கண்டிப்பா! அடி வாங்கியிருப்பார்!!

கடந்த டிசம்பர் மாதம் அண்ணனின் குழந்தைக்கு முடி எடுப்பதற்காக‌ வேளாங்கண்ணிக் கோவிலுக்குச் செல்லவேண்டியிருந்தது. நான் ஹைதிராபாத்திலிருந்து நேரடியாக வேளாங்கண்ணிக்கு வந்துவிடுகிறேன் என்று குடும்பத்தினரிடம் சொல்லிவிட்டேன். ஹைதிராபாத்திலிருந்து நானும் எனது மனைவியும் சார்மினார் எக்ஸ்பிரஸ் ரெயிலில் வேளாங்கண்ணிக்குச் செல்லவேண்டிய நாளின் காலையில் தான் சென்னை வந்திறங்கினோம். வேளாங்கண்ணிக்குச் சென்னையிலிருந்து பகல் பயண ரெயில்கள் ஏதும் இல்லை. அதனால் பேருந்தில் பயணம் செய்வது என்று முடிவெடுத்திருந்தேன். காலையில் தனியார் பேருந்துகள் ஏதும் வேளாங்கண்ணிக்கு இயக்கபடாத‌தால் என்னால் ஆன்லைனில் புக்கிங் செய்ய முடியவில்லை. கோயம்பேடு பேருந்து நிலையத்திலிருந்து கிடைக்கும் பேருந்தில் ஏறிச் சென்றுவிடலாம் என்று கோயம்பேடு வந்துவிட்டோம்.

கோயம்பேடு பேருந்து நிலையத்திற்கு வந்த சிறிது நேரத்திலேயே ஒரு பேருந்து வேளாங்கண்ணிக்கு கிளம்பியது. அதில் கூட்டம் அதிகமாக இருந்ததால் அடுத்த வண்டியில் ஏறலாம் என்று காத்திருந்தோம். அந்தப் பேருந்து கிளம்பிய சிறிது நேரத்திலேயே அடுத்தப் பேருந்தும் வந்தது. ஓட்டுநர் வண்டியை நடைமேடையில் நிறுத்துவதற்குள் சிலர் பேருந்தில், தங்கள் பொருட்களைப் போட்டு முன் இருக்கைகளில் இடம் பிடித்துக்கொண்டார்கள். அதில் ஒருவர் தனது கைகளில் இருந்த இரண்டு பேக்குகளை எடுத்து அடுத்தடுத்த இரண்டு இருக்கைகளில் போட்டார். நாங்கள் இருவரும் பேருந்தை ஓட்டுநர் முழுமையாக நிறுத்தும் வரை காத்திருந்து, பின்புதான் வண்டியில் ஏறினோம். அதற்குள் பேருந்தில் பாதி இருக்கைகள் நிரம்பியிருந்தது. அடுத்தடுத்த‌ இரண்டு இருக்கைகளில் பேக்கு போடப்பட்டிருந்த‌ இருக்கைகள் எவரும் அமராமல் காலியாக இருந்தது, அவைகளைப் போட்டவரையும் காணவில்லை. நாங்கள் அந்த இருக்கைகளைக் கடந்து அடுத்த இருக்கையில் போய் அமர்ந்து கொண்டோம்.

சிறிது நேரத்தில் இருக்கையில் பேக்கைப் போட்டவர் தனது மனைவி மற்றும் இரண்டு பையன்கள் என்று குடும்பத்தினருடன் வந்தார். குடும்ப உறுப்பினர்கள் அனைவரும் சுமக்க முடியாமல் ஆளுக்கு ஒன்றிரண்டு பெட்டி மற்றும் படுக்கைகளைத் தூக்கிக் கொண்டு வந்தார்கள். வந்த சிறிது நேரத்தில் அவர்களில் இருக்கைக்கு அருகில் இருந்தவர்கள் அனைவரின் மீதும் பெட்டிகளைக் கொண்டு மோதிவதும், இருக்கைகளில் கீழ் பெட்டிகளைத் தள்ளுவதுமாகப் பேருந்தை ஒரே களோபரமாக‌ ஆக்கிவிட்டார்கள். அவர்கள் நால்வரும் தங்கள் பெட்டிப்படுக்கைகளை வைத்துச் செட்டில் ஆவதற்குள் அருகில் இருந்தவர்கள் அனைவரையும் ஒரு வழிப் பண்ணிவிட்டார்கள். "அக்கட தீஸ்கோ", "இக்கட பெற்றுக்கோ" என்று சத்தமாக‌ அவர்களுக்குள் பேசிய தெலுங்கும், பேருந்தில் இருந்த அனைவரின் கவனமும் இவர்களில் மீது பதிவதற்குக் காரணமாய் இருந்தது.

பேருந்தில் இருக்கைகள் முழுவதும் நிரம்பிவிட்டது. சிறிது நேரத்தில் நடத்துன‌ரும் வந்து டிக்கெட்டுகளைக் கொடுப்பதற்கு ஆரம்பித்துவிட்டார். எங்கள் முன்னால் அமர்ந்திருந்த தெலுங்குக் குடும்பத்தில் உள்ள‌ இரண்டு பையன்களும் சிறிது நேரத்தில் தெலுங்கில் கத்த தொடங்கிவிட்டார்கள். என்னவென்று பார்த்தால் சன்னல் இருக்கை தான் வேண்டும் என்ற‌ சண்டை. அந்தச் சண்டையைச் சிறுவர்கள் தங்களுக்குள் போட்டிருந்தால் பரவாயில்லை. சன்னல் ஓரமாக இருந்த அப்பாவிடம் தான், அந்தப் பிள்ளைகள் சண்டையிட்டுக் கொண்டார்கள். பிள்ளைகள் கேட்கிறார்கள் என்று அவரும் விட்டுக் கொடுக்காமல் அந்தப் பையன்களை மிரட்டிக்கொண்டிருந்தார். எனக்கும், எனது மனைவிக்கும் சிரிப்பு தாங்கவில்லை. அப்பா, பிள்ளைகளுக்கான சண்டையை அவருடைய‌ மனைவிதான் "மீரு இக்கட வந்து குச்சண்டி" என்று கணவனை மிரட்டிப் பிரச்சனையை முடித்துவைத்தார்.

அருகில் இருந்த தெலுங்குக் குடும்பத்தினர் அவர்களுக்குள் பேசியது பேருந்தில் இருக்கும் அனைவருக்கும் கேட்கும் அளவிற்கு இருந்தது, அவர்கள் பேசிய தெலுங்கில், எனக்குப் புரிந்ததை வைத்துப் பார்க்கும் போது அவர்கள் கடந்த ஒரு வாரமாகத் தமிழ்நாட்டில் உள்ள இடங்களைச் சுற்றிப்பார்ப்பதற்காகச் சுற்றுலா வந்திருக்கிறார்கள் என்றும் இப்போதும் அவர்கள் வேளாங்கண்ணிக் கோவிலுக்குச் செல்லத்தான் இந்தப் பேருந்தில் ஏறி இருக்கிறார்கள் என்பதை அறிய முடிந்தது. சிறிது நேரத்தில் ஓட்டுநர் வந்து பேருந்தை எடுக்கத் தொடங்கினார். அதற்குள் நடத்துனரும் எங்கள் அருகில் டிக்கெட் கேட்டு வந்திருந்தார். அருகில் இருந்த தெலுங்குக் குடும்பத்தினரிடம் நடத்துனர் "எத்தனை டிக்கெட்?" என்று கேட்டார். அதற்கு அந்தத் தெலுங்குகாரர் "வேளாங்கண்ணி, இரண்டு புல் டிக்கெட்" "இரண்டு ஆப் டிக்கெட்" என்றார். நடத்துனர் இருக்கையில் இருந்த அந்த இரண்டு பையன்களையும் சைகையால் எழுந்து நிற்க சொன்னார். அந்தச் சிறுவர்களின் உயரத்தைப் பார்த்துவிட்டு, இவர்களுக்கு ஆப் டிக்கெட் கொடுக்க முடியாது, புல் டிக்கெட் எடுக்க வேண்டும் என்றார்.

தெலுங்குப் பேசியவர் கத்துவதற்குத் தொடங்கிவிட்டார். நடத்துனர் அமைதியாக "பெர்த் சர்டிபிக்கேட்" என்று சொல்லி சைகையால் கேட்டார். அதற்கு அந்தத் தெலுங்குகாரர் "பெர்த் சர்டிபிக்கேட் லேது" என்றார். அப்படினா நீங்க புல் டிக்கெட் எடுக்க வேண்டும் என்று சொல்லிக்கொண்டே நடத்துனர் டிக்கெட்டைக் கிழிக்கத் தொடங்கினார். நடத்துனர் சொல்லியது புரியாதது போலத் தெலுங்கு காரர் "மீரு ஏது செப்தினாரு?" என்று தொடங்கித் தெலுங்கில் தொண்டைக் கிழியும் அளவிற்குக் கத்திக்கொண்டிருந்தார். அதில் நடத்துனரை முட்டாள், பைத்தியகாரன் என்று திட்டிய வார்த்தைகளும் அடங்கும். தெலுங்குப் பேசியவர் தொடர்ந்து கத்துவதை நிறுத்தாமல் இருந்ததால், நடத்துனர் அந்த இரண்டு பையன்களையும் அழைத்துக் கொண்டு சென்று முன் இருக்கையில் வரையப்பட்டிருந்த அளவுக் கோட்டிற்கு முன்னால் நிற்குமாறுச் சொன்னார். இருவரும் அந்த 130 செ.மீ உயரம் வரையப் பட்டிருந்த கோட்டிற்கு மேலாகவே வளர்ந்திருந்தார்கள்.

நடத்துனர் செய்வது எதுவுமே புரியாத‌து போலவே, அந்தத் தெலுங்குப் பேசியவர் கத்திக்கொண்டிருந்தார். நடத்துனர் நான்கு புல் டிக்கெட் எடுக்க வேண்டும் என்று எவ்வளவோ சொல்லிப்பார்த்தார். அவர் கேட்பதாக இல்லை. ஆந்திராவில் நான் ஆப் டிக்கெட் தான் எடுப்பேன். என்னை நீ ஏமாற்றுகிறாய்! என்று சத்தம் போட்டுக் கொண்டே இருந்தார். நடத்துனருக்கு, அதற்கு மேல் பொறுமை இல்லை, "யோவ்! நாலு புல் டிக்கெட் எடுத்தால் வண்டியில் இரு!, இல்லையென்றால் வண்டியை விட்டுக் கீழே இறங்கு" என்று கோபமாகச் சத்தம் போட்டார். பேருந்தில் இருந்த அனைவரும் இங்கு நடப்பதை வேடிக்கைப்பார்ப்பதும், அவர்களுக்குள் சிரிப்பதுமாக இருந்தார்கள். அந்தத் தெலுங்குக் காரர் பேசிய தெலுங்கு எனக்கு அரைகுறையாகப் புரிந்ததால், இவர் நடத்துனர் சொல்லியது புரியாமல் தான் கத்திக்கொண்டிருக்கிறார் என்று நினைத்து நான் இருக்கையில் இருந்து எழுந்து அவரிடம், ஆப் டிக்கெட் வேண்டுமானால், நீங்கள் பையன்களின் பெர்த் சர்டிபிக்கேட் காண்பிக்க வேண்டும், இல்லையென்றால் 130 செ.மீ உயரத்திற்குக் குறைவாக இருக்கவேண்டும் என்று தெலுங்கில் சொல்ல ஆரம்பித்தது தான் தாமதம். நடத்துனரின் மீது இருந்த கோபம் முழுவதையும் என்னிடம் திருப்பிவிட்டார்.

உன்னுடைய வேலை என்னவோ, அதைப் பாரு! எனக்கு நீ ஒண்ணும் புத்தி சொல்ல வேண்டாம்! என்று தெலுங்கில் கத்தியதோடு மட்டும் அல்லாமல், இங்கிலீசிலும் பாடம் நடத்துவதற்குத் தொடங்கிவிட்டார். எனக்குக் கோபம் தாங்க முடியவில்லை, கையை மடித்து மூஞ்சில் ஒரு குத்துவிடலாம் என்று கையை ஓங்கிய போது அருகில் இருந்த மனைவி என்னை இழுத்து அமர வைத்துவிட்டார். நடத்துனரும், இந்த முட்டா பயலுட்ட நீங்க ஏன் சார்! பேசுறீங்க? விடுங்க, டிக்கெட் எடுக்கலைனா வண்டியை நிறுத்தி இறக்கிவிடப் போகிறேன்! என்றார். இருந்தாலும் என்னால் சமாதானம் அடைய முடியவில்லை. நடத்துனர் சொல்லியது அனைத்தும் அவனுக்குப் புரிந்திருக்கு, ஆனால் புரியாதது போல் நடித்திருக்கிறான். பாவம்! அந்த நடத்துனர், கடைசிவரை அவனிடம் தவறாக ஒரு வார்த்தைக் கூடப் பேசவில்லை. ஆனால் தெலுங்கில் எந்த அளவிற்குத் திட்ட முடியுமோ, அந்த அளவிற்கு அவன் அந்த நடத்துனரை திட்டினான். அவன் திட்டிய வார்த்தைகள் எதுவும் நடத்துனருக்குப் புரிய வாய்ப்பில்லை. அவன் திட்டிய‌ வார்த்தைகள் அனைத்தும், அரைகுறையாகத் தெலுங்குத் தெரிந்த எனக்குப் புரிந்ததால் தான், நான் எழுந்து அவனிடம் விளக்கம் கொடுக்க நேர்ந்தது.

நடத்துனர், தெலுங்குக் குடும்பத்தை விட்டுவிலகி, மற்றவ‌ர்களிடம் டிக்கெட் வாங்கிக் கொண்டிருந்தார். சிறிது நேரத்தில் அந்தத் தெலுங்குப் பேசியவரின் மனைவி நான்கு புல் டிக்கெட் கொடுங்க! என்று நடத்துனரிடம் கேட்டார், இப்போதும் அந்தத் தெலுங்குக் காரர் வாயில் முணுமுணுத்துக் கொண்டே இருந்தார்.

மறுநாள் காலையில் வேளாங்கண்ணிக் கோவிலில், அண்ணனின் குழந்தைக்கு முடி எடுத்துவிட்டுக் கடற்கரைக்குச் சென்று கால்களை நனைத்துத் திரும்பியபோது, ஒரு கடையின் முன் கூட்டமாக இருந்தது. அந்தக் கூட்டத்தை உற்று நோக்கினேன், நேற்று பேருந்தில் பார்த்த அந்தத் தெலுங்குக்காரர் தான் நடுவில் நின்று கொண்டு ஏதோ கத்திக்கொண்டிருந்தார். கண்டிப்பாக நேற்று நான் செய்ய நினைத்ததை இன்றைக்கு எவராவது ஒருவர் செய்திருப்பார் என்று நினைத்துக் கொண்டே அந்த இடத்தைவிட்டுக் கடந்தேன்.

.

டீசல் விலை பத்து ரூபாய்க்கு மேல் குறைவு!! யாருக்கு?

க‌டந்தமுறை ஊருக்கு வருவதற்கு ரெயில் பயணத்தைத் தான் தேர்வு செய்திருந்தேன். ஒரு மாதத்திற்கு முன்பாகவே ஹைதிராபாத்திலிருந்து சென்னை எழும்பூருக்கான பயணத்தின் முன்பதிவையும், அதைத் தொடர்ந்து காலையில் உடனடியாகக் கிளம்பும் குருவாயூர் எக்ஸ்பிரஸ் ரெயிலில் சென்னை எழும்பூரிலிருந்து நாகர்கோவிலுக்கும் முன்பதிவு செய்திருந்தேன். எப்படியோ முந்தின நாள் மாலை ஹைதிராபாத்திலிருந்து நான்கு மணிக்கெல்லாம் கிள‌ம்பிய நாங்கள் வெற்றிகரமாகப் பதினைந்து மணிநேரம் பயணத்தைத் தூங்கியே கழித்துச் சென்னை எழும்பூர் நிலையத்தில் இறங்கி, அங்கிருந்து உடனடியாகக் கிளம்பும் குருவாயூர் எக்ஸ்பிரஸையும் பிடித்தாகிவிட்டது. மீண்டும் ஒரு பதினாங்கு மணிநேரப் பயணம் தொடங்கியது. இந்தப் பயணம் அவ்வளவு எளித‌ல்ல, காரணம் பகல் பயணம். தூங்கிக் கழித்துவிடலாம் என்றாலும் முடியாது. முந்தினம் செய்த‌ப் பயணக் களைப்பு வேறு உங்களைப் பாடாய்படுத்திக்கொண்டிருக்கும். காலையில் புதிதாகப் பயணத்தைத் துவங்குபவர்களுக்கு, இந்தக் குருவாயூர் ரெயில் பயணம் செய்வது சுகமாக அனுபவம் தான். ஒவ்வொரு ரெயில் நிலையத்திலும் வண்டி நிற்கும் போது, அந்த நிலையத்தில் உள்ள பிரசித்திபெற்ற உணவுப்பொருட்கள் உங்களைத் தேடி வந்துகொண்டேயிருக்கும். கையில் உங்களுக்குப் பிடித்த புத்தகத்துடனோ அல்லது வாக்மேனில் பிடித்த படல்களையோ ரசித்துக்கொண்டே கிடைக்கும் உணவுகளை வாங்கி அசைப்போட்டுக் கொண்டிருந்தால் நேரம் போவது உங்களுக்கு தெரிவதில்லை. குழுவாகப் பயணம் செய்தால், சொல்லவே வேண்டாம், உங்கள் உற்சாகம் இரண்டு மடங்காக இருக்கும்.

ஆனால் எங்களின் பயணம் முந்தின நாள் இரவே தொடங்கி விடுவதால் இன்றைய பகல் பயணத்தை ரசித்துப் பயணிக்க முடிவதில்லை . ஒவ்வொரு நிலையத்திலும் ரயில் நிற்கும்போதும், அடுத்த நிலையம் எப்போது வரும் என்றுதான் எதிர்பார்க்கும். மாலையில் ஆறு மணிக்கெல்லாம் பயணத்தை முடித்துவிட்டு இறங்கிவிடலாம் என்றால் கூட மன‌தை ஓரளவிற்குச் சமாளித்துவிடலாம். ஆனால் ஒன்பது மணியையும் தாண்டிப் பயணம் செய்ய வேண்டும். மாலை ஆறுமணிக்கு மேல் ரெயிலானது ஒவ்வொரு சிக்னலிலும் பத்து முதல் பதினைந்து நிமிடங்கள் நின்றுச் செல்வது இன்னும் கடுப்பை அதிகமாகக் கிளப்பும். எப்படா! வீட்டிற்குப் போவோம்! எனற எண்ணத்தில் தான் பயணிக்க வேண்டிவரும்.

ஒவ்வொரு முறையும் நானும் மனைவியும் ரயிலில் ஊருக்கு வருகிறோம் என்றால், அப்பா! ரயில் நிலையத்திற்கு வாடகை ஆட்டோவுடன் வந்துவிடுவார்கள். இந்தமுறையும் அப்பா, ரயில்வே நிலையத்தில் ஒன்பது மணிக்கெல்லாம் வந்து, எங்களுக்காகக் காத்திருந்தார்கள். நாங்கள் வந்த குருவாயூர் எக்ஸ்பிரஸ் அரை மணிநேரம் தாமதமாக ஒன்பது முப்பதுக்கு நாகர்கோவில் நிலைய‌த்திற்குள் நுழைந்தது. ரெயில் வண்டி நிலையத்தில் நின்றவுடன், எங்களை விட்டால் போதும்! என்ற மனநிலையில் தான் லக்கேஜை எடுத்துக்கொண்டு ஓடிவந்து, நானும் மனைவியும் ஆட்டோவில் ஏறிக்கொண்டோம்.

அப்பாவுடன் பேசிக்கொண்டே ரயில் நிலைய‌த்திலிருந்து வெளியே வரும் சாலையில் ஆட்டோவில் வ‌ந்தோம். ரயில் நிலையத்திலிருந்து கோட்டார் மார்கெட்டுக்கு வரும் சாலையை நானும் பல வருடங்களாகப் பார்க்கிறேன், ஒருமுறை கூடச் சரியாகச் செப்பனிடப்பட்டதில்லை. எப்போது பார்த்தாலும் பிரசவச் சாலையாகத் தான் காட்சியளிக்கும். இன்னும் போதாக் குறைக்குக் கால்நடைகளின் ஒதுக்கிடமாக அந்தச் சாலையும், அதையொட்டிய குளமும் காட்சியளிக்கும். பகலாக இருந்தால் நாய், பன்றி, ஆடு, மாடு என்று எல்லாவகையான கால்ந‌டைகளும் மக்களோடு, மக்களாக அலைவதையும் நீங்கள் பார்க்கலாம். இப்போது மணியானது பத்தை நெருங்கியிருந்ததால் சாலையின் இருமருங்கிலும் மாடுகள் மட்டும் படுத்து ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தது.

ஆட்டோவானது கோட்டார் மார்கெட்டைக் கடந்து, பார்வதிபுரத்தை ரெம்பச் சீக்கிரமாகவே நெருங்கியிருந்தது. வீட்டிலிருந்து அம்மா போனில் என்னை அழைத்து எங்கு இருக்கிறாய் என்று கேட்டார்கள். நான் அம்மாவிடம் பார்வதிபுரம் வந்துவிட்டேன், இன்னும் பத்து நிமிடத்தில் வீட்டிற்கு வந்துவிடுவேன் என்று சொல்லி மொபைல் அழைப்பைத் துண்டித்தேன். என்ன வாய் முகூர்த்தத்தில் சொன்னேன் என்று தெரியவில்லை. பார்வதிபுரம் சிக்னல் தாண்டிச் சாலையின் இடதுபக்கம் வண்டிகள் லைன் கட்டிக் காத்து நின்றது. வலதுபக்கத்திலிருந்து மட்டும் அவ்வப்போது ஒவ்வொரு வண்டிகள் எங்களுக்கு எதிராகச் சென்று கொண்டிருந்தது. இடதுபக்கம் நிற்கும் வண்டிகள் ஒருஅடி கூட நகரவில்லை. எல்லோரும் வண்டியை ஆப் செய்துவிட்டிருந்தார்கள். வலதுபக்கம் வண்டிகள் பெரிய அளவில் வரவில்லை, ஆனாலும் எவரும் தங்கள் வண்டியை வலது பக்கமாக எடுத்துச் செல்லாமல் காத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். டூவீலர் வண்டி ஓட்டிச் செல்பவர்கள் மட்டும் சாலையில் இருக்கும் சந்துகளில் வழியாக நுழைந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

என்ன பிரச்சனை என்று அப்பாவிடமும், ஆட்டோ டிரைவரிடமும் கேட்டேன். அரசுப் பேருந்துகள் அனைத்திற்கும் டீசல் இப்போது தனியார் பங்குகளில் தான் போடுகிறார்கள் என்பது உனக்குத் தெரியும் தானே!. முன்னாடி ஒதுக்குபுறமாக இருந்த பங்குகளில் போட்டுகொண்டிருந்தார்கள். அந்தப் பங்குகளுக்குச் சரியாகப் பணம் கொடுக்கவில்லை என்று பிரச்சனையில், ஒவ்வொன்றாக மாற்றிக் கொண்டேயிருந்தார்கள் . இப்போது கடைசியாக எல்லாப் பேருந்துகளுக்கும் சுங்காங்கடைக்கும் பார்வதிபுரத்திற்கும் இடைப்பட்ட இடத்திலிருக்கும் ஒரு தனியார் பங்கில் தான் டீசல் போடுகிறார்கள். பேருந்துகளைப் பணிமனையில் கொண்டு விடுவதற்கு முன்பு எல்லா டிரைவரும் இந்த‌ தனியார் பங்கில் சென்று நாளைக்குத் தேவையான‌ டீசல்களை நிரப்பிவிட்டு தான் பேருந்துகளைப் பணிமனையில் கொண்டு விடுகிறார்கள். இரவு ஒன்பது மணியிலிருந்து இந்தச் சாலையானது பெரும்பாலும் இப்படிதான் மாட்டிமுழிக்கிறது என்று அப்பா சொல்லி முடித்தார்கள்.

ஒரு பேருந்து உள்ளே சென்று டீசல் நிரப்பிய பின்புதான் அடுத்தப் பேருந்து அந்தப் ப‌ங்கிற்குள் நுழைய முடியும். நெடுங்சாலையில் இருக்கும் அந்த டீசல் பங்கானது மிகச் சிறயளவு இடவசதிக் கொண்டது. பணிமனைக்குச் செல்லும் எல்லாப் பேருந்துகளும் ஒரே நேரத்தில் டீசல் நிரப்புவதற்கு இந்தச் சாலையில் வந்து கூடுவதால், நெரிசல் அதிகமாகவிடுகிறது. கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் ஓடும் பேருந்துகள் நிலைமையைப் பற்றி ஏகப்பட்ட செய்திகளும், புகைப்படங்களும் தினந்தோறும் ஊடகங்களில் நீங்கள் பார்த்திருக்கலாம். எல்லாம் தலைமுறை தாண்டியவையாகத் தான் இருக்கும். ஏதாவது ஒன்று வழியில் மண்டையைப் போட்டால் நிலைமை இன்னும் மோசமாக இருக்கும். நான் வந்த அன்றும் அப்ப‌டி ஏதாவது நிகழ்ந்திருக்கலாம்.

ஒரு மணிநேரம் வண்டிகள் ஆமை போல் ஊர்ந்தது, எங்கள் ஆட்டோவும் அதன் பின்னே நகர்ந்து ஒரு வழியாக அந்தப் பெட்ரோல் பங்கை கடந்தோம். முப்பது மணிநேரம் ரயில் பயணம் முடித்து ஒரு வழியாக வீட்டை அடையலாம் என்றால் வழியில் நடந்த இந்தச் சோதனை எனக்கும், எனது மனைவிக்கும் கொடூர அனுபவமாக இருந்தது. வழி நெடுகிலும் புலம்பிக் கொண்டுதான் வீடு வந்து சேர்ந்தேன். என்றைக்கோ, ஒருநாள் ஊருக்கு வரும் போது இத்தைகைய போக்குவரத்து நெரிசல்களில் மாட்டும் எனக்கே இவ்வளவு கோபம் என்றால், தினமும் இந்த அவஸ்தைகளைச் சந்திக்கும் மக்களின் கதி! பணியை முடித்துவிட்டு வீட்டிற்குப் போகலாம் என்று இருக்கும் டிரைவர் மற்றும் கண்டக்டர்களின் பாடுகள்!.

இப்படித் தனியார் பங்குகளில் டீசல் போடுவதால் ஒரு லிட்டரில் பத்திலிருந்து பதினொரு ரூபாய் அரசானது சேமிக்கிறது என்று புள்ளிவிபரங்கள் சொல்லுகிறது. இவ்வாறு சேமிக்கிறேன் என்ற வழியில் இவர்கள் பண‌த்தை இழக்கவும் செய்கிறார்கள் என்று குற்றம் சாட்டுகிறார்கள் சில சமூக ஆர்வலர்கள்.

# பத்திலிருந்து பதினைத்துக் கிலோமீட்டர் தூரம் பேருந்தை ஓட்டிச் சென்று தனியார் பங்குகளில் டீசல் போடுகிறார்கள். இவ்வளவு தூரம் ஓட்டிச் செல்லுவதற்கு ஆகும் டீசல் செல‌வை எந்தக் கணக்கில் ஏற்றுவது?

# ஒரு வழித்தடத்தில் நான்கு முறையாவது பேருந்துச் சென்றுவர வேண்டும் என்று இருந்தால், டிரைவர்கள் இந்த டீசல் போடுவதற்கு ஆகும் நேரத்தைக் கணக்கிட்டு மூன்று முறையாகக் குறைத்துக் கொள்ளுகிறார்கள். இதனால் ஏற்படும் இழப்பை எவருடைய கணக்கில் ஏற்றுவது?

# சில தனியார் பங்குகளில் நாம் சென்று ஒரு லிட்டர் பெட்ரோலை பிளாஸ்டிக் பாட்டிலில் கேட்டால் கூடக் கொடுப்பதற்குத் தயங்கும் இத்தகைய பரிசுத்தவான்கள், அரசுப் பேருந்துகளுக்கு மட்டும் எப்படிச் சரியான அளவில் அளந்துக் கொடுப்பார்கள்?. இதனால் ஏற்படும் இழப்பை எவருடைய தலையில் ஏற்றுவது?. 

# ஒவ்வொரு நாளும் புதிது புதிதாகத் தனியார் பங்குகளை மாற்றுவதிலும்,பல முறைக்கேடுகள் நடக்கின்றது என்றும் சொல்லப்படுகிறது.

பெட்ரோல், டீசல் விலையேற்றம் என்றால் மத்திய அரசு மட்டும் தான் என்று எல்லோர் மனதிலும் ஆழமாகப் பதிந்து இருக்கிறது. உண்மையில் மாநில அரசுக்கும் தொடர்பு இருக்கிறது. பெட்ரோல் மற்றும் டீசலுக்கான, மாநில அரசின் வரியின் வீதத்தைச் சும்மா ஒருமுறை இணையத்தில் தேடிப் பாருங்கள்.
.

இப்பாடுகள் பட்டு_ஏதற்காக ஊருக்கு வரவேண்டும்?

ஒவ்வொரு முறையும் ஹைதிராபாத்திலிருந்து ஊருக்கு வந்து போவதற்குள் நானும் எனது மனைவியும் ஒரு வழியாகிவிடுவோம். காரணம் ஹைதிராபத்திலிருந்து நாகர்கோவிலுக்கான வழித்தடப் பயணத் தூரம் கிட்டதட்ட ஆயிரத்து நானுறு கிலோமீட்டருக்கு மேல் இருக்கும். விமானத்தில் புக்கிங் செய்து வந்தால் இருவருக்கும் சேர்த்துப் பதினைந்தாயிரம் ரூபாய் டிக்கட்டிற்கு மட்டும் வைக்க வேண்டும். அதிலும் இண்டிகோ ஏர்வேஸ் மட்டும் தான் நேரடியாக ஹைதிராபாத்திலிருந்து திருவனந்தபுரத்திற்கு விமானசேவை வைத்திருக்கிறது. மற்றவை எல்லாவற்றிலும் சென்னை அல்லது பெங்களூர் இறங்கி அடுத்த விமானத்தில் திருவனந்தபுரம் வரவேண்டும்.

நான் தங்கியிருக்கும் இடத்திலிருந்து ஹைதிராபாத் விமான நிலையம் செல்வதற்குக் காருக்கு வாடகைக் குறைந்த கட்டணம் வசூலிக்கும் சில கால் டாக்சிக்கு மட்டும் நானுற்று ஐம்பது ரூபாய் கொடுக்க வேண்டும். ஆட்டோவில் செல்லலாம் என்றால் விமானநிலையம் செல்லும் ரோட்டில் ஆட்டோக்களுக்கும் அனுமதியில்லை. பஸ் வசதியிருக்கிறது. அதற்கும் டிக்கட் கட்டணம் 150 ரூபாயிலிருந்து 200 ரூபாய் வரை இருக்கிறது. இரண்டு பேருக்கும் சேர்த்து, அதுவும் ஒரு தொகை வந்துவிடும். விமான நிலையம் செல்லும் பஸ்கள் நகரில் குறிப்பிட்ட பஸ் ஸ்டாப்புகளில் இருந்து தான் கிளம்பும். அந்த‌ குறிப்பிட்ட பஸ் ஸ்டாப்பிற்கும் வீட்டிலிருந்து கிளம்பி ஆட்டோவில் தான் செல்ல வேண்டும். இவ்வாறு லக்கேஜுகளைத் தூக்கி கொண்டு ஆட்டோவிற்கும், பஸ்ஸிற்கும் அலைவதற்குப் பேசாமல் கால் டாக்சியில் போய்விடலாம். வீட்டிலிருந்து ஹைதிராபாத் விமான நிலையம் செல்லுவதற்கு ஒரு செலவு என்றால், திருவனந்தபுரம் விமான நிலையத்திலிருந்து எனது வீட்டிற்குச் செல்வதற்கும் ஒரு குறிப்பிட்ட தொகையையும், நேரத்தையும் செலவளிக்க வேண்டும்.

விமானப் பயணம் இப்படியிருக்க, ரெயில் பயணம் இன்னும் மோசம். தினமும் ஹைதிராபாத்திலிருந்து சென்னைக்கு மூன்று ரெயில்கள் இயக்கப்படுகிறது. இந்த மூன்று ரெயில்களிலும் நீங்கள் குறைந்தது ஒரு மாதத்திற்கு முன்பாவது புக்கிங் செய்து வைக்க வேண்டும், இல்லையென்றால் உங்களுக்கு டிக்கெட் கிடைப்பது குதிரைக்கொம்பாகிவிடும். அவசரமாக இருந்தால் தக்கல் முறையில் புக்கிங் செய்து பார்க்கலாம். ஒன்பது கிரகணங்களில் உச்சம் பெற்ற ஒருவரால் மட்டும் தான், இந்தத் தக்கல் முறையில் புக்கிங் செய்யமுடியும். எப்படியோ ஒரு வழியாக மாலையில் ரெயிலை பிடித்துக் காலையில் சென்னை வந்துவிட்டால் அடுத்து நாகர்கோவிலுக்குப் போவதற்கு வழிதேட வேண்டும்.

காலையில் சென்னையில் வந்து இறங்கியவுடன் நாகர்கோவிலுக்குச் செல்ல குருவாயூர் எக்ஸ்பிரஸ் என்ற‌ ஒரு ரெயில் தான் இருக்கிறது. க‌ட்சிகுடா எக்ஸ்பிர‌ஸில் வந்தால், நடைமேடை ஏறி இறங்குவதற்குத் தான் உங்களுக்கு நேரம் இருக்கும். அவசர அவசரமாக ஓடிவந்து நீங்கள் இந்த ரெயிலை பிடிக்கவேண்டும். ஹைதிராபாத் எக்ஸ்பிரஸில் வந்தால் சென்னை சென்ட்ரல் வந்து மீண்டும் டாக்ஸியோ, ஆட்டோவோ பிடித்துத் தான், சென்னை எழும்பூர் வந்து குருவாயூர் எக்ஸ்பிரஸை பிடிக்கவேண்டும். காலையில் 7.40 மணிக்கு எடுத்தால் இரவு 9.45 மணிக்கு நாகர்கோவிலை அடையும். இதிலும் வழியில் எங்காவது சிக்னலில் கோளாறுகள் ஏற்பட்டால் மணியானது பத்தை தாண்டிவிடும்.

காலையில் உங்களால் குருவாயூர் எக்ஸ்பிரஸில் டிக்கட் கிடைக்காமலோ அல்லது பிடிக்க முடியாமலோ போனால் சென்னையிலிருந்து நாகர்கோவிலுக்கு மாலையில் செல்லும் ரெயில்களில் புக்கிங் செய்ய வேண்டும். இந்த ரெயில்களில் உங்களுக்கு டிக்கெட் கிடைக்க வேண்டுமானால் நீங்கள் இரண்டு அல்லது மூன்று மாததிற்கு முன்பே புக்கிங் செய்து வைக்க வேண்டும். கடைசி நேரங்களில் இந்த ரெயில்களில் டிக்கெட் கிடைப்பது அரிது. இவ்வாறு மாலையில் உள்ள ரெயில்களில் புக்கிங் செய்திருந்தால், ஹைதிராபாத்திலிருந்து காலையில் சென்னை வந்த நீங்கள் ஹோட்டலில் அறை எடுத்து தங்க வேண்டும் அல்லது ரெயில்வே ஸ்டேசனில் உள்ள பொது ஓய்வறைகளில் மாலை வரை தேவ்டுக் காக்க வேண்டும்.

இந்தப் பட்ஜெட்டில் ரயில்வே துறையானது, ஹைதிராபத்திலிருந்து நாகர்கோவிலுக்கு நேரடியாக ரெயில்கள் இயக்கப்படும் என்று அறிவித்திருந்தது. நானும் தினமும் இயக்குவார்கள் என்று எதிர்பார்த்தேன். ஆனால் கடந்த சில வாரங்களாக, வார நாட்களில் ஒரு நாள் மட்டும் இயக்குகிறார்கள். ஒரே ரெயிலாக இருந்தபோதும், பயண நேரம் எந்தவிதத்திலும் குறையவில்லை. அதே முப்பது மணி நேரம் தான்.

தொடச்சியாக முப்பது மணி நேரம் ரெயில் பயணம் என்பது எவருக்கும் சோர்வை தரக்கூடியதாகத் தான் இருக்கும். இந்தப் பயணக் களைப்பை போக்குவதற்கு நீங்கள் வீட்டின் அறைக்கதவை இழுத்து மூடிவிட்டு ஒரு நாள் முழுவதும் படுத்து உறங்க வேண்டும்.

ஹைதிராபாத்திலிருந்து நாகர்கோவில் வழியாகத் திருவனந்தபுரத்திற்குத் தினமும் மூன்று வால்வோ பஸ்கள் தனியார் டிராவல்ஸ்களால் இயக்கப்படுகிறது. இதில் டிக்கட் கட்டணம், ஒருவருக்கும் வந்து போவதற்கு நான்காயிரம் செலவு செய்ய வேண்டும். பயண நேரம் குறைவு தான், பதினேழு மணி நேரத்திலிருந்து, பதினெட்டு மணி நேரத்தில் சென்றுவிடலாம். நான் தனியாக ஊருக்கு வரும் போது பெரும்பாலும் இந்தப் பஸ்ஸில் தான் வருவேன். மனைவியால் இந்தப் பேருந்தில் சிறிது நேரம் கூடத் தாக்குபிடிக்க முடியவில்லை. பேருந்தில் ஏறியவுட‌னேயே தலையைப் பிடித்துக் கொண்டு வாந்தியெடுக்க ஆரம்பித்துவிடுவார். மாத்திரைகளைப் போட்டாலும் தாக்கு பிடிக்காது. கையில் நான்கு ஐந்து கவர்களைக் கட்டிக் கொண்டுதான் எப்போதும் வருவோம். இந்தப் பஸ்ஸில் பயணம் செய்வதில் பெண்களுக்கு இன்னும் ஒரு பெரிய பிரச்சனை கழிவறைகள்.

ஹைவே சாலையில் இந்தப் பேருந்துகள் இயக்கப்படுவதால் வழியில் பெண்களுக்கு என்று சரியான பாதுகாப்பான கழிவறைகளில் இவர்களால் நிறுத்த‌ முடிவதில்லை. சாலையின் ஓரத்தில் நிறுத்தி போகச் சொல்லுகிறார்கள், ஆண்களுக்குப் பிரச்சனையில்லை. ஆனால் பெண்களின் பாடு தான் பெரும் கஷ்டம். டிரைவரிடம் சென்று பெண்கள் செல்ல வேண்டும் என்று சொன்னால் மட்டும் தான் ஏதாவது பெரிய‌ பெட்ரோல் பங்குகளில் நிறுத்துகிறார்கள். இதை இயக்கும் டிரைவர்களுக்குப் பயண‌நேரம் மட்டும் தான் குறிக்கோள். இந்த மணிக்கு பஸ்ஸை எடுக்க வேண்டும், இத்தனை மணிக்கு சாப்பாடிற்கு நிறுத்த வேண்டும் என்று முன்பே திட்டமிட்டு ஓட்டுகிறார்கள். இந்தப் பஸ்ஸுகளில் பயணம் செய்யும் போது, ஆங்காங்கே நடக்கும் வால்வோ பஸ்களின் விபத்துகள் நம் கண்முன்னே வந்து நிற்பது மறுக்க முடியாத உண்மை.

பத்து நாட்கள் ஆபிஸில் லீவு வாங்கிவிட்டு ஊருக்கு வரலாம் என்று நினைத்தால், வருவதற்கு இரண்டு நாட்கள், போவத‌ற்கு இரண்டு நாட்கள் என்று நான்கு நாட்கள் டிராவலிலேயே முடிந்துவிடுகிறது. மீதமுள்ள நாட்களில் பயணக் களைப்பு, மாமனார் வீடு, உறவினர் வீடு, திருமணம், சடங்கு, பங்காளிகள் சண்டை, நம்முடைய சொந்த வேலைகள்... அட! போங்கப்பா இப்பவே கண்ணைக் கட்டுது..

.

எமிரேட்ஸ் ஏர்லைன்ஸ்_நீங்கள் தான் காசு கொடுக்கணும்!!!

இவ்வளவு கஷ்டங்களை அனுபவித்த ஒரு விமானபயணம் எனக்கு இதுவரையிலும் ஏற்பட்டிருக்கவில்லை. விமானபயணத்தில் டிரான்சிட் இருக்குமானால் அந்தப் பயணம் அவ்வளவு சுவரஸ்யமாக இருக்காது, ஒவ்வொரு டிரான்சிட்டிலும் நீண்ட வரிசையில் காத்திருந்து, உங்களுடைய‌ கேபின் பேக்கேஜ் ஸ்கேன் மற்றும் கஸ்டம்ஸ் செக்கப் போன்றவற்றை முடித்து அடுத்த விமானத்தைப் பிடிப்பதற்குள் போதும் போதும் என்று உங்களுக்கு ஆகிவிடும். சவூதி அரேபியாவில் உள்ள‌ தமாம் ஏர்பேர்ட்டிலிருந்து கிளம்பிய நான் துபாய் சென்று, மஸ்கட்டையும் சுற்றி ஒருவழியாகத் திருவனந்தபுரத்தை அடைந்த போது, எமிரேட்ஸ் அதிகாரிகள் வந்து உங்களுடைய‌ செக்கிங் பேக்கேஜ் வரவில்லை என்று சொல்லியது, இன்னொரு தலைவலியாக அமைந்தது.

மேலே இருக்கும் என்னுடைய‌ பயண அனுபவத்தைப் படிக்காதவர்கள் கீழே இருக்கும் இணைப்பை சொடுக்கி படிக்கலாம்.

எமிரேட்ஸ் ஏர்லைன்ஸ்_நீங்க எல்லாம் நல்லா வரணும்!!!

நீண்ட ஒரு பார்மை கையில் கொண்டுவந்த எமிரேட்ஸ் பெண் ஸ்டாப், முதலிலேயே தன்னை அறிமுகம் செய்துவிட்டு, என்னுடைய விமான‌ டிக்கெட்டையும், பாஸ்பேர்ட்டையும் வாங்கித் தேவையான தகவல்களை அந்தப் பார்மில் எழுதிக் கொண்டார். என்னுடைய செக்கிங் பேக்கேஜில் இரண்டு லக்கேஜ் பேக் இருந்தது. ஒன்றின் வெயிட் தோரயமாகப் பதிமூன்று கிலோ இருக்கும், இன்னொன்று பனிரெண்டு கிலோ இருக்கும். இப்போது என்னிடம் அந்தப் பேக்குகளில் இருந்த பொருட்களின் விபரங்களைச் சேகரிக்கத் தொடங்கினார்.

என்னுடைய லக்கேஜ் பேக்குகளில் இருக்கும் பொருட்களிளின் தக‌வல்களை ஓரளவுச் சரியாகத் தருமாறு முன்பே அந்தப் பெண் ஸ்டாப் கேட்டுக்கொண்டார். நானோ அவசர அவசரமாகச் சவூதியிலிருந்து கிளம்பி வந்ததால், கிளம்புவதற்கு முதல்நாள் தான் லூ லூ மாலுக்கு(Lu Lu Shoping Mall) சென்று சில பொருட்கள் வாங்கி இரண்டு லக்கேஜிலும் அடைத்து வந்தேன். அதிலிருந்த பொருட்களின் விபரங்கள் எனக்கு ஞாபகமில்லை. ஆனால் அவர் வைத்திருந்த பார்மில் வெளிநாட்டிலிருந்து, நம்மவர்கள் கொண்டுவரும் பொருட்களின் விபரங்கள் எழுதப்பட்டிருந்து. அந்தப் பார்மில் இருக்கும் பெருள் நம்முடைய லக்கேஜில் இருக்கிறது என்றால் அதன் எடை அல்லது எத்தனை எண்ணம் என்ற விவரம் மட்டும் கொடுத்தால் போதும். இந்த வசதி எனக்கு ரெம்ப உதவியாக இருந்தது, என்னுடைய லக்கேஜ் பேக்கில் இருக்கும் ஒவ்வொரு பொருட்களையும் ஞாபகபடுத்த வேண்டிய அவசியமில்லாமல் போயிற்று.

எமிரேட்ஸ் பெண் ஸ்டாப் பார்மில் எழுதியிருந்த ஒவ்வொரு பொருட்களின் பெயர்களையும் என்னிடம் சொல்ல, அந்தப் பொருட்கள் என்னுடைய லக்கேஜில் இருக்கின்றனவா? எத்த‌னை கிலோ இருக்கின்றது? என்ற விவரங்களை நானும் சொல்ல, அவரும் குறித்துக் கொண்டே வந்தார். டீவியில் ஆரம்பித்துச் சோப்பு, சீப்பு, கண்ணாடி வரை அந்தப் பார்மில் இருந்தது. எதற்காக இந்தளவு விவரங்கள் கேட்டு எழுதுகிறீர்கள்? என்று கேட்டேன், அதற்கு அவர் "கஸ்டம்ஸ் கிளியரன்ஸ் பண்ணுவதற்கு இந்தத் தகவல்கள் தேவை சார்! என்றுமட்டும் தான் என்னிடம் சொன்னார்.

ஆனால் அவர் எல்லாவற்றையும் எழுதிமுடித்து, அந்தப் பார்மை என்னிடம் கொடுத்துவிட்டு, நான் எல்லாம் சரியாக எழுதியிருக்கிறேனா? என்று ஒருமுறை படித்துவிட்டு என்னிடம் கையெழுத்துப் போடும்படி சொன்னார். அப்போது நான் இருந்த அவசரத்தில் கையெழுத்தைப் போட்டுவிட்டு, மறுபக்கம் இருந்த டெர்ம்ஸ் அன்ட் கண்டிசனை(Terms and Conditions) மேலோட்டமாகப் படித்தேன். அதில் ஒருவேளை என்னுடைய லக்கேஜ் தொலைந்துவிட்டால், நான் இங்கு எழுதி கொடுத்திருக்கும் பொருட்களை மட்டும் தான் அவர்களிடம் கிளைம் செய்யமுடியும் போன்ற விபரங்களை நல்ல விவரமாகச் சொல்லியிருந்தார்கள். நான் அந்தக் கண்டிசன்களைப் படிப்பதை பார்த்த அந்த எமிரேட்ஸ் பெண் ஸ்டாப் உங்க லக்கேஜ் எல்லாம் தொலையாது சார்! கண்டிப்பா வந்திடும்! நீங்க பயப்படாமல் கையெழுத்துப் போடுங்கள் என்று சொல்லிச் சிரித்தார்.

விமானபயணத்தில் ஏற்பட்ட களைப்பும், சலிப்பும் ஒரு சேர இருந்ததால் என்னால் அவரிடம் சகஜமாகச் சிரிக்க முடியவில்லை. எத்தனை நாட்களில் என்னுடைய லக்கேஜ் வரும் என்று கேட்டேன். அவர் சாதரணமாகப் பதினைந்து நாட்கள் ஆகும் சார், உங்களுக்கு நாங்கள் தகவல் சொல்லியபிறகு வந்து வாங்கிக்கொள்ளுங்கள் என்றார். எனக்கோ கடுங்கோபம், ஏங்க! நான் வரவேண்டிய பிளைட் வரவில்லை சரி! மறுநாள் வரும் விமானத்தில் என்னுடைய லக்கேஜை அனுப்ப வேண்டியது தானே, எதற்குப் பதினைந்து நாட்கள் என்றேன். நான் கையெழுத்துப் போட்டுக் கொடுத்த பார்மில் ஒரு காப்பியை என்னிடம் கொடுத்துவிட்டு, சார்!! நான் இந்த வேலைக்குப் புதிது, நீங்க வந்து மேனேஜரிடம் பேசுங்கள் என்றார்.

நானும் மேனேஜரின் அறைக்குச் சென்று கேட்டேன், அவரோ, அந்தப் பெண் ஸ்டாப் மலையாளத்தில் சொல்லியதை, இவர் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்தார். நான் அவரிடம் என்னுடைய விடுமுறையே மொத்தம் பத்து நாட்கள் தான்! நீங்கள் பதினைந்து நாட்கள் கழித்துத் தான் லக்கேஜ் வரும் என்று கூலாகச் சொல்லுகிறீர்களே! என்று கேட்டேன். அதற்கு அவர் நான் மேக்சிம் டைம் சொல்லுகிறேன், அதற்கு முன்னதாகவே வந்திடும்! உங்கள் லக்கேஜ் சீக்கரமே கிடைப்பத‌ற்கு நான் துபாய் ஆபிசில் பேசுகிறேன் என்றார். என்னவோ பண்ணுங்கள்!! உங்கள் விமானத்தில் பயணம் செய்தது தான் நான் செய்த‌ தவறு!! என்று சொல்லிவிட்டு வெளியே எனக்காகக் காருடன் காத்திருந்த அண்ணனுடன் வீட்டிற்குக் கிளம்பினேன்.

சரியாக நான்கு நாட்களில் வீட்டு லேண்ட் லைன் போனில், எமிரேட்ஸ் ஆபிஸ் திருவனந்தபுரத்திலிருந்து பேசுகிறோம் என்று அப்பாவிடன் சொல்லி, உங்கள் மகனுடைய‌ லக்கேஜ் வந்துவிட்டது! அவரை வந்து வாங்கிக்கொள்ள சொல்லுங்கள், என்று போனில் பேசியவர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்கள். நான் அப்போது வீட்டில் இல்லை, வெளியில் ஒரு வேலையாக‌ போயிருந்தேன், வீட்டிற்கு வந்தவுடன் அப்பா விசயத்தைச் சொன்னவுடன், என்னிடம் அவர்கள் கொடுத்திருந்த ஒரு காப்பிப் பார்மில் இருந்த போன் நம்பரை அழைத்து உறுதிபடுத்திக் கொண்டேன். என்னிடம் பேசிய ஒரு பெண் ஸ்டாப் உங்கள் லக்கேஜ் கஸ்டம்ஸில் இருக்கிறது, நீங்கள் வந்து கஸ்டம்ஸ் முடித்து வாங்கிக் கொள்ளுங்கள் என்றார்.

அன்று மாலை நான்கு மணியளவில் கார் எடுத்துகொண்டு நானும், அண்ணனும் திருவனந்தபுரம் ஏர்போர்ட்டிற்குக் கிளம்பினோம். நான் ஏற்கனவே ஒரு பதிவில் என்னுடைய ஊரில் இருந்து திருவனந்தபுரம் ஏர்போர்ட்டிற்குச் செல்லுவதற்கு இரண்டு மணிநேரமும், 1600 ரூபாய் வாடகையும் ஆகும் என்று சொல்லிருக்கிறேன். மாலை ஆறு மணிக்கெல்லாம் திருவனந்தபுரம் ஏர்போர்ட்டிற்குச் சென்றுவிட்டோம். ஏர்போர்ட் வாயிலில் காவலுக்கு நிற்கும் போலிசாரிடம் விசயத்தைச் சொல்லி என்னிடம் இருந்த பாஸ்போர்ட் மற்றும் அவர்கள் கொடுத்த பார்மின் ஒரு காப்பியையும் காட்டி உள்ளே சென்றேன். நேராக எமிரேட்ஸ் ஆபிஸுக்குள் சென்றேன். அங்கு இருந்த ஒருவர் என்னிடம் விசயத்தைக் கேட்டுவிட்டு, என்னை நேராகக் கஸ்டம்ஸ் பிரிவுக்குக் அழைத்துச் சென்றார். அங்கு ஒரு மூலையில் வரிசையாக‌ லக்கேஜிகள் அடுக்கி வைக்கபட்டிருந்தன. அதில் என்னுடைய லக்கேஜை மட்டும் தேடவதற்குச் சொன்னார்.

அங்கு இருந்த மொத்த லக்கேஜிகளையும் சுற்றிசுற்றி வந்து பார்த்தேன். அதில் என்னுடைய ஒரு செக்கிங் பேக்கேஜ் மட்டும் தான் இருந்தது, இன்னொன்றை அங்குக் காணவில்லை. விசயத்தை என்னுடன் வந்த‌ எமிரேட்ஸ் அலுவலரிடம் தெரிவித்தேன். அவர் இன்னும் ஒருமுறை தேடிப்பார்பதற்குச் சொன்னார். நானும் பிள்ளையார் சிலையைச் சுற்றுவது போல் லக்கேஜ் இருக்கும் இடத்தை இருமுறை சுற்றிவந்து விட்டேன். என்னுடைய இன்னொரு லக்கேஜ் கண்ணில் மாட்டவில்லை, அங்கு இருந்தால் தானே கண்ணில் மாட்டும். இப்போது இருக்கும் ஒரு லக்கேஜை மட்டும் எடுத்துக் கொள்ளலாம் என்றால், கஸ்டம்ஸில் இருந்த ஆபிஸர்கள் அனுமதிக்கவில்லை. உங்களுடைய பார்மில் இரண்டு செக்கிங் பேக்கேஜ் என்று போட்டிருக்கிறது, ஒன்றை மட்டும் எங்களால் உங்களுக்குக் கொடுக்க முடியாது, இரண்டும் வந்தபிறகு வந்து வாங்கிக்கொள்ளுங்கள் என்றார்கள். நான் எமிரேட்ஸ் அலுவலரின் முகத்தைப் பார்த்தேன். அவர் சார்! நீங்க வாங்க! இவர்களிடம் பேசவும் கூடாது, பேசவும் முடியாது என்று சொல்லி என்னை அழைத்துத் திரும்பவும் எமிரேட்ஸ் அலுவலகத்திற்குக் கூட்டி வந்தார்.

திரும்ப எமிரேட்ஸ் ஆபிஸுக்கு வந்தவுடன், அங்கிருந்தவர்களிடம் எதற்காக‌ என்னை வர சொன்னீர்கள்? என்று கேட்டேன். அதற்கு உங்களில் ல‌க்கேஜ் வந்திருக்கு என்று காலையில் ஷிப்ட் முடித்தவர்கள் எங்களிடம் சொன்னார்கள், நாங்கள் சென்று செக் பண்ணவில்லை, சாரி சார்! எங்களுக்கு எதுவும் தெரியாது என்றார்கள். நான் இப்போது யாரிடம் பேசவேண்டும் என்று கேட்டேன், அதற்கு அவர்கள் பக்கத்துக் கேபினை கையைக் காட்டினார்கள். அங்குச் சென்றால் ஏர்ஹோஸ்டர் டிரஸ் அணிந்த‌ பெண் ஒருவர் இருந்தார். அவரிடம் சென்று விசயத்தைச் சொல்லி கேட்டால், சார்! கஸ்டம்ஸில் எங்களால் பேச முடியாது, அதனால் உங்களுடைய இன்னொரு லக்கேஜும் வந்தபிறகு ஒன்றாக வாங்கிக்கொள்ளுங்கள் என்றார். நான் அவரிடம் 1600ரூபாய் காருக்கு வாடகையைக் கொடுத்து என்னுடைய வேலையை எல்லாம் விட்டுவிட்டு வந்திருக்கிறேன் என்றேன். அதற்கு அவர் ரெம்பச் சாரி சார்! உங்களுடைய இந்தக் கார் வாடைகையை எங்களது ஆபிஸில் தருவத‌ற்கு சொல்லுகிறோம் என்றார். அடுத்த முறை வரும் போது கார் வாடகைக்கான பில்லை கொண்டு வாருங்கள் என்றார். இதற்கு மேலும் இவரிடம் பேசுவதால் எந்தவிதப் பலனுமில்லை என்று வெறுங்கையுடன் திரும்பவும் வீட்டிற்குக் கிளம்பினேன்.

அடுத்த இரண்டு நாட்களில் திரும்பவும், என்னுடைய மொபைல் நம்பருக்கே போன் செய்து அழைத்திருந்தார்கள். இந்தமுறையும் கார் எடுத்துகொண்டு அண்ணனும், நானும் ஏர்போட்டிற்கு வந்தோம். இந்தமுறை கஸ்டம்ஸ் ஏரியாவில் என்னுடைய இரண்டு பேக்கேஜை மட்டும் தனியாக எடுத்து வைத்திருந்தார்கள். நான் சென்றவுடன் கஸ்டம்ஸில் இருந்த ஆபிஸர், உங்க லக்கேஜை எடுத்துசென்று ஸ்கேன் பண்ணி வாருங்கள் என்றார். நான் எடுத்துசென்று ஸ்கேன் பண்ணிவந்தவுடன், என்னிடம் இருந்த பார்மில் எழுதியிருந்த லிஸ்டை பார்த்துவிட்டு, உங்களின் பேக்கேஜில் இருக்கும் பொருட்களின் மதிப்பை பார்க்கும் போது முப்பதாயிரத்தை தாண்டும் போல இருக்கிறது, அதனால் நீங்கள் டியூட்டி கட்ட வேண்டும் என்றார். நான் அவரிடம் முப்பதாயிரம் தாண்டாது என்றேன். நாங்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே ஒருவர் என்னுடைய கையைப் பிடித்துச் சிறிது தூரம் அழைத்துச் சென்று பாட்டில் ஏதாவது இருந்தால் கொடுத்துவிட்டுப் போங்கள் என்றார். நான் அவரிடம் அப்படி எதுவும் என்னிடம் இல்லை என்றேன். சரி! ஒரு சிறிய தொகையாவது டியூட்டி கட்ட வேண்டும் என்றார். நான் என்னுடைய பயண அனுபவத்தைச் சொன்னவுடன், ஐநூற்று முப்பது ரூபாயை ஒரு ரசீதில் எழுதி அங்கிருந்த‌ பேங்கில் கட்டிவருவத‌ற்கு சொன்னார். எல்லாம் விதி என்று நினைத்துக்கொண்டே, அதையும் கட்டிவந்து லக்கேஜை எடுத்துக் கொண்டேன்.

டிராலியில் லக்கேஜை எடுத்துக் கொண்டு, எமிரேட்ஸ் ஆபிஸுக்கு சென்று, என்னுடைய கார் வாடகைக்கு ஆன பணத்தைக் கேட்டேன். இப்போது தான் இவர்களின் சுயரூபத்தைப் பார்க்க முடிந்தது. ஒருவர் மாறி ஒருவர் வந்து என்னிடம் விபரங்கள் கேட்க ஆரம்பித்தார்கள். ஆளுக்கு ஒரு லாங்குவேஜில் பேசினார்கள். முதலில் வந்தவர் மலையாளத்தில் பேச ஆரம்பித்தார். நானும் மலையாளத்தில் பதில் சொல்லிகொண்டே இருந்தேன். எல்லாம் கேட்டுவிட்டு கடைசியாக‌ சார்! எங்களால் உங்களுக்கு வாடகை பணம் தரமுடியாது என்றார். ஏன்? என்று நான் கேட்டால், உங்களுடைய லக்கேஜ் தொலைந்தது ஓமன் ஏர்வேஸிசில். அதற்கு நாங்கள் பணம் கொடுத்தால் எங்களுடைய மேனேஜ்மென்ட் ஒத்துகொள்ளாது என்றார். நான் அவரிடம் என்னை இருமுறை அலைய வைத்திருக்கிறீர்கள். அது யாருடைய தவறு? என்றேன். அதற்குப் பதில் சொல்லமுடியாமல் கேபினின் உள்ளே சென்று இன்னொருவரை அனுப்பிவைத்தார். இப்போது வந்தவர் என்னிடம் ஆங்கிலத்தில் பேசி முதலிருந்து தக‌வல்களைக் கேட்க ஆரம்பித்தார். இவரும் அவர் சொல்லியதையே சொல்லிவிட்டு உள்ளே சென்றார்.

இப்போது வெளியில் வந்தவர் என்னிடம் ஹிந்தியில் பேசுவத‌ற்கு ஆரம்பித்தார். எனக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது. நான் அவரிடன் இன்னும் எத்தனை பேருக்கு நான் விளக்கமும் தகவலும் அளிக்க வேண்டும். உங்களுடைய மேனேஜரை அழையுங்கள் நான் அவரிடமே பேசிக் கொள்கிறேன் என்றேன். என்னுடைய கோபத்தைப் பார்த்தவர் உள்ளே சென்றுவிட்டார். சிறிது நேரத்தில் மேனேஜர் வெளியில் வந்தார். வந்தவர் நன்றாகத் தமிழ் பேசினார். என்னிடம் வந்து அமைதியாகச் சார்! உங்களுடைய கார் வாடகை பணத்தைக் கொடுக்கிறேன் என்று தெரியாமல் சொல்லிவிட்டார்கள்! இப்படி வாடகை பணம் கொடுக்க எங்களிடன் எந்தவிதமான சிஸ்டமும் கிடையாது என்றார். நான் அவரிடம், ஒருமுறை மட்டும் வந்து என்னுடைய லக்கேஜ் எடுத்திருந்தால், நான் பெரிதும் கவலைப்பட்டிருக்க மாட்டேன். ஆனால் இரண்டுமுறை என்னை அலைய வைத்திருக்கிறீர்கள்! அதுவும் இல்லாமல் தவறான தகவல்களை வேறு கொடுக்கிறீர்கள், இப்போது கூட நீங்கள் உள்ளே இருந்து கொண்டு வேறு ஆட்களை அனுப்பிப் பேசுகிறீர்கள், இதுதான் உங்களின் கஸ்டமர் சர்வீஸா? என்று அவரிடம் வாதம் செய்தேன்.

எல்லாவற்றிற்கும் அந்த மேனேஜர் ரெடிமேடக ஒரு பதில் வைத்திருந்தார். கடைசியாக இரண்டுமுறை காரில் வந்து போனதற்கு, ஒருமுறை மட்டும் பணம் கொடுக்கிறேன் என்று ஒத்துக் கொண்டார். அதுவும் அவருடைய சம்பளத்திலிருந்து இந்தப் பணத்தைத் தருவதாக வேறு ஒரு கதையை அளந்தார்.

உங்க கடமை உணர்ச்சிக்கு அளவே இல்லையா!!, கம்பெனிக்கு விசுவாசமா இருங்க, அதுக்காக அடுத்தவனை ஏய்த்து உங்களின் கடமை உணர்ச்சியை வெளிக்காட்டதீர்கள்!!.

இதைப்போல் எத்தனை மனித‌ர்களைப் பார்த்திருப்போம்!!! அவர்களின் எத்தனை கதைகளைக் கேட்டிருப்போம்!!!

.

எமிரேட்ஸ் ஏர்லைன்ஸ்_நீங்க எல்லாம் நல்லா வரணும்!!!

நான் சவூதி அரேபியாவில் புராஜெக்ட் செய்து கொண்டிருந்த போது சிறிதுகால இடைவெளி கிடைத்தாலும் உடனடியாக ஊருக்கு வந்துவிடுவேன். ஒருமுறை பத்து நாட்கள் விடுமுறைக்காக ஊருக்கு வந்துபோவதற்கு ஆபிஸில் இருந்து டிக்கெட் வழங்கப்பட்டது. பத்து நாட்கள் என்பது மிகக் குறுகியகாலம் என்றாலும் வாய்ப்புக் கிடைக்கும் போது நான் தவறவிடுவதில்லை. வெளிநாடுகளில் குடும்பங்களை விட்டு தனியாக‌ வந்து, ஒரு வருடம் அல்லது இரண்டு வருடங்கள் என்று தொடந்து வேலைசெய்து கொண்டிருக்கும் போது கூடச் சொந்த ஊர் மற்றும் குடும்பத்தின் நினைவுகள் நம்மை அடிக்கடி தொல்லைச் செய்வதில்லை. ஆனால் விரைவில் ஊருக்குப் போகிறோம் என்று உறுதியாகத் தெரிந்துவிட்டால் போதும் நம்மையறியாமல் மனம் விடுமுறைக்காக மீதம் இருக்கும் நாட்களை எண்ணுவதற்குத் தொடங்கிவிடும். அதிலும் டிக்கெட் கைக்கு வந்துவிட்டால் சொல்லவே வேண்டாம், காத்திருக்கும் ஒரு மணிநேரம் கூட ஒரு யுகமாக மாறிவிடும்.

ஆபிஸில் என்னுடைய விமான டிக்கெட்டை எமிரேட்ஸ் ஏர்லைன்சில்(EMIRATES AIRLINES) புக்கிங் செய்திருந்தார்கள். த‌மாமில்(Dammam) இருந்து துபாய்(Dubai), அங்கு ஒரு மணிநேரம் டிரான்சிட்(Transit), பின்னர்த் துபாயில்(Dubai)) இருந்து திருவனந்தபுரம்(Thiruvananthapuram). நான் ஊருக்கு வரும் நேரம் ஹஜ் சீசன், சாதரணமாகவே சவூதி அரேபியாவில் உள்ள விமான நிலையங்களில் இமிக்கிரேசன் மற்றும் கஸ்டம்ஸ் முடிப்பது என்பது சாதாரண விசயம் கிடையாது. நீண்ட‌ வரிசையில் தேவுடு காத்தே நீங்கள் வெறுத்துவிடுவீர்கள். நீண்ட வரிசையில் கால் கடுக்க‌ நின்றுவரும் நம்மிடம், ஏர்போர்ட்டில் பணிபுரியும் சவூதிகள் செய்யும் செயல்கள் மற்றும் கேட்கும் கேள்விகள், ஏன்டா நீங்க எங்க நாட்டுக்கு வர்றீங்க? என்பது போல்தான் இருக்கும். சாதாரணமாகவே இப்படிப் படுத்தியெடுக்கும் ஏர்போர்ட்டில் ஹஜ் சீசன் என்றால் பயணிகள் கூட்டம் இரண்டு மடங்காக இருக்கும். எனவே நான் தாமாம் ஏர்போர்ட்டிற்கு மூன்று மணி நேரத்திற்கு முன்பாகவே வந்துவிட்டேன்.

லக்கேஜ் ஸ்கேன், டிக்கெட் கவுண்டர் மற்றும் எமிக்கிரேசன் என்று எல்லா இட‌ங்களிலும் பயணிகள் நீண்ட வரிசையில் காத்திருந்தார்கள். லக்கேஜ் ஸ்கேன் முடித்துவிட்டு டிக்கெட் கவுண்டரின் வரிசையில் நானும் காத்திருந்தேன். என்னுடைய வரிசை வந்தவுடன் லக்கேஜை எடுத்து வேயின் கன்வேயரில் வைத்துவிட்டு பாஸ்போர்ட்டையும் ஆன்லைன் டிக்கெட்டையும் எடுத்துக் கவுண்டரில் இருந்தவரிடம் கொடுத்தேன். தோளின் இருந்த ஹேண்ட் பேக்கேஜையும் எடுத்து வேயின் கன்வேயரில் வைக்கச் சொன்னார். மொத்தமாக 35 கிலோ என்று ரெட் டிஜிட்டல் டிஸ்பிளே காட்டியது. எமிரேட்ஸ் ஏர்லைன்ஸில் செக்கிங் பேக்கேஜ் 30 கிலோவும், கேபின் பேக்கேஜ் 7 கிலோவும் தான் அனுமதிப்பார்கள். என்னுடைய மொத்த பேக்கேஜ் வெயிட் 35 கிலோ தான், ஆனால் கேபின் பேக்கேஜ் 10 கிலோவாக இருந்தது. சாதாரணமாக எந்த ஏர்லைன்ஸும் கேபின் பேக்கேஜ் 10 கிலோ கொண்டு செல்ல அனுமதிக்க மாட்டார்கள். கவுண்டரில் இருந்தவர் என்ன நினைத்தாரோ தெரியவில்லை கேபின் பேக்கைஜை கையில் எடுத்துகொள்ளுமாறு சொல்லிவிட்டு டிக்கெட்டை கையில் கொடுத்தார்.

டிக்கெட்டை கையில் வாங்கிகொண்டு, கேபின் பேக்கைஜை எடுத்துத் தோளில் மாட்டிவிட்டு இமிக்கிரேசன் முடிக்கக் கிளம்பினேன், அங்கும் மிக நீண்ட வரிசையிருந்தது. விமானம் கிளம்பும் நேரமும் நெருங்கிகொண்டிருந்தது. நான் வரிசையில் காத்திருக்கும் போதே அரைமணி நேரம் லேட்டாகத் துபாய் எமிரேட்ஸ் கிளம்பும் என்று டிஸ்பிளே மற்றும் ஸ்பீக்கரில் சொல்லப்பட்டது. ஒரு மணிநேர டிரான்சிட்டில் துபாய் ஏர்போட்டிலிருந்து திருவனந்தபுரம் எமிரேட்ஸ் விமான‌த்தை பிடிப்பது என்பதே கொஞ்சம் கஷ்டமான விசயம். இதில் அரைமணி நேரம் லேட்டாகக் கிளம்பினால் எப்படி அடுத்த விமானத்தைப் பிடிப்பது, அதுவும் லேட்டாகத் தான் கிளம்புமா? எனப‌து தான் என்னுடைய கவலையாகயிருந்தது.

ஒரு வழியாக இமிக்கிரேசன் முடித்து அவசர அவசரமாகக் கேட்டை அடைந்து விமானத்தில் ஏறிக்கொண்டேன். முப்பது நிமிடம் லேட் என்று சொல்லி நாற்பது நிமிடம் ஆக்கிய பிறகுதான் விமானத்தை எடுத்தார்கள். துபாய் நேரம் இரவு ஒன்பது மணிக்கு என்னுடைய அடுத்த விமானத்திற்கான போர்டிங். நான் தாமாமிலிருந்து துபாய் வந்து இறங்கும் போது மணி சரியாக 8.45. டிராசின்சிட் பாதையில் நடையும் ஓட்டமாகக் கடந்துவந்து கேட்டில் இருக்கும் அதிகாரியிடன் டிக்கெட்டை காட்டினால் சார்! உங்க பிளைட் கிளம்பிடுச்சு, நீங்க இங்க வெயிட் பண்ணி நாளைக்கு இதே நேரத்தில் போகலாம் என்றார். என‌க்கு வெறித்தனமான‌ கோபம். போர்டிங் ஒன்பது மணி போட்டு இருக்கீங்க!, மணி இப்பதான் 8.50 ஆகின்றது, எப்படிச் சார் கிளம்பும்? என்றேன். சாரி சார் கிளம்பிடுச்சு என்றார்.

உண்மையில் எமிரேட்ஸ் நிர்வாகம் அன்றைக்குத் துபாயில் இருந்து திருவனந்தபுரம் செல்லும் விமானச் சேவையை ரத்துச் செய்திருக்கிறார்கள். போர்டிங் நேரம் ஒன்பது என்று போட்டிருக்கிறார்கள், எப்படி 8.45 க்கு விமானம் கிளம்ப முடியும்? பயணிகளின் எண்ணிக்கை மிகக் குறைவாக இருந்தால், இவர்கள் வழக்கமாக‌ இப்படிதான் செய்கிறார்கள் என்று பிறகு நண்பர்களிடம் விசாரித்த போது அறிந்து கொண்டேன்.

இப்போது என்னுடைய பக்கத்தில் வேறு எவராவது இருக்கிறார்களா? என்று பார்த்தேன், ஒரே ஒருவரை தவிர எவரும் இல்லை. நான் வந்த விமானத்தில் திருவனந்தபுரம் செல்வதற்கு மொத்தமே இரண்டு பேர்கள் தான். பக்கத்தில் இருந்த ஒருவரும் மலையாளி. அவர் இரண்டு வருடம் பணி முடித்து மூன்று மாதம் விடுமுறையில் இந்தியா வருகிறார். என்னால் ஒரு நாள் இங்குத் தங்க முடியாது, இதில் என்னுடைய பிரச்சனை ஏதும் இல்லை, அங்கேயே நான் டிக்கெட் வாங்கிவிட்டேன். பிளைட் தாமதமாக வந்தது என்னுடைய தவறு ஏதும் கிடையாது என்று சண்டையிடுவதற்குத் தொடங்கினேன். என்னுடன் பேசிக் கொண்டிருக்கும் அதிகாரி, சார்! என்னால் ஒண்ணும் பண்ண முடியாது! நீங்க வந்து மேனேஜரை பாருங்கள்! என்று ஒரு கேபினை காட்டினார்.

மேனேஜரிடம் சென்றும் இதைத் தான் சொன்னேன். நான் ஊருக்கு வந்திருப்பதே பத்து நாட்கள் விடுமுறையில் தான், இதில் தேவையில்லாமல் ஒரு நாள் இங்குத் தங்குவதற்கு என்னால் முடியாது என்றேன். இல்ல சார் நாங்க, நீங்கள் தங்குவதற்குப் பைவ் ஸ்டார் ஹோட்டல் கொடுக்கிறோம் என்றார். நான் மேலும் கோபமாக நீங்க கொடுக்கிற பைவ் ஸ்டார் ஹோட்டலுக்காக எல்லாம் நான் இங்குத் தங்க முடியாது, உடனடியாக எனக்கு அடுத்தப் பிளைட் புக்கிங் செய்து தாருங்கள் என்று சண்டையிட்டேன். இங்கு நடக்கும் பிரச்சனையை அருகில் இருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்த இன்னொரு அதிகாரியும் வந்து சேர்ந்து கொண்டார். என்னிடம் உங்க லக்கேஜ் எங்களுடைய பிளைட்டில் இருந்து டிரான்சிட் பண்ணுவது கஷ்டம். அதனால் நீங்க தயவுசெய்து நாளை செல்லுங்கள் என்று கொஞ்சினார். இருவரிடமும் நான் இங்குத் தங்கவே முடியாது. என்னுடைய பத்து நாட்கள் விடுமுறையில் ஒரு நாளை நான் இழக்கவிரும்பவில்லை என்று என்னுடைய ரிட்டன் டிக்கட்டை காட்டினேன். இனிமேலும் என்னிடம் பேசிப் பலனில்லை என்று உடனடியாக வேறு எந்தப் பிளைட் எப்போது இருக்கிறது என்று ஆன்லைனில் பார்த்துவிட்டு ஒமன் ஏர்லைன்ஸில் புக்கிங் செய்து டிக்கெட்டை கையில் கொடுத்தார்.

நான் இவ்வளவு தூரம் சண்டையிட‌வில்லையென்றால் என்னை ஒரு நாள் தங்கவைத்திருப்பார்கள். சொந்த ஊருக்கு வரும் சந்தோசத்தில் இருக்கும் நம்மிடம் வந்து கூலாக ஒரு நாள் தங்கிச் செல்லுங்கள் என்று சொல்லும் போது நமக்கு ஏற்படும் வலி இவர்களுக்குப் புரியபோவதில்லை. மனைவி உட்பட‌ வீட்டில் உள்ளவர்களின் எதிர்பார்ப்புகள் மற்றும் நான் வருகிறேன் என்று வீட்டில் சொல்லியதால் அப்பாவும், அண்ணனும் கார் எடுத்து வந்து ஏர்போட்டில் வேறு வெயிட் செய்வார்கள். பயணத்தின் இடையில் வீட்டிற்குப் போன் செய்து நான் வரவில்லை என்று சொன்னால் எப்படியிருக்கும்?.

பிளைட் கிளம்ப அரைமணி நேரம் தான் இருக்கிறது சீக்கிரம் செல்லுங்கள் என்றார். கேபின் பேக்கேஜை துக்கி கொண்டு ஒமன் ஏர்வேஸ் கேட்டிற்கு ஓடினேன். அங்குச் சென்றால் ஒரு பெண் ஒமனி தான் இருந்தார். அவர் டிக்கெட்டை வாங்கிப் பார்த்துக் கொண்டே உங்களுடைய செக்கிங் பேக்கேஜுக்கு நாங்கள் பொறுப்புக் கிடையாது என்றார். அப்போது இருந்த மனநிலையில் லக்கேஜாவது மண்ணாகட்டியாவது என்று தான் இருந்தது. நான் வைத்திருந்த‌ கேபின் பேக்கேஜை பார்த்தவர் வேயின் மெஷினில் வைக்கச் சொன்னார். பத்து கிலோ என்று காட்டியது. உடனடியாக ஒமனி பெண் பத்து கிலோ கேபின் பேக்கேஜ் அனுமதிக்க மாட்டோம் என்றார். நான் என்னுடைய மொத்த வெயிட்டையும் டிக்கெட்டில் சுட்டிக் காட்டினேன். அவர் அதைக் கேட்பதாகயில்லை. நீங்க எமிரேட்ஸ் மேனேஜரிடம் சென்று கையெழுத்து வாங்கி வாருங்கள் என்றார்.

விமானம் கிளம்புவதற்கான‌ நேரம் வேறு ஆகிக்கொண்டிருந்தது. அங்கிருந்து திரும்பவும் எமிரேட்ஸ் ஆபிஸுக்கு ஓடினேன். அங்குச் சென்றால் மேனேஜர், இதுக்குத் தான் சார் நான் சொன்னது நீங்க நாளைக்குப் போங்க! என்று, இப்போது பாருங்க, உங்களுடைய லக்கேஜுக்கு நாங்கள் தேவையில்லாமல் பணம் கட்ட வேண்டி வருகிறது என்றார். அப்போது தான் எனக்குப் புரிந்தது, மூன்று கிலோ என்னிடம் அதிகமாக் இருப்பதற்கு இவர்களிடம் பணம் கட்டவதற்குச் சொல்லுகிறார் என்று. ஒரு வழியாக மேனேஜரும் கையெழுத்துபோட்டுக் கொடுத்துவிட்டார்.

ஒரு வழியாக எல்லாம் முடித்து ஒமன் விமானத்தில் ஏறிக்கொண்டேன். கொடுமையைப் பாருங்கள். தமாமில் இருந்து கிளம்பி துபாய், துபாயில் இருந்து மஸ்கட், மஸ்கட்டில் இருந்து திருவனந்தபுரம். எல்லாப் பயணத்தையும் முடித்துக் காலையில் திருவனந்தபுரம் வந்து இறங்கும் போது காலை எட்டு மணி. ஜெட் ஏர்வேஸில் தினமும் தமாமில் இருந்து திருவனந்தபுரத்திற்கு நேரடி விமானச் சேவையிருக்கிறது. பெரும்பாலும் நான் அதில் தான் வருவேன், இந்தமுறை தான் ஆபிஸில் உள்ளவர்கள் இப்படி புக்கிங் செய்து சொதப்பிவிட்டார்கள். நான் விமானநிலையத்தில் வந்து இறங்குவதற்கு முன்பாகவே என்னைப் பற்றிய தகவல் திருவனந்தபுரம் ஏர்போட்டில் உள்ள எமிரேட்ஸ் அதிகாரிகளுக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டிருக்கிறது. நான் இறங்கியவுடன் நீங்கள் தான் ஸ்டீபனா? என்று ஓர் எமிரேட்ஸ் பெண் அதிகாரி ஒரு பெரிய பார்மை கொண்டு நீட்டினார். நான் எதுவும் புரியாமல் விழித்துக்கொண்டே, எதற்கு என்றேன்? உங்க செங்கிங் பேக்கேஜ் இந்த விமானத்தில் வரவில்லை, அதற்காகத் தான் கம்பிளைன்ட் எழுதவேண்டும் என்றார்.

நல்லவேளையாகக் கேபின் பேக்கிஜில் என்னுடைய டிரஸ் எல்லாவறையும் வைத்திருந்தேன், அதனால் தான் வெயிட் அதிகமாகயிருந்தது, இல்லையென்றால் மாற்றுவதற்குக் கூட‌ டிரஸ் இல்லாமல் தான் வெளிநாட்டில் இருந்து வந்திருப்பேன். செக்கிங் பேக்கேஜை இவர்களிடம் இருந்து வாங்கியது ஒரு பெரிய கதை. நேரம் இருக்கும் போது பகிருகிறேன்.

.

நீ சேமிக்க வேண்டாம்! இழக்காமல் இருந்தால் போதும்!

கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் உள்ளவர்களுக்கு அருகாமையில் இருக்கும் விமான நிலையம் என்றால் திருவனந்தபுரம் விமான நிலையம் தான். நான் அலுவலக வேலையாக அடிக்கடி வெளிநாடுகளுக்குச் செல்வது உண்டு. வெளிநாடுகளுக்குச் சென்று வரும் போது இந்தியாவில் நான் இப்போது பணிபுரியும் என்னுடைய ஹைதிராபாத் அலுவலகத்திற்கும் செல்ல வேண்டியது இருக்கும். ஹைதிராபாத்திலோ, வெளிநாட்டிலோ இருந்து நான் வந்தாலும் திருவனந்தபுரம் விமான நிலையத்தில் தான் வந்து இறங்குவேன். விமான நிலையத்தில் இருந்து வீட்டிற்குச் செல்வதற்கு, எனது வீட்டில் இருந்து அப்பா அல்லது அண்ணன் யாராவது ஒருத்தர் வாடகைக்குக் கார் எடுத்துக் கொண்டு விமான நிலையத்திற்கு வந்து விடுவார்கள். நானும் அதில் ஏறி எந்த விதமான‌ பிரச்சனையில்லாமல் வந்து விடுவேன். திருவனந்தபுரம் விமான நிலையத்தில் இருந்து எனது வீட்டிற்கு வருவதற்கு ஆயிரத்து அறுநூறு ரூபாய் வாடகை வாங்குவார்கள்.

என்னுடைய கல்யாணம் முடிந்த ஓரிரு மாதத்தில், ஹைதிராபாத் அலுவலகத்திற்கும், சவூதி அரேபியாவிற்கும் ஒரு புராஜெக்ட் வேலையாகத் தொடர்ச்சியாக வாரம் ஒரு முறை என்று இரண்டு மூன்று முறை ஒரு மாதத்திற்குள் பயணம் செய்ய வேண்டி வந்தது. அப்போது நான் ஹைதிராபாத்தில் வீடு எதுவும் எடுத்திருக்கவில்லை. எனவே ஹைதிராபாத் வந்தால் அலுவலகத்தில் இருந்து ஏற்பாடு செய்திருக்கு ஹோட்டலில் தங்குவேன். வேலை முடிந்தவுடன் திரும்பவும் விமானம் மூலம் திருவனந்தபுரம் வந்து ஊருக்கு சென்றுவிடுவேன்.

வாரம் ஒருமுறை என்று திருவனந்தபுரம் விமான நிலையம் வந்து இறங்கி வீட்டிற்குப் போவதற்கும், வீட்டில் இருந்து திருவனந்தபுரம் விமான நிலையம் வருவதற்கும் மொத்தமாக மூவாயிரம் ரூபாய்க்கு மேல் செலவு ஆகும். நான் எப்போதும் ஹைதிராபாத்தில் இருந்து திருவனந்தபுரம் வருகிறேன் என்றால் ஒரு நாளைக்கு முன்னரே வீட்டில் சொல்லிவிடுவேன், அவர்களும் வாடகைக் காருக்குச் சொல்லிவிடுவார்கள். இவ்வாறு வாரம் ஒருமுறை வாடகைக் காருக்கு மட்டும் மூவாயிரம் ரூபாய் செலவு செய்வது என்பது கொஞ்சம் ஓவராக எனக்குப் பட்டது. அதனால் ஒருமுறை வீட்டில் உள்ளவர்களிடம் நான் வருவதற்கு நீங்கள் கார் எதுவும் எடுத்து வர வேண்டாம், நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன் என்றேன். எப்படி வரப் போகிறாய்? என்று அப்பா கேட்டார்கள், என்னிடம் ல‌க்கேஜ் எதுவும் இல்லை அதனால் நான் பஸ்ஸில் வருகிறேன் என்றேன். நான் ஏதாவது புதிதாகச் செய்கிறேன் என்று சொதப்பி வைப்பேன் என்பது அப்பாவிற்கு நன்றாகத் தெரியும். அதனால் அப்பா வேண்டாம்! நான் கார் எடுத்து வருகிறேன், அதிலேயே வந்துவிடு என்றார்கள், நான் கேட்கவில்லை.

ஹைதிராபாத்தில் இருந்து திருவனந்தபுரத்திற்கு வருவதற்கு விமான டிக்கெட்டிற்கு மட்டும் எட்டாயிரம் ரூபாய் செல‌வு செய்கிறவனுக்கு, ஆயிரத்து அறுநூறு ரூபாய் கார் வாடகைக் கொடுப்பதில் என்ன பிரச்சனை என்று நீங்கள் கேட்பது எனக்குப் புரிகிறது. விமான டிக்கெட் ஆபிஸிலேயே புக் செய்து கொடுத்துவிடுவார்கள். விமான நிலையத்தில் இருந்து ஊருக்குச் செல்வதற்கான கார் வாடகை மட்டும் தான் நான் எனது கையில் இருந்து செல‌வு செய்வேன். என்னுடைய திட்டம் ஹைதிராபாத்தில் இருந்து திருவனந்தபுரத்திற்கு விமானத்தில் வந்து, விமான நிலையத்தில் இருந்து ஆட்டோ அல்லது கால் டாக்சி பிடித்துப் பஸ் நிலையம் வந்து அங்கிருந்து ஊருக்குப் பஸ்ஸில் செல்வது.

இரவு பதினொரு மணிக்கு ஹைதிராபாத்தில் இருந்து கிளம்பி சென்னை வந்து சென்னையில் இருந்து டிரான்சிட் விமானம் பிடித்துக் காலையில் ஆறு மணியளவில் திருவனந்தபுரம் வந்து சேர்ந்தேன். எனது வீட்டில் இருக்கும் அண்ணன் மற்றும் அக்கா குழந்தைகளுக்காக எப்போதும் நான் ஹைதிராபாத்தில் இருந்து வீட்டிற்குப் போகும் போது இங்குள்ள கராச்சி பேக்கரியில் இருந்து பாதாம், பிஸ்தா, சாக்லெட் என்று வித விதமான பிஸ்கட் வாங்கிச் செல்வது உண்டு. இந்தமுறை நேரம் இல்லாததால் எதுவும் வாங்கவில்லை, திருவனந்தபுரம் விமான நிலையத்தில் இருந்து வெளியில் வரும் போது சரவணப் பவன் கடையில் புதிய ரக இனிப்பு வகைகளைக் கொண்டு வந்து அடுக்கிக் கொண்டிருப்பது கண்ணில் பட்டது, உடனாடியாக அங்குச் சென்று கொஞ்சம் இனிப்புகளை வாங்கிக் கொண்டேன். சரவணப் பவனின் விலை அனைவருக்குத் தெரியும் மொத்தமாக எழுனூற்று ஐம்பது ரூபாய் ரூபாய் பில் வந்தது.

விமான நிலையத்தில் இருந்து வெளியில் வந்து ஆட்டோ ஏதாவது கண்ணில் படுகிறாதா என்று தேடிய போது, ஒருவர் என்னிடம் வந்து, சென்னையில் இருந்து வர வேண்டிய‌ பிளைட் வந்திடுச்சா? என்று கேட்டார். நானும் ஆமாம் என்று சொல்லிவிட்டு திரும்புவதற்குள், பிளைட்டில் இருந்து வந்தவங்க எல்லாம் வெளியே வந்திட்டாங்களா? என்று அடுத்தக் கேள்வியை வைத்தார். நான் அவரைப் பார்த்து மெல்லிய புன்னகையுடன் இல்லைங்க, லக்கேஜ் போட்டவங்க வெளியே வந்து இருக்க மாட்டாங்க, கொஞ்சம் நேரம் ஆகலாம் என்றேன். நீங்களும் இந்தப் பிளைட்டில் தான் வந்தீங்களா? என்று அடுத்தக் கேள்வியை வைத்தார். நானும் ஆமாம் என்று சொல்லிவிட்டு, யாருக்காக வெய்ட் பண்ணுறீங்க என்றேன், என்னோட தம்பி சென்னையில் இருந்து வரான், அவனுக்காகத் தான் கார் கொண்டு வந்திருக்கிறேன் என்றார். நீங்க எங்குப் போகனும் என்று என்னிடம் கேட்டார், நான் வில்லுக்குறி என்றேன். அவர் எனது ஊரில் இருந்து பத்து கிலோமீட்டர் தூரத்தில் இருக்கும் குளச்சல் என்ற ஊர் தான் தங்களுடைய‌ சொந்த ஊர் என்றும் அங்கிருந்து தான், தன்னுடைய தம்பியை அழைத்துச் செல்ல கார் எடுத்து வந்திருப்பதாக விவரித்தார்.

நீங்க எப்படிப் போகப் போறீங்க? என்று என்னிடம் கேட்டார், நான் பஸ்ஸில் போகலாம் என்று இருக்கிறேன் என்றேன். அதற்கு அவர் எதுக்கு நீங்க பஸ்ஸில் போகனும், நாங்க அழகியமண்டபம் வழியாகத் தான் குளச்சலுக்குப் போவோம், நீங்கள் அங்கு இறங்கி கொள்ளுங்கள் என்றார். நான் உங்களுக்கு எதுக்குச் சிரமம் என்று சொல்லிவிட்டு நகரப் பார்த்தேன். அதற்குள் அவருடைய தம்பி வெளியில் வந்து இவரைப் பார்த்து தனது கையைக் காட்டினார். இவர் என்னிடம் கொஞ்சம் நில்லுங்கள், என்று சொல்லிவிட்டுத் தம்பியிடம் சென்று லக்கேஜ் இருந்த வண்டியை வாங்கிக் கொண்டு இருவரும் என்னை நோக்கி வந்தார்கள்.

வ‌ரும் போதே என்னைப் பற்றி அவருடைய தம்பியிடம் சொல்லியிருப்பார் என்று நினைக்கிறேன், இருவரும் என்னை நெருங்கி வந்தவுடன், அவருடைய தம்பியும் என்னிடம் வந்து கையைக் குலுக்கி தன்னை அறிமுகப் படுத்திவிட்டு, நீங்க எதுக்குப் பஸ்ஸில் போகணும், நாங்க அந்தப் பக்கம் தான் போகிறோம், எங்களுடம் வாங்க என்றார். அதற்கு மேலும் அவர்களிடம் மறுப்பு ஏதும் சொல்ல முடியாமல் அவர்கள் கொண்டு வந்திருந்த காரில் ஏறினேன். அண்ணன், தம்பி இருவரும் பின்னால் அமர, நான் டிரைவரின் பக்கத்தில் உள்ள இருக்கையில் முன்னால் அமர்ந்து கொண்டேன். என்னுடைய கையில் இருந்த சிறிய டிராவல் பேக்கை அவர்களின் லக்கேஜை வண்டியின் டிக்கியில் போடும் போது நானும் போட்டுக் கொண்டேன். கையில் சரவணப் பவனில் வாங்கிய இனிப்பு கவர் மட்டும் இருந்தது.

விமான நிலையத்தில் இருந்து நாங்கள் கிளம்பும் போதே காலை மணி ஏழு தாண்டியிருந்தது. காரில் ஏறிய பிறகு தான் ஒருவர், ஒருவருடைய பெயர்களையே அறிமுகம் செய்து கொண்டோம், நான் ஸ்டீபன் என்றேன், அவர்களில் அண்ணன் தன் பெயர் ராபின் என்றும், தம்பி ரூபன் என்று அறிமுகப் படுத்திக் கொண்டார்கள். அப்படியே அவர்களின் வேலைகளைப் பற்றியும் பேசினோம், சென்னையில் இருந்து வருபவர் கப்பலில் பணி செய்வதாகவும், இரண்டு அல்லது மூன்று மாதங்களுக்கு ஒரு முறை பணிமுடித்து ஊருக்கு வந்து போவதாகவும் சென்னார். நானும் என்னுடைய புராஜெக்ட்கள் பற்றி அவர்களுக்கு விளக்கினேன்.

கொஞ்சம் நேரம் எங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டிருதோம். பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே சென்னையில் இருந்து வந்தவர் கண்களை மூடி தூங்க ஆரம்பித்தார். இதற்குள் எனக்கு வீட்டில் இருந்து இரண்டு முறை போனில் அழைப்பு வந்துவிட்டது, எங்கு வருகிறாய், எப்படி வருகிறாய் என்று, நான் காரில் வருவது பற்றிச் சொன்னேன். திருவனந்தபுரம் முதல் நாகர்கோவில் செல்லும் சாலை என்பது ஒரு வழிச்சாலை மற்றும் குண்டும் குழியும் அதிகம். அதனால் அந்தச் சாலையில் நாற்பது தாண்டி வேகத்தில் செல்வது கடினம். காலை வேளையில் பள்ளி மற்றும் கல்லூரி பேருந்துகள் அதிகமாக‌ செல்வதால் டிராபிக் வேறு அதிகமாக இருந்தது. நான் எனது மொபைலை எடுத்து இணையத்தைத் திறந்து செய்திகளைப் படிக்க ஆரம்பித்தேன்.

கார் மார்த்தாண்டம் நெருங்கிய போது மணி ஒன்பது ஆகியிருந்தது. தூங்கி கொண்டிருந்தவர் எழுந்து வண்டியை நல்ல ஹோட்டலில் நிறுத்துங்கள் டிபன் சாப்பிட்டுப் போகலாம் என்றார். நான் வீட்டில் போய் டிபன் சப்பிடலாம் என்ற ஐடியாவில் தான் இருந்தேன். அம்மா போனில் பேசும் போதும் நான் வீட்டிற்கு வந்து டிபன் சாப்பிடுகிறேன் என்று தான் சொல்லியிருந்தேன். நம்முடன் இருப்பவர்கள் சாப்பிடப் போகும் போது நான் மட்டும் வரவில்லை என்று சொன்னால் நன்றாக இருக்காது என்பதால் நானும் அவர்களுடன் சாப்பிடவத‌ற்கு தயாரானேன்.

மார்த்தாண்டம் பஸ் ஸ்டாண்ட் வருவதற்கு முன்பே, வலதுப் பக்கத்தில் கார் பார்க்கிங் வசதியுடன் புதிதாகத் திறந்திருக்கும் ஹோட்டலுக்குள் நுழைந்தோம். எங்கள் ஏரியாவில் பெரும்பாலான ஹோட்டல்களில் காலையிலேயே புரோட்டா கிடைக்கும், அதற்குச் சால்னாவாகப் பீப், முட்டை அல்லது கடலை கறி என்று வைத்திருப்பார்கள். இந்த ஹோட்டலில் பீப்க்கு பதிலாக மட்டன் கறி இருக்கிறது என்றார்கள். அவர்களில் டிரைவர் உட்பட‌ மூன்று பேரும் புரோட்டா வித் மட்டன் என்று சொன்னார்கள். நான் பெரும்பாலும் டிராவல் செய்யும் போது நான்வெஜ் அதிகமாக‌ சாப்பிடுவது இல்லை, அதனால் நான் ஆப்பம் வித் கடலை என்று ஆர்டர் பண்ணினேன்.

தண்ணீர் பாட்டில், டீ, காபி என்று அவரவருக்குத் தேவையானவற்றை ஆர்டர் பண்ணினோம், நாம் வருவதோ ஓசியில் கார் பயணம், இதில் நம்முடைய‌ சாப்பாட்டிற்கு வேறு அவர்கள் பணம் கொடுக்க வேண்டுமா என்று நினைத்துக் கொண்டு சர்வரிடம் பில்லை என்னிடம் கொடுக்குமாறு கூறினேன். அவரும் என்னிடம் கொண்டு பில்லை தந்தார். பக்கத்தில் இருந்த அண்ணன் தம்பி இருவரும் நாங்கள் கொடுக்கிறோம் என்று என்னிடம் எவ்வளவோ சொல்லிப் பார்த்தார்கள், நான் கேட்கவில்லை அவர்கள் சாப்பிடுவதற்கு முன்பே நான் முடித்துவிட்டதால் நேராகக் கேஷியரிடம் சென்று பில்லை பார்த்துவிட்டு ஓர் ஐநூறு ரூபாய் தாளைக் கொடுத்தேன். பில்லில் நானூற்று இருபது ரூபாய் என்று இருந்தது.

சென்னையில் இருந்து வந்தவருக்குப் புகைப் பழக்கம் இருக்கும் போல, என்னிடம் கேட்டார், நான் இல்லை என்றேன், டிரைவர் அவருக்குக் கம்பெனி கொடுக்க இருவரும் ஹோட்ட‌லுக்கு வெளியில் வந்து ஊதினார்கள். நானும் இன்னொருவரும் காரில் சென்று வெயிட் பண்ணினோம். இருவரும் புகைத்து முடித்துவிட்டு, பின்பு வந்து காரில் ஏறி பயணத்தைத் தொடந்தோம். காரில் ஏறியவுடன், நாங்கள் உங்களை வில்லுக்குறியிலேயே டிராப் செய்து விடுகிறோம், அங்கிருந்து திங்கள் சந்தை வழியாக நாங்கள் குளச்சம் போய் விடுவோம் என்றார்கள். அழகிய மண்டபத்தில் இருந்து இவர்கள் குளச்சல் சென்றால் ஒரு நான்கு கிலோ மீட்டர் டிராவல் குறைவாக வரும். ஆனால் என்னை டிராப் செய்ய எனது ஊருக்கு வந்தால் இவர்களுக்கு ஐந்து கிலோ மீட்டர் சுற்றி செல்ல வேண்டும் என்பதால் நான் வேண்டாம் என்றேன், அவர்கள் கேட்கவில்லை. வண்டியை நேராக வில்லுக்குறிக்கு விடுங்கள் என்று டிரைவரிடம் சொன்னார்கள்.

வில்லுக்குறி மெயின் சாலையில் இருந்து பத்து மீட்டர் இடைவெளியில் தான் என்னுடைய வீடு இருக்கிறது. சரியாக வில்லுக்குறியை நெருங்கும் போது வீட்டில் இருந்து மனைவியின் போன் அழைப்பு, நான் போனை எடுத்துக் காதில் வைத்து "பக்கத்தில் வந்துவிட்டேன்" என்று சொல்லுவதற்குள் கார் வில்லுக்குறியில் நிறுத்தியாகிவிட்டது. டிரைவரும் என்னுடன் இறங்கி பின்னால் இருந்த லக்கேஜை எடுக்க உதவினார். நான் காதில் போனை வைத்துக் கொண்டே நன்றி சொன்னேன். அவர் தலையைச் சொறிந்தார். நான் யூகித்துக் கொண்டு பாக்கெட்டில் கையை விட்டால் எல்லாம் ஐநூறு ரூபாய் தாள். சில்லறைக் கேட்டால் நன்றாக இருக்காது என்று நினைத்துக் கொண்டே ஓர் ஐநூறு ரூபாய் தாளை கையில் திணித்து விட்டுப் பின்னால் இருந்த நண்பர்களுக்கு நன்றி சொல்லிவிட்டுப் போனில் மனைவியுடன் பேசிக் கொண்டே வீட்டிற்கு நடந்தேன்.

மனைவியிடம் போனில் "இதோ இறங்கி நடந்து வந்து கொண்டிருக்கிறேன்" என்று சொல்லிவிட்டுப் போனை கட் செய்துவிட்டு என்னிடம் இருக்கும் எல்லாம் சரியாக இருக்கிறதா என்று பார்க்கும் போது, விமான நிலையத்தில் உள்ள சரவணபவன் கடையில் வாங்கிய‌ இனிப்பு கவரை எடுக்க மற‌ந்து காரில் விட்டு வந்திருந்தேன். திரும்பி சாலையைப் பார்த்தால் கார் கிளம்பியிருந்தது. அவர்களுடைய போன் நம்பர் கூட வாங்கியிருக்கவில்லை. அவர்களுடைய பெயர் மற்றும் ஊர் குளச்சல் என்று மட்டும் தான் தெரியும். குளச்சல் என்பது சிறிய கிராமம் கிடையாது, அதைச் சுற்றியும் பல ஊர் உண்டு. எவரிடமும் சென்று விசாரிக்கவும் முடியாது. ஒருவேளை அவர்கள் அந்த இனிப்பை எனக்குத் தர வேண்டும் என்று நினைத்தாலும் அவர்களுக்கும் என்னுடைய போன் நம்பரோ, முகவரியோ தெரியாது.

எப்படியோ, ஆயிரத்து அறுநூறு ரூபாய் சேமிக்கப் போகிறேன் என்று, இனிப்பு கவர் எழுனூற்றி ஐம்பது, ஹோட்டல் பில் ஒரு நானூற்றி இருபது மற்றும் டிரைவரின் டிப்ஸ் ஐநூறு, ஆக மொத்தம் ஆயிரத்து அறுநூற்று எழுபது ரூபாய் இழந்து வந்திருந்தேன். இதில் கொடுமை என்னவென்றால் நான் வீட்டிற்கு வந்தவுடன் அண்ணன் மற்றும் அக்காவின் குழந்தைகள் இருவரும் என்னுடைய டிராவல் பேக்கை பிரித்துச் சாக்லெட் தேடியது தான். அவர்கள் இருவரின் ஏமாற்றத்திற்கு என்ன விலைக் கொடுப்பது என்று தெரியவில்லை.

.