மாணவர்களுக்குக் கெடு விதிக்கும் வங்கிகள்!!

கடந்த மாதம் இறுதியில் எனது ஊரில் இயங்கி வரும் ஸ்டேட் பேங்க் ஆப் திருவாங்கூர் வங்கியிலிருந்து கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்வரை கல்வி கடன் வாங்கிய மாணவர்கள் அனைவருக்கும் அலைபேசியின் வழியாக அழைப்பு வருகிறது. அலைபேசியில் பேசிய வங்கி ஊழியர்கள் வரும் 26 ம் தேதி மாணவர்கள் வாங்கிய கல்விக்கடன் சம்பந்தமாக நேரில் வந்து வங்கி மேலாளருடன் பேசுமாறு அழைப்பு விடுக்கப்படுகிறது, வெளியூரில் இருக்கும் மாணவர்கள், நேரில் வர முடியாவிட்டால் அவர்களுடைய பெற்றோரை அனுப்பி வைக்குமாறும் அறிவுறுத்தப்படுகிறது.

அவர்கள் அழைத்த தேதியில் காலையிலேயே மாணவர்களும் பெற்றோர்களும் வந்து குழுமி விடுகிறார்கள். வந்தவர்கள் ஒவ்வொருவரையும் தனித்தனியாக வங்கி மேலாளர் அழைத்துப் பேசுகிறார். எப்போது வாங்கிய கல்வி கடனைக் கட்டுவீர்கள்? என்ற பொதுவான கேள்வி கேட்க படுகிறது சிலர் கடனை மொத்தமாகக் கட்டுவதற்கு, தங்களுக்கு வசதி படும் மாதத்தை குறிப்பிட்டு சொல்லுகிறார்கள், பலர் தவணை முறையில் கட்டுகிறோம் அதற்காக வழிமுறையைக் கேட்கிறார்கள். வந்திருந்திருக்கும் மாணவர்களின் விசாரணைக்கும், விபரங்களுக்கும் பதிலளிக்க வங்கி அலுவலர்கள்  மாணவர்களை அழைக்கவில்லை. மாணவர்கள் கல்விக்கடன் வாங்கிய தொகையை மொத்தமாக வங்கியில் எப்போது கட்ட வேண்டும், வங்கிச் சொல்லும் தேதிக்குள் கட்டவில்லையென்றால் என்ன நடக்கும் என்பதைத் தெரிவிப்பதற்காக தான் அழைத்திருந்தார்கள்.

கடந்த மாத இறுதிக்குள், அதாவது நான்கு நாட்களுக்குள் கல்விக்கடனாக வாங்கிய முழுத் தொகையையும் கட்டுவதாக இருந்தால் வட்டி தள்ளுபடி. ஒரு மாதத்தில், அதாவது இந்த மாதத்திற்குள் கட்டுவதாக இருந்தால் ஒரு நாற்பதாயிரம் ரூபாய் வட்டி சேர்த்து கட்ட வேண்டும், அதற்கு மேல் எடுத்துக் கொண்டால் எழுபதாயிரம் ரூபாய் வட்டி சேர்த்து கட்ட வேண்டும், அதுவும் மூன்று மாதத்திற்குள் கட்ட வேண்டும், இல்லையென்றால் தனியாரிடம் வசூலிக்க நாங்கள் கொடுத்து விடுவோம், அப்போது உங்களுக்கு வட்டி எப்படி வரும் என்று நீங்கள் கணக்கு கூடப் போட்டு பார்க்க முடியாது என்று வந்திருந்த மாணவர்களிடமும், பெற்றோர்களிடமும் பீதியை கிளப்பி அனுப்பியிருக்கிறார்கள். கொசுறு செய்தியாக, அன்றைக்கு வந்த மாணவர்களிடமும், பெற்றோர்களிடமும் கையில் வைத்திருந்த பணத்தை கண்டிப்பாகக் கட்டி செல்லவும் சொல்லியிருக்கிறார்கள், இப்போது பணம் ஏதும் கொண்டு வரவில்லை என்று சொல்லியவர்களிடம், உங்களுடைய பாக்கெட்டை பாருங்கள், பர்ஸை பாருங்கள் என்று அனைத்தையும் சோதித்து 500 ரூபாய் இருந்தாலும் வசூலித்திருக்கிறார்கள்.

வங்கிகள் கல்விக்கடன் கொடுத்ததை வசூலிக்க வேண்டும் என்பதில் நமக்கு மாற்றுக் கருத்து கிடையாது, ஆனால் அதை வசூலிப்பதற்குச் சரியான வழிமுறைகளைக் கையாள வேண்டும் என்பதைத் தான் எதிர்பார்க்கிறோம். கல்விக்கடனைத் தவணை முறையில் கட்டுவதற்கு எதனால் வங்கிகள் அனுமதிப்பது இல்லை என்று தெரியவில்லை. முழுத் தொகையையும் மொத்தமாகக் கட்ட வேண்டும் என்று சொல்வதன் விபரமும் நமக்குப் புரியவில்லை. இப்போது ஒரு பத்து வருடங்களாகக் கிராமங்களில் கல்விக் கடனை நம்பி தான் பலரின் கனவுகள் துளிர்விட்டிருக்கின்றன. வங்கிகளில் கடன் வாங்கி கல்வி கற்றவர்கள் கண்டிப்பாகக் கடனை கட்டாமல் ஏமாற்றப் போவது கிடையாது, பெரும்பாலும் அவர்களில் சொந்த ஊரில் இருக்கும் வங்கியில் தான் கடன் வாங்கியிருப்பார்கள், வாங்கிய கடனை அந்த வங்கிகளில் செலுத்தவில்லை என்றால் அந்த வங்கிகளில் வேறு எந்தவிதமான காரியங்களுக்கும் அந்த வங்கியை அணுக முடியாது என்பதை அவர்கள் தெரிந்தே வைத்திருக்கிறார்கள், அதனால் காலம் தாழ்த்தியாவது வங்கிகளில் உள்ள கடனை அடைத்து விடுக்கிறார்கள், இது இப்படியிருக்க வங்கிகளில் நிலுவையில் இருக்கும் கல்விக்கடன்களை வசூலிக்கத் தனியார் முதலாளிகளிடம் மத்திய அரசு கொடுத்திருப்பதை என்னவென்று சொல்வது.

தேசிய வங்கிகளில் வசூல் ஆகாமல் இருக்கும் கல்விக்கடனை ரிலையன்ஸ் என்ற தனியார் நிறுவனத்திற்கு 45% என்ற கணக்கீட்டில் விற்றிருக்கிறது. இனி மாணவர்கள் கட்ட வேண்டிய கல்விக்கடனை வசூலிப்பது வங்கிகள் அல்ல, இந்த ரிலையன்ஸ் என்ற தனியார் நிறுவனம் தான். வட்டிகளுடன் சேர்த்து 125% முதல் 145% வரும் பணத்தின் மதிப்பை வெறும் 45% க்கு இந்த நிறுவனத்திற்கு மத்திய அரசு விற்றிருக்கிறது. இந்த 45% பணத்தையும் உடனடியாக, மத்திய அரசுக்கு இந்த நிறுவனம் கொடுப்பது இல்லை, முதலில் 15% பணத்தைத் தான் கொடுக்கிறது, முழுத் தொகையை மாணவர்களிடமிருந்து வசூலித்த பின்பு தான் மீத பணத்தை இந்த நிறுவனம் மத்திய அரசுக்குக் கொடுக்கும். அப்படியானால் மாணவர்களின் கல்விக்கடனில் அரசுக்கு முதலில் வருவது வெறும் 15% பணம் மட்டும் தான். அந்தத் தனியார் நிறுவனத்திற்கு வரும் லாபத்தைத் தோராயமாக கணக்கிட்டால் நம்முடைய அரசுகள் யாருக்காகத் தரகு வேலை பார்க்கிறது என்பது தெளிவாக தெரியும்.

வெறும் 45% பண மதிப்பிற்கு இந்தக் கல்வி கடனைத் தனியாருக்கு விற்றிருக்கும் மத்திய அரசு அந்தத் தள்ளுபடி சலுகையை நேரடியாக மாணவர்களுக்குக் கொடுத்திருக்கலாமே. எரிவாயு மானியம் நேரடியாக மக்களின் வங்கி கணக்கில், உர மானியம் நேரடியாக விவசாயிகளின் வங்கி கணக்கில், அரசின் மானிய தள்ளுபடி அனைத்தும் மக்களின் வங்கி கணக்கில் நேரடியாகப் போடுவோம் என்று மக்கள் அனைவருக்கும் எளிதாகக் கிடைத்து கொண்டிருந்த இந்தச் சலுகைகளை பெற வங்கி கணக்கு ஆரம்பிக்க வேண்டும் என்று ஒரு பெரிய விளம்பரம் செய்த மத்திய அரசு, கல்விக்கடனை மட்டும் மாணவர்களுக்கு நேரடியாக அந்தச் சலுகையை கொடுக்காமல் தனியார் முதலாளியைக் கூட்டு சேர்த்ததில் தெரிந்து விடுகிறது இவர்கள் சொல்லும் வளர்ச்சி யாருக்கு என்று.

சமீபத்தில் கருப்பு பணத்தைப் பதுக்கி வைத்திருக்கும் முதலாளிகளுக்கும், பணக்காரர்களுக்கும் வரும் அக்டோபர் மாதம் வரை நீட்டிப்பு கொடுத்து அதற்குள் அரசிடம் நேரடியாகக் கொண்டு வந்து ஒப்படைத்தால் எந்தவித கெடுபிடியும் இருக்காது என்று கருப்பு பண முதலைகளுக்குச் சலுகைகளை பிரதமர் நேரடியாக அறிவிக்கிறார். ஆனால் கல்வி கற்க மாணவர்கள் வாங்கிய வங்கிக் கடனை வசூலிக்கத் தனியார் முதலாளிகளிடம் எந்த வித முன்னறிவிப்பும் இல்லாமல் ஒப்படைக்கிறார், ஏன், இந்த நாட்டில் எவரெல்லாம் கருப்பு பணம் பதுக்கி வைத்திருக்கிறார்கள் என்று அரசுக்குத் தெரியாதா? அவர்களிடமிருந்து அந்தக் கருப்பு பணத்தை வசூலிக்க இப்படி தனியார் முதலாளிகளை நியமிக்க வேண்டியது தானே, அதெப்படி முடியும் திருடர் கூட்டத்தைப் பிடிக்க திருடர் கூட்டம் ஒத்துக் கொள்ளுமா என்ன?, இப்படியான செயல்களில் எல்லாம் முதலாளிகள் அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்து கொள்வார்கள், அனைத்து வங்கிகளிலும் கடன் வாங்கிய மல்லையாவின் கடனை நான் வசூலித்துத் தருகிறேன் என்று ஏதாவது ஒரு தனியார் நிறுவனம் முன்வருமா? இல்லை இந்த முதலாளிகளின் கூட்டமைப்பான நாஸ்காம்(NASSCOM) தான் மல்லையாவின் கடனுக்கு பொறுப்பேற்குமா? ஒரு காலமும் அப்படி நடக்கப் போவது இல்லை, ஆனால் ஏழை, எளிய மக்களின் விவசாய மற்றும் கல்வி கடன்களை வசூலிக்க அடியாட்களுடன் இந்தத் தனியார் முதலாளிகள் முன் வருவார்கள்.

ஒரு பக்கம் அரசு வங்கிகளிலிருந்து மாணவர்கள் வாங்கிய கல்விக்கடனை வசூலிக்கத் தனியார் நிறுவனங்களை நியமிக்கிறது, மறு பக்கம் அரசுத்துறை நிறுவனமான அஞ்சல் துறையை, தனியார்கள் செய்ய வேண்டிய வியாபாரத்தைச் செய்ய வைக்கப் போவதாக அறிவிக்கிறது. இது எந்த மாதிரியான கொள்கை என்று தெரியவில்லை. இப்படியே போனால் இன்னும் சில வருடத்தில் ஒவ்வொரு தனியார் நிறுவனத்திற்கும் ஒவ்வொரு மாநிலம், மாவட்டம் என்று பிரித்து கொடுத்து விடுவார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.

போங்க பாஸ்!, நீங்க காமெடி பண்ணிட்டு! இப்ப மட்டும் அரசு தான் மாநிலம் மற்றும் மாவட்டங்களை நிர்வகிக்கிறதா என்ன?. தாது மணல், நிலக்கரி, கிரானைட், எரிவாயு என்று மொத்த இயற்கை வளங்களும் தனியார் நிறுவனங்கள் கையில்! அப்படியானால் அரசு?


.

சாருவின் அறிவுரைகள்_யாருக்கு?

சாருவின் கட்டுரைகளை இப்போது படிக்கும் போதெல்லாம் கிராமத்தில் திண்ணையில் அமர்ந்திருக்கும் வயசான பெரிசுகள் இன்றைய இளைய தலைமுறையை பார்த்து "லோகம் கெட்டு போயிடிச்சி பார்த்தேளா!" என்று புலம்பும் விதமாகத் தான் இருக்கிறது.  எங்கேயோ ஒரு முலையில் அமர்ந்து புலம்பும் பெரிசாக இவரும் இருப்பாரானால் நாமும் "போகட்டும்" என்று கண்டுகொள்ளாமல் விட்டுவிடலாம். ஆனால் இவரின் கழிவிரக்க புலம்பல்கள் எல்லாம் பத்திரிக்கைகளில் வரும் போது தான், நாம் இவற்றை விமர்சனம் செய்ய வேண்டியதாக இருக்கிறது. சமீபத்தில் வந்த தினமலர் பத்திரிக்கைகளில் இவர் எழுதிய கட்டுரையில் முதல் பத்தியிலேயே முரண்பாடுகளும், தடுமாற்றமும் தான், நீங்களே படித்து பாருங்கள்.

"வெறும், 100, 'லைக்' மட்டுமே வந்தால் மனம் பதறுகிறது; முகம் வாடுகிறது." இப்படி பெண்களை பற்றி எழுதியவர் அடுத்த வரியில் இப்படி எழுதுகிறார்.

"எந்தப் பெண்ணின் புகைப்படம் வரும் என்று, தவமாய்க் கிடக்கிறது மாபெரும் இளைஞர் கூட்டம். ஒரு பெண்ணின் புகைப்படம் வந்தவுடன், மாறி மாறி, 'சரசர' வென்று லைக்குகள் குவிகின்றன. வெறும் லைக்குகள் மட்டுமல்ல. 'ஆசம்... அடடா என்ன அழகு, மனம் கிறங்குகிறது, அழகே உன்னை வர்ணிக்க வார்த்தை இல்லை"

தர்க்கரீதியாக பார்த்தால், மேலே சொன்ன இரண்டில் ஒன்று தான் உண்மையாக இருக்க முடியும். என்னைப் பொறுத்தவரை இரண்டுமே உண்மையில்லை, பெண்கள் என்ற அடையாளத்துடன் கவர்ச்சியான புகைப்படங்களையும், கிளுகிளுப்பு ஏற்றும் கவிதைகளையும் பதிவிடுபவர்கள் உண்மையில் யார் என்று முகநூலில் அனா ஆவன்னா தெரியாத கத்துக்குட்டிகளுக்கு கூடத் தெரியும். உண்மை இப்படி இருக்க இவரோ அந்தப் படங்களுக்கு ஜொள்ளு விட்டு திரியும் சிறு கூட்டத்தை மிகைப்படுத்திப் புலம்புகிறார்.

"இவ்வளவுக்கும் அந்தப் பெண் செய்த சாதனை என்னவென்று பார்த்தால், காலையில் எழுந்து தன் புகைப்படத்தைப் போட்டு, 'குட் மார்னிங்' சொன்னார்; அவ்வளவு தான். இத்தனை லைக்குகளையும், கமென்டுகளையும் பார்த்த பெண்ணின் மனம் குதூகலிக்கிறது."

பெண்கள் தன்னுடைய புகைப்படத்தைப் போடுவது அவ்வளவு பெரிய குற்றமா?.. உங்களுக்கு ஏன் சாரு வயிறு எரிகிறது? தனக்கு வராத லைக்குகளும் கமெண்டுகளும் இவர்களுக்கு வருகிறதே! என்ற ஆதங்கம் தான் இதில் வெளிப்படுகிறது. தாங்கள் இந்தப் பதிவிற்கு எதற்காக உங்களுடைய வரைபடத்தைக் கொடுத்திருக்கிறீர்கள்? உங்களுக்கு நீங்களே எழுதிக் கொள்ளும் வாசகர் கடிதத்தில் கூட "சாருவின் புகைப்படம் இல்லாமல் பத்திரிக்கையில் கட்டுரையா?" என்றெல்லாம் அள்ளித் தெளிப்பது எதற்காக?. தங்களின் புகைப்படம் பதிந்த டி-ஷர்டை எதற்காக வெளியிட்டீர்கள்?. பொதுவெளியில் வரும் போதெல்லாம் என்னைப் புகைப்படம் எடுக்க முடியுமா ? என்னைக் காணொளி எடுக்க முடியுமா? என்று கூவி கூவி அழைப்பது எதனால்? சமீபத்தில் உங்களுடைய புத்தகத்தில் உள்ள அட்டைப் படத்தில் தங்கள் புகைப்படத்தை சரியாக லே-அவுட் செய்யவில்லை என்று எத்தனைக் கட்டுரை எழுதினீர்கள்?

"எதார்த்த உலகில் ஒரு பெண்ணை, ஆண் எப்படி எதிர்கொள்கிறான்? எந்தப் பெண்ணிடமும் ஒரு ஆண் எடுத்த எடுப்பில், 'நீங்கள் அழகாக இருக்கிறீர்கள்!' என்று சொன்னால், உதை தான் விழும்."

எதார்த்த உலகம் மட்டுமல்ல, இணைய உலகிலும் "உதை தான் விழும்" சாருவிற்கு விழுந்த உதை மறந்து விட்டது என்று நினைக்கிறேன். உங்களின் முகநூல் பேச்சுக்கள் அதற்கான எதிர்வினைகள் இன்றும் இணையத்தில் இருக்கிறது.

"ஒரு நண்பர் என்னிடம் சொன்னார். 'சாட்டிங்'கில் முன்பின் தெரியாத ஒரு பெண்ணிடம் பழகி ஒரே மணி நேரத்தில் அவளை, 'வாடி, போடி' என்று அழைக்க முடியும்."

இந்த மைனர் குஞ்சு வாயில் வடை சுடுகிறது, சாரு அந்த மைனர் குஞ்சு சுட்ட வடையை எடுத்துக் கொண்டு வந்து பொதுவெளியில் வைத்து உளுந்து வடையா? பருப்பு வடையா? என்று கிண்டி பார்க்கிறார். அய்யோ சாரு, கிண்டிப் பார்க்க வேண்டியது வடையை அல்ல மைனர் குஞ்சை. சமீபத்தில் இறைவி படத்தில் ரேடியோ ஜாக்கியாக நடித்திருக்கும் ஆண் நண்பர், அந்தப் பெண் நண்பரிடம் சொல்லுவது தான் எனக்கு ஞாபகம் வருகிறது, எனக்கும் இது தான் முதல்முறை, ஒரு பெண் கூட என்னைக் கிட்ட சேர்க்க மாட்டார்கள், வீட்டிற்குக் கூட அழைக்க மாட்டார்கள் என்ற நிதர்சன உண்மையை  வருத்தத்துடன்  சொல்வார், அதற்கு அந்தப் பெண் நண்பர் "அப்ப நீ அட்டைக் கத்தியா" என்று கேட்டு சிரிப்பார்.

நிதர்சன உலகில் சிலர், இந்தப் பெண்ணை நான் வளைத்துக் காட்டட்டுமா? அவளை என்னிடம் "ஐ லவ் யு" சொல்ல வைக்கட்டுமா? என்று உதார் விட்டுக் கொண்டு நடப்பார்கள், நிஜத்தில் தன்னால் செய்ய முடியாத ஒன்றை, தான் செய்ததாகவும், செய்யப் போகிறதாகவும் சொல்லிக்கொண்டு கனவுலகில் மிதப்பார்கள், அவர்களைச் சுற்றியிருப்பவர்கள் இப்படியானவர்களின் பேச்சை பெரிதாகக் கண்டு கொள்ள மாட்டார்கள்.

ஜெயமோகன் அவர்கள் சாருவிற்கு புனைவு எழுத வாராது என்று சொல்லியதை படித்திருக்கிறேன். சாருவின் எழுத்தில் அதை பார்த்திருக்கவும் செய்திருக்கிறேன், கீழே சாரு எழுதியிருக்கும் பத்தியில் இருப்பது புனைவா? நிதர்சனமா? ஒரு வித தடுமாற்றத்துடனே தான் இந்தக் கட்டுரையை எழுதியிருக்கிறார்.

"'வாடி, போடி!' ஆனால், வெறும் நட்பு தான்; தப்புத் தண்டா பேச்சு எதுவும் இல்லை."

" 'சாட்டிங்'கின் முடிவில் அது, 'செல்லம்' வரை போய் விட்டது என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்."

முதல் பத்தியில் "தப்பு தாண்டா பேச்சு எதுவும் இல்லை" என்று பூசி மெழுகுகிறார், அப்படியே அடுத்த பத்தியில் "செல்லம் வரை போய் விட்டது" என்று அங்கலாய்க்கிறார்.

ஒரு பெண் தன்னுடன் மட்டும் தோழியாக பேசினால் அது "சுதந்திரம்" அவள் அப்படியே தோழியாக இன்னொரு ஆணிடம் பேசினால் "கட்டற்ற சுதந்திரம்" உங்கள் ஆணாதிக்க சிந்தனையில் தீயை வைக்க... போங்கய்யா போங்க !!


கட்டுரையின் இணைப்பு:

இணையம் தரும் கட்டற்ற சுதந்திரம்!

சாருவின் தினமலர் முதல் கட்டுரைக்கு நான் எழுதிய முகநூல் பதிவு:

இது தான் சாத்தான் வேதம் ஓதுவது!

முகநூலில் உள்ள உள் பெட்டியில் இளம் பெண் ஒருவரிடம் இந்த எழுத்தாளர் செய்த வக்கிர பேச்சுகளின் ஈரம் இன்னும் காயவில்லை, அதற்குள் வந்துவிட்டார் லோகத்துக்கு அறிவுரை சொல்ல... பிரபல கவிஞர் சொன்னது போல் போங்கய்யா! போய் புள்ள குட்டிகளைப் படிக்க வையுங்கள் என்று சொல்ல மாட்டேன்! போய் முதலில்‌ பொதுத் தளத்தில் பெண்களிடம் எப்படிப் பேசுவது என்று படியுங்கள்! அப்புறம் வந்து பொங்கல் வைக்கலாம்.

பாமினி என்று பெண் வாசகருக்கு இந்த எழுத்தாளர் சொன்னதாவது இவருக்கு ஞாபகம் இருக்கிறதா? மறந்துவிட்டது என்றால் அவருடைய‌ விமர்சகர் வட்டம் வந்து கேட்டால் பக்குவமாகச் சொல்லுவார்கள்.

பெண்களைப் பற்றிய இவரின் மனோபாவத்தை இயக்குநர் மிஸ்கின் அவர்களிடம் கேட்டால் தெரியும்!

வாசகர்களுக்கு மறதி என்று ஒன்று இருப்பது இவர்களுக்குச் சாதகமாக போய்விடுகிறது ..

கட்டுரையின் இணைப்பு:

மனோபாவம் மாற வேண்டும்!
.

நுனிப்புல் மேய்பவர்கள்!!

பள்ளியில் நான் பத்தாவது வகுப்பு படித்து கொண்டிருக்கும் போது, அறிவியல் பாடம் எடுக்கும் ஆசிரியர், முதல் நாள் வகுப்பில் எடுக்கும் பாடத்திலிருந்து, மறு நாள் முதல் பதினைந்து நிமிடம் கேள்விகள் கேட்டுவிட்டுத் தான் அன்றைய பாடத்தை துவங்கும் வழக்கம் உடையவர். அதனால் ஒவ்வொரு நாளும் அன்றைய பாடத்தை முடித்துவிட்டு, நாளைக்கு நான் எடுத்த பாடங்களிலிருந்து கேள்விகள் கேட்பேன், எல்லோரும் படித்து விட்டு வாருங்கள், தேவையில்லாமல் என்னை இம்போசிசன் போட வைத்து விடாதீர்கள் என்று சொல்லிவிடுவார். மறு நாள் வகுப்பிற்கு வந்தவுடன் நேற்று எடுத்த பாடங்களிலிருந்து கேள்விகள் கேட்டு முதலில் அமர்ந்திருக்கும் மாணவனிடமிருந்து ஆரம்பித்து அனைத்து வரிசையாக எழுந்து நிற்கச் சொல்லுவார், எவருக்குப் பதில் தெரியுமோ அவர் அந்தக் கேள்விக்கு பதில் சொல்லிவிட்டு அமரலாம், பதில் தெரியாதவர்கள் எழுந்து நிற்க வேண்டும், அவர்களின் பெயர்கள் வகுப்பு தலைமை மாணவனால் குறித்து கொள்ளப்பட்டு பின்னர் அமர வைக்கப்படுவார்கள்.

கேள்விகளின் விரிவைப் பொறுத்து இம்போசிசன் எழுதும் எண்ணிக்கை ஆசிரியரால் முடிவு செய்யப்படும், பெரிய கேள்விகளாக இருந்தால் பத்து முறையும், சிறிய கேள்விக்கான விடைகள் என்றால் இருபதினைந்து முறையும் பொதுவாக இருக்கும், மறு நாள் அந்த இம்போசிசன் பேப்பர்களை மாணவர்களிடம் சேகரித்து ஆசிரியரிடம் கொடுப்பது வகுப்பு மாணவ தலைவனின் பொறுப்பு. இதில் இரு சுவாரசியம் என்னவென்றால் ஆசிரியர் மாணவர்களிடம் கேள்விகள் கேட்டு வரிசையாக எழுந்து பதில் சொல்லச் சொல்லும்போது அந்தக் கேள்விக்கான முழு பதிலையும் எவரிடமும் நின்று பொறுமையாக கேட்க மாட்டார். ஒரு மாணவன் பதில் சொல்லும் தோரணையை பொறுத்து ஒரு பத்தி சொல்லிவிட்டால் போதும் அமர வைத்து விடுவார். இன்னும் சில மாணவர்கள் பதில் சொல்ல ஆரம்பித்தால் போதும், உடனே அமர வைத்துவிடுவார்.

ஐம்பதிற்கு மேல் மாணவர்கள் இருக்கும் வகுப்புகளில் பத்து மாணவர்களாவது ஆசிரியர் கேட்கும் கேள்விக்குப் பதில் தெரிந்தவர்களாக இருப்பார்கள், இந்தப் பத்து மாணவர்களும் முழுமையாகப் பதில் சொல்லும்வரை காத்திருந்து, பாடம் எடுக்கலாம் என்று நினைத்தால் ஒரு மணி நேர வகுப்பில் பாதி நேரம் அதற்கே போய்விடும் என்பதால் அந்த ஆசிரியர் சில மாணவர்கள் பதில் சொல்ல ஆரம்பிப்பதை வைத்தே அவர் அவர்களுக்குப் பதில் முழுமையாகத் தெரியும் என்றெண்ணி அவர்களை அமரச் சொல்லிவிடுவார். இதை சில வித்தகர் மாணவர்கள் அவர்களுக்குச் சாதகமாக பயன்படுத்திக் கொண்டார்கள். ஆசிரியர் கேள்வி கேட்டவுடன் ஆக்ரோசமாக ஒரு பத்தியை சொல்ல ஆரம்பிப்பார்கள் ஆசிரியரும் இவர்களின் செய்கையை பார்த்து அமர வைத்துவிடுவார். உண்மையில் அந்த மாணவர்களுக்கு ஆசிரியர் கேட்கும் கேள்விக்கான முழு பதிலும் படித்திருக்க மாட்டார்கள் முதல் பத்தியை மட்டும் படித்துவிட்டு இம்போசிசனிலிருந்து தப்பித்து விடுவார்கள்.

இந்த வித்தகர்களின் வித்தைகளைக் கண்டுபிடிப்பதற்கு ஆசிரியருக்கு அதிக நாட்கள் தேவைப்படவில்லை, அடுத்த மாத தேர்வுக்கான விடைத்தாளிலேயே அந்த மாணவர்களில் குட்டு வெளிப்பட்டுவிட்டது. ஒரு நாள் அத்தகைய மாணவர்களை அடையாளம் கண்டுபிடித்து வழக்கம் போல் கேள்விகள் கேட்பது போல் கேட்டு அமரவைத்துவிட்டு, பதில் தெரியாமல் நின்றவர்களுக்கு இம்போசிசன் கணக்கைச் சொல்லிவிட்டு, பதில் தெரியும் என்று சொல்லி அமர்ந்திருக்கும் மாணவர்களை வகுப்பின் முன்னால் வந்து முழுமையான பதிலை சொல்லும் படி சொல்லிவிட்டு வகுப்பில் போடப்பட்டிருந்த நாற்காலியில் ஆசிரியர் அமர்ந்துவிட்டார். அப்புறம் என்ன, வித்தகர்கள் எல்லாம் விழித்தார்கள்.

இன்றைய கால சூழ்நிலையில் எல்லோருடைய வாழ்க்கையிலும் சமூக வலைத்தளங்களின் ஆதிக்கம் அதிகமாக இருக்கிறது. பல போராளிகளை இந்தச் சமூக வலைத்தளங்களில் நீங்கள் பார்க்க முடியும். இந்தச் சமூக ஊடகங்களில் இருப்பவர்கள் எந்தவொரு அரசியல் மற்றும் சமூக நிகழ்வுகளையும் உடனடியாக மீம்ஸ்களாகவும், குறுந்தகவல்களாகவும் தெறிக்க விடுகிறார்கள். இத்தகைய குறுந்தகவல்களும் மீம்ஸுகளும் சில மணிநேரங்களில் எல்லோருடைய பார்வைகளுக்கு வந்துவிடுகிறது, அந்த ஒருவரி செய்திகளை படித்தவர்களுக்கு அதில் இருக்கும் தகவல்களே அவர்களுக்கு அந்த நிகழ்வுகளைப் பற்றி தெரிந்து கொள்வதற்கு போதுமானதாக எண்ணித் திருப்தியடைந்து விடுகிறார்கள். அந்தச் செய்திகளை பற்றிய மேலதிக தகவல்களை பற்றிய தேடல் இருப்பதில்லை.

மீம்ஸ்களாகவும், குறுந்தகவல்களாகவும் பரப்பப்படும் செய்திகளை மேலோட்டமாகப் படித்தால் அதில் இருக்கும் அரசியல் உங்களுக்குத் தெரிவதில்லை, நீங்கள் கொஞ்சம் கூர்ந்து கவனித்தால் அதில் இருக்கும் ஒரு பக்க சார்பு உங்களுக்குப் புலப்படும். கண்டிப்பாக எவரோ ஒருவரால் அரசியல் செய்யப்பட்டு, திட்டமிட்டுப் பரப்பப்படும் செய்திகளாகத் தான் இவை வலம் வரும். இப்படியான செய்திகளை படித்துவிட்டு அவற்றுக்கு ஒரு பொங்கல் வைத்துவிட்டு தன்னை ஊடக போராளிகளாக காட்டிக் கொள்பவர்கள் அதிகம்.

இப்போது பெரும்பாலான ஊடகங்களும், பத்திரிக்கைகளும் உண்மையான செய்திகளை கொடுப்பதில் இருக்கும் அக்கறைகளை விட சுவாரஸ்யமான செய்திகளைக் கொடுப்பதில் தான் அதிக அக்கறை காட்டுகின்றன. இன்றைக்கு விவாதம் என்ற பெயரில் நடத்தப்படும் அனைத்துத் தொலைக்காட்சி ஊடகங்களிலும் பின்வரும் நிகழ்வுகளை எல்லோராலும் கவனிக்க முடியும், கல்வி, பொருளாதாரம் மற்றும் சூழியல் தொடர்பான விவாதங்களில், அதற்காக அழைக்கப்படும் அந்த துறைசார்ந்த வல்லுநர்களுக்கு ஒதுக்கப்படும் நேரம் மற்றும் முக்கியத்துவத்தை விட அதை வைத்து அரசியல் செய்யும் கட்சி பிரதிநிதிகளுக்கு நிகழ்ச்சி நெறியாளரால் கொடுக்கப்படும் நேரமும், முக்கியத்துவமும் அதிகம். எந்தச் செய்தியை மக்களிடம் கொண்டு சேர்க்கவேண்டும், எப்படியாகக் கொண்டு சேர்க்க வேண்டும் என்பதிலெல்லாம் பலகட்ட அரசியல் இருக்கிறது. இவற்றையும் தாண்டி நாம் சரியானகோணத்தில் செய்திகளை புரிந்து கொள்வது தான் நமக்கான சவால்.

இந்தச் சவால்களை எதிர்கொள்ள நாம் ஏழு கடல், ஏழு மலைகளைத் தாண்டவேண்டியது இல்லை, கொஞ்சம் விசாலமான பார்வையும், தேடல்களும் இருந்தால் போதும். பெரிய ஊடகங்களால் மட்டுமே கட்டமைக்கப்படும் செய்திகளைத் தவிர, பல சிறிய முன்னணியில் இல்லாத ஊடகங்களிலும் நம்முடைய கவனங்களை செலுத்த வேண்டும். இணையங்களில் ஒவ்வொரு நிகழ்வுகளையும் பற்றிய விரிவான செய்திகளும், அதற்கான ஆய்வுகளும், விவாதங்களும் எங்கோ ஒரு மூலையில் நடந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றன. அவற்றை நாம் தேடி கொஞ்சம் பொறுமையாக படிக்க வேண்டும். ஆனால் நுனிப்புல்லை மட்டுமே மேயும் பெரும்பான்மையினர் ஒரு நீளமான கட்டுரையையோ, ஆய்வறிக்கையையோ படிக்க விரும்புவதில்லை.

ஒரு வாட்ஸ்அப் குழுமத்தில், கடந்த மாதம் நடந்த முடிந்த தேர்தலைப் பற்றிய ஒரு விவாதத்தில், யாருக்கு வாக்களிக்க வேண்டும்?, யாருக்கு வாக்களிக்கக் கூடாது?, அந்தக் கட்சியின் கொள்கைகள் சரியில்லை, இந்தக் கட்சியின் தேர்தல் அறிக்கை சரியில்லை, முதல்வர் வேட்பாளருக்கு அவர் சரிப்பட்டு வரமாட்டார் என்றெல்லாம் பலரிடம் தெறிக்கவிட்டுக் கொண்டிருந்த நண்பரிடம் உங்கள் மாவட்டத்தில் மொத்தம் எத்தனைத் தொகுதிகள்? என்று கேட்டேன், அதற்கு அவரிடம் சரியான பதில் இல்லை, உங்கள் மாவட்டத்தில் உள்ள முக்கியமான மக்கள் பிரச்சனைகள் என்ன? என்றும் கேட்டேன் அதுவும் அவர் தெரிந்து வைத்திருக்கவில்லை. இந்தத் தேர்தலில் எந்தெந்த கட்சிகள் எல்லாம் கல்வியை மக்களுக்கு இலவசமாகத் தருவேன் என்று தனது தேர்தல் அறிக்கையில் சொல்லியிருக்கிறார்கள் என்று கேட்டாலும் “நான் எந்தவொரு கட்சியின் தேர்தல் அறிக்கையும் முழுமையாகப் படிக்கவில்லை” என்று தான் பதில் வந்தது. ஆனால் தேர்தலைப் பற்றியும், யாருக்கு வாக்களிக்க வேண்டும் என்பது பற்றியும் குழுமத்தில் வகுப்பு எடுத்துக் கொண்டிருந்தார்.

உள்ளூரில் வசித்து, ஐரோப்பாவை உலக வரைபடத்தில் பார்த்துக்கொண்டே ஐரோப்பியர்களின் வாழ்க்கையையும், கலாச்சாரத்தையும் தனது சிஷ்ய கோடிகளுக்கு கற்றுக்கொடுத்து அதன்படி வாழ வைக்கும் பின்நவீனத்துவ எழுத்தாளர் சாருநிவேதிதாவின் வலைத்தளத்தில் ஒரு பக்கத்தை படிக்க நேர்ந்தது. அதில் அவருடைய தீவிர இலக்கிய வாசகர் ஒருவர், அவர் ஒரு பத்திரிக்கையில் எழுதிய கட்டுரையை பற்றி விசாரித்ததை ஒரு கேள்வி பதில் உரை நடையில் எழுதியிருந்தார். நாங்களெல்லாம் என்றைக்கோ உள்ளூர் இலக்கியமும், அரசியலும் கரைத்து குடித்துவிட்டு ஐரோப்பிய இலக்கியத்தையும் அரசியலையும் சாருவிடம் கற்றுக்கொண்டிருக்கிறோம் என்று மார்தட்டும் சாருவின் வாசகர் ஒருவர் கேட்கிறார், அன்புமணி ராமதாஸ் என்றால் யார் என்று? இதைவிடக் கொடுமை பாமக தலித் கட்சியா என்ற விவாதம்.

அவருடைய வாசகர்கள், அவர்களுடைய விவாதம், இதில் நீ ஏன் மூக்கை நுழைக்கிறாய்? என்ற கேள்வி எனக்கே வருகிறது, என்ன செய்வது நாளைக்கே இவர்கள் ஒரு 100 பக்க புத்தகத்தை எழுதி பெரிய எழுத்தாளர்கள் ஆகிவிடுவார்கள், மறு நாளே தொலைக்காட்சி விவாதங்களில் கலர், கலராகச் சட்டைகள் போட்டுவந்து சமூக ஆர்வலர், சூழியல் செயற்பாட்டாளர், டிராவலர் என்ற அடைமொழியுடன் வந்து நமக்கும், சமூகத்துக்கும் கருத்து சொல்வார்கள்.

.

நமக்கு நாமே!! அரசியல் அல்ல!!

நான் ஹைதிராபாத்திலிருந்து சவுதி வருவதற்கு முன்பு தான் வீடு கட்டும் வேலையை முழுமையாக முடித்திருந்தேன். அதற்காக என்னுடைய வீட்டில் உள்ளவர்களின் நகைகள் அனைத்தும் வங்கியில் அடமானம் வைத்திருந்தேன், மேலும் நண்பர்களிடம் கொஞ்சம் பணம் கடனாகவும் வாங்கியிருந்தேன். சவுதி வந்தவுடன் முதல் வேலையாக இங்குள்ள வங்கிகளில் லோன் வாங்க முடியுமா! என்று தான் ஒவ்வொரு வங்கியாக நானும், இன்னொரு நண்பரும் அலைந்தோம். இந்தியாவில் என்னால் எந்த வங்கியிலும் லோன் வாங்க முடியவில்லை. இந்த நிறுவனங்களுக்கு லோன் கொடுக்கலாம் என்று வங்கிகளால் பரிந்துரைக்க பட்ட நிறுவன லிஸ்டில் என்னுடைய நிறுவனம் இல்லை. என்னுடைய சம்பளமும் எந்த வங்கி கணக்கிலும் தொடர்ச்சியாக வருவது இல்லை, நாம் தான் நாடோடி ஆயிற்றே! அப்புறம் எங்கே!

சவுதியில் இருக்கும் வங்கிகளிலும் நமது நாட்டில் இருக்கும் அதே நடைமுறை தான் அரசு மற்றும் அரசு உதவி பெறும் நிறுவனங்களில் வேலையில் இருப்பவர்களுக்குக் கூப்பிட்டு கூப்பிட்டு லோன் கொடுக்கிறார்கள், ஆனால் சிறிய நிறுவனங்களில் வேலை பார்ப்பவர்களை கண்டு கொள்வதில்லை. என்னுடைய நிறுவனத்திற்குத் தான் இந்தியன் வங்கிகளிலேயே லோனுக்கு தகுதி இல்லை என்று சொல்லும் போது சவுதியில் இருக்கும் வங்கிகள் மட்டும் கூப்பிட்டா கொடுக்கப் போகிறது, அவர்களும் இல்லை என்று தான் கை விரித்தார்கள்.

சவுதி வங்கிகளில் உள்ள லோன் முறைகளைப் பற்றி அலுவலகத்தில் நண்பர்களிடம் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது தான், நாம் ஏன் வங்கிகளில் லோன் வாங்க வேண்டும், நாம் அனைவரும் சேர்ந்து ஒரு பண்ட் சிஸ்டம் (Fund System) உருவாக்கலாம் என்ற யோசனை முன்வைக்கப்பட்டது, நண்பர்கள் எல்லோரும் அதை வரவேற்றதால் உடனடியாக செயல் படுத்தும் திட்டத்தில் இறங்கினோம். வெளிநாட்டிற்கு வேலை தேடும் நண்பர்கள் எல்லோருக்கும் பணத்திற்கான தேவைப் பெரிய அளவில் இருக்கும், அதிலும் குறிப்பாக வளைகுடா நாடுகளுக்கு வருபவர்களுக்குச் சொல்லவே வேண்டாம். வீடு கட்டுவது, அக்காவின் திருமணம், பெற்றோரின் மருத்துவ செலவிற்கு வாங்கிய கடன் என்று எல்லோருக்கும் ஒரு லிஸ்ட் இருக்கும். அந்த தேவைகளை நிறைவேற்றுவதைத் தான் குறிக்கோளாகக் கொண்டு உழைப்பார்கள்.

நான் வந்திருந்த ப்ரொஜெட்டில் பணிசெய்ய வந்திருந்தவர்களில் பாதி பேர் முதல் முறையாக வெளி நாட்டிற்குச் சம்பாதிக்க வந்தவர்கள், அனைவரும் ஒரு பெரிய லிஸ்டுடன் தான் வந்திருந்தார்கள். சிலருக்கு உடனடியாக ஒரு பெரிய பண தொகை தேவைப்பட்டது. முதலில் ஒரு 5 லட்சம் பண்ட் உருவாக்கலாம், அதை மாதம் தோறும் ஒருவருக்குக் கொடுக்கலாம் என்று பேசினோம், அதிக மாதம் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டாம் என்று முடிவு செய்து மாதம் ஒருவர் ஐம்பதாயிரம் வீதம் பத்து பேர் ஐந்து லட்சம். பத்து மாதத்தில் ஏதாவது ஒரு மாதத்தில் ஒருவருக்கு ஐந்து லட்சம் கிடைக்கும் படி பண்டை முடிவு செய்தோம். இப்போது யாருக்கு முதலில் ஐந்து லட்சம் கொடுப்பது, யார் இறுதியில் எடுப்பது என்ற கேள்விகள் வந்தது.

ஐம்பதாயிரம் ரூபாய் முதலீடு செய்து முதல் மாதத்தில் ஐந்து லட்சம் கிடைப்பதற்கும், பத்து மாதம் ஐம்பதாயிரம் வீதம் முதலீடு செய்து இறுதியில் ஐந்து லட்சம் கிடைப்பது என்பதையும் ஒன்றாகக் கருத முடியாது. இருவருக்கும் கிடைக்கும் தொகை சமமாக இருந்தால் எல்லோரும் முதல் மாதமே எனக்கு வேண்டும் என்று சொல்லுவதற்கு வாய்ப்பு உண்டு என்பதால், முதல் மாதம் பண்டை எடுப்பவரின் தொகையில் சிறிய சதவீதம் அளவு தொகையைக் குறைத்து மாற்றம் செய்து அப்படியே வரிசையாக எல்லா மாதத்திலும் சீரிய‌ மாற்றம் செய்து கடைசி மாதம் எடுப்பவருக்கு முழுத் தொகையை கொடுக்கலாம் என்று முடிவு செய்தோம். முதல் மாதம் பண்டை எடுக்கும் ஒருவருக்குக் கொடுக்கும் முழுத்தொகை குறைவாக இருப்பதால் அதில் வரும் மீத‌ பணத்தைக் கட்டும் ஒவ்வொருவரின் இஎம்ஐ‍ யில் குறைக்கலாம் என்றும் பட்டியல் தயார் செய்தோம். கீழ்கண்ட அட்டவணையைப் பார்த்தால் உங்களுக்குப் புரியலாம்.

அவரவர் தேவைக்கு ஏற்ப எவருக்கு முதல் பண்ட் வேண்டும், எவருக்கு இரண்டாவது மாதம் வேண்டும் என்பதை முதலிலேயே முடிவு செய்து பட்டியலைத் தயாரித்து கொண்டோம். நாங்கள் வெளிநாடுகளில் ப்ரொஜெக்ட்களில் இருப்பதால் எல்லோரும் ஒரே நேரத்தில் வருட விடுமுறையை எடுக்க முடியாது. அதனால் வருட விடுமுறைக்கு ஊருக்குச் செல்லும் போது பெரும்பாலும் கைக்கு இந்தத் தொகை வருமாறு அமைத்துக் கொள்வோம். வெளிநாட்டில் பணிசெய்து தொடக்க நிலையில் இருப்பவர்களுக்கு ஊரில் வீடு கட்டுதல், அக்காவின் திருமணம் என்ற செலவுகளுக்கு இது கிடைக்கும் படி பார்த்து கொள்வோம், திடிரென ஒருவருக்கு பணம் தேவைப்பட்டாலும் அந்த மாதத்தில் இந்த பண்ட் பணத்தை அவருக்கு மாற்றிக் கொடுத்துவிட்டு அவருடைய மாதம் வரும் போது மற்றவர் எடுத்துக் கொள்வோம். முழுமையாக ஒருவர் ஐம்பதாயிரம் சேமிக்க முடியாது என்றால், இரண்டு பேர் சேர்ந்தும் கட்டலாம் என்றும் நடைமுறை படுத்தினோம். எங்கள் நிறுவனத்தில் நாங்கள் பதிமூன்று பேர் சேர்ந்து இந்தப் பண்டை நடத்தி வருகிறோம், எழு பேர் முழுமையாகச் சேமிக்கிறோம், மீதம் ஆறு பேர் பாதி பாதியாக சேமிக்கிறார்கள். இவ்வாறு ஒன்றரை ஆண்டுகளில் தொடங்கப்பட்ட‌ இரண்டு பண்டுகளை முழுமையாக முடிக்கப் போகிறோம்.

இதற்காக எவரும் மெனக்கெடுவது இல்லை, இந்தப் பண்டில் சேர்த்திருக்கும் அனைவரும் ஒவ்வொருவரின் வங்கி கணக்குகளை அவரவர் வங்கி கணக்குகளில் இணைத்து வைத்திருக்கிறோம், சம்பளம் போட்டவுடன் முதல் வேலையாக இந்த பண்ட் பண பரிமாற்றம் தான் நடைபெறும். இந்த மாதம் எவருக்குத் தொகை அனுப்ப வேண்டும் என்று முன்பே பட்டியலில் இருப்பதால் அவருடைய கணக்கிற்கு எல்லோரும் பரிமாற்றம் செய்துவிட்டு இந்தப் பண்டிற்காக உருவாக்கப் பட்ட‌ வாட்ஸ்அப் குருப்பில் தெரிவித்துவிடுவோம்.

இந்த பண்ட் பற்றி எங்கள் மேனேஜரிடம் பேசும் போது, இந்த சிஸ்டம் ரெம்ப நல்லா இருக்கு, நானும் வருகிறேன், என்னையும் சேர்த்து கொள்ளுங்கள்! என்று எங்களுடைய இரண்டாவது பண்டில் சேர்ந்தது எங்களுக்கு ஊக்கம் தருவதாய் அமைந்தது.

இதில் என்ன பெரிய லாபம் இருக்கமுடியும் என்று உங்களுக்குத் தோன்றலாம், ஆனால் சில நல்ல விசயங்கள் இதில் இருக்கிறது.

1) தனியார் நிறுவனங்கள் நடத்தும் ஏலச்சீட்டுகள் இந்தமுறை தான், ஆனால் அவற்றின் நம்பிக்கை பற்றிய பயம் எல்லோருக்கும் உண்டு, மேலும் அந்தச் சீட்டுகள் நடத்துபவர்களுக்குக் கிடைக்கும் லாபத்தை நமக்குள் பகிர்ந்து கொள்கிறோம்.

2) இந்த ஏலச்சீட்டுகளில் நமக்குத் தேவையான நேரங்களில் கிடைப்பது அரிது, அப்படிக் கிடைத்தாலும், ஏல குறைவு என்று பெரும் தொகையை அமுக்கி விடுவார்கள்.

3) பத்து மாதங்களில் இந்த பண்ட் சிஸ்டம் முடிவதால், மனதளவில் அயர்ச்சி ஏற்படுவது இல்லை, 20 மாத ஏல சிட்டுகள் தான் பெரும்பாலும் தனியார் நிறுவனங்களால் நடத்தப்படுகிறது, அவற்றில் முதல் ஐந்து மாதங்களில் சீட்டை நாம் பிடித்துவிட்டால் அடுத்த பதினைந்து மாதம் தவனை தொகை கட்டும் போது ஒருவித அயர்ச்சி வந்துவிடுகிறது.

4) இந்த ஏலச்சீட்டுகளில் முதல் சில மாதங்களில் நீங்கள் சீட்டை பிடிக்க வேண்டுமானால், நீங்கள் செக் லீப் மற்றும் பத்திரத்தில் கையெழுத்து மற்றும் ஜாமீன்தாரர் என்று ஒரு பெரிய நடைமுறை சிக்கல் உண்டு.

5) நம்முடைய பண்ட் பணம் எப்போது கிடைக்கும் என்ற தெளிவான முடிவு தெரிவதால், நம்முடைய திட்டங்களை அதற்கு ஏற்றது போல செயல் படுத்தலாம்.

இது எல்லாவற்றையும் விட, நம்முடன் வேலை பார்ப்பவர்களின், வீடு கட்டுவது, வாகனம் வாங்குவது, சகோதிரிகளின் கல்யாணம் என்று ஒவ்வொரு கனவுகளும் நிறைவேறும் போதும், அந்த‌ சந்தோசங்களை நம்மிடம் பகிரும் போதும் நம்மை அறியாமல் ஒரு சிலிர்ப்பு ஏற்படுவது இயல்பு. ஒவ்வொரு மாதமும் ஒரு நல்ல விசயம் ஒருவரின் வாழ்க்கையில் இந்தப் பண்டினால் நடக்கிறது. 

நம்முடைய தேவைகளை இதுபோன்று ஏதாவது ஒரு வழிகளில் நாம் தான் நிறைவேற்றிக் கொள்ள வேண்டும். வெற்று முழக்கங்கள் பயன் தரா!!

.

தேர்தலில் வாக்களிக்காதவர்கள் அயோக்கியர்களா?

தேர்தல் திருவிழா ஒரு வழியாக முடிந்துவிட்டது. இந்தத் தேர்தல் வாக்கிற்கு அதிகம் பணம் கொடுத்தவர்கள் அரியணையை ஏறுபவர்களாகவும், குறைவாக பணம் கொடுத்தவர்கள் மண்டப படிகளில் இருப்பவர்களாகவும், பணம் கொடுக்காதவர்கள் வேடிக்கை பார்ப்பவர்களாகவும் ஆக்கிவிட்டிருக்கிறது. தேர்தலில் வாக்களித்தவர்கள் அனைவரும் ஜனநாயக பரிசுத்தவான்கள் போலவும், வாக்களிக்காதவர்கள் அனைவரும் ஜனநாயக நாட்டில் பாவிகள் என்பது போலவும் ஊடகங்கள் கட்டியெழுப்புகின்றன. அதிலும் குறிப்பாக, வாக்கு சதவீதம் குறைவாகப் பதிவான கன்னியாகுமரி மற்றும் சென்னையை குறிவைத்து, படித்தவர்களுக்கு ஜனநாயகம் என்பது கேலிக்கூத்து என்று அமிலத்தை வீசுகிறார்கள். எது நம்முடைய ஜனநாயகத்தில் கேலிக்கூத்து என்பதைக் கொஞ்சம் சுயபரிசோதனை செய்து கொண்டால் நன்றாக இருக்கும்.

தேர்தல் பரப்புரைகள் தொடங்கிய நாள் முதல், தினந்தோறும் தேர்தல் ஆணைய அதிகாரிகளால் பிடிக்கப்பட்ட கோடிக்கணக்கான பணத்தைப் பற்றி ஒரு சிறு விசாரணையாவது நடத்தப்பட்டதா? எவருடைய பணம்? எந்தக் கட்சி வேட்பாளரால் கொண்டுவரப்பட்டது? அந்த பணத்திற்கான ஆவணங்கள் இருக்கிறதா? என்பது பற்றி முழுமையான தகவல்களை இந்த மக்களுக்குக் கொண்டு சென்றனவா? இன்றைக்குத் தேர்தல் ஜனநாயகம் பற்றி பேசும் ஊடகங்கள். இதுவரையிலும் இல்லாத அளவிற்கு பணம் இந்தமுறை தேர்தல் ஆணையத்தால் கைப்பற்றப்பட்டது.

யாரால், எந்தத் தொகுதிக்கு எவ்வளவு பணம் கொடுக்கப்பட்டது என்ற புள்ளிவிவரம் உலகில் எங்கோ ஒரு மூலையில் இருக்கும் எனக்கே தெரிகிறது என்றால், ஒரு லட்சத்திற்கும் அதிகமான அதிகாரிகள் கொண்டு நடத்தப்படும் தேர்தல் ஆணையத்திற்குத் தெரியவில்லை என்றால் நீங்கள் நம்பி தான் ஆகவேண்டும். பணம் பட்டுவாடா, லாட்ஜில் மூட்டை மூட்டையாய் பணம், கண்டெய்னரில் பிடிபட்ட பணம், லாரியில் கொண்டுசென்ற பணம் என்று தேர்தலே அம்மணமாய் கிழிந்து தொங்கும் போது, இரண்டு தொகுதிக்கு மட்டும் தேர்தல் ரத்து! என்று அறிவித்து ஒட்டு போடும் வேலையைத் தேர்தல் ஆணையம் செய்யும் போது வராத கோபம் வாக்களிக்காதவன் மீது வருவது வியப்பே!

ஊழலில் திளைக்கும் இரண்டு பெரிய கட்சிகளுக்கு மாற்று வந்துவிட்டது, எப்போதும் இல்லாத அளவிற்கு இந்தமுறை ஆறுமுனை போட்டி என்றெல்லாம் ஊடகங்களில் நீட்டி முழங்க வேண்டுமானால் இந்தக் கட்சிகள் உதவும், ஆனால் மக்களின் நலன் சார்ந்து உண்மையில் முழுமையான மாற்றம் கொண்டுவர ஏதேனும் கட்சிகள் வந்ததா? என்றால் ஏமாற்றமே!, நான்கு கட்சிகள் சேர்ந்து ஒரு அணியாகத் திரண்டு முழுமையாக ஒரு வருடங்கள் முழுமையடையவில்லை, இந்த நால்வரும் முந்தைய தேர்தல்களில் இரண்டு பெரிய கட்சிகளுடன் கூட்டணியில் இருந்தவர்கள். அதனுடன் ஒரே நேரத்தில் பல கட்சிகளுடன் பேரம் பேசிய விஜயகாந்த் கட்சி மற்றும் பெரிய கட்சிகளில் வாய்ப்பு மறுக்கப்பட்ட தமாக(வாசன்) இவர்கள் தான் மூன்றாவது அணி. மதவாதம் பேசும் தேசிய கட்சி, சாதி வெறியை வளர்க்கும் மாற்றம் முன்னேற்றம் கட்சி மற்றும் இனவாதத்தைத் தூண்டும் தமிழர் கட்சி இவர்கள் தான் உங்களுக்குத் தேர்தலில் மாற்றத்தை முன்வைத்தவர்கள். இருக்கிற கொள்ளியில் நல்ல கொள்ளியை எடுத்து தலையில் வைத்துக்கொள் என்பது போல் தான் இந்த மாற்றுக் கட்சிகள், அப்படி வைக்காதவனைக் காறி உமிழ்வது அபத்தத்தின் உச்சம்.

இவ்வளவு வக்கணையாய் பேசுகிறவன் வந்து நோட்டாவிற்கு ஒட்டு போட வேண்டியது தானே என்று நீங்கள் கேட்டால் அதைவிட நகைச்சுவை எதுவும் இல்லை. இந்த நோட்டாவிற்கான முழுமையான அதிகாரம் என்ன என்று இதுவரை முடிவு செய்யப்படவில்லை. தேர்தல் ஆணையம் 100 சதவீத ஓட்டுப் போட சொல்லி மக்கள் வரிப்பணத்தில் கோடிக்கணக்கில் பணத்தைச் செலவு செய்து விளம்பரம் செய்கிறது, ஆனால் தகுதியான வேட்பாளரை மக்கள் முன் நிறுத்துவதற்கு எந்தவித சட்டத்தையும் கடைப்பிடிப்பது இல்லை.

எதற்காக நான் ஒட்டு அளிக்கிறேன், என்னுடைய சார்பாக என்னுடைய தேவைகளையும், கருத்துக்களைச் சட்டசபையில் ஓங்கி ஒலிக்கச் செய்யும் பிரதிநிதியாகத் தேர்ந்தெடுக்க நினைத்து நான் ஒட்டு அளிக்கிறேன். அவ்வாறு நான் ஒட்டு போடும் வேட்பாளர் தேர்தலில் தோற்றால் என்னுடைய வாக்கு சீட்டிற்க்கான அங்கீகாரம் எங்கே? என்னுடைய குரலை சட்டசபையில் பேசுபவர் யார்? தேர்தலில் தோற்ற வேட்பாளர்களுக்கு அளித்த மக்களின் குரல்கள் வெற்றி பெற்ற வேட்பாளரின் குரலால் நசுக்கப்படும், வெற்றி பெற்றவர் பெரும்பான்மை பலம் பெற்றவர்களின் குரல் என்றால், சிறுபான்மை பலம் பெற்ற ஒடுக்கப்பட்டோரின் குரல் மவுனிக்க வேண்டியது தானா? இது தான் ஜனநாயகமா? இதற்குத் தான் நான் வாக்களிக்க வேண்டுமா?

உதாரணமாக இந்தத் தேர்தலில் காட்டுமன்னார் கோவில் தொகுதியில் போட்டியிட்ட விடுதலைச் சிறுத்தைகள் கட்சித் தலைவர் திருமாவளவன் அவர்கள் 87 ஓட்டுகள் வித்தியாசத்தில் தோல்வியை தழுவுகிறார். வெற்றி பெற்றவருக்கு இணையாகச் சதவீதத்தில் இவரும் வாக்குகள் வாங்குகிறார், இவருக்கு ஓட்டுப் போட்ட மக்களின் குரல்கள் சட்டசபையில் ஒலிக்காது, அதற்குக் காரணம் அவர் வெற்றி பெறவில்லை. இதில் இருக்கும் சிக்கல் ஜனநாயக மாண்புக்கு உட்பட்டது தானா?

என்னுடைய வாக்குக்கான மதிப்பு, நான் வாக்களிக்கும் அந்த வேட்பாளர் வெற்றி பெறவில்லை என்றால் குப்பைக்கு சமம் என்றால், நான் எதற்காக வாக்களிக்க வேண்டும்? இப்படி என்னுடைய வாக்குக்கு எந்தவிதமான சம்பந்தமும் இல்லாமல் நடைபெறும் ஒரு ஆட்சியை மக்களால் தேர்ந்தெடுக்க‌படும் மக்களாட்சி என்று எப்படிச் சொல்ல முடியும்.

மக்கள் அளிக்கும் வாக்குகள் ஒவ்வொன்றிற்கும் அங்கீகாரத்தை கொடுப்பதற்கான ஜனநாயக‌ வழியை வகுத்துக் கொடுத்துவிட்டு வாக்களிக்காதவர்களைக் குறை சொன்னால் பரவாயில்லை, ஆனால் நீ செலுத்தும் வாக்கு வெற்றி பெற்றவருக்கு என்றால் மதிப்பு, இல்லையென்றால் அது வெறும் "கைவிரல் மை" என்றால் எவருக்கும் அழியாத கைவிரல் மையைப் போட்டு அழகுப்பார்க்க‌ விரும்புவது இல்லை. வாங்கும் வாக்குகள் சதவீத அடிப்படையில் கட்சிகளுக்கு ஆட்சி அதிகாரத்தில் பிரதிநித்துவம் கொடுக்கவேண்டும் என்ற முழக்கம் முன்னெடுக்க வேண்டியது காலத்தின் கட்டாயம்.


.

வம்புக்கு இழுப்பது_இலக்கியம் யார் படைக்கிறார்கள்?

வலைத்தளங்களில் எழுதுவர்களில், ஆண்களிடமிருந்து அதிகமாக இப்படியான புலம்பல்களைப் பார்க்க முடியும். நான் பக்கம், பக்கமாக எழுதினாலும் ஒரு கமெண்டோ, லைக்குகளோ விழுவது இல்லை. ஆனால் பெண்கள் தும்மினாலும் கூடப் பல கமெண்டுகளும், லைக்குகளும் வந்து விழுகிறது. எந்த மாதிரியான சமூகத்தில் வாழ்கிறோம்?. இதற்குத் தான் இந்தச் சமூகத்தில் வாழமாட்டேன் என்று சொல்லுகிறேன். நான் தமிழில் இலக்கியம் படைக்காமல் இருப்பதற்கு இதைவிட வேறு ஏதாவது காரணம் வேண்டுமா?. இந்தச் சமூகம் என்னைத் தூக்கி அடிக்கிறது(எப்படிப் படிக்க வேண்டுமோ உங்கள் விருப்பம்) என்பதற்கு இதைவிட வேறு காரணம் இருக்க முடியாது.

மேலே குறிப்பிடும் புலம்பலில் இருக்கும் சில அடிப்படையான கேள்விகள். பெண்கள் எழுதும் தும்மல்களுக்கு அதிகமான லைக்குகள், கமெண்டுகள் போடுபவர்கள் யார்? அவர்கள் ஆண்களா? பெண்களா?. எல்லோருக்கும் தெரியும் ஆண்கள் தான். அப்படியானால் இங்கு ஒரு கேள்வி வருகிறது. இதில் பெண்களின் மீது வன்மம் வளர்ப்பதற்கு என்ன வேண்டி இருக்கிறது?. ஆனா... ஊனா.. கூட்டம் கூட்டமாக லைக்குகளைப் போட்டுக் கொண்டு அலையும் இந்தக் கூட்டத்தைப் பார்த்து அல்லவா நீங்கள் கேட்க வேண்டும்?. உங்கள் இலக்கிய அறிவு என்னவென்று?. தினம் ஒரு தகவலாக இலக்கியம் படைக்கும் இலக்கியவாதியும், கனவில் வரும் செவ்விலக்கியங்களைத் தமிழில் படைக்கும் இலக்கிய ஆளுமையும் அல்லவா யோசிக்க வேண்டும்?. நம்முடைய இலக்கியப் படைப்புகளை இவர்களை எந்தளவிற்கு வருத்தியிருக்க‌ வேண்டுமென்று?. தும்மலைப் போடும் எந்தப் பெண்களும் வாருங்கள்! வந்து லைக்கு, கமெண்டு போடுங்கள் என்று புலம்பியதாகவோ! அல்லது இன்னும் புலம்பப் போவதாகவோ அறிவிக்க வில்லை. நாங்கள் இலக்கியம் படைத்துவிட்டோம்! உலக மகா இலக்கியவாதிகளே வாருங்கள்! வந்து எங்களுக்கு மதிப்பெண் தாருங்கள் என்று கேட்ட‌தாகவும் தெரியவில்லை. எங்களுக்கு விருப்பமானவைகளை படைக்கிறோம். உங்களுக்குப் பிடித்தவைகள் படைக்க வேண்டும் என்று எங்களை அடிமை படுத்தாதீர்கள் என்று தான் அவர்கள் கேட்கிறார்கள். இதுதான் உங்களுக்குப் பொறுக்கவில்லை, இங்குத் தான் வருகிற‌து ஆணாதிக்க மனோநிலை.

நம்முடைய சில‌ தமிழ் திரைப்படங்களில் பெண்களின் அங்கங்களுக்கு மதிப்பெண் போடும் காட்சிகளைப் பார்க்க முடியும். அதைப் பெண்களும் ரசிப்பதாக அந்தத் திரைப்படங்களில் காண்பித்திருப்பார்கள். அந்தப் புத்தம் புதுக் காட்சியைத் திரையில் வைப்பவர்கள் ஆண்கள் தான். அதை ரசிப்பவர்களும் ஆண்கள் தான். எதார்த்த வாழ்க்கையில் என்னவோ! பெண்கள் எல்லாம் தங்களுக்கு மதிப்பெண் போடுவத‌ற்கு உங்களை அழைத்தாகக் கருதி வர்ணித்தால் செருப்படியும், துடைப்பக்கட்ட அடியும் தான் மிஞ்சும். 

சரி, இப்போது ஜெ.மோ அவர்களின் பிரச்சனைக்கு வருவோம். இந்தப் பிரச்சனையின் தொடக்கம் எங்கிருந்து வருகிறது என்று பார்போம். எல்லோராலும் இலக்கியவாதி என்று அறியப்பட்ட எழுத்தாளர் நாஞ்சில் நாடன் அவர்கள் ஆ.வி.யில் தமிழின் இலக்கிய‌ வருங்காலம் இவர்கள் கையில் தான் படப்போகிற‌து என்று ஒரு லிஸ்டை எழுதுகிறார். அதில் சில பெண் எழுத்தாளர்களின் பெயரும் இடம் பெற்றுவிட்டதாம். அதில் தான் ஜொ.மோ அவர்கள் பொங்கிவிட்டார். முக்காலமும் நாங்கள் தான் இலக்கியம் படைப்போம் என்று படைத்த பிரம்மனிட‌மே, குத்தகை வாங்கி வந்த பிறகு இப்படி ஒரு லிஸ்டை எப்படிப் போடலாம் என்று அறசீற்றம் கொள்கிறார் பாவம் தான். அறம் பாடும் இலக்கிய ஆளுமைக்கு இப்படி ஒரு நிலைமையா? என்று தமிழ் கூறும் நல்லுலகம் கண்ணீர் வடித்திருக்க வேண்டும். ஆனால் இங்கு நடப்பது என்ன?.

இவர் பொங்கும் பொங்கலை எல்லாம் லிஸ்ட் போட்ட, நா.நா அவர்களிடம் தான் பொங்கியிருக்க வேண்டும். அந்தப் பெண் எழுத்தார்கள் என்ன படைத்திருக்கிறார்கள்?. தமிழ் இலக்கிய உல‌கில் அவர்களின் பங்களிப்பு என்ன?. எவருடைய இலக்கியங்களையாவது படித்திருக்கிறார்களா?. அப்படியென்றால் அவற்றின் தரவுகள் எங்கே?. அவற்றையெல்லாம் எனக்குத் தொகுத்துத் தரமுடியுமா?. எதன் அடிப்படையில் அவர்கள் நம்பிக்கை தருகிறார்கள்? என்று நீங்கள் எழுதினீர்கள்? என்பதாக, கம்பை நா.நா. பக்கம் சுற்றியிருக்க வேண்டும். இப்படியான இவர்களின் கம்பு சுற்றலில் நமக்கும் இன்னொரு மான் கராத்தேவைப் பார்க்கும் வாய்ப்பாவது கிடைத்திருக்கும். ஆனால் ஜொ.மோ.வோ முச்சந்தியில் நின்று கொண்டு ஒரண்டை இழுத்துக்கொண்டு சொல்கிறார், இந்தக் குழாயடிச் சண்டைகளை வெறுக்கிறேன். என்னோட நிலை ரெம்பப் பெரிது. இவ்வுலகில் நான் இல்லை என்றெல்லாம் சினிமா வசனம் பேசுகிறார். முச்சந்தியில் நின்று ஒரண்டை இழுத்தால் முகம் தெரியாதவனும் தான் கல்லெடுத்து அடிப்பான். குழாயடிச் சண்டையை விட ஒரண்டை இழுப்பது இன்னும் மோசம்.

ஜெ.மோ. எழுதுவது எப்படி ஒரண்டை இழுப்பது ஆகும்?. எந்தப் பெண் எழுத்தாளர்களும், நாங்கள் பெரிய எழுத்தார்கள் என்று உங்களிடம் வந்து கொடிப்பிடிக்கவில்லை. எங்களுக்கு அங்கீகார‌ம் கொடுங்கள் என்று உங்களிடம் அவர்கள் கையை ஏந்தி நிற்கவில்லை. எங்களுக்கு மதிப்பெண் போட்டுப் பாருங்கள் என்றும் வரவில்லை. அப்படியிருக்கும் போது எவரோ ஒருவர் எழுதினார் என்று அவர்களை இழுத்துப் போட்டுப் பொதுவீதியில் வைத்து நக்கல் செய்வதை என்னவென்று சொல்வது?.

பொதுவான தரவுகளைச் சுட்டித் தான் ஜெ.மோவும் எழுதினார். எதையும் ஆதாரபூர்வமாகச் சுட்டி எழுதவில்லை. உண்மையில் பெண்களின் படைப்புகள் மீது அக்கறையிருந்தால் அவர்தான் இந்தச் சமகால இலக்கியச் சூழலில் பெண்களின் பங்களிப்புகள் பற்றிய தரவுகளைத் தந்து எழுதியிருக்க வேண்டும். அவர்களின் படைப்புகளின் மீது விமர்சனங்களை வைத்திருக்க வேண்டும். அந்த விமர்சனங்களைப் பொதுவெளியில் விவாததிற்கு விட்டிருந்தால் பாரட்டியிருக்கலாம். ஆனால் இவர் செய்தது என்ன?. இவர் செய்யாததை எதிர்வினைக்கு மட்டும் பெண்கள் செய்ய வேண்டும் என்று எதிர்பார்ப்பது என்ன‌ மனநிலை?.

சரி, இவை ஒருபுறம் இருக்கட்டும். தான் படிப்பது எனது மனைவிக்குக் கூடத் தெரியாது. (இது, தான் இன்று வாக்காலத்து வாங்கி எழுதும் எழுத்தாளருக்கு ஒரு சம‌யத்தில் சொல்லிய‌ பதில் தான்) தமிழ் நூல்களைப் படிப்பதை நான் வதையாக உணர்கிறேன் என்றெல்லாம் எழுதும் அல்டிமேட் எழுத்தாளர் சாரு அவர்கள், தனது சக எழுத்தாளருக்காகப் பொங்கும் போது, அவருடைய விஷ்ணுபுரம் நூலையாவது இந்தப் பெண் எழுத்தாளர்கள் படித்திருப்பார்களா? என்று கேள்விக் கேட்கிறார். இந்தக் கேள்விக்கான பதில், மேலே எழுதியிருக்கும் வாக்கியங்களுக்கான‌ நகைமுரண் ஒன்று போதும்.

பெண் என்ற ஒரே காரணத்திற்காக எழுத்தில் அங்கீகாரம் பெறுகிறார்கள் என்று எழுதுவதற்கு முன், கொஞ்சம் சிந்தியுங்கள். யார் அங்கீகாரம் கொடுக்கிறார்கள்?. எழுத்தில் இல்லாத அங்கீகாரத்தைப் பாலினத்தில் பெற முடியுமா?. அப்படிப் பாலினம் பார்த்துக் கொடுத்தால் யார் அந்த அங்கீகாரத்தைக் கொடுப்பார்கள்?. அந்த அங்கீகாரம் கொடுப்பவர்களின் இலக்கிய அறிவு/புரிதல்/ஆளுமை என்ன?. நீங்களே நிமிர்ந்துப் படுத்துக் கொண்டு உங்கள் மீதே காறி உமிழ்கிறீர்கள்.

முதலில் பெண்களை எழுதவிடுங்கள். அதன்பிறகு அவர்கள் படைத்தார்களா? இல்லையா? என்று உங்கள் அளவுகோல்களை நீட்டுங்கள். தலையெடுக்கவே அவர்கள் பல தடைகளைத் தகர்க்க‌ வேண்டியிருக்கிறது. உங்கள் குடும்பத்தில் ஒரு பெண் எழுதுவதற்கு வந்தால் எத்தனை தடைகளைத் தாண்டி வர வேண்டும் என்று மன‌சாட்சி உள்ள ஆண்கள் சிந்தியுங்கள். இன்றைய சூழ்நிலையில் வலைத்தளங்களில் இயங்கவே பெண்களுக்கும் இருக்கும் சவால்கள் பெரிது. அவர்களும் படைப்பார்கள், படைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். அதற்கான களங்களை அமைத்துக் கொடுக்க முன்வாருங்கள். இப்போதே தட்டி மூலையில் அமர வைக்காதீர்கள்!..