்தோச பட்டிருப்பார்.

டோர்னமென்டில் மொத்தம் 16 அணிகள் நாக் அவுட் முறையில் விளையாடுவதாகச் சொன்னார்கள். இரவில் மின் விளக்கு வெளிச்சத்தில் தான் போட்டிகள் நடைபெறும் என்றும் நண்பர்கள் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். அன்றைக்கு எங்களுடைய‌ முதல் போட்டி நடைபெறும் நாள், எங்களுடைய ஜிஎம் சாருடன் கம்பெனியின் முக்கியமான பெரிய‌ புள்ளிகளும் எங்களுடைய போட்டியை காண வந்திருந்தார்கள். கம்பெனியின் எம்டி கூட மைதானத்திற்கு வருவதாக இருந்தது கடைசி நேரத்தில் வரவில்லை என்ற செய்தி வந்தது, அதுவரையிலும் சந்தோசம். போட்டிக்குக் கிளம்புவதற்கு முன்பு ஜிஎம் சார் 50 ரியாலை எடுத்து நண்பர் ஒருவரிடம் கொடுத்து வேண்டியதை வாங்கிக் கொள்ளுங்கள் என்றார். அதற்காகவே காத்திருந்த நண்பர்கள் அனைவரும் போகும் வழியில் உள்ள‌ சூப்பர் மார்க்கெட்டில் இருந்த‌ வகை வகையான நொறுக்கு தீனிகளையும், அது நாள் வரையிலும் டேஸ்ட் பண்ணிப் பார்க்காத பிராண்டு எனர்ஜி டிரிங்ஸ்களையும் வாங்கி, வண்டியை நிறைத்துக் கொண்டு மைதானத்திற்குக் கிளம்பினோம்.

நாங்கள் போட்டிக்கு சென்ற‌ மைதானம் டிவியில் காட்டுவது போல் சுற்றிலும் மின் விளக்குகள் போடப் பட்டு, தரையில் செயற்கை புற்கள் நடப்பட்டு அழகாக இருந்தது. எங்களில் ஒரு சிலரை தவிர‌ விளையாடும் எவரும் இதுவரையிலும் இப்படியான மைதானத்தில் விளையாடியது இல்லை. எங்களுடன் போட்டியில் மோதும் எதிர் அணியில் விளையாடும் நபர்களைத் தவிர வேறு எவரும் உடன் வந்தது போல் தெரியவில்லை, பெரிய அளவில் ஆடம்பரம் இல்லாமல் சாதாரணமாக வந்திருந்தார்கள். ஆளுக்கொரு வண்ணத்தில் டி சர்ட் அணிந்திருந்தார்கள். அவர்களைப் பார்த்துவிட்டு அப்படியே எங்களுடைய அணியைப் பார்த்தேன், விளையாடும் நண்பர்களின் எண்ணிக்கையை விடப் போட்டியை வேடிக்கை பார்க்க வந்தவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகம். விளையாடுபவர்கள், விளையாடாதவர்கள் என்று எல்லோரும் கம்பெனி லோகோ போட்டு ஒரே வண்ணத்தில் புதிதாக வாங்கிய டி சர்ட்டை அணிந்து கொண்டு டிராக் சூட், ஸ்போர்ட்ஸ் ஷூ மற்றும் கூலிங் கிளாஸ் என்று ஐபிஎல் ஆடும் அணிகளை விட மோசமாக நின்று ஒரு பக்கம் போஸ் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தோம். இன்னொரு பக்கம் போட்டியில் விளையாடாத நண்பர்கள் வண்டியிலிருந்த‌ நொறுக்கு தீனிகள் மற்றும் எனர்ஜி டிரிங்ஸ்களை மைதானத்தின் ஒரு ஓரத்தில் எடுத்து வைத்து அதில் தங்கள் திறமையைக் காட்டி கொண்டிருந்தார்கள்.

கோவை நண்பர் தான் எங்கள் அணிக்கு கேப்டன் பொறுப்பை ஏற்றிருந்தார். அவர் டாஸில் ஜெயித்து பேட்டிங் கேட்டு வந்து எங்கள் அணியின் ஓபனிங் பேட்ஸ்மேன் நண்பர்களைத் தேடினார். ஓபனிங் பேட்ஸ்மேனாக களம் இறங்க வேண்டிய‌ நெல்லை மற்றும் திருவாரூர் நண்பர்கள் இருவரும் மைதானத்தில் மின்விளக்கு வெளிச்சத்தில் நின்று கொண்டு இருவரும் விதம் விதமாக‌ பேட்டை பிடித்துக் கொண்டு போட்டோ சூட்டிங் நடத்திக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களை அழைத்து ஒரு வழியாக பேட்டிங் செய்ய அனுப்பி வைத்தோம். அதில் திருவாரூர் நண்பர் போன வேகத்திலேயே அவுட் ஆகி பெவிலியன் வந்தார். எங்களுக்குள் அணி பிரித்து விளையாடும் போது சிக்ஸர் அடித்து, நாங்கள் பெரிய பேட்ஸ்மென் என்று பில்டப் கொடுக்கும் எந்த நண்பர்களாலும் அந்தப் போட்டியில் சோபிக்க முடியவில்லை. ஒற்றை இலக்க ரன்களிலேயே அவுட் ஆனார்கள். ஒபனிங் இறங்கிய நெல்லை நண்பர் மட்டும் கொஞ்சம் தாக்குப் பிடித்து விளையாடினார். எட்டு ஓவர் முடிவில் நாற்பத்து மூன்று ரன்கள் எடுத்து எட்டு விக்கெட் இழந்திருந்தோம்.

சிறிது நேர இடைவேளைக்குப் பிறகு, எதிர் அணியினர் பேட்டிங் செய்ய களம் இறங்கினார்கள், எங்களின் வேகப் பந்து வீச்சாளர் கோவை நண்பர் தான் முதல் ஓவர் வீச வந்தார். அவர் வீசிய நான்கு பந்து சிக்ஸர் பறந்தது, இரண்டு பந்து பவுண்டரி எல்லையைத் தாண்டியது, கோபத்தில் உச்சத்தில் தொப்பியை தூக்கி வீசி விட்டு, அவருடைய வழுக்கைத் தலையை பிடித்துக் கொண்டு, அடுத்த ஓவர் வீச, சேலம் நண்பரிடம் பந்தை கொண்டு கொடுத்தார். சேலம் நண்பரும் வேகமாக ஓடி வந்து முதல் பந்தை வீசினார், பந்து எதிரில் நின்றவரின் பேட்டால் துரத்தி எல்லை கோட்டிற்கு வெளியில் அடிக்கப் பட்டது. சேலம் நண்பர் அடுத்த பந்தை இன்னும் வேகமாக ஓடி வந்து வீசினார். பேட்ஸ்மேன் அதற்க்காவே காத்திருந்தது போல வைடாக வெளியில் சென்ற பந்தை ஓங்கி அடித்தார், வெற்றிக்கான இலக்கை எதிர் அணி எட்டியது. எட்டு ஓவரில் நாங்கள் அடித்த ரன் இலக்கை அவர்கள் எட்டு பந்தில் அடித்திருந்தார்கள்.

ஜெனரல் மேனேஜர் தன்னுடைய‌ வண்டியில் ஏற்றி வந்த நண்பர்களை வண்டியில் ஏறச் சொல்லிவிட்டு வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்து கிளம்பும் போது, ஒரு நண்பர் மட்டும் வேகமாக‌ வண்டியிலிருந்து இறங்கி ஓரத்தில் மீதமிருந்த நொறுக்கு தீனியை நோக்கி ஓடினார், அந்த நண்பரை ஜிஎம் சார் பார்த்த ஒரு பார்வையிலேயே புரிந்து கொண்ட நண்பர், எதையும் எடுக்காமல் திரும்பவும் வண்டியில் ஏறிக் கொண்டார்.

போட்டி நடத்தியவர்கள், எங்களிடம் நாளைக்கு விளையாட வேண்டிய ஒரு அணி, கடைசி நேரத்தில் வர முடியவில்லை என்று சொல்லியதால் அட்டவணையில் ஒரு அணி காலியாக இருக்கிறது, நீங்கள் வேண்டுமானால் திரும்பவும் நாளைக்கு மோதுகிறீர்களா? என்று கேட்டார்கள். எதற்கு தெளிய வைத்து அடிக்கவா? என்று மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து கிளம்பினோம். நடுவிரலில் அடிப்பட்ட நண்பர் எங்களின் முன்னால் நடந்து சென்றார். வெகு நேரமாகப் பின்னால் கட்டியிருந்த கை அவருக்கு வலித்திருக்க வேண்டும். இப்போது அவர் தன்னுடைய வலது கையை முன்னால் வைத்து இடது கையால் தாங்கிக் கொண்டு நடந்தார், கையின் மற்ற விரல்கள் மடங்கியிருக்க‌ ஒற்றை நடுவிரல் மட்டும் எங்களைப் பார்த்து பழிப்பது போல் இருந்தது.

.

போட்டிக்காக எழுதிய சிறுகதை!!

நண்பர்கள் அனைவருக்கும் இனிய புத்தாண்டு தின வாழ்த்துக்கள்!! 

இந்த வருடம் முழுமையாக இணையத்தில் இயங்க முடியாவிட்டாலும் ஒரு நாற்பது பதிவுகளுக்கு மேல் எழுத முடிந்தது. கடந்த வருடம் எனது மனைவின் தூண்டுதலின் பேரில் ஒரு சிறுகதைப் போட்டியில் பங்கேற்றேன். வெற்றிப் பெறவேண்டும் என்ற எண்ணம் இல்லாமல், என்னாலும் முழுமையாக, இயல்பாக ஒரு கதையை எழுதமுடியும் என்று உணர்த்திய‌ தருணம் அது. நடுவர்களும் மொழி நடையை வெகுவாகப் பாரட்டினார்கள். கதைக்கரு ஆழமாக இல்லை என்று விமர்சனம் செய்திருந்தார்கள். நண்பர்களின் விமர்சனங்களுக்காக‌ இங்குப் பதிந்து வைக்கிறேன். 

படிக்கக் கொஞ்சம் நேரம் பிடிக்கும் சிறுகதை தான், நண்பர்கள் நேரம் கிடைக்கும் போது படித்துக் கருத்துக்களை வைக்குமாறு கேட்டுக்கொள்கிறேன்.

                       சடங்குகளும், சம்பரதாயங்களும்

இருந்தாலும், உங்க அக்கா, "ஒரு வார்த்தை முன்னமே போன் போட்டு நம்மிடம் சொல்லியிருக்கலாம்".

ஆமா, சொன்னா மட்டும் உடனே கிளம்பிப் போய், நீ தான் முதல் ஆளா நின்னுருப்பியா?.

அதுவும் சரிதான்! இப்ப இருக்கிற சூழ்நிலையில் உடனே கிளம்பி, ஊருக்குப் போறது எல்லாம் நடக்காத காரியம் தான். இங்க இருந்து ஒருதடவை ஊருக்குப் போயிட்டு வரணும்னாலே, இரண்டுபேரோட ஒருமாச சம்பளத்தை வைக்க வேண்டியதா இருக்கு. அப்படியே பணத்தை வச்சாலும் லீவு வாங்குறது குதிரைக்கொம்பு தான்! நாம‌ லீவு வாங்கினாலும், குழந்தைகளுக்கு ஸ்கூல்ல லீவு வாங்குறது அதைவிடக் கஷ்டம் என்ற‌ மனைவின் குரல் ஒலித்துக்கொண்டிருந்தாலும் என்னுடைய சிந்தனை என்னவோ பழைய நினைவுகளில் மூழ்கியது.

                      **********************************

அன்றைக்கு லீவு நாளுமாய் இருந்தபோதிலும் அம்மா, அடுக்களையில் இருந்து தொடர்ந்து குரல் கொடுத்துக்கொண்டே இருந்தார்கள். லேய், எழும்பி தொலை! இப்ப இருந்தே வீட்டிற்கு ஒவ்வொருத்தரும் வரத்தொடங்கி விடுவார்கள், ஒன்ன போட்டு மேய்க்க எனக்கு நேரமில்ல‌, எல்லாவேலையும் அப்படியே அங்கங்க கிடக்குது! எழும்பி, பாயை மடிச்சு வச்சுட்டு, எனக்கு ஒத்தாசையா கூடமாட இருந்து வேலைச்செய்! என்று கத்திக்கொண்டே இருந்தார்கள். பள்ளிக்கூட நாளாக இருந்திருந்தால் இப்படிக் கத்திக்கொண்டிருந்திருக்க‌ மாட்டார்கள். நேராக என் படுக்கைக்கே வந்து நாலு சாத்துசாத்தி எழுப்பிவிட்டிருப்பார்கள்.

காலில் இருந்து கழுத்துவரை இழுத்துப்போர்த்திய போர்வையின் நுனி, ஜன்னலில் இருந்து வீசியக்காற்றில் விலகியதால், வெளிப்ப‌ட்டக் காலின் அடிப்பாதத்தைத் தீண்டிய‌ மெல்லிய குளிர்காற்று, போர்வைப் போர்த்திய வெதுவெதுப்பிலிருந்த‌ உடம்மை சில்லிட வைத்ததையும், அடுக்களையில் இருந்துவந்த அம்மாவின் காட்டுக்கத்த‌லையும் ஒருசேர‌ சமாளிக்க, பக்கவாட்டில் திரும்பிப்படுத்து, காலைமடக்கிப் போர்வையை எடுத்துக் காலிலிருந்து தலைவரை இழுத்துமூடி, கைகளைப் போர்வைக்குள் இழுத்து, கால் கவட்டைக்குள் வைக்கும் போதுதான் டவுசர் நனைந்திருந்தது தெரிந்தது. இதற்குமேலும் படுத்திருந்தால் அடியும், உதையும் ஒருசேரக் கிடைக்குமென்பதால் அவசரஅவசரமாக எழுந்துப் பாயைச்சுருட்டும் போதுதான், வேணி அக்கா அந்தமூலையில் உக்கார்ந்திருந்தது தெரிந்தது.

இவ, இங்கன இவ்வளவுநேரம் உக்கார்ந்திருந்தால், நான் கால்வழியே ஒண்ணுக்குப் போயிருந்ததை, இந்நேரம் அம்மாவிடம் சொல்லி என்னைப் படுக்கையிலேயே மிதிக்க வைச்சிருப்பாளே! என்ன! என்னைக்கும் இல்லாமல், இன்னைக்கு இவ்வளவு அமைதியா மூலையில் உக்காந்திருக்காள்! என்று எண்ணிக்கொண்டே, போர்வையை எடுத்து மூலையில் வைத்துவிட்டு, பாயை எடுத்துக்கொண்டு போய், வீட்டிற்கு வெளியிலிருந்த‌ கம்புவேலியில் போட்டுவிட்டு வீட்டிற்குள் நுழையும் போது, எதிரில் அம்மா வந்துநின்றார்கள். அம்மா! என்னை அடிக்காதே! இப்பவே நான் குளத்துக்குப்போயி  போர்வை, துணியெல்லாம் அலசிட்டு வந்திடுறேன், என்று சிணுங்கிய குரலில் வேண்டினேன். அம்மா சிரித்துக்கொண்டே, லேய்! துணிகளையெல்லாம் அவுத்துட்டு, டவ்வலை மட்டும் கட்டிக்கொண்டு குளத்துக்குப் போயி, சீக்கிரமா, குளிச்சுட்டு வா!. அவுத்துப்போட்டத் துணிகளோடு, போர்வையும் சேர்த்துக் கொண்டுபோய் மூலையில் இருக்கும் அக்கா துணியுடன் போட்டுவிடு!. வெள்ளையம்மாவை வீட்டிற்கு வருவதற்குச் சொல்லியிருக்கிறேன், அவ எல்லாத் துணிகளையும் கொண்டுபோய் வெளுத்துத் தருவா! என்று சொல்லிக்கொண்டே, அம்மா கையில் இருந்த கருப்பட்டிக் காப்பியை என்னுடைய‌க்கையில் கொடுத்துவிட்டு அடுக்களைக்குள் போனார்கள்.

எவர்சில்வர் கப்பில், அம்மா கொடுத்த காப்பிச் சூடாகயிருந்தது, வராந்தாவில் அமர்ந்து மெதுவாகக்குடிக்க ஆரம்பித்தேன். சிறிதுநேரத்தில் அடுக்களையிலிருந்து வெளியில் வந்த அம்மா, மவனே மோனாசு! அடுத்தத்தெருவுல இருக்கிற காமேஷ் அத்தை வீட்டிற்குப்போய், ஒரு குட்டைச் சாணம் அள்ளி வைச்சுட்டு, நீ குளிக்கப் போ! என்று சொல்லிவிட்டு திரும்பவும் வீட்டிற்குள்ளே போனார்கள். அம்மாவின் செய்கைகள் ஒன்றும் எனக்கு விளங்கவில்லை. படுக்கையில் ஒண்ணுக்குப்போனால் காலையிலேயே, கம்பெடுத்து நாலு இழு, காலுக்குக்கீழ் இழுத்துவிட்டுத்தான் மறுவேலையே பார்ப்பார்கள். அத்தோடு அதைவிட மாட்டார்கள். அன்று முழுவதும் அந்தத்தெருவில் உள்ளவர்களுடன் வம்புப்பேச, நான் படுக்கையில் ஒண்ணுக்குப்போன கதைத்தான் பிரதானமாக‌ இருக்கும்.

வெள்ளையம்மாவை அழைத்து, எங்கள் துணியை வெளுக்கப்போடுவது என்றால்,  வருசத்திற்கு ஒருமுறை தான் நடக்கும். அது பள்ளியில் பெரியபரிட்சை முடிந்தவுடன், என்னுடைய மற்றும் வேணி அக்காவின் இரண்டுசெட் பள்ளி யூனிபார்ம்கள் மட்டும்தான் கொடுக்கப்படும். அவர்களும் இந்த யூனிபார்ம்களைப் பள்ளித் திறப்பத‌ற்கு ஒருவாரத்திற்கு முன்பாக‌த்தான் வெளுத்துக்கொண்டு தருவார்கள். புதிதாகத் தைத்த யூனிபார்ம் போடுவதைவிட‌, இந்த வெளுத்த யூனிபார்ம் போடுவதில் தான் எனக்கு அலாதிப்பிரியம். பெரிய‌லீவு முடிஞ்சு, முதல்நாளில் அடர் நீலக்கலரில் வெள்ளைச்சட்டை அணிந்து செல்வது எனக்கு ஒரு பெருமிதமாகவே இருக்கும். யூனிபார்ம் துணிகளைத் தவிர, அம்மா அபூர்வமாக என்றாவது ஒருநாள் தன்னுடைய சொந்தகாரங்க வீட்டுத்திருமணத்திற்குச் செல்லவேண்டுமானால் அவர்களின் கல்யாணப்பட்டுச்சேலையையும் வெள்ளையம்மாவிடம் கொடுத்துவிடுவார்கள். ஆனால் இன்று பழையத்துணிகளை எல்லாம் வெளுக்கக்கொடுக்க, வெள்ளைய‌ம்மாவை வருவதற்குச் சொல்லியிருக்கிறேன் என்றுகூறிய, அம்மாவின் செய்கை எனக்குப் புதிராக இருந்தது.

அம்மா, சாணம் எடுத்துவரச் சொல்லியது ஞாபகம் வரவே, கையிலிருந்த சூடான‌க் காப்பியை அவசர, அவசமாக ஊதிக்குடித்துவிட்டு, கப்பை வராந்தாவில் விட்டுவிட்டு, வேலியின் ஓரத்திலிருந்த‌ குட்டையை எடுத்துக்கொண்டு காமேஷ் அத்தையின் வீட்டிற்கு ஓடினேன். தெருவைக்க‌டந்து, அத்தையின் வீட்டை நெருங்கிய போதே, அத்தையின் வெங்கலக்குரல் ஓங்கி ஒலித்தது. முற்றத்தில் நின்ற‌ மணி, வீட்டின் வாயிலைப் பார்த்துத் திரும்பி நின்று கண்களைக் கசக்கிக்கொண்டிருந்தான். கழுதைவயசு ஆச்சு! இன்னும் பாயிலேயே ஒண்ணுக்குப்போவுது, மாடு! மாடு! எத்தனை தடவைச் சொல்லியிருக்கேன், உறக்கத்துல ஒண்ணுக்கு வந்தா, என்னை எழுப்பு.. எழுப்புனு.. ஒன்னோட தினம் ரோதைனயாப்போச்சு! என்று வீட்டிற்குள் இருந்து அத்தை, வெளியில் நின்ற மணியை அர்ச்சனைச் செய்துகொண்டிருந்தார்.

அத்தையின் குரலைக்கேட்டு, தெருவிலேயே பம்மினேன். வெளியில் எட்டிப்பார்த்த அத்தை என்னைக் கண்டுக்கொண்டார். வால, மோனாசு நீனும் இவன் செஞ்ச‌ வேலையைத்தான் செஞ்சியா?. இரண்டுபேரும் சொல்லிவைச்சது போல ஒரே நாள்லதான் படுக்கையில ஒண்ணுக்கு போவீங்களா?. இரண்டு மோண்டு கள்ளனும் ஓடுங்க!, போய்க் குளத்தில, குளிச்சுட்டு வீட்டுக்கு வாங்க, என்று விரட்டினார். நான் அத்தையிடம் அம்மா, சாணம் எடுத்துவரச் சொன்னதைச் சொல்லிவிட்டு, ஓரக்கண்ணால் மணியைப் பார்த்தேன். இப்போது அவன் கண்கள் கசக்குவதை நிறுத்தி என்னைக் கள்ளப்பார்வைப் பார்த்தான். இருவரும் கண்களால் பேசிவிட்டுக் கொல்லைப்புறத்தில் இருக்கும் மாட்டுத்தொழுவத்திற்கு ஓடினோம்.

என்ன மணி, இன்னைக்குச் செம்ம திட்டுபோல! அடியேதும் கிடைச்சுதா?

இல்ல‌டா மோனாசு, நாமெல்லாம் யாரு, அதான் அடிக்க வர்றதுக்குள்ள வெளியே ஓடி வந்திட்டோம்மில்லா! என்று பொருமினான்.

எனக்கு இன்னைக்குத் திட்டும் இல்ல! அடியும் இல்ல! என்று மணியைப் பார்த்து நக்கலாகச் சிரித்தேன்.

என்னல சொல்லுற! எங்கம்மாவை விட, உங்கம்மாதான் அதிகமா அடியும் திட்டும் தருவாங்க!

ஆமால்ல, ஆனா இன்னைக்கு ஒண்ணும் என்னைச் சொல்லல. என்னைக் குளிச்சுட்டுச் சீக்கிரமா வீட்டுக்கு வரச்சொல்லியிருக்காங்க!!

லீவு நாளுமாய் நாம‌ குளத்துக்குக் குளிக்கப்போனால், என்னைக்குல சீக்கிரமாய் வீட்டுக்கு வந்திருக்கோம்! என்று என்னைப்பார்த்துக் கண்ணைச் சிமிட்டினான்.

நானும், மணியும் ஒண்ணாதான் பள்ளிக்கூடத்துல நான்காம் வகுப்புப் படிக்கிறோம். எங்க ரெண்டுப்பேரையும் பள்ளிக்கூடத்துக்கு ஒழுங்கா கூட்டிட்டுப் போறது, வேணி அக்கா தான். இருவரையும் ஆளுக்கு ஒரு பக்கமா நிறுத்தி, தன்னுடைய தோளில் புத்தகப்பையை மாட்டிக்கொண்டு, இரண்டு கைகளால் எங்கள் இருவரின் கைகளையும் இறுக்கமாக பற்றித் தர தர‌வென்று இழுத்துக்கொண்டு செல்வார்கள். எங்கள் வீட்டிற்கும் பள்ளிக்கும் அரைப் பர்லாங் தூரம் இருக்கும், வழியெங்கும் இருக்கும் தோப்புகள் அனைத்தும் எங்களுக்கு அத்துப்படி. எவருடைய தோப்பில் என்ன மரம் இருக்கும், அதில் எப்போது என்ன காய்கள், பழங்கள் கிடைக்குமென்ற‌ தகவல்களும் கைகளுக்குள் அடக்கம். போகும் வழியில் வேலியில் இருக்கும் ஓணானையும் விடமாட்டோம், அடிப்பதற்குக் கிளம்பிவிடுவோம். அணில் என்றால் பழம் கொடுக்கிறோம் என்ற பேர்வ‌ழியில் அவைகளையும் விரட்டுவோம்.

எங்க‌ள் கைகளின் பிடியை அக்கா கொஞ்சம் தளர்த்தினாலும், கண்தட்டி விழிப்பதற்குள் காணாமல் போயிருப்போம். பலமுறை அக்காவுக்கு இந்த அனுபவ‌முண்டு. அக்காவை தலைமையாசிரியருக்கு நன்றாகத் தெரியும், காரணம் அக்கா தான் அவள் படிக்கும் ஒன்பதாம் வகுப்பில் முதல் மதிப்பெண் வாங்குபவள். அதனால் எங்கள் குடும்பத்தைப் பற்றி அவருக்குத் தெரியும். அதனால் எங்களுடைய‌ தவறுக்கும் சேர்த்து அக்கா தான் திட்டு வாங்கவேண்டும். அதற்குப் பயந்தே எங்களை இழுத்துக்கொண்டு மூன்றாம் மணி அடிப்பதற்குள் பள்ளிக்குள் நுழைந்துவிடுவாள்.

மாட்டுத்தொழுவத்திலிருந்து அள்ளிய சாணத்தைக் குட்டையில் எடுத்து, எனது வீட்டுவாயிலில் வைத்துவிட்டு, நானும் மணியும் குளத்தை நோக்கி ஓடினோம்.

குளத்தில் போட்ட ஆட்டத்தில் நேரம் போனது, துளியும் தெரியவில்லை. சீக்கிரம் குளிச்சுட்டு வாடானு! அம்மா சொல்லியது ஞாபகம் வரவே, மணியை வீட்டிற்குப் போகலாம் என்று அவசரப்படுத்தினேன். அவன் என்னைச் சேட்டைப்பண்ணவே இல்லை. அதற்குமேல் இருந்தால் அம்மா வந்தாலும், வந்துவிடுவார்கள் என்று நான் கரைக்கு ஓடினேன். எனது பின்னால் மணியும் ஓடிவந்தான். இவரும் ஈரத்தலையுடன் டவுசரை மட்டும், மாட்டிவிட்டு வீட்டிற்கு ஓடினோம்.

ஓட்டமும், நடையுமாக வீட்டிற்கு வரும்போது, அப்பாவின் தலை வீட்டில் தெரிந்தது. அப்பா, இன்றைக்கு கேரளாவிலிருந்து வீட்டிற்கு வருவதாக, அம்மா என்னிடம் சொல்லவில்லை. அப்பா கேரளாவில் கொத்தனார் வேலைச்செய்கிறார்கள், மாதத்திற்கு ஒருமுறை தான் ஊருக்கு வருவார். இடையில், உறவினர்கள் திருமணம் மற்றும் கோவில்கொடைகளுக்கு மட்டும்தான் அவரை வீட்டில் பார்க்கமுடியும். வரும்போது எனக்கு மட்டும் தனியாக ஒருபொதி காரசேவும், ஜிலேபியும் கொண்டுதருவார். அதில் பங்குப்போட வரும் வேணி அக்காவுக்கும் எனக்கும் சண்டைதான் நடக்கும். மவனே! மௌனதாஸ் அக்காவுக்கும் கொஞ்சம் கொடு! என்று அப்பா மட்டும்தான் என்னுடைய பெயரை முழுமையாக உச்சரிப்பார். வேறுஎவரும் என்னுடைய பெயரை முழுமையாக உச்சரிக்க மாட்டார்கள். வருகைப்பதிவேட்டில் வாசிக்கும் போது மட்டும், டீச்சரும் மௌனதாஸ் என்று அழைப்பார்கள். இல்லாத நேரங்களில் டீச்சரும் மோனாசு என்றுதான் அழைப்பார்கள். எனக்கு அப்பா தான் "மௌனதாஸ்" என்று பெயர் வைத்ததாகவும், அந்தப்பெயரின் பகுதியில் நம் குலசாமியின் பெயரும் வருகிறது என்று அம்மா அடிக்கடிச்சொல்வார்கள்.

நான் குளித்து வருவதற்குள், அம்மா வீட்டின் முற்றங்களில் சாணம் தெளித்து வைத்திருந்தார். அப்பா என்னைப் பார்த்தவுடன் சிரித்துக்கொண்டே மௌனதாஸு! சட்டையைப் போட்டுட்டு வந்து செல்லையன் கடையில போய், அம்மா துண்டுல எழுதி வைச்சுருக்க எல்லாச் சாதனங்களையும் வாங்கிட்டு வந்துரு, கொஞ்சம் துருசமா வருனும் சரியா! என்று தலையை வருடினார். அடுக்களையில் அம்மாவின் குரல் இல்லாமல் பக்கத்துவீட்டு பெரியம்மா மற்றும் காமேஷ் அத்தையின் குரலும் கேட்டது. எவ்வளவு அரிசி ஊற வைக்கனும் மையினி? என்று அம்மாவின் கேள்விக்குக் காமேஷ் அத்தை,  நாலு உளக்குப் போட்டு ஊற‌வையி! பச்சரிசி ஊறதுக்குள்ள நான் வீட்டுக்குப்போயிக் கஞ்சு வடிச்சு வச்சிட்டு வந்திருறேன் என்று அத்தைக்கிளம்பினார்.

ச‌ட்டையைத் தேடுவதற்குத் தாழ்வாரத்துக்குள் நுழைந்தேன். அங்கு வேணி அக்கா காலையிலிருந்த‌ அதேமூலையில் இப்போதும் உக்கார்ந்திருந்தாள். தூக்கம் கலையாமல் இருப்பது போலவே அக்காவின் முகம் சோர்ந்து இருந்தது. தலைமுடியும் எப்போதும் போல் வாரிக் கட்டப்படவில்லை. லீவு நாளாக இருந்தால் அக்காவை இப்படி ஒருநாளும் பார்க்கமுடியாது. காலையிலேயே சாணம் எடுத்து வீடு முழுவதும் மொழுகுவதற்குத் தொடங்கிவிடுவாள். அதைமுடித்த பின்பு வீட்டின் ஓரத்தில் ஆசையாக வளர்க்கும் கனகாம்பரம், வந்தி, ஆலரசு செடிகளின் பக்கம்தான் பொழுதும் நிற்பாள். தாழ்வாரத்தின் மறுமூலையில் இருந்த பெட்டியில் இருந்த என்னுடையச் சட்டையை எடுத்துக்கொண்டிருக்கும் போது, அம்மா வந்து விட்டார்கள், லேய் மேனாசு! இங்க என்ன ப‌ண்ணிட்டு இருக்க, இன்னா! இந்தத்துண்டுல எழுதியிருக்கிறத‌ எல்லாம் சீக்கிரமா, போய் வாங்கிட்டு வா! மறக்காம அப்பாகிட்ட பணம் வாங்கிக்க! என்று என்னை விரட்டினார்கள். அம்மாவின் இடதுகையில் இருந்ததுண்டை என்னிடம் நீட்டினார்கள், வலதுக்கையில் ஒரு முட்டை இருந்தது. நேராக அக்காவிடம் சென்று அந்த முட்டையை உடைத்துக் குடிக்கக்கொடுத்தார்கள். அக்காவும் அதைக் குமட்டலாகக் குடித்து முடித்தார்.

வீட்டிற்கு வெளியில் அப்பாவும், பெரியப்பாவும் பழுத்த பாளையங்கொட்டை வாழைக்குலையுடன் நின்று பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். இங்கன‌ எவன்கிட்டேயும் பழுத்தகுலை இல்ல  பாத்துக்க! மேற்பாலத்தில் கடை போட்டுருக்கான் இல்ல, சுந்தரம்! அவன் கடையிலிருந்து தான் வாங்கினேன், காசு அப்புறம் தாறேன்னு சொன்னேன், எவ்வளவு கேக்குறானுத் தெரியல! என்று அப்பாவிடம் பெரியப்பாச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். அப்பா, சாதனம் வாங்கக் காசு கொடுங்க? என்று நான் அப்பாவிடம் கையை நீட்டினேன். அப்பாவும் உள் பாக்கெட்டிலிருந்து, எடுத்து ஒரு நூறுரூபாயை என்னிடம் கொடுத்தார்.

நான் கடைக்குச் செல்லும் வழியில் மணியும் வந்து என்னுடன் சேர்ந்துகொண்டான். நான் வெளியில் எங்குச்சென்றாலும் இவனுக்கு மூக்கில் வேர்த்துவிடும். எனக்கு வீட்டில் நடப்பது எதுவும் புரியவில்லை. ஏதாவது விசேசங்களுக்கு மட்டும் வரும் அப்பா இன்னைக்கு வீட்டிற்கு வந்திருக்கிறார். அக்காவும் மூலையில் உக்காந்திருப்பது வித்தியாசமாக இருக்கு. அவுச்ச‌ முட்டையையே கவுச்சுவாடை அடிக்குது, நான் சாப்பிட மாட்டேன் என்று சொல்லும் அக்காவிற்கு இன்னைக்கு அம்மா பச்சை முட்டைக்கொடுக்கிறார்கள். வீட்ல அரிசி எல்லாம் ஊற வச்சியிருக்காங்க! வாழைக்குலையும் பெரியப்பா வாங்கி வந்திருக்காங்க! அம்மா வேறக் காலையிலேயே வீட்டிற்கு இனி ஒவ்வொருத்தரா வரத்தொடங்கிருவாங்க! என்று சொன்னாங்க, இப்படி யோசித்தவாறு விழிப்பிதுங்கி நடக்கும் போதே, லேய் மேனாசு! வேணி அக்கா சடங்காய்ட்டாங்களாம் இல்ல! என்று மணி என்னுடைய கையைப்பிடித்தான்.

நான் பலவற்றைப்போட்டு எனக்குள் குழப்பியதில், மணி என்னிடம் சொல்லியது சட்டென்று புரியவில்லை. என்னலே, சொல்லுற! என்று மணியிடம் திரும்பவும் கேட்டேன். ஆமா மோனாசு, உங்க அம்மா உன்னிடம் சொல்லலியா?. என்னுடைய அம்மா தான் என்னிடம் சொன்னாங்க! வேணி அக்கா சடங்காய்ட்டாங்களாம், அதனால உங்க வீட்ல‌ மாவு இடிக்கிற சோலி இருக்குனு என்னிடம் சொல்லி, உங்க வீட்டுக்குத் தான் வந்தாங்க! என்று திரும்பவும் ஒப்பிவித்தான். மணி, சொல்லியதைக் கேட்டப்பின்புதான் எனக்கும் வீட்டில் நடக்கும் எல்லா நிகழ்ச்சிகளும் புரிய ஆரம்பித்தது. இரண்டுமாதங்களுக்கு முன்னாடி, பக்கத்துத் தெருவிலிருக்கும் என்னோட பள்ளிக்கூட்டுக்காரன் மகேஷ், அவனோட அக்காவும் சடங்கான போது, தினமும் எங்களுக்காகப் பள்ளிக்கு மறைச்சு வச்சுப் பச்சைமாவும், வாழைப்பழமும் கொண்டுவந்து கொடுத்தது ஞாபகம் வந்தது. எனது வீட்டிலும் இனி பச்சைமாவும், பழமும் தினமும் கிடைக்கும் என்று மணியிடம் சொல்லிக்கண்ணடித்தேன். லேய்! மோனாசு, எனக்கு மட்டும் வெல்லம் போட்ட‌ப் பச்சைமாவைத் தரும்போது, ஒரு குத்தா அள்ளித்தரணும் இன்னா! அப்பதான் நான் பாக்கெட்டில் நிரப்பி வைக்கமுடியும் என்று மணி இப்போதே சொல்லிவைத்தான்.

அம்மா எழுதிக்கொடுத்த துண்டை எடுத்துப் பார்த்தேன், அதில் வெல்லம், சுக்கு, நல்லெண்ணெய், நாட்டுக்கோழிமுட்டை என்று எழுதியிருந்தது. மணியும் நானும் கடைக்காரர் கொடுத்தபொருட்களை ஆளுக்கு ஒன்றாகக் கையில் வாங்கிக்கொண்டு, துண்டில் இல்லாமல் வாங்கிய‌ இரண்டு கட‌லை மிட்டாயையும் ஆளுக்கு ஒன்றாக, வாயில் போட்டுக்கொண்டு வீட்டிற்கு நடந்தோம். இந்தமாதிரி நேரத்தில் சாதனம் வாங்கிக்கொண்டு கொடுக்கும் மீதக்காசை அப்பா எண்ண மாட்டார்கள், நேராகப் பாக்கெட்டில் போட்டுவிடுவார்கள். அதனால் ஆளுக்கொரு 50பைசா, கடலை மிட்டாயை வாங்கிக்கொண்டோம்.

நாங்கள் இருவரும் வீட்டிற்கு வரும்போது, டவுனிலிருந்து அத்தையும் வந்திருந்தார்கள். கூடவே அக்காக்களும் வந்திருந்தார்கள். பக்கத்துத்தெருவில் இருக்கும் சொந்தக்காரங்களும் வீட்டிற்கு வந்துபோனார்கள். வருபவர்கள் எல்லாம் கையில் ஒருபாட்டிலும், பொதியும் கொண்டு வந்தார்கள். அம்மா, அவர்கள் கொண்டுவரும் பாட்டிலில் உள்ளதை எங்கள் வீட்டு எண்ணெய் ஜாடியில் ஊற்றிவிட்டுப் பாட்டிலைத் திரும்பக்கொடுத்தார்கள், பொதியையும் வாங்கி மெதுவாக வைத்தார்கள். நான் நைசாகச்சென்று பொதியில் என்ன இருக்குது என்பதைப் பார்க்கலாமென்று, அதை நோண்டினேன். அம்மா, மேனாசு! அதிலலெல்லாம் முட்டை இருக்கு, ஒன்னும் செய்யாதே! உடைஞ்சிரும்! என்றார்.

அடுக்களையில் காமேஷ் அத்தை, சுளவில்(முறம்) இருந்த பச்சரிசிமாவுடன், நான் வாங்கிவந்த வெல்லத்தைச் சீவிப்போட்டு ஒன்றாகக்கையால் கலந்துகொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் பக்கத்திலேயே மணி, சம்பளம் கால்போட்டு உக்கார்ந்து ஒரு வெல்லத்துண்டைக் கடித்துக்கொண்டிருந்தான். பெரியம்மா, சுக்கை உரலில் போட்டு இடித்துக்கொண்டிருந்தார்கள். டவுன்அத்தை, அக்காவிடம் போய், பாட்டிலில் கொண்டுவந்த எண்ணெயைக் குடிக்கக்கொடுத்தார், அதையே அக்கா குமட்டலாகத்தான் குடித்தார். சிறிதுநேரத்தில் கையிலிருந்த‌ ஒரு முட்டையும் உடைத்துக்கொடுத்தார்.

சிறிதுநேரத்தில் சலவைச்செய்யும் வெள்ளையம்மா, கையில் ஒரு பெரியதுணியுடன் வந்துநின்று, வேணிஅம்மா,தண்ணி எடுத்துட்டு வரச்சொல்லுங்க! நல்லநேரம் போறதுக்குள்ள தலைக்குத்தண்ணி ஊத்திடலாம்! என்று அம்மாவிடம் சொன்னார்கள். உடனே டவுனில் இருந்து வந்த, அக்காக்கள் எல்லாம் பெரியம்மா வீட்டிலிருக்கும் கிணற்றிற்குச்சென்று மூன்றுகுடங்களில் தண்ணீர் நிரப்பிவந்து, வீட்டுக் கொல்லையில் வைத்தார்கள். தாழ்வாரத்தின் மூலையிலிருந்த‌ அக்காவை அம்மாவும், அத்தையும் கைப்பிடித்து வெளியில் கூட்டிவந்து, தண்ணிர் வைத்த கொல்லையில் ஒருமர நாற்காலிப்போட்டு உக்காரவைத்தார்கள். வெள்ளையம்மா, தான் கொண்டுவந்த துணியால் அக்காவைச்சுற்றி வேலிப்போட்டு நான்கு மூலையிலும் டவுன் அக்காக்களைப் பிடிக்கவைத்தார். துணிவேலியின் அடியில் தரைவழியாக வழிந்துவந்த மஞ்சம் கலந்த நீர், அக்கா நட்டுவைத்து மொட்டுகள் விட்ட, கனகாம்பரம் மற்றும் ஆலரசு செடிகளின் வேர்களை நனைத்துக்கொண்டிருந்தது.

அன்றுமுழுவதும் வேணி அக்காவை, புடைச்சூழ ஒரு கூட்டம் இருந்தது. அக்காவிற்குத் தாவணிக்கட்டி அலங்காரம் ப‌ண்ணியிருந்தார்கள். அக்காவை, பார்க்க‌ வருபவர்களுக்கு எல்லாம் பழமும் பச்சரிசிமாவும் அம்மா, கொடுத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். நானும் மணியிம் அவ்வப்போது வந்து எங்களுக்குத்தேவையான பழங்களையும், மாவையும் அள்ளிக்கொண்டோம்.

அன்றுமுதல் அக்காவை என்னுடன் சேர்ந்துப்படுக்க விடுவது இல்லை. தனியாகப்படுக்க வைத்தார்கள். பகலிலும் பெரியாம்மா அக்காவின் துணைக்கு வந்திருப்பார்கள். அக்கா சட‌ங்கான மூன்று, ஏழு என்று எல்லா நாளும் முதல்நாளில் செய்ததுபோல் உறவினர்கள் எல்லாம் வந்து அக்காவைக் குளிக்க வைத்து அலங்காரம் செய்தார்கள். எனக்கும் மணிக்கும் சாப்பாடிற்குக் குறைவில்லை. பச்சரிசிமாவு மற்றும் பழம் என்றில்லாமல், டவுனில் இருந்துவரும் அத்தை வாங்கிவந்த பலகாரங்க‌ளும் வீட்டில் அடைந்திருந்தது. அக்கா பள்ளிக்கு வராததால், இருவரும் தினமும் தோப்புகளைச் சுற்றிவிட்டு தாமதமாகப் பள்ளிக்குச் சென்று அடிவாங்குவதும் நடந்தது. சிலநாட்கள் அக்காவின் சடங்கு என்றுசொல்லி, பள்ளிக்கு லீவும் போட்டுக்கொண்டோம்.

உனக்கு இருக்கிறது ஒருபொண்ணு, சடங்கை எடுத்துவிட்டுரு! அதுல என்ன, பெரிசா செலவாகிடபோகுது! என்று பெரியப்பா, அப்பாவிடம் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். ஆமா அண்ணே! நானும் அப்படித்தான் நினைக்கிறேன். பத்திரிக்கையெல்லாம் அடிக்க‌வேண்டாம், வாயாலே எல்லோரிடம் சொல்லி அழைச்சுடலாம், பதினைஞ்சுக்குச் சாப்பாட்டை வைச்சுக்கலாம் என்று அப்பா சொன்னார்கள். ச‌ரிடே! அப்படியே செய்திரு! என்றுசொல்லி பெரியப்பா கிளம்பினார்கள். எனக்கும் மணிக்கும் சந்தோசம் தாங்கல! ஏன்னா, சடங்கு எடுத்தா எப்படியும் வீட்ல டெக்கு எடுத்துப் ப‌டம் போடுவாங்க! நமக்குப் பிடிச்ச அஞ்சுப் படத்தையும் போடச்சொல்லி முழுசாகப் பாத்திரலாம் என்று பேசிக்கொண்டோம்.

வேணி அக்கா சடங்காகி, பதினைஞ்சுக்கு வீட்டில் சப்பாடு நடந்துகொண்டிருந்தது. எனக்கும், மணிக்கும் பந்தியில் தண்ணீர் ஊற்றும் வேலைத் தரப்பட்டிருந்தது. இருவருக்கும் இருப்புக்கொள்ளவில்லை. எப்படியும் வீட்டில் பந்தி முடிந்ததும் டெக்கில் போடும்படத்தில் கமலின் அபூர்வ சகோதரர்கள் படத்தையும், ரஜினியின் ராஜா சின்ன ரோஜாவையும் பார்த்து விடவேண்டும் என்பதுதான். ச‌மையல் கட்டில் இருந்து அப்பா, மவனே மொனதாஸு! அக்கா ரூம்ல அப்பளக்கட்டு இருக்கு, போய் எடுத்து வா! என்று என்னை அனுப்பினார். வேணி அக்கா இருக்கும் தாழ்வாரம் ரூம்க்குப் போகும்போது அக்காவிடம் எவருமில்லை. தாவணிப்போட்டு அலங்காரம் செய்து தனியாக நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்தார். நான் அப்பளக்கட்டை எடுத்துக்கொண்டு அக்காவைப் பார்த்து, அக்கா!! அக்கா!! நீ அம்மாகிட்ட எப்போதும் அபூர்வ சகோதரர்கள் படம் பார்க்கனுமுனுச் சொல்லிட்டே இருப்பியே! இன்னைக்கு நம்மவீட்ல டெக்குல அந்தப்படம் போடுகிறார்கள் என்றேன். அக்காவின் முகத்தில் எந்தவித உணர்ச்சியும் வெளிப்படவில்லை. மாறாகச் சோகம்தான் தென்பட்டது.

என்ன அக்கா! உடம்பு ஏதும் சரியில்லையா? என்று கேட்டேன், தாடையைப் பிடித்துக் கெஞ்சலுக்குப் பிறகு, மோனாசு, நான் இனி ஸ்கூலுக்கு வரமட்டேன் என்றாள், நான் ஏன்? என்று கேட்டேன். உன் கூட்டுக்காரன் மகேஷோட‌, அக்கா சடங்கான பிறகு ஸ்கூலுக்கு வந்தாளா? என்று கேட்டாள். எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. இதைச்சொல்லும் போதே அக்காவின் கண்கள் கலங்கியது. நீ அழாதே அக்கா! அப்படி எல்லாம் இருக்காது! என்று அப்பளக்கட்டுடன் ஓடினேன்.

அப்பா சமையல் அறையில் மாமாவுடன் நின்றிருந்தார். என்ன அத்தான்! பொண்ணைத் தொடர்ந்து ப‌டிக்கவைக்கப் போறியளா? இல்ல வீட்டுவேலைகளைப் பார்த்திட்டு இருக்கட்டும் என்று வீட்டிலேயே வைக்கப் போறியளா? என்று மாமா, அப்பாவைப் பார்த்துக்கேட்டார். அவ படிக்கிற வரைக்கும் படிக்கட்டும் மச்சான்! நாம ஏன் தடுக்கனும்? அந்தக்காலத்துல உங்க அக்காவை, நான் படிக்கும் போதே கல்யாணம் பண்ணிட்டேனு, இப்பவரைக்கும் சொல்லிட்டு இருக்கா, இந்தக்காலத்துல பெண்ணுங்க தான் நாட்டையே ஆளுறாங்க‌!!. நாம‌தான் இங்கன‌ இருக்குற ஸ்கூலுக்குக் கூடப் பொண்ணுங்களை அனுப்புவதற்குப் பயப்படுறோம். இப்பவரைக்கும் நல்லா, படிக்குறா! நாட்டை ஆளத்தான் படிக்க வைக்கலனாலும், ஒரு டீச்சராவது ஆக்கப்படிக்க வைக்கலாமே! என்று அப்பா நெகிழ்ந்தார்.

                       *************************

மேலே சொல்லியது நடந்து ஓர் இருபத்தைந்தாண்டுகள் ஆகியிருக்கலாம், எனக்கும் கல்யாணம் ஆகி மனைவி, குழந்தைகள் என்று சென்னைக்கு வந்துசெட்டில் ஆகிவிட்டேன். வேணி அக்காவும் அப்பாவின் ஆசைப்படிப் படித்து, டீச்சர் ஆகி ஊரிலுள்ள‌ அரசு நடுநிலைப் பள்ளியில் வேலைப்பார்க்கிறாள். அப்பா, வேணி அக்காவை ஊரில் சொந்தமாகத் தொழில் செய்யும் ஒருவருக்குத்தான் கல்யாணம் செய்துகொடுத்திருந்தார். வேணி அக்காவின் பொண்ணு, சடங்காகி விட்டாள் என்ற செய்தியை, ஒருமாதம் கழித்துத்தான், எங்களிடம் தெரியப்படுத்தினாள் என்பதற்காகத் தான் என்னுடைய மனைவி "ஒரு வார்த்தை முன்னமே சொல்லியிருக்கலாம்" என்று வியாக்கினம் பேசியது. இன்றையகாலத்தில் சடங்குகளையும், சம்பர‌தாயங்களையும் நாம் மறக்க அல்லது மாற்ற நினைக்குறோமோ! இல்லையோ! இந்த அவசர‌ உலகம், நம்மை மாற்ற அல்லது மறக்க வைக்கும்! இது காலத்தின் கட்டாயம்.

.