பிச்சைப் பாத்திரம் ஏந்தி!!

ஊரில் இருக்கும் போது, வழக்கமான ஒரு நாள். காலையில் துக்கம் எழுந்து, கடன்களை முடித்து காபி குடிக்கும் போது அன்றைய தினம் எனக்கான அலுவல்கள் சொல்லிக்கொள்ளும் படி எதுவும் இல்லை என்று தோன்றியதால் நாகர்கோவிலில் கடை வைத்திருக்கும் நண்பனைப் பார்த்து வரலாம் என்ற எண்ணம் வந்தது. ஊரில் இருக்கும் போது இப்படியான நாட்கள் கிடைப்பது மிக அரிதாக இருக்கும். உறவினர்கள் எவராவது அவர்கள் வீட்டிற்கு அழைத்திருப்பார்கள் அல்லது ஏதாவது ஒரு வேலையாக அரசு அலுவலகங்களுக்குச் சென்று வர வேண்டியிருக்கும், இல்லையென்றால் குடும்பத்தில் சுப காரியங்கள் ஏதாவது இருக்கும். அப்படி எதுவும் இல்லையென்றால் மனைவி தன்னுடைய வீட்டிற்குச் சென்று வரலாம் என்று அழைப்பார்கள். அன்றைக்கு இப்படியான லவுகீக‌ வேலைகள் ஏதும் இதுவரை காதுக்கு வரவில்லை.  அதனால் காலையிலேயே குளித்து, டிபன் சாப்பிட்டுவிட்டு இரு சக்கர வாகனத்தை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பிவிட்டேன்.

நாகர்கோவிலில் கடை வைத்திருக்கும் நண்பன் என்னுடன் பள்ளியில் ஒன்றாகப் படித்தவன். பொறியியல் முடித்து சென்னை, பெங்களூர், ஹைதிராபாத் என்று பல இடங்களில் இருக்கும் சிறு சிறு நிறுவனங்களில் வேலைப்பார்த்து விட்டு, எதிலும் நிரந்தரமாகப் பணி செய்யப் பிடிக்காமல் ஊருக்கு வந்து, வீட்டில் உள்ளவர்களின் உதவியுடன் நாகர்கோவிலில் ஒரு மொபைல் போன் சர்வீஸ் சென்டர் தொடங்கியிருந்தான். சென்ற முறை நான் ஊருக்கு வந்திருந்த போது என்னிடம் தான் கடை தொடங்கியிருப்பதை சொல்லி, விசிட்டிங் கார்டு கொடுத்து ஒரு நாள் கடைக்கு வருமாறு அழைத்திருந்தான், அப்போது என்னால் செல்ல முடியவில்லை. சவுதியில் இருக்கும் போதும் ஒருமுறை என்னை அழைத்து விசாரித்திருந்தான், இந்தமுறை ஊருக்கு வரும் போது கண்டிப்பாகக் கடைக்கு வருவதாகச் சொல்லியிருந்தேன்.

நண்பர் கடை வைத்திருப்பது மீனாட்சிபுரம் பேருந்து நிலையத்திற்கு எதிர் புறம் இருக்கும் ஒரு அடுக்கு மாடி கட்டிடத்தின் தரை தளத்தில். இரு சக்கர வாகனத்தில் வேப்பம்மூடு ஜங்சன் வழியாகப் பேருந்து நிலைய சாலையில் சென்றால் திரும்ப வர முடியாது, அது ஒரு வழிப்பாதை, ஒரு நான்கு கிலோ மீட்டர் சுற்றினால் தான் திரும்பவும் வேப்பம்மூடு ஜங்சனுக்கோ அல்லது செட்டிக்குளத்திற்கோ வர முடியும். அதனால் மீனாட்சிபுரம் பேருந்து நிலைய சாலையில் ஏதும் வேலையிருந்தால் நான் பெரும்பாலும் என்னுடைய வாகனத்தை நகராட்சி பூங்காவிற்கு எதிர் புறத்தில் இருக்கும் இரு சக்கர வாகன பார்க்கிங்கில் நிறுத்திவிட்டு, ஆக வேண்டிய வேலைகளை நடந்து சென்று முடித்துவிட்டுத் திரும்ப வந்து வாகனத்தை எடுத்துச் செல்வேன். நான்கு கிலோ மீட்டர் இரு சக்கர வாகனத்தில் சுற்றுவதில் பிரச்சனையில்லை, ஆனால் அந்தச் சாலையில் செல்லும் வாகனம் அனைத்தும் கடும் நெருக்கடியில் ஆமை வேகத்தில் நகரும், சாலையும் குண்டும் குழியுமாக இருக்கும். முன்னால் செல்லும் வண்டியிலிருந்து வரும் புகை மற்றும் அது கிளப்பும் செம்மண் துகள் மொத்தம் உங்களை முகத்தில் வந்து ஒட்டிக் கொள்ளும்.  மழைக்காலமாக இருந்தால் சொல்லவே வேண்டாம், சேறும் சகதியுமாக உங்களை அடையாளம் தெரியாமல் ஆக்கிவிடும். இதற்குப் பயந்தே அந்தச் சாலையில் நடந்து சென்று ஆக வேண்டிய வேலையைப் பார்த்து விடுவது.

நான் வில்லுக்குறியிலிருந்து கிளம்பி கலெக்டர் அலுவலகத்திலிருந்து நேராக செட்டிக்குளம் போகாமல், இடது பக்கம் திரும்பி டதி மேனிலைப் பள்ளி வழியாக நாகர்கோவில் நகராட்சி பூங்காவிற்கு வந்தடைந்தேன். பள்ளிகள் மற்றும் கல்லூரிகள் துவங்கும் நேரம் தாண்டியிருந்ததால் பெரிய அளவில் வாகன நெருக்கடி இல்லை. அதனால் வீட்டிலிருந்து கிளம்பிய இருபது நிமிடத்தில் அங்கு வந்தடைந்திருந்தேன். இதுவே ஒரு அரை மணி நேரம் முன்னதாக வீட்டிலிருந்து கிளம்பியிருந்தால், கல்லூரி மற்றும் பள்ளி செல்லும் வாகனங்களின் நெருக்கடியில் சிக்கியிருப்பேன். நான் இருபது நிமிடத்தில் கடந்து வந்த சாலையில் ஒரு எட்டு பொறியியல் கல்லூரியும், இரண்டு கலைக் கல்லூரியும் இருக்கிறது. காலையில் இந்தச் சாலையானது வாகன நெரிசலில் விழிபிதுங்கித் தவிக்கும்.

காலையில் நகராட்சி பூங்காவிற்கு எதிரில் இருக்கும் இடத்தில் பார்க்கிங் கிடைப்பது அவ்வளவு எளிதல்ல, சாலையின் ஓரம் ஒரு வரிசையில் தான் வாகனங்கள் நிறுத்த முடியும். கடைகளில் வேலைபார்ப்பவர்கள் மற்றும் நகருக்குள் தங்களுக்கு தேவையான பொருட்களை வாங்க வருபவர்கள் என்று எல்லோரும் அந்த இடத்தில் தான் தங்களுடைய இரு சக்கர வாகனங்களை நிறுத்தி வைத்திருப்பார்கள். நான் வந்த நேரம் கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை முழுமையாக அந்த பார்க்கிங் நிரம்பியிருந்தது. வண்டியிலிருந்து இறங்கி மெதுவாக தள்ளிக் கொண்டே வந்து ஏதாவது ஒரு இடைவெளி இருக்கிறதா? என்று பார்த்தேன். சிறிது தூரத்தில் ஒரு இடைவெளி இருப்பது கண்ணுக்கு புலப்பட்டது. அவசரமாக வண்டியை தள்ளிக் கொண்டு அதில் விடுவதற்கு முனைவதற்குள் ஒரு வண்டி என்னை இடிப்பது போல் சீறிக் கொண்டு வந்து அந்த பார்க்கிங் இடத்தை நிரப்பியது.

எனக்குக் கடுங்கோபம், நான் வண்டியை அந்த இடைவெளியில் தான் பார்க்கிங் செய்ய வருகின்றேன் என்பதை வண்டியை விட்டவர் ஊகித்திருக்கக் கூடும், அதற்காகத் தான் அவ்வளவு வேகமாக அவர் வண்டியைக் கொண்டு வந்து அதில் பார்க்கிங் செய்தார். முறைத்துக் கொண்டே, ஏன்டா! என்னோட கவட்டைக்குள்ள கொண்டு வந்து வண்டியை விட வேண்டியது தானே! என்று கேட்பதற்கு வாய் வரை வந்த வார்த்தையை, அவருடைய கால் சட்டையைப் பார்த்தவுடன் கேட்காமல் மென்று விழுங்கினேன்.

சாரி தம்பி! கொஞ்சம் அவசரம், அதான்! அதோ, அந்தப் பக்கம் ஒரு இடம் காலியாக இருக்குது அங்க விடுங்க! என்று சொல்லிவிட்டு என்னுடைய முகத்தைக் கூட திரும்பிப் பார்க்காமல் எதிர்த் திசையில் இருந்த டீக்கடையை நோக்கி வேகமாகச் சென்றார். அந்த டீக்கடையில் நின்ற இருவர் இவரைப் பார்த்தவுடன் லேசாகத் தலை கவிழ்ந்து வணக்கம் வைத்தனர். இவரும் பதிலுக்கு தலையை ஆட்டிக் கொண்டு அவர்களை நெருங்கினார். மூன்று பேரும் அணிந்திருந்த காக்கி நிறத்திலான கால் சட்டை அவர்கள் காவல் துறை என்பதை ஊர்ஜிதம் செய்தது. மூவரும் காலில் அணிந்திருந்த ஷூ அவர்களின் கடமையை பளிச்சிட வைத்தது.

அந்த போலிஸ்காரர் காட்டிய திசையில் திரும்பிப் பார்த்தேன், நல்ல வேளை ஒரு வண்டி நிறுத்துவதற்கான இடம் காலியாக இருந்தது. அதில் வண்டியை பார்க்கிங் செய்துவிட்டு வேப்பம்மூடு சிக்னல் கடந்து பேருந்து நிலையத்தை நோக்கி மெதுவாக நடந்தேன். எதேச்சையாகத் திரும்பி பார்த்த போது அந்த மூன்று போலிஸ் காரர்களும் என் பின்னால் சிறிது தூரத்தில் நடந்து வந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

நடந்து செல்லும் வழியில், அப்போது தான் ஒவ்வொரு பிளாட்பார கடைகளும் துளிர் விடத் துவங்கியிருந்தது, பெரிய நீல நிற பிளாஸ்டிக் கவர்களில் நிறைத்து வைத்திருந்த செருப்புகள், பேக்குகள், குடைகள் மற்றும் வளையல்கள் போன்ற பொருட்களை அடுக்கி வைக்கத் தொடங்கியிருந்தார்கள். ஆப்பிள், ஆரஞ்சு மற்றும் திராட்சை போன்ற பழங்களை கூடைகளிலிருந்து எடுத்து பிளாட்பாரத்தில் பிளாஸ்டிக் பேப்பர் விரித்துக் கூறு பிரிக்கத் தொடங்கியிருந்தார்கள். அதைக் கடந்து சிறிது தூரம் கடந்து பூ விற்பவர்களின் வரிசை ஆரம்பித்திருந்தது.

சுற்றி வேடிக்கை பார்த்து கொண்டு நடந்த என்னுடைய மனதில் திடீரென அந்த போலிஸ்காரர்களின் ஞாபகம் வரவே திரும்பவும் திரும்பி அவர்கள் வருகிறார்களா? என்று பார்த்தேன். இப்போதும் அவர்கள் மூன்று பெரும் நான் போய் கொண்டிருக்கும் திசையில் தான் வந்து கொண்டிருந்தார்கள். எனக்கு என்னவோ, அவர்கள் மூவரும் என்னைத் தான் பின் தொடருகிறார்கள்! என்ற எண்ணம் முன் மூளையில் தோன்றி என்னை சல சலக்க வைத்தது. நான் நடந்து கொண்டிருக்கும்  பிளாட்பாரத்தை ஒட்டி ஒரு பழக்கடை இருந்தது. வீட்டிலிருந்து கிளம்பும் போது அவசர அவசரமாக மூன்று தோசையை தேங்காய் சட்னியுடன் சாப்பிட்டு விட்டு ஒரு வாய் தண்ணீர் குடித்தது, அதன்பிறகு இது வரையிலும் தொண்டையை எதுவும் நனைக்காததால் பழக்கடையில் முன்னால் மஞ்சள் மற்றும் சிவப்பு நிற சர்பத் பாட்டிலை அடுக்கி வைத்திருப்பதைப் பார்த்தவுடன் நாக்கு மேலும் வறண்டது.

அந்த போலிஸ்காரர்கள் என்னைத் தான் பின் தொடர்கிறார்களா? என்பதை இப்போது தெரிந்து கொள்ளலாம் என்று நினைத்து, அந்தக் கடையில் மேல் சட்டை அணியாமல் கை பனியனுடன் இருந்த பெரியவரிடம் ஒரு சர்பத்! சொல்லிவிட்டுத் திரும்பி நின்றேன். பழ சர்பத் போடட்டுமா தம்பி! நல்ல பழுத்த நயம் பேயன் பழம் இந்த கிடக்கு பாருங்க! என்று கட்டி தொங்க விடப்பட்டிருந்த வாழைக்குலையை காட்டிய கடைக்காரரிடம், வேண்டாங்க! வெறும் சர்பத் ஒரு முழு எலுமிச்சை பழம் பிழிந்து போடுங்கள்! என்று சொல்லிக் கொண்டு, சிறிது தூரத்தில் பேருந்து நிலையத்திற்குள் இறங்கும் படிக்கட்டுகளில் வரிசையாக அமர்ந்து பிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருந்தவர்களின் மீது என்னுடைய கவனம் சென்றது.

ஆணும் பெண்ணுமாக வரிசையாக அமர்ந்திருந்தார்கள். அழுக்கு தரித்த ஆடையுடன், தண்ணீர் கண்டு பல வருடங்கள் ஆன தேகத்துடன் கையில் தட்டுடனும், சிலர் அழுக்கு துணி மூட்டைகளைக் கக்கத்தில் வைத்துக் கொண்டும் வழியில் வந்து போவோரிடம் கை நீட்டி பிச்சை கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். காலை நேரமாக இருந்ததால் மக்களின் நடமாட்டம் அதிகமாக இருக்கவில்லை. மாலை நேரமாக இருந்தால் அவர்கள் இவ்வளவு சவுகரியமாக அமர்ந்து, இந்த இடங்களில் பிச்சைகள் கேட்க முடியாது. அலுவலகம் முடிந்து, வீட்டிற்குச் செல்ல பேருந்து பிடிக்க வரும் மக்கள் மற்றும் பள்ளி, கல்லூரி முடித்து நேரத்தைக் குறிவைத்து இயங்கும் பேருந்துகளை தேடிவரும் மாணவர்கள், கிராமங்களிலிருந்து வந்து தங்களுக்கு தேவையான பொருட்களை நகரத்திலிருந்து வாங்கிச் செல்லும் கூட்டம் என்று இந்தப் படிக்கட்டுகள் எப்போதும் பரபரப்பாக இயங்கும்.

அந்தப் பிச்சை எடுப்பவர்கள் கூட்டத்தில் இடையில் அமர்ந்திருந்த ஒருவர் மீது மட்டும் என்னுடைய பார்வை கொஞ்சம் ஆழமாகப் பதிந்தது, அவருக்கு உடலில் எந்தவித ஊனமும் எனது கண்களுக்கு தெரியவில்லை, மற்றவர்களை விட இவரது ஆடையில் அழுக்கு குறைவாகவே இருந்தது. தலைமுடி செம்பட்டை பாய்ந்து, ஒரு வாரம் சவரம் செய்யாத தாடியுடன், கழுத்தில் ஒரு பெரிய கருப்பு கயிறு கட்டி கையில் ஒரு கீறலான சில்வர் தட்டுடன் அமர்த்திருந்தார். பக்கத்தில் ஒரு கை இழந்த ஒருவர், வாழை இலை பொதிந்த பார்சலிலிருந்து எதையோ எடுத்துச் சாப்பிட்டு கொண்டிருந்தார். இவர் அவரை ஏக்கத்துடன் பார்ப்பது போல எனக்குத் தோன்றியது.

தம்பி சர்பத்! என்று சொல்லிய குரலைக் கேட்டு திரும்பி, கடைக்காரர் கொடுத்த வெளிர் மஞ்சள் நிற சர்பத் நிரம்பிய கண்ணாடி கப்பை வாங்கிக் குடிக்க துவங்கினேன். வறண்ட நாவிற்குக் குளிர்ச்சியாக இறங்கிய இனிப்பும், புளிப்பும் கலந்த பானம் அடி வயிறு வரை நனைத்தது. எவ்வளவு? என்று கடைக்காரரிடம் கேட்டேன். ஒரு சர்பத் பத்து ரூபாய் தம்பி, நீங்க முழு பழமும் பிழிய சொன்னீங்க! பன்னிரண்டு ரூபாய் கொடுங்க! என்றார். பர்சிலிருந்து பணத்தை எடுத்துக் கொடுத்துவிட்டு, திரும்பி அந்த போலீஸ்காரர்கள் என்ன ஆனார்கள் என்று பார்த்தேன். அவர்கள் வருவதற்கான அறிகுறி ஏதும் என் கண்களுக்கு தெரியவில்லை. ஒருவேளை அவர்கள் வந்த வழியாகத் திரும்பி சென்றிருக்க வேண்டும், அல்லது என்னைத் தாண்டி சென்றிருக்க வேண்டும், என் பார்வையிலிருந்து தவறி என்னைத் தாண்டி செல்வதற்கான வாய்ப்புகள் குறைவு. நான் நிற்பதற்கு எதிர்த் திசையில் இருக்கும் கடைகளுக்குள் சென்றிருக்க வாய்ப்பு உண்டு, ஆனால் அங்கு இருப்பது துணிக்கடைகளும், செருப்பு கடைகளும். போலிஸ்காரர்கள் அப்படியான கடைகளுக்கு செல்லும் வாய்ப்பு குறைவு.

அந்த பழக் கடையிலிருந்து நகர்ந்து பிச்சைக்காரர்கள் அமர்ந்திருக்கும் படிக்கட்டில் நடந்தேன். நான் அந்த பழக் கடையிலிருந்து வேடிக்கை பார்த்த பிச்சைக்காரர் இப்போது என்னுடைய முகத்தைப் பார்ப்பது போல் எனக்குத் தோன்றியது. அனிச்சையாக என்னுடைய கை பாக்கெட்டுக்குள் சென்றது, ஒரு பத்து ரூபாயை எடுத்து அவருடைய தட்டில் போட்டுவிட்டு, மற்ற பிச்சைக்காரர்கள் சுதாரிப்பதற்குள் வேகமாக நடந்து அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தேன்.

சிறிது தூரம் நடந்து வரும் போது மேல் பாக்கெட்டிலிருந்த‌ மொபைல் போன் அலறியது, சாலையில் வண்டிகள் சென்று வரும் ஒலியில் எதுவும் பேச முடியாது என்பதால், அருகில் இருந்த செருப்பு கடையின் சுவர் ஓரமாக நின்று மொபைலை ஆன் செய்து பேசினேன். நண்பன் ஒருவன், வெளிநாட்டிலிருந்து அழைத்திருந்தான். அவனிடம் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போது, என்னைத் தாண்டி ஒரு சிலர் வேகமாக ஓடினார்கள், நானும் திரும்பி என்னவென்று அவர்கள் ஓடும் திசையில் பார்த்தேன். இப்போது அந்தப் பிச்சைக்காரர்கள் அமர்ந்திருந்த படிக்கட்டுகளை சுற்றி ஒரு பெரிய கூட்டம் சேர்ந்திருந்தது.

நண்பனிடம், இரவு அழைக்குமாறு சொல்லிவிட்டு, மொபலை அணைத்து பாக்கெட்டில் போட்டுவிட்டு, கூட்டத்தில் ஒருவனாக நானும் வந்து என்னவென்று எட்டிப் பார்த்தேன். இரு சக்கர வாகன நிறுத்தும் இடத்தில், எனது வண்டியை நிறுத்தப் போகும் இடத்தில் அவசரமாகக் கொண்டு நிறுத்திய போலீஸ்காரர் இப்போது நான் பத்து ரூபாய் பிச்சை போட்ட பிச்சைக்காரரின் பிடரியை இடது கையால் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டிருந்தார். அந்தப் பிச்சைக்காரர், விடுங்க சார்! என்கிட்ட ஒண்ணும் இல்ல! சொன்னா கேளுங்க! விடுங்க சார்! என்று திமிறி கொண்டிருந்தார்.

பிச்சைக்காரர் முழு பலத்தை கூட்டி போலீஸ்காரரின் பிடியிலிருந்து விடுபட எவ்வளவு முயற்சித்தும் பலனளிக்கவில்லை. எங்கல வச்சிருக்க! மடிய அவுருல! என்று சொல்லியவாறு வலது கையால் பிச்சைக்காரரின் இடுப்புத் துணியை பிடித்து இழுக்கச் சாணி தாள் பொதிந்த ஒரு பொட்டலம் கீழே விழுந்தது. பொட்டலம் கீழே விழுந்த கணம், போலீஸ்காரரின் கை பிச்சைக்காரரின் கன்னத்தில் பதிந்தது. விழுந்த அடியின்
வீச்சு என்னுள் அதிர்ந்தது, அதற்கு மேல் அங்கு நிற்கப் பிடிக்கவில்லை. அதற்குள் அந்த இடம் முழுவதும் பெருங்கூட்டம் வேடிக்கை பார்க்க கூடியிருந்தது. மற்ற இரு போலீஸ்காரர்களும் கூடியிருந்த கூட்டத்தை பார்த்து போங்கய்யா! போங்கய்யா! கூட்டம் போடாதீங்க! போங்க! போய் வேலையை பாருங்க! என்று கத்தினார்கள்.

ஆண்களும் பெண்களும் வாயில் எதை எதையோ முனகியவாறு அவர்கள் தம் வேலையைப் பார்க்க கிளம்பினார்கள். நானும் திரும்பி நடந்தேன், கையிலும், தோளிலும் சில்வர் மற்றும் பித்தளை நிறத்தில் மாலையாகத் தொடங்கவிடப்பட்ட ஊக்குகளையும் பாச்சா உருண்டை பாக்கெட்டுகளையும் கொண்டு என்னுடன் திரும்பி நடந்த முதியவர் "காலம் போற போக்கை பாத்தியளா தம்பி! இந்த வயசுல இவனுக்கு இது தேவையா! காலேஜ் பயலுவளுக்கு கஞ்சா விக்கிறான்! இன்னா மாட்டிடான் இல்லா! உள்ள வச்சி எலும்பை எண்ணி புடுவானுங்க!" என்று என்னிடம் சொல்லிவிட்டு சாலையைக் கடந்து சென்றார். சாலையில் சென்ற ஆட்டோவின் பின்னால் "பாத்திரம் அறிந்து பிச்சையிடு" என்று எழுதியிருந்தது.  ஒரு சினேக பார்வையுடன், ஆட்டோவும் முதியவரும் சென்ற திசையைப் பார்த்து கொண்டு என் வழியில் நடந்தேன்.

.

குற்ற உணர்வோ, வெட்கமோ இவர்களுக்கு இல்லை!!

நுங்கம்பாக்கம் ரெயில்வே நிலையத்தில் வைத்து மென்பொறியாளர் சுவாதியைப் படுகொலை செய்த குற்றவாளி யாரென்று காவல்துறை அறிவிக்கும் முன்னரே ஒரு இஸ்லாமிய நண்பர்களின் புகைப்படத்தை பெயருடன் வெளியிட்டு, இவர் தான் சுவாதியைக் கொலை செய்தவர், விரைவில் பிடிபட அதிகமாக ஷேர் செய்யுங்கள் என்ற வாசகத்துடன் சமூக வலைத்தளம் முழுவதும் வலம் வந்தது. இது ஒருபுறம் நடக்க ஒய் ஜி மகேந்திரன் போன்ற ஆட்கள் மிகக் கேவலமாக நடந்து கொண்டார்கள். இவர்களின் ஆள் மனதில் குடிகொண்டிருக்கும் முற்போக்கு இயக்கங்களின் மீது இருக்கும் வெறுப்புகளை வெளியில் சுதந்திரமாக நடமாட விட்டார்கள்.

சம்பந்தமே இல்லாமல் இந்த இஸ்லாமிய இளைஞரின் புகைப்படத்தை பகிர்ந்ததை ஏதோ மனம் பிறழ்ந்தவர்களின் செயல்கள் என்றோ, தெரியாமல் தவறுதலாக பகிர்ந்தது என்றோ எடுத்துக் கொள்ள முடியாது. இதன் பின்னால் ஒரு திட்டமிட்ட சதி செயல் இருக்கிறது என்று தான் எண்ணத் தோன்றுகிறது. காரணம் கொலை செய்யப் பட்ட பெண் உயர்குடி பிராமணர், கொலையாளியாகச் சித்தரிக்க பட்டவர் ஒரு இஸ்லாமியர், எப்படியான விஷத்தை மக்களின் மனதில் விதைக்கப் பார்க்கிறார்கள்? ஒரு கணம் சிந்தித்தால் மனம் பதறுகிறது. இப்படிப் பகிர்வதால் நடைபெறும் குழப்பங்களில் குளிர்காய்வதற்கு என்று இருக்கும் ஒரு கூட்டம் இந்தப் புகைப்படங்களை தூக்கிச் சுமப்பதில் நமக்கு எந்தவித ஆட்சேபனையும் இல்லை, இவர்களை எளிதாக இனம் கண்டு அடையாளப் படுத்திவிடலாம், ஆனால் ஆட்டு மந்தைகள் போல் அனைவரும் இந்தப் புகைப்படங்களை மற்றவர்களுக்குப் பகிர்வதை தான் எப்படிப் புரிந்து கொள்வது என்று தெரியவில்லை.

எவருக்கும் இந்தச் சமூக தளங்களில் வரும் தகவல்கள் குறித்த உண்மைத் தன்மையை பற்றிய கேள்வியோ அல்லது அவற்றைப் பற்றிய முழுமையான தகவல்களை அறிந்து கொள்ளவோ விரும்புவது இல்லை, எல்லோரும் ஒரு பொது புத்தியில் அப்படியே இயங்குகிறோம், இன்றைக்குச் சமூக வலைத்தளங்களில் பரப்பப்படும் தகவல்கள் அனைத்தும் உண்மைத் தன்மையில் எழுதப்படுவது இல்லை. அவரவரின் அடி மனதில் இருக்கும் எண்ணம் மற்றும் கண்ணோட்டத்தின் அடிப்படையில் எழுதப் படுகிறது, அவற்றை உண்மை என்று நம்ப வைக்க இந்தச் சமூக வலைத்தளங்களைப் பயன்படுத்து கொள்கிறார்கள்.

இன்றைய இளைய தலைமுறையின் எழுச்சிக்கு இந்தச் சமூக வலைத்தளங்கள் தான் காரணம் என்று நாம் பெருமிதம் அடைந்தாலும்,  அத்தகையைத் தலைமுறையின் செயல்களையும், எண்ணங்களையும் காயடிக்கும் வேலையையும் சர்வ சாதாரணமாக ஒரு கூட்டம் இந்தச் சமூக வலைத்தளம் மூலமாகவே செய்து கொண்டிருக்கிறது என்பதும் மறுக்க முடியாத உண்மை. இங்குப் பகிரப்படும் ஒவ்வொரு தகவல்களிலும் நாம் அறியப்படாத நுண்ணரசியல் இருக்கிறது, இவற்றைப் புரிந்து கொள்ள நமக்கு அதிகப்படியான வாசிப்புகளும் ஆழ்ந்த தேடல்களும் தேவைப்படுகிறது, நம்மில் பெரும்பாலானவர்களுக்கு அது தான் இருப்பதில்லையே!

வாட்ஸ் அப்பில் நான் இருக்கும் அனைத்துக் குழுமங்களில் ஒரு மணி நேரத்தில் மேற்கண்ட இஸ்லாமிய நண்பரின் புகைப்படம் பகிரப் படுகிறது. இதைப் பகிர்ந்தவர்களிடம் அதைப் பற்றிய மேற்படி தகவல்கள் கேட்டால் ஹி! ஹி! மண்டபத்தில் யாரோ, எனக்கு அனுப்பினார்கள்! நான் இங்குப் பகிர்ந்தேன்! என்ற சமாளிப்பு பதில்கள் தான் வந்தது. நம்முடைய பொது புத்தியில் ஒரு கொலையை பற்றிய தகவல்களையோ, செய்திகளையோ ஊகத்தின் அடிப்படையில் உருவகப் படுத்துவதில் இன்றைய கார்ப்பரேட் ஊடகங்களும், சமூக வலைத்தளங்களும் செயல்படுகிறது, இந்தக் கொலைகளின் உண்மைகள் இவர்களின் ஊகத்திற்கு எதிராக வரும் போது அதைப் பற்றிய குற்ற உணர்வோ, வெட்கமோ இவர்களுக்கு இல்லை, அடுத்த செய்திகளுக்கு உருவகம் கொடுக்க கிளம்பிவிடுகிறார்கள்.

என்னைப் பிடிக்கவில்லையா? எடுடா! அருவாளை என்றும் காதலிக்க மாட்டியா? நான் திருநெல்வேலி காரன் என்ற மொக்கையான ஆணாதிக்க சிந்தனையுடன் கூடிய இரண்டாம் தர ஜோக்குகள் சமூக வலைத்தளங்களில் வரத் தொடங்கி விட்டன. ஒரு படுகொலையின் குருதி இன்னும் காயவில்லை, ஆனால் அதை ஜோக்குகளாக வடித்துச் சிரிப்பதற்கு பழக்கப் படுத்திய சமூக வலைத்தளங்கள் உண்மையில் பாராட்ட பட வேண்டியது தான். ஒரு குரூர கொலை நமது சமூக சீரழிவின் நீட்சி! தன் மக்களைப் பாதுகாக்க தவறிய அரசுகளின் வீழ்ச்சி! இதைப் பற்றியெல்லாம் சிந்திக்க விடாமல் தடுப்பதில் தான் இருக்கிறது அரசியல் சூழ்ச்சி!

இந்தச் சுவாதியின் படுகொலை ரெயில் நிலையத்தில் நடந்த போது சுற்றி நின்ற மக்கள் கை கட்டி வேடிக்கை பார்த்தார்கள், எவரும் உதவிக்கு வரவில்லை என்று சமூக வலைத்தளங்களில் பொங்கியவர்கள், இப்போது முனுசாமி என்ற தொழிலாளியை, குடித்துவிட்டு ஆடி கார் ஒட்டி போதையில் ஏற்றிக் கொன்றுவிட்டு, காரை நிறுத்தாமல் ஒட்டிய ஐஸ்வர்யா என்ற பணக்கார வீட்டுப் பெண்ணை துரத்திப் பிடித்த மக்களைப் பற்றி வாயே எவரும் வாயே  திறக்கவில்லை, எதிர்மறையான விசயத்திற்கும் மனித குணத்திற்கும் பொங்கும் இந்தச் சமூக ஊடகங்கள், நேர்மறையான மனித குணங்களை கொண்ட இத்தகைய மனிதர்களைப் பற்றி அலட்டிக் கொள்வதில்லை, ஒரு வேளை யாரையோ கார் ஏற்றிக் கொன்றார்கள், காவல் துறை வந்து பார்த்து கொள்வார்கள் என்று அந்த கார் ஒட்டிய பெண்மணியை விட்டிருந்தால், அன்றைக்கு அந்த ஆடி காரை ஒட்டியது தொழிலதிபர் வீட்டில் வேலை செய்யும் ஓட்டுநர் என்று மறுநாள் பத்திரிக்கையில் பெரிய செய்தியாக வந்திருக்கும்.

.

யாருய்யா இந்தச் சிம்பு, அனிருத் ?

சென்னை நுங்கம்பாக்கம் ரெயில்வே நிலையத்தில் நடந்த சுவாதி படுகொலை மிகக் கொடூரமானது, கண்டிப்பாக இந்தக் கொலையை செய்தவன் மனித தன்மை சிறிதும் இல்லாதவனாகத் தான் இருப்பான். அவனுக்கு எத்தகையைக் கொடூர தண்டனையைக் கொடுத்தாலும் அது இந்தக் கொலைக்கு ஈடாகாது. இது இப்படி இருக்க இந்தக் கொலையை வைத்து சமூக வலைத்தளங்களில் சிலர் நடத்தும் அரசியலும், கண் துடைப்பு ஒப்பாரிகளும் தாங்க முடியவில்லை.

யாருய்யா இந்தச் சிம்பு, அனிருத் ?

அவர்கள் பாடிய பீப் பாடல்களின் நீட்சிகள் தான் இந்தச் சுவாதியின் கொலையும், வினுபிரியாவின் தற்கொலையும் என்று கூடவா இந்த மர மண்டைகளுக்குப் புரியவில்லை. யாருக்காகக் கொடி பிடிக்கிறோம், எதற்காகக் கொடி பிடிக்கிறோம் என்று கூட தெரியாமல் எவனோ ஒருவன் வெட்டி ஒட்டிய வால்களை ஷேர் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். அந்தப் பாடலை பாடியதற்குச் சிம்பு மற்றும் அனிருத் இருவரில் ஒருவரோ, அவர்களுடைய குடும்பத்தினரோ இதுவரையிலும் ஒரு சிறு துளி வருத்தம் கூட தெரிவிக்கவில்லை. தவறுகள் செய்வது இயல்பு, ஆனால் அதைத் திருத்தி கொள்ள முயல்வதும், நடந்த தவற்றுக்கு வருத்தம் தெரிவிப்பதும் தான் பண்பட்ட மனிதர்களின் செயல்களாக இருக்கும். ஆனால் இந்தத் தற்குறிகளிடம் இதையெல்லாம் எதிர்பார்க்க முடியாது, மாதர் சங்கத்தின் செயல்பாடுகளை விமர்சிக்க இந்த இருவர் செய்த ஈனச் செயலுக்கு இலக்கணம் கற்பிப்பது தான் கொடுமையாக இருக்கிறது.

தன்னுடைய மனைவியையோ, சகோதரியையோ எந்தவொரு பொது தளங்களிலும், சமூக தளங்களிலும் இயங்க அனுமதிக்காத காவாளி கூட்டம் தான் இன்றைக்கு மாதர் சங்கங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று வகுப்பு எடுக்கிறது. இது கூட வேண்டாம், அடுக்கு மாடி குடியிருப்புகளில் கூடும் கூட்டங்களுக்கு கூட தன்னுடைய வீட்டிலிருக்கும் பெண்களை அனுமதிக்காத கூட்டம் தான் இன்று ஏதோ ஒரு சில பிரச்சனைகளுக்காவது குரல் கொடுக்கும் பெண்கள் அமைப்பைப் பார்த்து ஊளையிடுகிறார்கள். சமூக வலைத்தளங்களில் செயல்படும் ஒரு சில‌ பெண்களையே இந்த ஆணாதிக்க மனநிலை கொண்ட கூட்டம் படுத்தும் பாடு கொஞ்சம் நஞ்சம் அல்ல, வலைத்தளங்களில் கூட பெண்களுக்கு எதிராக எழுதியிருக்கும் பல பதிவுகளை நீங்கள் பார்க்கலாம், முன்பு போல் பல பெண்கள் இந்தத் தளங்களில் செயல்படாமல் முழுமையாக விலகி இருக்கிறார்கள். இப்படியான சூழ்நிலையில் வீதியில் இறங்கி குரல் கொடுக்கும் பெண்களின் முன் இருப்பது மிகப் பெரிய சவால். அவர்களுக்கு ஆதரவாகக் கூட நீங்கள் எழுத வேண்டாம், அவர்களைக் கொச்சைப்படுத்தாமல் இருந்தால் போதும்.

தன்னைப்போல் ஒரு பிறவி தான் பெண், இந்த உலகத்தில் நமக்கு இருக்கும் அனைத்து உரிமையும் அவளுக்கும் இருக்கிறது என்பதை ஒத்துக்கொள்ள அல்லது அந்த உரிமையை அவள் எடுத்துக் கொள்ளும் போது சகித்து கொள்ள முடியாமல் உள்ளுக்குள் புழுங்கி கொண்டிருக்கும் அந்த ஆணாதிக்க மனோபாவம் தான் இப்படியான செயல்களை செய்ய வைக்கிறது.

தன்னை ஒரு பெண் விரும்பா விட்டால், அவனவனுக்கான திறமை மற்றும் தகுதிக்கேற்ப அவளைத் தாக்குவதற்கு கீழ்கண்ட வழிகளில் ஆயுதங்களைத் தூக்குகிறான்.

*அவளைத் திட்டி பாடல்கள்/கவிதைகள் எழுதுவது, எழுத முடியாதவன் கை கொட்டி அந்தப் பாடல்களை/கவிதைகளை ரசிப்பது.. 

*அவளுடைய நடத்தைக்குக் களங்கம் விளைவிக்க முயல்வது, சமூகத்தில் அவளின் ஒழுக்கத்தைப் பற்றி புனைவு கதைகள் கட்டுவது..

*சமூக வலைத்தளங்களில் அவர்களின் அந்தரங்க புகைப்படங்களை பகிருவது, அதை வைத்துக்கொண்டு நண்பர்களுடன் சேர்ந்து மிரட்டுவது..

*அமிலத்தை எடுத்து அவளின் முகத்தில் வீசுவது இல்லையென்றால் கத்தி எடுத்து படுகொலை செய்வது..

எப்படியான மனநிலையில் நாம் வாழ்ந்து கொண்டியிருக்கிறோம் என்று சுய சிந்தனை செய்து கொள்வது நமக்கும் நம்முடைய தலைமுறைக்கும் நலன் பயக்கும். காரணம் நீ வானத்திலிருந்து குதித்து வந்தவன் அல்ல, உன்னுடன் தாயாக, மனைவியாக, சகோதரியாக இருக்கும் இன்னொரு பிறவியை அழிக்கத் தான் மேலே சொல்லியிருக்கும் ஆயுதங்களை எடுத்து வீசுகிறாய்.

(பழைய திருவிளையாடல் பட பாலைய்யா வசனம் ஞாபகம் வரலாம்)

ஆமா, யாரோ பண்டிதராம்!
என்னை சொல்லிட்டு இவன் உளறுகிறான், பண்டிதர் இல்ல, பாகவதராம்! ஹி ஹி !!
இரண்டு பயலுவளும் உளறுகிறார்கள்!
அப்படியா! நீ திருத்திச் சொல்லு!
பண்டிதரும் இல்ல ! பாகவதரும் இல்ல ! ஒய் ஜி மகேந்திரன் னு ஒருத்தரு!
யாரவர்?
இந்த கலா மண்டபத்துல நாடகத்துல எல்லாம் நடிப்பாருல்ல!
வேதனை! வேதனை! இந்த படு கொலையைக் கண்டிக்க வேறு ஆளே கிடைக்கவில்லையா?
பழைய படங்களில் கூடச் சோடா புட்டி கண்ணாடி போட்டுவிட்டு, கைவிரலைச் சப்பி கொண்டே நடிப்பார் அவரு தானுங்க!
என்னடா இது! இந்தத் தமிழ் நாட்டுக்கு வந்த சோதனை! இந்தப் படுகொலையை பத்தி கருத்து கேட்க வேற ஆளே கிடைக்கவில்லையா!
என்னங்க செய்யுறது! மேக்கப் போட்டு திரையில் வந்துட்டா, சமூகத்துக்குக் கருத்து சொல்லித் தானே ஆகவேண்டும்!
ஆமா! ஆமா! கண்டிப்பா சொல்லித்தான் ஆகவேண்டும்!
சமூகத்தில் அநியாயம் நடந்தால் அப்படியே பொங்கிடுவார்!
ஓ அப்படியா! அந்த பீப் பாட்டுக்கு இசை அமைத்த, இவருடைய பங்காளி பையன் அனிருத் பற்றி என்ன பொங்கி இருக்காரு?

ஙே! ஙே! ஙே! ஙே! ஙே!

பாலா இருந்தால் பொங்கும்! பச்சை தண்ணி எப்படிப் பொங்கும்?


.

அறிவுஜீவிகள் வெட்கப் பட வேண்டாமா?

சமீபத்தில் ஒரு நாள், ஊரில் என்னுடன் படித்த பெண் நண்பர் ஒருவரை அலைப்பேசியில் அழைத்திருந்தேன், அவர் திருவனந்தபுரம் கிம்ஸ் மருத்துவமனையில் இருப்பதாகச் சொன்னார், எதற்காக அங்குச் சென்றார் என்பதை விசாரிப்பதற்கு அவகாசம் தராமல், என்னை மாலையில் அலைபேசியில் அழைப்பதாகச் சொன்னார்.

மாலையில் என்னை அழைத்து, தம்பிக்கு உடம்பு சரியில்லை, அவனுடைய நுரையீரல், சிறுநீரகம் மற்றும் கல்லீரல் போன்றவை கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டு பிரச்சனையாக இருக்கிறது என்றும் அபாய கட்டத்தில் அவசர பிரிவில் சேர்த்து சிகிச்சை கொடுப்பதாகச் சொன்னார். என்னால் அவர் தம்பி என்று சொல்லியதை சரியாக உள்வாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை, திரும்பவும் யாருக்கு உடம்பு சரியில்லை என்று கேட்டேன், காரணம் அவர் சொல்லியிருக்கும் உறுப்புகளுக்கு வரும் வியாதியெல்லாம், எந்தப் பழக்கம் உள்ளவருக்கு வரும் என்பது மருத்துவர் சொல்லி தெரிய வேண்டியது இல்லை. அவர் மீண்டும் தம்பிக்கு தான் என்று சொல்லிவிட்டு, கடந்த சில ஆண்டுகளாக அவனுக்குக் குடிப்பழக்கம் இருந்திருக்கிறது என்றும், வீட்டில் உள்ள எவருக்கும் இவனுடைய இந்தக் குடி பழக்கம் சரியாக தெரியாது என்றும் சொன்னார்.

அவர் சொல்லியதை என்னால் ஜீரணித்துக் கொள்ள முடியவில்லை, காரணம் எனக்கும் அவருடைய தம்பியை நன்றாகத் தெரியும், என்னைவிட ஐந்து வயது குறைவாக இருப்பான். பள்ளியில் படிக்கும் போது பார்த்திருக்கிறேன், அப்போது மிகச் சிறுவனாக இருந்தான். சில வருடங்களுக்கு முன்பு ஒருமுறை நான் இந்தப் பெண் நண்பரிடம் பேசிய போது, அவருடைய தம்பியை பற்றி விசாரித்தேன், அவன் படிப்பில் பெரிய அளவு ஈடுபாடு இல்லையென்றும் சொந்தமாக தொழில் செய்வதாக சொல்லி நாகர்கோவிலில் நண்பர்களுடன் சேர்ந்து ஒரு துணிக்கடை வைத்திருக்கிறான் என்று சொல்லியிருந்தார்.

துணிக்கடை வைத்திருக்கும் போது பெரும்பாலும் இரவில் வீட்டிற்குத் தூங்குவதற்கு வருவது இல்லையாம், நண்பர்களுடன் சேர்ந்து கடையில் தூங்கிவிடுவானாம், அதனால் அவனுடைய தொடக்க கால குடிப்பழக்கம்  வீட்டிற்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை. இவனுடைய குடிப்பழக்கம் அளவிற்கு அதிகமாகிய பிறகு தான் வீட்டிற்குத் தெரிய வந்திருக்கிறது, இவனைக் கண்டிக்க வேண்டிய அப்பாவிற்கும் குடிப் பழக்கம் உண்டு. கடந்த இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு பெய்த மழையில் ஓடு வேய்ந்த மண் வீடு இடிந்து விழுந்திருக்கிறது, இப்போது வாடகை வீட்டில் தான் இருக்கிறார்களாம். இப்படியான சூழ்நிலையில் தான் இவனுடைய மருத்துவ செலவு வந்திருக்கிறது.

முதலில் நாகர்கோவிலில் ஒரு தனியார் மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு சென்றிருக்கிறார்கள், அவர்கள் இவனுடைய மோசமான நிலைமையைப் பார்த்துவிட்டு உடனடியாக திருவனந்தபுரம் மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு செல்லப் பரிந்துரைத்து இருக்கிறார்கள். திருவனந்தபுரத்தில் உள்ள கிம்ஸ் மருத்துவமனையில் அவசர பிரிவில் சேர்ந்து சிகிச்சை கொடுத்திருக்கிறார்கள், உயிருக்கான உத்திரவாதம் ஒரு வாரம் வரையிலும் சொல்லப்படவில்லை. நாள் ஒன்றிற்கு ஐம்பதாயிரம் ரூபாய்க்கு மேல் செலவு ஆகிறது.

என்னுடைய நண்பர் காதல் திருமணம் செய்தவர், அவர்  நெல்லையில் இரண்டு குழந்தை மற்றும் கணவருடன் வசித்து வருகிறார். தந்தையின் வருமானம் அவருடைய குடிப்பழக்கத்திற்கு சரியாக இருந்தது. மருத்துவமனையில் ஆன பண செலவுகளின் பெரும் பகுதியை இவர் தான் புரட்டியிருக்கிறார். தினமும் ஐம்பதாயிரம் செலவு என்றால் இப்படியான குடும்பத்தால் எத்தனை நாட்கள் கடத்திவிட முடியும், என்ன செய்வது என்று விழித்துக் கொண்டிருக்கிறார். சிலரின் ஆலோசனைப் படி கேரளாவில் தொண்டு நிறுவனங்கள் நடத்தும் மருத்துவமனை மற்றும் (அம்மா) அமிர்தா மருத்துவமனை போன்றவற்றில் விசாரித்திருக்கிறார், எவரும் குடியால் பாதிக்கப்பட்ட நோயாளிக்கு இலவச சிகிச்சை அளிக்க முடியாது என்று கைவிரித்திருக்கிறார்கள்.

நண்பரின் தம்பியின் மெடிக்கல் ரிப்போர்ட்

குடிப் பழக்கத்தால் 27 வயதில் உடலில் உள்ள அனைத்து உறுப்புகளும் இந்தளவிற்குப் பாதிக்க படுகிறது என்றால் டாஸ்மாக்கில் கொடுக்கப்படும் போதை வஸ்துக்கள் எப்படியானவை என்ற கேள்விகள் வருகிறது. இப்போது டாஸ்மாக்கில் விற்கப்படும் மது பாட்டில்களின் தரம் யாரால் எவரால் சோதிக்கப்படுகிறது, அதில் இருக்கும் ஆல்கஹாலின் அளவுகள் மற்றும் கெமிக்கல் மிக்சிங் போன்றவை எதன் அடிப்படையில் இந்த மதுபானங்களில் சேர்க்கப்படுகிறது என்பதற்கு வெளிப்படையான தகவல்கள் கிடையாது. சென்னை போன்ற பெரு நகரங்களில் இருக்கும் டாஸ்மாக் கடைகளில் கூட  பிராண்டட் மது பாட்டில்கள் கிடைப்பது அரிது,  அப்படியானால் கிராமங்களில் விற்கப்படும் பாட்டில்கள் சொல்லவே வேண்டாம். கிராமங்களில் உள்ள டாஸ்மாக்கில் குடிப்பவர்கள் பெரும்பாலும் பிராண்டட் பெயர் சொல்லி கேட்பது இல்லை, 120 ரூபாய், 150 ரூபாய் சரக்கு கொடு என்று தான் கேட்கிறார்கள். அதில் பெயர் போட்டிருக்கிறதா, முத்திரைகள் இருக்கின்றதா என்றெல்லாம் எவரும் சோதித்து பார்ப்பது இல்லை.

முன்பெல்லாம் ஊரில் கள்ள சாராயம் குடித்தவர்களுக்கு கூட ஒரு ஐம்பது வயதிற்கு மேல் தான் உடலில் பிரச்சனைகள் வரும், ஆனால் இன்று அரசாங்கம் விற்கும் டாஸ்மாக் கடைகளில் உள்ள மது பாட்டில்களை வாங்கிக் குடித்தால் இளம் வயதிலேயே மருத்துவமனையில் சென்று படுத்துக் கொள்ளலாம் என்று தான் சொல்லத் தோன்றுகிறது. ஒருவனுக்கு வியாதியைக் கொடுக்கிற மதுவை வரிந்து கட்டிக்கொண்டு ஆண்டுக்கு டார்கெட் வைத்து வியாபாரம் செய்கிறது இந்த அரசு. ஆனால் அந்த மக்களின் வியாதியைக் குணப்படுத்தும் அரசு மருத்துவமனைகளைக் கண்டு கொள்வதில்லை. கிராமங்களில் இருக்கும் அரசு மருத்துவமனைகளின் நிலையை இந்தக் கட்டுரையில் விவரித்து விட முடியாது, மருத்துவர்கள் இருந்தால், செவிலியர்கள் இருக்க மாட்டார்கள், செவிலியர்கள் இருந்தால் மருத்துவர்கள் இருக்க மாட்டார்கள். இவர்கள் இருவரும் இருந்தால், மருத்துவ முறைக்கான உபகரணங்கள் இருப்பதில்லை. ஒருவன் உயிரைக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்றால் அரசு மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு வராதீர்கள், தனியார் மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு செல்லுங்கள் என்று அரசு மருத்துவமனையில் வேலை பார்க்கும் மருத்துவர் ஒருவர் என்னிடம் பேசும் போது சாதாரணமாக சொல்லுகிறார்.

இன்று டாஸ்மாக்கின் அமோக விற்பனையால் தான் அரசாங்கம் நமக்கு இலவசங்களைக் கொடுக்க முடிகிறது,  வருட வருடம் மாநிலத்திற்கான நிதிநிலை அறிக்கையைப் போட முடிகிறது, இல்லையென்றால் பெரிய துண்டு விழும் என்று விவாதிக்கும் அறிவுஜீவிகள் எல்லாம் இப்படிச் சொல்ல வெட்கப் பட வேண்டாமா? ஒருவனுடைய மதுப் பழக்கம் அவனை மட்டும் பாதிப்பதில்லை, அவனைச் சார்ந்த குடும்பத்தையும் சீரழிக்கிறது, குடும்பங்கள் தான் சமூகத்தின் ஆணி வேர்கள் என்று வக்கணையாக ஏட்டில் எழுதி வைத்துப் படிக்கிறோம். ஆணி வேர்களுக்கு நஞ்சை உறிஞ்ச கொடுக்கும் டாஸ்மாக் கடைகளால் மட்டும் தான் ஒரு அரசாங்கம் ஆட்சி செய்து நம்மைக் காப்பாற்ற முடியும் என்றால் அந்த ஆட்சியின் கீழ் வாழும் நாம் எல்லாம் மாக்கள் தான். பல குடும்பங்கள் மதுவால் அழிந்தாலும் பரவாயில்லை, என்னுடைய இலவச திட்டங்களுக்கு டாஸ்மாக் கடை வேண்டும் என்று சொல்லும் அரசுகள் உண்மையில் "நமக்கான அரசு தான்" என்பதை நீங்கள் நம்பி தான் ஆக வேண்டும்.

ஒரு சுதந்திர நாட்டில், ஒரு குடி மகன் மதுக் குடிப்பது என்பது அவருடைய தனிப்பட்ட உரிமை, அந்த உரிமையை எப்படி நாம் பறிக்க முடியும் என்று சில பேர் கேள்வி கேட்கிறார்கள். குடிப்பழக்கம் என்பது அவரை மட்டும் பாதிப்பது இல்லை, அவரைச் சுற்றியிருக்கும் சமுகத்தையும் பாதிக்கிறது என்பதை எத்தனைப் புள்ளி விபரங்கள் மற்றும் செய்திகளை எடுத்து வைத்தாலும் இவர்கள் கேட்க போவது இல்லை. குடிப்பழக்கத்திற்கு நாங்கள் அடிமை இல்லை, ராணுவ ஒழுங்குடன் குடிக்கிறோம் என்று சொல்லும் கூட்டம் தான் டாஸ்மாக் விடுமுறை நாள் என்று அரசு அறிவித்தால் அதற்கு முந்தின நாளே வாங்கி ஃப்ரிஜில் வைத்துக் கொள்கிறது. குடிப்பழக்கம் என்பது ஒருவரின் அடிப்படை உரிமை ஒன்றும் இல்லை. ஒழுக்க கேடான செயல்களுக்கு எல்லாம் என் தனிப்பட்ட விருப்பம், என் தனிப்பட்ட உரிமை என்று சட்டம் பேசிவிட முடியாது.

குடிப்பழக்கத்திற்கு அடிமையானவர்களுக்கு மாற்று ஏற்பாடு செய்யாமல் இந்த டாஸ்மாக் கடைகளை மூட முடியாது என்று சொல்லும் அறிவுஜீவிகள் கண்டிப்பாக மது பிரியர்களை நமது தமிழ் திரைப்படத்தில் மட்டும் தான் பார்த்திருப்பார்கள். கண்டிப்பாக மதுப் பழக்கம் உள்ளவர்களிடம் இவர்களுக்கான தொடர்பு அறவே இருப்பது இல்லை. நகரங்களில் வசிக்கும் நடுத்தர வர்க்கத்திற்கு மட்டும் தான் இந்த மாற்று ஏற்பாடுகள் தேவை, இந்த நடுத்தர வர்க்கத்திற்கு திடீரென வேலைப் போய் விட்டால் கூட என்ன செய்வது என்று தெரியாது, அதற்கும் கூட மாற்று ஏற்பாடு தேவைப்படுகிறது, உறவுகளையும், சமூக அக்கறைகளையும் தொலைத்து நிற்கும் இந்தக் கூட்டத்திற்கு எல்லாவற்றுக்கும் தனியாகவே ஒரு மாற்று ஏற்பாடு தேவைப்படுகிறது என்பதற்கு இரண்டு நாட்கள் முன்பு நுங்கம்பாக்கம் இரயில் நிலையத்தில் நடந்த இன்போசிஸ் நிறுவனத்தில்  வேலைப்பார்த்து வந்த இளம் பெண்ணின் படுகொலையே சாட்சி.

கிராமத்தில் குடிப்பழக்கத்திற்கு அடிமையானவர்கள் சொல்லுவது, காலையிலேயே கடையை திறந்து வைத்து ஆசையைத் தூண்டி விடுகிறார்கள், அந்தக் கடைப்பக்கம் செல்லாமல் வேறு பாதையில் செல்லலாம் என்றால், அங்கு நமக்குத் தெரிந்தவர்கள் இருவர் குடிக்க கிளம்புவார்கள், இல்லையென்றால் குடித்துவிட்டு வந்து நம்மிடம் பகடி செய்வார்கள், இப்படியான சூழ்நிலையை எதிர் கொள்வது தான் கடினம் என்று அங்கலாய்க்கிறார்கள். எனது அப்பாவும் குடிப்பழக்கம் உள்ளவர் தான், சில நாட்கள் காலையில் ஆரம்பித்தால் அன்று முழுவதும் அவர் அந்தப் போதை உலகத்தில் தான் இருப்பார். அவரிடம், அப்பா! டாஸ்மாக்கை மூடிவிட்டால் என்ன செய்வீர்கள்? என்று கேட்டால், அது இல்லையென்றால் குடியா மூழ்கிவிடும், அதோடு தொலைந்தது என்று விட்டு விடுவேன் என்று சொல்லுவார்கள். ஆனால் "குடிக்காமல் இருங்கள்" என்று சொன்னால் "முடியாது" என்று தான் சொல்வார்கள். இவர்களால் குடிக்காமல் இருக்க முடியும், ஆனால் எளிதாகக் கிடைக்கிறது என்ற எண்ணம் தான் இவர்களை அந்தப் பழக்கத்திலிருந்து விடுபடாமல் வைத்திருக்கிறது.

என்னுடன் சவுதியில் இருக்கும் சில நண்பர்கள், இந்தியாவில் வேலை செய்யும் போது நாள் தோறும் தவறாமல் மாலையில் டாஸ்மாக் சென்று வருபவர்கள் தான். ஆனால் இப்போது அவர்களால் குடிக்காமல் ஒரு வருடங்களுக்கு மேல் இருக்க முடிகிறது. குடிப்பதற்கு எளிதாக வாய்ப்புகளை ஏற்படுத்திக் கொடுத்துவிட்டு, "நீ குடிக்காதே" என்று அவனைக் கட்டுப்படுத்த நினைப்பது எப்படியான மனநிலை என்று புரியவில்லை

வீதிக்கு வீதி டாஸ்மாக் கடைகளைத் திறந்து வைத்து குடும்பங்களின் இளம் குருத்துக்களை குடிக்க வைத்த பெருமை இந்த அரசுகளைத் தான் சேரும். இன்றைக்கு வெளிவரும் தமிழ் திரைப்படங்களில் டாஸ்மாக் கடையை தவிர வேறு சொல்வதற்கு ஒன்றுமில்லை என்பது போன்ற காட்சிகளை அமைக்கும் இயக்குநர்களின் கற்பனை வறட்சியும் குடிப்பழக்கத்தை ஆதரித்து அதற்குத் தூபம் போடுவது போல் அமைகிறது..



.

உறவுகளைச் சிதைத்த நிதி நிறுவனத்தின் (PACL) மோசடி!!!

கிராமங்களில் தனியார் முதலாளிகளால் நடத்தப்படும் நிதி நிறுவனங்களை நம்பி பணத்தை கட்டும் மக்களையும், தனி ஆட்களால்  நடத்தப்படும் ஏலச்சீட்டுகளில் பங்கெடுக்கும் மக்களையும் அதிகப்படியான வட்டிக்கு ஆசைப்படும் மக்கள், கொழுத்த லாபத்திற்கு பேராசைப் படும் மக்கள் என்ற சிறுமை படுத்தும் சொற்றொடர்களில் அடக்கிவிட முடியாது. இப்படியான நிதி நிறுவனங்களிலோ, ஏலச்சீட்டுகளிலோ பணம் கட்டுபவர்கள் பெரிய அளவில் எதிர்கால திட்டங்கள் தீட்டி, வட்டிகளைக் கணக்கிட்டு, வரும் லாபத்தை வைத்துக் கொண்டு பெரும் குபேரர்களாக வாழ வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் எவரும் அந்தச் சீட்டுகளில் சேர்வதில்லை. மாறாகப் பங்காளி சொன்னான், பக்கத்து வீட்டுக்காரன் சேர்ந்திருக்கிறான், சொந்த பந்தங்களும் என்னை அந்தச் சீட்டுகளில் சேர்ந்துகொள்ளச் சொன்னார்கள் என்ற வெள்ளந்தி தனமான காரணங்களால் தான் இப்படியான மோசடிகளில் விட்டில் பூச்சிகளாக பெரும்பாலானவர்கள் விழுகிறார்கள்.

எங்கள் கிராமத்தில் இந்த பிஏசிஎல் நிறுவனம் கடந்த எட்டு வருடங்களில் மிகப்பெரிய அளவில் தன்னுடைய வேர்களைப் பரப்பியிருந்தது, உள்ளூரில் சிறுசிறு வேலைகள் செய்துகொண்டு கொஞ்சம் எழுதப் படிக்க தெரிந்தவர்கள் எல்லோரும் இந்த நிறுவனத்தின் முகவர்கள் என்று சொல்லிக்கொண்டு தன்னுடைய உறவினர்கள் ஒருவரையும் விடாமல் பாலிசி எடுத்துக்கொள்ளுமாறு துரத்தினார்கள். சில இடங்களில் அவர்களுக்கென்று தனியாக அலுவலகமும் வைத்திருந்தார்கள். இந்த பிஏசிஎல் நிறுவனத்திலிருந்து எங்கள் ஊரில் செயல்பட்ட முகவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் பெண்கள், அதனால் தான் சுலபமாக, வெகு விரைவில் மக்களிடம் இந்த நிறுவனம் காலூன்ற முடிந்தது.

முன்பெல்லாம்  நான் வெளிநாட்டிலிருந்து ஊருக்குச் சென்றால் இந்த பிஏசிஎல் நிறுவனத்தின் முகவர்கள் குறைந்தது ஒரு பத்து பேராவது என்னைத் தேடி வீட்டிற்கு வருவார்கள். அதில் பாதி பேர் நெருங்கிய உறவினர்களாக இருப்பார்கள், மீதம் பாதி பேர் என்னையோ அல்லது என் குடும்பத்தில் உள்ளவர்களையோ தெரிந்தவர்களாக இருப்பார்கள். ஒவ்வொரு முறையும் ஏதாவது ஒரு காரணங்கள் சொல்லித் தப்பித்து விடுவேன். தொடக்கத்தில் என்னிடம் இதுவும் எல்ஐசி போலத் தான், ஆனால் இது ஐந்து வருடத்தில் முடிந்துவிடும் என்பது போல மேலோட்டமாக சொன்னார்கள், ஒருமுறை என்னுடைய உறவினர் ஒருவரிடம் இந்த நிறுவனத்தின் திட்டங்கள் பற்றிய கோப்புகளை காட்டச் சொன்னேன், அப்போது தான் எனக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது, நாம் கொடுக்கும் பணத்திற்கு இவர்கள் நிலங்களைத் தான் கொடுப்பதாகச் சொல்லுகிறார்கள், எங்கு நிலம் இருக்கிறது? அந்த நிலத்தை நாம் பார்க்க முடியுமா? எப்போது எனக்கு அது கிடைக்கும் என்ற என்னுடைய கேள்விக்கே அந்த முகவரிடம் பதில் இல்லை. நீங்க அதையெல்லாம் பார்க்க வேண்டாம், ஐந்து வருடம் முடியும் போது இவ்வளவு ரூபாய் (ஒரு குறிப்பிட்ட திட்டத்தின் தொகையை சொல்லி) உங்களுக்குக் கிடைக்கும் என்பது போல தான் சொன்னார்.

இந்த பிஏசிஎல்  நிறுவனத்திலிருந்து முகவர்களாகச் சுற்றி வந்தவர்களில் பெரும்பாலானவர்களுக்கு இந்த நிறுவனத்தின் செயல்முறைகள் பற்றி முழுமையாகத் தெரிந்து வைத்திருக்கவில்லை. அவர்களைப் பொறுத்தவரை இதுவும் ஒரு எல்ஐசி போன்று செயல்படும் ஒரு நிறுவனம், எல்ஐசியில் நாம் சேர்ந்திருக்கும் திட்டம் முடிவு பெற பதினைந்து வருடங்கள் பணம் கட்ட வேண்டும், அதன் பிறகு தான் நமக்கு மொத்த தொகை கைக்கு வரும். ஆனால் பிஏசிஎல் நிறுவனத்தின் திட்டங்களில் ஐந்து வருடம் பணம் கட்டினால் போதும், அடுத்த ஆறு மாதங்களில் முதிர்வு பணம் கைக்கு வந்துவிடும் என்பது போல தான் எல்லோரிடம் கொண்டு சேர்த்தார்கள். இன்னும் சிலரிடம் கூட்டுறவு வங்கிகளிலும், அரசு வங்கிகளிலும் கட்டப்படும் ஆர்டி போலத் தான் என்றும், அதில் கிடைக்கும் முதிர்வு தொகையை விட இதில் அதிகமாகக் கிடைக்கும் என்றும் போகிற போக்கில் அள்ளி விட்டார்கள்.

கிராமங்களில் உள்ளவர்கள் மேலே சொல்லியவற்றையெல்லாம்  எப்படி நம்புகிறார்கள் என்பதில் தான் உளவியல் சிக்கல் இருக்கிறது, மேலே சொல்லப்படும் வார்த்தைகள் அனைத்தும் முகவர்கள் என்று சொல்லப்படும் உறவினர்களால் ஒவ்வொருவரிடமும் கொண்டு சேர்க்கப்படுகிறது. இங்கு பிஏசிஎல் என்ற நிறுவனத்தை நம்புவதை விட மக்கள், இந்த நிறுவனத்தின் முகவர்கள் என்று சொல்லி வரும் உறவினர்களின் வார்த்தைகளை நம்புகிறார்கள், என்னுடைய பங்காளி என்னை ஏமாற்ற மாட்டான், என்னுடைய சித்தப்பா என் பணத்தின் மீது ஆசைப்பட மாட்டார், நண்பன் எதற்காக என்னிடம் பொய் சொல்ல வேண்டும் என்பது போல இந்த முகவர்கள் என்ற உறவினர்கள் மீது அபார நம்பிக்கை வைக்கிறார்கள். இதனால் தான் இந்த நிதி நிறுவனம் செய்த மோசடியை, முகவர்கள் என்ற உறவினர்கள் செய்த மோசடியாக நினைத்து புழுங்குகிறார்கள். இன்றைக்கு இந்த பிஏசிஎல் என்ற நிறுவனம் செய்த மோசடியின் விளைவு பல குடும்பங்களின் உறவுகளை மிக மோசமாகச் சிதைத்துள்ளது.

வெளிநாட்டிலிருந்து ஊருக்கு வந்தால் இந்த பிஏசிஎல் நிதி நிறுவனத்தின் முகவர்கள் பத்து பேர் என்னைத் தேடி வருவார்கள் என்று சொன்னேன் அல்லவா, அவர்களைக் கல்யாணத்திற்கு முன்பு வரை எப்படியோ சமாளித்து விட்டேன், கல்யாணம் முடிந்த பிறகு இன்னும் கூடுதலாக வரத் தொடங்கினார்கள், இதற்கு ஒரே வழி, யாராவது ஒருவரிடம் ஒரு திட்டத்தில் சேர்ந்துவிட்டு, எல்லோரிடமும் நான் அவரிடம் பணம் கட்டுகிறேன் என்று முடித்துக் கொள்ளலாம் என்றால் யாரிடம் திட்டத்தில் சேர்வது என்ற சிக்கல்?.

நண்பர்களிடமும், தெரிந்தவர்களிடமும் என்னுடைய குடும்ப காரர்களே பெரும்பாலானோர் இந்த நிறுவனத்தில் முகவர்களாக இருக்கிறார்கள், அவர்களிடம் நான் சேராமல் உங்களிடம் சேர்ந்தால் நன்றாக இருக்காது என்று அவர்களை ஒரு வழியாகச் சமாதான படுத்தி அனுப்பிவிட்டு, குடும்ப காரர்களில் இருக்கும் முகவர்களிடம் சேரலாம் என்றால் எந்தக் குடும்ப காரரிடம் சேர்வது என்ற சிக்கல்?.

மனைவியின் உறவினர்கள் என்ற முறையில் இரண்டு பேர் முகவர்கள், அண்ணனின் மனைவியின்  உறவுமுறையில் சிலர், எங்களுடைய குடும்ப உறவினர்களில் பலர் என்று ஒரு பெரிய லிஸ்டே இருந்தது. என்னுடைய மனைவி என்னிடம், "எங்களது உறவினர்களாக இருக்கும் முகவர்களிடம்  நான் பேசிக்கொள்கிறேன்" வேறு இருப்பவர்களிடம் எவராவது ஒருவரிடம் சேருங்கள் என்று ஒரு சிக்கலை அவிழ்த்தார். மற்ற இரண்டு உறவினர்களில் கண்டிப்பாக ஒருவர் வீதம் போட்டு தான் ஆக வேண்டும் என்ற சூழ்நிலை வந்தது. அண்ணனின் உறவினரில் அண்ணியின் சித்தி, எங்களின் குடும்பத்தில் நடக்கும் எல்லா நிகழ்ச்சிகளிலும் கலந்து கொள்வார், இரண்டு மாதத்திற்கு ஒருமுறையாவது அண்ணனின் குழந்தைகளை பார்ப்பதற்காக வாருவார், எனவே அவரிடமே அண்ணனுடைய குழந்தையின் பெயரில் ஒரு திட்டத்தில் சேரலாம் என்றும், என்னுடைய மனைவி திருமணம் முடிந்த முதல் ஒரு வருடம் நாகர்கோவிலில் இருக்கும் ஒரு தனியார் பள்ளியில் ஆசிரியராக இருந்தார், எனவே அவருடைய பெயரில் ஒரு திட்டம் எடுக்கலாம் என்று என்னுடைய பெரியப்பாவின் மகள் எனக்கு அக்காள் முறை வரும் அவர்களிடம் சேர்வது என்றும் முடிவு செய்தோம். எல்லாம் ஒரு வருடம் ஆறு மாதம் நன்றாகத் தான் போனது, பணத்தை மாதம் மாதம் வீட்டிற்கே வந்து வாங்கிச் சென்றார்கள். ஒரு மாதம் பணம் கொடுப்பதற்கான ரசீதை அடுத்த மாதம் பணம் வாங்கும் போது கொடுத்தார்கள்.

இந்த பிஏசிஎல் நிறுவனத்தின் மீது சிபிஐ புகார், அலுவலகங்களில் சிபிஐ  ரெய்டு என்றெல்லாம் பத்திரிக்கைகளில் செய்திகள் வந்ததிலிருந்து அடிக்கடி எங்கள் வீடுகளுக்கு வந்து கொண்டிருந்த இந்த நிறுவனத்தின் முகவர்களான உறவினர்கள் இப்போது வருவதில்லை, என்னுடைய அக்கா வாரத்திற்கு ஒரு நாளாவது எங்களுடைய வீட்டிற்கு வருவார். இந்த நிதி நிறுவனத்தின் மோசடிக்கு பிறகு எங்களிடம் என்ன சொல்வது என்ற தர்மசங்கட நிலைக்கு ஆளாகி வீட்டிற்கு வருவதை குறைத்துக்கொண்டார். நாங்களும் அவரை எங்காவது பார்த்தால் அவரிடம் என்ன கேட்பது, எப்படி கேட்பது என்ற தயக்கம், அப்படியே அவரிடம் கேட்டாலும், இந்த நிறுவனத்தின் தற்போதைய நிலை பற்றிய செய்திகள் அவருடைய மேலதிகாரிகளும் சரியாக சொல்வதில்லை என்று பதில் சொல்லுகிறார்கள். ஆனால் கட்டிய தொகை கண்டிப்பாக கிடைத்துவிடும் என்று இன்னும் எங்களை நம்ப சொல்லுகிறார்கள்.

இது என்னுடைய கதை இல்லை, பலருடைய குடும்பங்களில் இது தான் நிலைமை, காரணம் நான் இந்தக் கட்டுரையின் தொடக்கத்தில் சொன்னது போல் எவரும் இந்த நிறுவனங்களின் நம்பிக்கையை விட, இந்த உறவினர்களின் வார்த்தையை நம்பி  தான் திட்டங்களில் அதிகமாக‌ சேர்ந்தார்கள். நானும் கூட இந்த இரண்டு குடும்ப முகவர்களிடமும், உங்களுடைய நிறுவனத்தின் மீது எனக்குத் துளியும் நம்பிக்கை கிடையாது, உங்களின் வார்த்தையை நம்பியும், இதனால் உங்களுக்கும் ஒரு சிறு பலன் கிடைக்கும் என்ற அடிப்படையில் தான் நான் இந்தத் திட்டத்தில் சேருகிறேன் என்று சொல்லியிருந்தேன்.

இந்த பிஏசிஎல் நிறுவனத்தில் சேர்ந்திருந்த முகவர்களுக்குக் கொடுக்கப்படும் போனஸ் தொகையானது மற்ற நிறுவனங்களில் கொடுக்கப்படும் தொகையை விட அதிகம், அதனால் அதிகமான முகவர்கள் இந்த நிறுவனத்தில் சேருவதில் காட்டிய ஆர்வம் இந்த நிறுவனத்தின் மோசடிக்குத் துணையாக அமைந்தது, மிகக் குறுகிய காலத்தில் இந்த நிறுவனம் தன்னுடைய கிளைகளைக் கிராமங்களின் அடிவரையிலும் சென்று சேர்த்தது. முதல் ஐந்து வருடங்களில் சேர்ந்தவர்களுக்கு, சொல்லிய காலத்திற்குள் முதிர்வு தொகையை கொடுத்திருந்தது, அவ்வாறு கிராமங்களில் முதிர்வு தொகை பெற்ற ஒரு சிலரின் பெயர்களை மூலதனமாகச் சொல்லி  பலரிடம் இந்தத் திட்டங்களை கொண்டு சேர்த்ததில் இந்த முகவர்களுக்குப் பெரும்பங்கு உண்டு.

இந்த நிதி நிறுவத்தின் மோசடியால் பணத்தை இழந்தது ஒருபுறம் இருந்தாலும், குடும்ப உறவினர்களின் உறவுகளிலும் சிக்கலை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. எனக்குத் தெரிந்து இன்றளவும் பல‌ குடும்பங்களில் உள்ளவர்கள் தான் கட்டிய பணத்தை உறவினர்களான‌ முகவர்களிடம் கேட்டு சண்டைகள் போடுகிறார்கள். இந்தச் சண்டையை சகிக்க முடியாமல் சில முகவர்கள் தங்களுடைய கை காசுகளைப் போட்டும், கடன் வாங்கியும் அவர்களுக்கான தொகையை திரும்பக் கொடுத்து குடும்ப உறவினர்களைத் திருப்தி படுத்துகிறார்கள்.

சஹாரா நிறுவனம் செய்த நிதி நிறுவன மோசடியை விட இந்த பிஏசிஎல் நிறுவன மோசடி பல மடங்கு பெரியது என்றும் இந்தியாவிலேயே மிகப்பெரிய நிதி நிறுவன மோசடி இது தான் என்றும் சொல்லுகிறார்கள். இவர்கள் மக்களிடம் இருந்து பணம் வசூல் செய்வதற்கு முறையான அங்கீகாரம் பெறவில்லை என்று இன்று பத்திரிக்கைகள் எழுதுகின்றன. இவர்கள் ஒவ்வொரு மாதமும் வசூலிக்கும் பல கோடி ரூபாய் தொகையை அரசு அங்கீகரித்த வங்கிகள் மூலமாகத் தான் பரிமாற்றம் செய்திருப்பார்கள், சாமானியனான என்னால் ஒரு வங்கியின் மூலம் இன்னொருவரின் வங்கி கணக்கிற்கு ஐம்பதாயிரம் ரூபாய் கூட முழுமையாகப் பண பரிமாற்றம் செய்ய முடியவில்லை. ஒரு ரூபாய் பண பரிமாற்றம் செய்ய வேண்டுமானாலும்  நம்மிடம் ஆயிரத்தெட்டு ஆவணங்கள் இருக்க வேண்டும், எதற்காக என்று கேட்டால் இது தான் வாங்கியின் சட்ட நடைமுறை என்று நமக்கு வகுப்பு எடுக்கிறார்கள். இவர்களில் சட்டம் யாரை நோக்கிப் பாயும் என்பது ஏழை விவசாயி பாலனை தாக்கியதிலும், முதலாளி மல்லயாவை பத்திரமாக லண்டனில் சேர்த்ததிலும் தான் பல்லிளிக்கிறதே!..

இந்த நிறுவனத்தின் மோசடியைப் பற்றிய விகடன் கட்டுரை:

.

சிபிஜ பிடியில் பிஏசிஎல் !

பிஏசிஎல் ஃபிராடு... செபி அதிரடி உத்தரவு!

.