ஏண்டா! இவனா நம்ம கோவாலு!

ஊர் திருவிழாவை திட்டமிட்டு இந்த முறை வருட விடுமுறையை ஜனவரி மாதம் இரண்டாம் வாரத்திலிருந்து, பிப்ரவரி முதல் வாரம் வரை எடுத்திருந்தேன், முதல் இரண்டு வாரங்கள் கோவில் திருவிழா மற்றும் சொந்த வேலைகள் என்று கொஞ்சம் பிஸியாக போனது, குடும்பத்துடன் பெரிதாக வெளியில் எங்கும் சுற்ற முடியவில்லை. திருவிழா முடிந்த வாரத்தில், ஒரு நாள் வீட்டில் சொந்த வேலைகள் எதுவும் பெரிதாக இல்லை, அதனால் வெளியில் சென்று வரலாம் என்று காலையில் மனைவியிடம் சொன்னேன், ஊரில் இருக்கும் போது பெரும்பாலும் நான் "வெளியில் செல்லலாம்" என்றால் நாகர்கோவிலுக்குப் படம் பார்க்கப் போகிறோம் என்று தான் அதன் பொருள் என்று மனைவிக்குத் தெரியும்.

காலையில் குளித்து, டிபன் சாப்பிட்டு இருவரும் கிளம்பும் போது மணி பத்தை நெருங்கியது, வீட்டில் உள்ளவர்களிடம் சொல்லிவிட்டு, வராண்டாவில் நிறுத்தியிருந்த டூவீலரை வெளியில் எடுக்கும் போது தான் எந்தத் தியேட்டரில் என்ன படம் ஓடுகிறது என்று பேப்பரில் பார்க்கலாம் என்ற எண்ணம் வந்தது, திரும்பவும் வீட்டிற்குள் சென்று பேப்பரைப் புரட்ட வேண்டும் என்ற சோம்பேறித்தனத்தால், போகிற வழியில் சுவரொட்டி போஸ்டரில் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்று நினைத்துக்கொண்டு வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்து, மனைவியைப் பின்னால் ஏற்றிக்கொண்டு வீட்டிலிருந்து கிளம்பினேன்.

எனது வீட்டிலிருந்து நாகர்கோவிலுக்கு ஒரு பதிமூன்று கிலோமீட்டர் தொலைவு தான் இருக்கும், போகிற வழியில் பெரிய அளவில் சினிமா போஸ்டர்களை பார்க்க முடியவில்லை, அப்படியே ஒட்டியிருந்தாலும் என்னால் வண்டியை நிறுத்திப் பார்க்க முடியவில்லை. அதனால் நேராக ராஜா மால் சென்று விடலாம் அங்கு ஏதாவது ஒரு புது படம் கண்டிப்பாக இருக்கும் என்று மனைவியிடம் சொல்லிவிட்டு வண்டியை நேராக செட்டிக்குளம் விட்டேன். ராஜா மாலின் கீழ் தளத்தில் பார்க்கிங் வசதி இருக்கிறது, மனைவியை மாலின் முன் இறங்கச் சொல்லிவிட்டு, வண்டியைக் கொண்டுபோய் பார்க்கிங் ஸ்டாண்டில் விட்டுவிட்டு வந்து இருவரும் மாலுக்குள் நுழைந்தோம். இந்த மாலில் இரண்டாவது தளத்தில் தான் தியேட்டர் இருக்கிறது, நேராக இரண்டாவது தளத்திற்கு சென்று என்ன படம் இருக்கிறது என்று கவுண்டரில் இருந்த பெண்ணிடம் கேட்டேன், அவர் கதக்களி, ரஜினி முருகன், குங்க்பூ பாண்டா-3 இருக்கிறது என்றார், நான் கதக்களிக்கு இரண்டு டிக்கெட் வாங்கினேன்.

டிக்கெட் வாங்கி விட்டு ஷோ-டைமை பார்த்தேன், காலை 11.30 என்று இருந்தது, என்னுடைய கையிலிருந்த மொபைலில் மணியைப் பார்த்தேன், மணி 10.40 தான் ஆகியிருந்தது, இன்னும் படம் தொடங்குவதற்கு 40 நிமிடம் இருந்தது, இங்குக் காத்திருப்பதை விட, மேல் தளத்தில் இருக்கும் புட் கோர்ட்க்கு செல்லலாம் என்று முடிவு செய்து இருவரும் மாடிப் படியேறினோம், பெரிய அளவில் கூட்டம் இல்லை, எங்களைப் போல படம் பார்க்க வந்தவர்களும், கல்லூரிகளுக்குக் கட் அடித்துவிட்டுச் சுற்றிக்கொண்டிருக்கும் சில இளசுகளையும் ஆங்காங்கே இருக்கைகளில் பார்க்க முடிந்தது. மனைவியிடம் ஏதாவது சாப்பிடுகிறாயா என்று கேட்டேன், அவர் கண்கள் ஐஸ்கிரீம் பார்லரை தான் நோக்கியது, சிரித்துக்கொண்டே ஐஸ்கிரீம் பார்லர் பக்கத்தில் போடப்பட்டிருந்த டேபிளில் மனைவியை அமரச் சொல்லிவிட்டு, நான் சென்று பார்லரில் ஒரு கேரமல் பட்டர் ஸ்காட்ச் ஐஸ்கீரீம்  ஆர்டர் சொல்லிவிட்டு, பக்கத்திலிருந்த காபி ஷாப்பில் எனக்கு ஒரு காபி ஆர்டர் செய்தேன்.

ஐஸ்கீரீமை வாங்கி மனைவியிடம் கொடுத்துவிட்டு, காபி வாங்குவதற்காகக் காபி ஷாப்பில் வெயிட் பண்ணினேன். இரண்டு வாண்டுகள் வேகமாக ஓடிவந்து ஐஸ்கீரீம் பார்லரின் டேபிளில் இருந்த மெனுகார்டை எடுப்பதற்காகத் துள்ளி கொண்டிருந்தார்கள், நில்லுங்கடா.. டேய்... டே .. என்று சத்தமிட்டு கொண்டு அவர்கள் பின்னால் ஓடி வந்த ஒருவர் டேபிளில் இருந்த மெனு கார்டை எடுத்து அந்த வாண்டுகளிடம் கொடுத்துவிட்டு, கடைக்காரரிடம் கண்ணாடியில் தெரிந்த ஐஸ்கீரீமை காட்டி ஏதோ பேசிக்கொண்டிருந்தார். இரண்டு வாண்டுகளும் ஒருவர் மாறி ஒருவர் மெனுக்கார்டை பார்த்து, திஸ் இஸ் இ வாண்ட் என்று கை காட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

நான் ஆர்டர் பண்ணிய காபி வரவே, அதை வாங்கிக் கொண்டு மனைவி இருந்த டேபிளின் எதிர் பக்கத்தில் அமர்ந்து இந்த இரண்டு வாண்டுகளின் செய்கைகளை நானும் மனைவியும் வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம், அந்த இரண்டு வாண்டுகளும் பெரும்பாலும் ஆங்கிலத்தில் தான் பேசிக்கொண்டிருந்தன. டாட் திஸ் இச் ஐ வாண்ட் என்று ஒரு வாண்டு அவர்கள் பக்கத்தில் நின்றவரிடம் கை காட்டும் போது தான், நான் அவர் முகத்தைச் சரியாக பார்த்தேன், எங்கோ பார்த்த முகமாக இருந்தது, எனக்கு உடனடியாக ஞாபகம் வரவில்லை, மனைவியிடம் நான் அவரை பற்றி பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே, அவர் என்னை அடையாளம் கண்டுபிடித்து, "ஹே பால்! ஹவ் ஆர் யூ மேன், ஆப்டர் லாங் டைம், ஹேவ் எ ஸ்ர்பிரைச்சுடு" என்று என்னிடம் வந்தார்.

என்னை "பால்" என்று அழைத்ததும், அவனுடைய (ஆமா இனி அவர் என்ற மரியாதை இல்லை அவன் தான்) பேச்சில் இருந்த தடங்கலும் எனக்கும் ஒருவனை ஞாபகப் படுத்தியது, ஆம்! நான் நினைத்தது சரி தான், இவன் என்னுடன் பிளஸ் ஒன் மற்றும் பிளஸ் டூ-வில் ஒன்றாகப் படித்தவன். பள்ளியில் என்னுடன் படித்த நண்பர்கள் மட்டும் தான் என்னை "பால்" என்று அழைப்பார்கள். ஆனால் இவன் என்னிடம் ஆங்கிலத்தில் பேசியது இன்னும் எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. பிளஸ் ஒன்னில் நான் படிக்கும் போது கணித பாடப் பிரிவில் காமர்ஸ் என்று ஒரு பிரிவு இருந்தது, அதில் சேருவதற்கு எவரும் விரும்ப மாட்டார்கள்,  பத்தாம் வகுப்பில் கணிதத்தில் ஒரு ஐம்பது மதிப்பெண்ணிற்கு மேல் எடுத்தவர்கள், கணித பிரிவை எடுத்து படிக்க விரும்பினால் அவர்களை இந்தப் பிரிவில் சேர்த்துக்கொள்வார்கள். பெரும்பாலும் இந்தப் பாட பிரிவை எடுத்தவர்களுக்கு, அந்தப் பாட பிரிவைப் பற்றிய முழு புரிதல் இருப்பதில்லை. பள்ளி நிர்வாகம் அந்தப் பாட பிரிவைத் தக்க வைத்துக் கொள்வதற்காக சிலரை வலுக்கட்டாயமாகச் சேர்த்துவிடுவார்கள், கணிதம் பயாலஜி பிரிவு எடுத்தவர்களுடன் தான், காமர்ஸ் பிரிவு எடுத்தவர்களும் வகுப்பில் ஒன்றாக இருக்க வைக்கப் படுவார்கள். பயாலஜி மற்றும் காமர்ஸ் பாடம் மட்டும் தனித்தனியாக நடத்தப்படும்.

ஏண்டா! நண்பன் ஒருத்தனை பார்த்தேன்னு மேல் பத்தியில் எழுத்திட்டு, அவனைப் பற்றி ஏதாவது எழுதுவானென்று பார்த்தா, அப்படியே யூ டார்ன் எடுத்து பயாலஜி, காமர்ஸ்னு மொக்கை போடுறனு சொல்லுற உங்க மைண்ட் வாய்ஸ் எனக்கு கேட்குது, சரி சரி ! சொல்லுறேன், நான் பிளஸ் ஒன்னில் பயாலஜி பிரிவில் படிக்கும் போது அவன் என்னுடன் காமர்ஸ் வகுப்பில் படித்தான். பத்தாம் வகுப்பிலேயே இரண்டு மூன்று முறை அட்டம்ட் எழுதி வந்தவன். என்னைவிட ஒரு மூன்று வயதாவது மூத்தவனாக இருப்பான், ஆனால் பார்ப்பதற்கு அப்படித் தெரியாது, கொஞ்சம் குள்ளமாக இருப்பான். கன்னம் இரண்டும் இட்லி வைத்துத் தைத்தது போல் உப்பலாக இருக்கும். அவன் பேசும் போது நாக்கு கொஞ்சம் குழறும். அவனுடைய அப்பாவிற்கு மரவள்ளி கிழங்கு மொத்த வியாபாரம், ஊரில் சொத்து பத்து அதிகம் உண்டு, பள்ளி படிக்கும் போதே அவனிடம் கை நிறைய பணம் புழங்கும்.

எல்லாப் பாடத்திற்கும் தனித் தனியாக டியூசன் வைத்திருந்தான், ஆனால் அவனுக்கும் படிப்பிற்கும் காதத் தூரமாக இருந்தது, எந்தத் தேர்விலும் பாஸ் மார்க்கு வாங்குவது இல்லை, அவனுக்கு அதைப் பற்றிய கவலையும் கிடையாது, பள்ளி விடுமுறை நாட்களில் அப்பாவுடன் வியாபாரத்தைக் கவனிக்க கிளம்பி விடுவான். பிளஸ் டூ விலும் நான்கு பாடம் தோல்வி அடைந்தான் என்று நினைக்கிறேன். மதிப்பெண் சான்றிதழ் வாங்குவதற்கு நான் பள்ளிக்கு சென்றிருந்த போது, அவனும் பள்ளிக்கு வந்திருந்தான், இனிமேல் ஐடிஐ படிக்கப் போவதாக என்னிடம் சொன்னான், அப்போது தான் அவனை நான் கடைசியாக பார்த்தது, அதன்பிறகு சுமார் பதினைந்து வருடங்களுக்குப் பிறகு நான் இப்போது தான் தியேட்டரில் பார்க்கிறேன்.

ஆள் அடையாளம் தெரியாத அளவிற்கு மாறிப் போயிருந்தான், அவனுடைய ஆங்கில பேச்சில் மெய்மறந்து அப்படியே நிற்கும் போது, என்ன பால்! என்ன தெரியலியா! நான் தான் கிருஷ்ணன் என்றான், ஆகா ! நீதானா நானும் உன்னை எங்கேயே பார்த்தது போல இருக்கு என்று என்னோட வைப் கிட்ட இப்பா தான் சொல்லிட்டு இருந்தேன், நீ அதுக்குள்ள என்னை அடையாளம் கண்டு அழைத்து விட்டாய் என்று கை கொடுத்து என்னுடைய மனைவியை அறிமுகம் செய்து பேசிக்கொண்டிருந்தேன், அவனும் குடும்பத்துடன் தான் வந்திருக்கிறேன் என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்தான். நாங்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே, அவனுடைய இரண்டு மகன்களும் கையில் இரண்டு பெரிய கப் ஐஸ்கீரீமுடன் வந்தார்கள். டாட்! ஐ காண்ட் ஹோல்ட் திஸ் வெரி சில்! என்று ஒருவன் தனது கையில் இருந்த ஐஸ்கீரீமை நீட்ட, அருகில் இருந்த என்னுடைய மனைவி அவனிடம் இருந்து அதை வாங்கி டேபிளில் வைத்துவிட்டு அவனைச் செயரில் அமர வைத்தார்

தான் இப்போது சிங்கப்பூரில் ஒரு நிறுவனத்தில் வேலை செய்வதாகவும், அங்கு தான் குடும்பத்துடன் இருப்பதாகவும் சொன்னான், இரண்டு கடைகள் தள்ளி இருக்கும் பீட்சா கடையில் சாப்பிடும் போது தான் இந்த இரண்டு வாண்டுகளும் ஐஸ்கீரீம் வேண்டும் என்று தொல்லை படுத்தி அழைத்து வந்ததாகவும், தன்னுடைய மனைவி அந்த டேபிளில் காத்திருப்பதாகவும் சொல்லி எங்களை அங்கு வருமாறு அழைத்தான். நாங்களும் அவனுடன் அந்த டேபிளுக்கு சென்றோம், அந்த புட் கோர்ட்டில் இருந்த மொத்த கடைகளின் உணவு வகைகளும் அந்த டேபிளில் இறைந்து கிடந்தது, அவனுடைய மனைவியையும் அறிமுகப்படுத்தி வைத்தான். அவரும் சிங்கப்பூரில் நர்ஸ் ஆக வேலை பார்ப்பதாக சொன்னார்.

பிள்ளைகளிடமும், மனைவியிடமும் பெரும்பாலும் ஆங்கிலத்திலேயே பேசினான், என்ன விசயமாக இங்கு வந்தாய் என்று கேட்டேன், பிள்ளைகள் எல்லாம் படம் பார்க்க வேண்டும் என்று சொன்னார்கள், அதான் வந்தேன் என்றான், நானும் படம் பார்க்கத் தான் வந்தேன் என்று சொல்லிவிட்டு, என்ன படம் பார்க்க! கதகளியா?, ரஜினி முருகனா? என்று கேட்டேன். அவன் இல்லடா! தமிழ்ப் படங்கள் எல்லாம் இப்ப பார்கிறது இல்லை! குங்க்பூ பாண்டா-3 பார்க்க வந்தேன் என்று எனக்கு பல்பு கொடுத்தான். நான் என்ன படம் பார்க்க வந்திருக்கிறேன் என்று கேட்டான், நான் கதக்களி என்று சொன்னேன், அவனுடைய ஷோ-டைம் காலை 11.15 , எங்கள் படத்தின் ஷோ-டைமை விட 15 நிமிடம் முன்னதாக இருந்ததால் எங்களிடம் விடைபெற்று கொஞ்சம் சீக்கிரமாக நால்வரும் கிளம்பினார்கள்.

அவர்கள் அமர்ந்திருந்த டேபிளில் இருந்த பாதி உணவுகள் அப்படியே இருந்தது, அந்த டேபிளில் நாம் இருவரும் இருந்தால், பார்க்கிறவங்க நம்மள தப்பா நினைப்பாங்க, வா ! நாம போய் வேறு டேபிளில் அமரலாம் என்று சொல்லி மனைவியை அழைத்துக் கொண்டு முன்பு நாங்கள் அமர்ந்திருந்த டேபிளுக்கு மாறினோம். வந்து அமர்ந்த என்னுடைய மனைவி என்னிடம், இவரை பற்றி, நீங்க! என்னிடம் ஏதும் சொன்னது போல ஞாபகம் இல்லையே! எல்லோரைப் பற்றியும் ஒரு கதை சொல்லுவிங்க! என்று கேட்டார்.

அவரிடம் ஒரு கதையை சொல்ல ஆரம்பித்தேன்.

நான் பள்ளியில் பிளஸ் ஒன் படிக்கும் போது என்னுடன் படித்த இரண்டு பேர் மாதத்திற்கு ஒரு நாளாவது  வகுப்புக்குக் கட் அடித்துவிட்டு படம் பார்க்க நாகர்கோவிலுக்குப் போய்விடுவார்கள். படம் முடிந்து திரும்ப பள்ளிக்கு அருகில் இருக்கும் தென்னந் தோப்பில் இருந்துவிட்டு, பள்ளி முடிந்து எல்லோரும்  வீட்டிற்குச் செல்லும்போது இவர்களும் கூட்டத்தில் கலந்து விடுவார்கள், அவர்கள் இருவரின் பள்ளி பேக்கில், எப்போதும் இரண்டு செட் கலர் சட்டை மற்றும் பேண்ட் இருக்கும். இந்த இருவருடனும் புதிதாக ஒருவன் வந்து சேர்ந்தான், அவனுடைய பெயர் கோபால், நாங்கள் அவனை கோவாலுனு கூப்பிடுவோம். கோவாலிடம் பணத்திற்குப் பஞ்சம் கிடையாது, பள்ளி விடுமுறை நாட்களில் தனது அப்பாவுடன் வியாபாரத்திற்குச் செல்வான், எனவே எப்போதும் பத்து ரூபாய், இருபது ரூபாய் நோட்டுகள் அவன் கையில் புழங்கும், சில நேரங்களில் ஐம்பது ரூபாய் நோட்டும் வைத்திருப்பான்.

கோவாலுக்கு நாகர்கோவிலுக்குச் சென்று படம் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆசை வந்திருந்தது, அதற்காக பிடித்த ஆட்கள் அந்த இரண்டு பேர், ஒரு முகூர்த்த நாளில் மூன்று பேரும் சேர்ந்து நாகர்கோவிலுக்கு வண்டி ஏறினார்கள்.  செட்டிகுளத்தில் நாம் இருக்கும் இந்த மால் வருவதற்கு முன்பு இந்த இடத்தில் இரண்டு தியேட்டர் இருந்தது, சக்ரவர்த்தி, மினி சக்ரவர்த்தி அந்த இரண்டு தியேட்டருக்கு தான் அந்த மூன்று பேரும் படம் பார்க்க பதினெட்டு வருடங்களுக்கு முன்பு வந்தார்கள். அந்தத் தியேட்டரில் அன்று எல்லா ஷோவும் ஹவுஸ்புல் என்று போர்டு மாட்டப் பட்டிருந்தது, ஒரு தியேட்டரில் முரளியின் தேசிய கீதம் படமும், மற்றொரு தியேட்டரில் விஜய காந்தின் வீரம் வெளஞ்ச மண்ணு என்ற படமும் ஓடியது.

கோவாலு எப்படியாவது படம் பார்த்து விட வேண்டும் என்று இவர்களுடன் வந்திருந்தான், அவன் நாகர்கோவிலில் முதல் முறையாகப் படம் பார்க்க வருகிறான். தியேட்டர் மற்றும் படங்களை பற்றிய விபரங்கள் எதுவும் அவனுக்குத் தெரியாது. நண்பர்கள் இரண்டு பேரும் டிக்கெட் இல்லையாம், ஹவுஸ்புல் என்று போர்டு மாட்டியிருக்கிறது என்று கோவாலிடம் சொல்லி கொண்டிருந்தார்கள். கோவாலுக்கு நிராசையாக இருந்தது, எப்படியும் படம் பார்த்து விடலாம் என்று இவர்களை நம்பி வந்தவன்.

இவர்கள் மூன்று பேரும் நிற்கும் பக்கமாக ஒருவர், பால்கனி இருவத்தி ஐந்து, பால்கனி இருவத்தி ஐந்து  என்று சொல்லிக்கொண்டு சென்றார். அந்த நண்பர்கள் இருவரும் இருபத்தி ஐந்து ரூபாய் கொடுத்து படம் பார்க்க வேண்டாம் இன்னொரு நாள் கழித்து வந்து பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்றார்கள், கோவாலு விடவில்லை, என்னது! இருவத்தி ஐந்து ரூபாய் கொடுத்தால் படம் பார்க்க போகலாமா!, அப்படியானால் போவோம்!, செலவை நான் பார்த்து கொள்கிறேன், நான் இன்னைக்கு எப்படியாவது படம் பார்க்கத் தியேட்டருக்குள் போக வேண்டும் என்று சொன்னான். அந்த இரண்டு பேரும் எவ்வளவு சொல்லியும் நம்ம கோவாலு கேட்கவில்லை.

ஒரு வழியாக பிளாகில் எழுபத்து ஐந்து ரூபாய் கொடுத்து மூன்று டிக்கெட் வாங்கி தியேட்டருக்குள் போனார்கள். பால்கனியில் வாசல் அருகிலிருந்த முதல் முன்று சீட்டு தான் இவர்களுக்குக் கிடைத்தது, வாசலுக்கு அருகிலேயே கோவாலு அமர்ந்திருந்தான். படம் தொடங்கியது, லஷ்மி மூவி மேக்கர் பெருமையுடன் வழங்கும் "வீரம் வெளஞ்ச மண்ணு" என்று பெயர் வந்தது, வாசலின் அருகில் இருந்த நம்ம கோவாலு லேய் மக்கா! நம்மள ஏமாத்திட்டானுவே டேய் ! என்று கூச்சல் போட்டு அந்த நண்பர்களைப் பார்த்து கத்தினான். அந்த இரண்டு பேருக்கும் ஒண்ணும் புரியவில்லை, கத்தியவன் சும்மா இருக்காமல் வாசலைத் திறந்து வெளியில் ஓடினான், அங்கு எதேச்சையாக இவர்களுக்கு பிளாகில் டிக்கெட் விற்ற நபர் நிற்க, அவரிடம் சென்று, கையைத் தட்டி "ஓய்! எழுவத்தி ஐந்து ரூபா வாங்கும் போது, என்ன ஓய் சொன்னீரு! பால்கனி படம் என்று தானே சொன்னீரு! இப்ப அங்க வேறு ஏதோ படம் போடுறான்" என்று கோவாலு காத்த, அவரு இவனை கோபத்தில் சட்டையைப் பிடிக்க  அந்த இரண்டு நண்பர்களும் வெளியில் வர சரியாக இருந்தது. இல்லையென்றால் அன்னைக்கு கோவாலுக்கு கடைசி படமாக இருந்திருக்கும் என்று கதையை முடித்தேன்.

என்னுடைய மனைவிக்குச் சிரிப்பு தாங்க முடியவில்லை, ஆமா! அந்த கோவாலு யாரு ? என்று கேட்க நான் சொன்னேன் அவனுடைய முழுப் பெயர் "கோபால கிருஷ்ணன்" என்று!...


.

ஏன்டா டேய்! காசு கேக்குற நேரமா இது!

பேச்சுலராக சவுதியில் வேலைப்பார்த்த போது, கம்பெனி கொடுத்திருந்த ஹெஸ்ட்கவுஸில் பத்திலிருந்து பன்னிரண்டு பேர் ஒன்றாக தங்கியிருப்போம். அவ்வாறு இருப்பவர்களில் ஒருவர் வேறு ப்ரொஜெக்ட்களுக்காக வேறு இடங்களுக்குச் சென்றால் புதிதாக இன்னொருவர் இந்தியாவிலிருந்து வந்து சேர்ந்து கொள்வார். எப்படியும் பத்துபேருக்கு மேல் தான் அந்த ஹெஸ்ட்கவுஸில் எப்போதும் தங்கியிருப்போம். நான்கு பெரிய‌ படுக்கையறை கொண்ட பங்களாவைத் தான் கம்பெனி எங்களுக்குக் கொடுத்திருந்தது. அங்குத் தங்கியிருக்கும் நாங்கள் அனைவரும் ஒன்றாக‌ சமையல் செய்து தான் சாப்பிடுவோம்.

சமையல் செய்வதற்கு தேவையான பொருட்களை வாங்குவதற்கு வேண்டிய‌ பணத்தின் கணக்கு வழக்குகளை பராமரிப்பதற்கு எங்களுள் ஒருவரை நியமித்துக் கொள்வோம். அவரை நாங்கள் மெஸ் மேனேஜர் என்று அழைப்போம். அவரிடம் மாத சம்பளம் கைக்கு வந்தவுடன் ஒரு குறிப்பிட்ட தொகையை எல்லோரும் கொடுத்து விடுவோம்.அவர் அந்த பணத்தை வைத்துக்கொண்டு அந்த மாதத்திற்கு தேவையான பொருட்களை வாங்கி வைத்துவிடுவார்.

எங்களுக்குள் சமையல் வேலைகள் ஒவ்வொன்றையும் பிரித்துக்கொள்வோம், எவர் அன்றைக்குச் சமையலுக்கு தலைமை தாங்குகிறாரோ அவருக்கு மற்றவர்கள் உதவிகள் செய்வோம், செம ஜாலியாகவும், கலாட்டாவாகவும் சமையல் நடக்கும். எங்களுள் ஒரு மூன்று நான்கு பேருக்கு மட்டும் தான் சமையல் நன்றாகச் செய்ய தெரியும், மற்றவர்கள் அவர்களுக்கு உதவியாக இருப்பார்கள்.

மாதத்தின் தொடக்கத்தில் காலை வேளைக்கு ஹார்லிக்ஸ், பூஸ்ட், கார்ன் ப்ளெக்ஸ், வோட்ஸ் என்று ஆரம்பித்து அப்படியே பால், காப்பி, டீ, பிரட் வித் மயோனிஸ் என்றாகி மாத கடைசியில்  பிளாக் டீ வித் பிரட் மட்டும் என்று வந்து நிற்கும். மதியத்திற்கும் மாத தொடக்கத்தில் ரைஸ், குழம்பு, கூட்டு, பொரியல், ஆம்லெட், அப்பளம் என்று ஆரம்பித்து ரைஸ் வித் தயிரில் வந்து நிற்கும். மாத தொடக்கத்தில் வரும் வார இறுதியிலும் அப்படித்தான், மட்டன் அல்லது சிக்கன் பிரியாணி வித் பிஷ் அல்லது பிரான் ஃப்ரை என்று ஆரம்பித்து மாத கடைசியில் ரசம் சாதம் என்று வந்து நிற்கும்.

சமையல் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்ற ஆர்வம் உள்ளவர்கள் எல்லாம் இணையத்தைப் பார்த்து சமையல் செய்து தங்களின் சமையல் திறனை வளர்த்துக் கொள்வார்கள். பெயரில்லா சட்னியில் ஆரம்பித்து பெயரில்லா பிரியாணி வரை செய்து டிரையல் பார்த்துக் கொள்வார்கள். மாத கடைசியில் இன்னும் காமெடியாக இருக்கும், மேலே நான் சொல்லிய படி மாதத்தின் தொடக்கத்திலேயே ஹெவி பர்சேஸ் செய்து மெஸ் பணத்தை காலி செய்துவிட்டு, மாத இறுதியில் பிரிஜில் மிச்சம் இருக்கும் பொருட்களை வைத்துச் சமையல் செய்யவேண்டும், இந்த மாதிரி நேரங்களில் சமையல் ஜாம்பவான்கள் எவரும் சமையலில் இறங்காமல், சமையல் செய்ய கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்று சொல்லிக்கொண்டிருப்பவனை அழைத்து கோதாவில் கோத்து விட்டுவிடுவார்கள்.

ஏதாவது ஒரு காய் மாதத்தின் தொடக்கத்தில் வாங்கி வைத்து, எவரும் குழம்பு வைக்கும் போது சீண்டாமல் அப்படியே வாடி வதங்கி பிரிஜில் ஓரத்தில் இருக்கும், அன்றைக்குப் பலிகடாவான நண்பனிடம் "அந்தக் காய் இருக்கிறது,  யூடியுபில் எப்படிச் செய்வது என்று பார்த்து விட்டு டிரை பண்ணு!" என்று உசுப்பேற்றுவார்கள். அவனும் அந்தக் காயை வைத்து எப்படிக் குழம்பு செய்வது என்று நாலைந்து வீடியோவை பார்த்து ஒரு பெரிய லிஸ்டுடன் சமையலறைக்கு வருவான். வந்தவன் கேட்கும் முதல் மசாலா பொருளே இருக்காது, அப்படியே அவன் ஒவ்வொரு மசாலா பொருளாக சொல்லி ஒரு பத்து பொருள் கேட்டால், இரண்டு தான் சமையலறையில் இருக்கும். அய்யோ! இதை வைத்து எப்படிக் குழம்பு செய்வது என்று கேட்கும் அப்பாவியிடம், நாங்க இருக்கோம்! என்ற வாசன் ஐ கேர் டையலாக்குடன் சமையல் தெரிந்த இரண்டு பேர் சிரித்துக்கொண்டே நிற்பார்கள்.

அந்த டயலாக் மற்றும் சிரிப்பிற்குள் இருக்கும் விஷமத்தைப் புரிந்து கொண்டு, உஷாராகி விட்டால் நல்லது, இல்லையென்றால் அன்று முழுவதும் அவனை காமெடி பீஸாக்கி விடுவார்கள். நீ, யூடியூபில் பார்த்த முறைப்படி சமையல் செய்ய ஆரம்பி!, மசாலா பொடி போடுவது எல்லாம் நாங்கள் பார்த்து கொள்கிறோம் என்று, சமையல் அறையில் மிச்சம் மீதம் இருக்கும் எல்லா மசாலா பவுடர்களையும் எடுத்து அருகில் வைத்துக் கொண்டு காத்திருப்பார்கள். அவனும் இவர்களின் பேச்சை நம்பிச் சமையலை ஆரம்பிப்பான். கோலம் போட புள்ளிகளை ஆரம்பிப்பது மட்டும் அவனாக‌ இருப்பான், அதை வண்ணம் தூவி முடிப்பது இவர்களாக இருப்பார்கள்.

சமையல் முடித்த போது அவனுக்கே டவுட் வரும், இதைச் சாதத்தில் ஊற்றி சாப்பிடுவதா? அல்லது ஒதுக்கி வைத்துச் சாப்பிடுவதா? என்று. ஒருவழியாக எடுத்து அதை டைனிங் டேபிளில் வைத்தால் மொத்த பேரும் மார்க்கு போட‌ வந்துவிடுவார்கள் ஷெப் தாமு வாக. ஏன்டா! இந்தக் குழம்பை வைக்கத் தான் யூடியூபுல ஒரு மணி நேரம் வளைச்சு வளைச்சு வீடியோ பார்த்தியா? என்று ஒருவன் சொல்ல‌, இதுக்கு "நான் தயிரை ஊற்றியே சாப்பிடுவேன்" என்று சொல்லிக்கொண்டு  இரண்டாவது ரவுண்டு சாதத்தைப் போட்டு அதே குழம்பை ஊற்றுவான். மச்சி! ஜஸ்ட் மிஸ்சு, வீடியோ மட்டும் எடுத்திருந்தா, இந்த வாரம் இது தான் மச்சு வைரல் வீடியோ! என்று ஒருவன் ஆரம்பிக்க, மச்சி! வீட்ல ஏதும் இந்த குழம்பை டிரை பண்ணிராத! அதோடு உன்னை தலை முழுகிடுவாங்க! என்று நக்கலுக்கும், கிண்டலுக்கும் பிஎச்டி வாங்கினவன் எல்லாம் அந்தக் கூட்டத்தில் தான் இருப்பான், வெச்ச குழம்பில் வயிறு நிறைகிறதோ, இல்லையோ! இவனுங்க அடிக்கிற லூட்டியில் வயிறு நிறைந்துவிடும்.

மெஸ் மேனேஜர் பற்றி ஆரம்பத்தில் சொல்லியிருந்தேன் அல்லவா, ஒருமுறை சென்னையை சேர்ந்த நண்பர் ஒருவரை மெஸ் மேனேஜர் ஆக நியமித்து இருந்தோம், நண்பர் காசு விசயத்தில் ரெம்ப கறாரான‌ ஆளு! ஐம்பது ஹலாலா என்றாலும் கணக்கு பார்த்து வாங்கிவிடுவார். வாரத்துக்கு ஒருமுறை எங்கள் சமையலுக்கு தேவையான பொருட்களை லூலூ, பாண்டா போன்ற சூப்பர் மார்கெட்டுக்கு சென்று வாங்கிவருவோம். நாங்கள் தங்கியிருக்கும் இடத்திலிருந்து டாக்சியில் தான் இந்த இடங்களுக்குச் செல்ல முடியும். சில நேரங்களில் நாங்கள் நியமித்திருக்கும் மெஸ் மேனேஜர் மாலையில் வாக்கிங் செல்கிறேன் என்று சொல்லிவிட்டு நடந்து சென்றே பொருட்களை வாங்கி வந்து விடுவார். டாக்சிக்கு செலவு செய்யும் 20 ரியால் மிச்சம் என்ற அளவிற்குக் கணக்கு பார்ப்பவர் என்றால் நீங்களே அவரின் கருமி தனத்தைப் புரிந்து கொள்ளுங்கள். இத்தனைக்கும் வாங்க வேண்டிய பொருட்கள் எல்லோருக்கும் பொதுவானது, அந்த டாக்சிக்கான காசும் கூட மெஸ் கணக்கில் இருந்து தான் கொடுக்கப்படும். அதில் அவருடைய காசு 2 ரியால் அடங்கியிருக்கிறது என்ற அளவிற்குக் கணக்கு பார்ப்பவர்.

சமையலில் எந்தப் பொருட்களையும் வேஸ்ட் பண்ணுவதில் இந்த நண்பருக்கு உடன்பாடு இருக்காது, பிரிஜில் ஒருவாரம் வைத்த குழம்பு மீதம் இருந்தாலும், நண்பர் கூச்சப்படாமல் சூடு பண்ணி சாப்பிடுவார். ஏதாவது காய்கறிகள் வேஸ்ட் ஆகிறது என்றால், நாம் அழைக்க வேண்டாம் இவரே வாலண்டியராக வந்து குழம்பு செய்கிறேன் என்று காமெடி பண்ணுவார், வாயில் எவரும் வைக்க முடியவில்லை என்று சொன்னாலும் சிரித்துக்கொண்டே, ஒரு நாள் கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட் பண்ணி  சாப்பிடுங்க ஜி என்று சொல்லுவார். இவரிடம் உள்ள நல்ல குணம், எவர் என்ன சொன்னானும் கோபமே படாமல் சிரித்துக்கொண்டே இருப்பார். நம்ம கூட இருக்கிறவனுங்களுக்கு இது போதாதா? போர் அடிக்கும் போதெல்லாம் இந்த நண்பரைத் தான் ஓட்டுவார்கள். அவர்கள் நம்மை ஓட்டுகிறார்கள் என்று தெரிந்தாலும் இவரும் அவர்களுடன் சேர்ந்து சிரிப்பார், அவ்வளவு நல்லவர்.

மெஸ் மேனேஜராக இருந்த நண்பர், புதிய ப்ரொஜெக்ட்டுக்காக வேறு ஒரு இடத்திற்கு செல்ல‌ வேண்டியிருந்தது. எனவே அவர் பார்த்து வந்த எங்கள் மெஸ் கணக்கு வழக்குகளை முடித்து வேறு ஒருவரிடம் கொடுக்க வேண்டி வந்தது. அதற்காக  நண்பர் ஒரு நாட்கள் முழுவதும் அமர்ந்து எல்லா கணக்குகளையும் பார்த்துவிட்டு யாருக்கெல்லாம் பணம் கொடுக்கவேண்டி வந்ததோ அவைகளை கொடுத்துவிட்டு, யாரெல்லாம் அவருக்கு தரவேண்டுமோ, அந்த பணத்தையும் வசூலித்துக்கொண்டிருந்தார். சிலர் ஏதோ ஒரு தருணத்தில் இவரிடம் வாங்கிய ரியால்களை கூட ஞாபமாக கேட்டு வாங்கிக்கொண்டார், பெரிய தொகையெல்லாம் கிடையாது இரண்டு ரியால், ஐந்து ரியால் அப்படி தான், என்னிடம் கூட ஜீ!நீங்க, ஒரு நாள் காலையில சாண்ட்விச் சாப்பிட்ட கணக்கில் ஒரு மூன்று ரியால் தரவேண்டும் என்று கேட்டு வாங்கி கொண்டார். நான் அதை சுத்தமாக மறந்து போயிருந்தேன். ஒருவரிடம் வாங்கி சாப்பிட்டதை கூடவா மறப்பார்கள் என்று எண்ண தோன்றும், காரணம் நானும் சில நாட்கள் அவருக்கு சாண்ட்விச் வாங்கி கொடுத்திருப்பேன்.

இவ்வாறு எங்களுடன் இருந்தவர்கள் எல்லோரிடமும் ஒரு ஹலாலா கூட‌ பாக்கி இல்லாமல் எல்லாவற்றையும் கணக்குப்பார்த்து வாங்கிக் கொண்டார். நண்பருக்கு கம்பெனியிலிருந்து விடியற்காலை ஆறு மணிக்கு பிளைட் புக் பண்ணியிருந்தார்கள். நண்பர் மூன்று மணிக்கெல்லாம் எழுந்து கிளம்பி கொண்டிருந்தார். ஒவ்வொரு அறையாகச் சென்று லைட் போட்டு ஏதாவது பொருளை மிஸ் பண்ணி விட்டோமா! என்று சோதித்துக் கொண்டிருந்தார். இவ்வாறு இவர் செய்த களோபரத்தில் தூங்கிக் கொண்டிருந்த நான் உட்பட பாதி பேர் தூக்கத்திலிருந்து விழித்துவிட்டோம். நாங்களும் ஆளுக்கொரு பக்கமாக உதவி செய்து அவருடைய சோப்பு முதல் பாத்ரூம் சப்பல் வரை எடுத்து கவரில் போட்டுக் கொடுத்துவிட்டோம்.

வேறொரு நண்பர் இரண்டு நாட்கள் ப்ரொஜெக்ட் விசயமாக சைட்டுக்கு சென்று லேட்டாக வந்து ஒரு அறையில் தூங்கி கொண்டிருந்தார். அவசரமாகக் கிளம்பிக்கொண்டிருந்தவர் தூங்கிக் கொண்டிருந்த நண்பரின் அறைக்கு, ஒவ்வொரு பத்து நிமிடத்திற்கும் ஒரு முறை சென்று பார்த்துக்கொண்டே இருந்தார். அந்த நண்பரோ சைட்டுக்கு சென்று வந்த‌ பயண களைப்பில், நல்ல குறட்டை விட்டுத் தூங்கி கொண்டிருந்தார். இவர் அவரை நேரடியாக எழுப்பாமல், ஏதாவது செய்து விழிக்கச் செய்யலாம் என்ற எண்ணத்தில் அறையில் லைட் போடுவது, அவர் தூங்கி கொண்டிருக்கும் கட்டிலுக்கு அடியில் தேடுவது என்று ஏதேதோ செய்து கொண்டிருந்தார். விழித்திருந்த நண்பர்களிடமும், இவன் எப்போது எழுவானோ! தெரியவில்லை! என்று புலம்பிக்கொண்டிருந்தார்.

ஒரு வழியாக நண்பரும் நான்கு மணிக்கெல்லாம் தன்னுடைய பெட்டியுடன் ரெடியாகி விட்டார். பெட்டியுடன் ரெடியானவர் திரும்பவும் தூங்கி கொண்டிருந்தவரின் அறைக்குச் சென்று பார்த்து வந்தார். நானும் இவர் அவரிடம் சொல்லிவிட்டு கிளம்புவதற்குத் தான் இத்தனை பிரியப்படுகிறார் என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன்.

இவரை வழியனுப்பிவிட்டு இன்னொரு தூக்கத்தை போடலாம் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்த‌ நண்பர்களிடம், திரும்பி சைட்டுக்கு சென்று வந்த நண்பர் விழித்துவிட்டானா? என்று திரும்பவும் கேட்க, எங்களில் கொஞ்சம் நக்கலான நண்பர் ஒருவர் ஓடிச்சென்று தூங்கிக் கொண்டிருந்த நண்பரைத் தட்டி எழுப்பி, டேய்! இவனை வழியனுப்பிவிட்டு நீ தூங்குடா, இல்லனா! இவன் எங்களைத் தூங்க விடாமல் நீ விழிக்கும் வரை காத்திருப்பான் போலிருக்கு என்று கத்த, தூங்கிக் கொண்டிருந்தவனோ! திடுக்கிட்டு எழுந்து கண்ணைக் கசக்க‌, பிளைட்டில் போவதற்குக் கிளம்பி நின்றவர், அவரிடம் சென்று, ஒரு நீண்ட‌ பில்லை நீட்டி ஜீ! இது தான் மெஸ் கணக்கு, நீங்க எனக்கு ஒரு நான்கு ரியால் தரவேண்டும் என்று கேட்க, இவரோ, வந்து எழுப்பிய நண்பரைக் கொடூரமாக பார்க்க! சுற்றி நின்ற நாங்கள் அனைவரும் ஙே! ஙே! ஙே!.. என்று முழித்தோம்.

.

மாப்ள! வண்டியில கடாரி இருக்கா?

நான் ஊருக்குப் போய் இருக்கிற பத்து நாட்களில் குறைந்தது ஒரு மாதம் ஊரில் இருந்து செய்யக் கூடிய வேலைகளைத் திட்டமிட்டு செல்வேன். இந்த முறை ஊருக்குச் சென்றிருந்த போது, எனக்குத் தனியாக குடும்ப அட்டை வாங்கும் வேலைக்காக இரண்டு மூன்று நாட்கள் தாலுகா அலுவலகத்திற்கு அலைய வேண்டியிருந்தது. முந்தின நாள் தாலுகா அலுவலகத்திற்குச் சென்றிருந்த போது என்னுடைய திருமண பத்திரிக்கை ஒன்று இருந்தால் கொண்டு வாருங்கள் என்று கேட்டிருந்தார். என்னுடைய வீட்டில் எவ்வளவு தேடியும் பழைய திருமண பத்திரிக்கை எதுவும் கிடைக்கவில்லை. அதனால் மாமனார் வீட்டில் போன் செய்து கேட்டபோது, அவர்கள் வீட்டில் அச்சடிக்கப் பட்ட பழைய திருமண பத்திரிக்கை இருக்கிறது வந்து வாங்கிக் கொள்ளுங்கள் என்று சொல்லியிருந்தார்கள்.

காலையில் எழுந்து டிபன் சாப்பிட்டுவிட்டு, வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்யும் போதே மணி ஒன்பதைத் தாண்டியிருந்தது, காலையில் பத்து மணிக்கெல்லாம் தாலுகா அலுவலகம் வருமாறு எனக்கு விண்ணப்பப் படிவம் பூர்த்தி செய்து தந்திருந்த மாற்றுத் திறனாளி பெரியவர் சொல்லியிருந்தார். அவசர அவசரமாக வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு மாமனார் வீட்டிற்குக் கிளம்பினேன். போகும் வழியில் ஊரில் இருக்கும் குருசடி வளாகத்தைத் தாண்டி தான் செல்ல வேண்டும். அந்த வளாகத்தில் எப்போதும் ஒரு இளைஞர் கூட்டத்தை பார்க்க முடியும். வெளிநாடுகளிலிருந்து ஊருக்கு வந்திருக்கும் நண்பர்கள் மற்றும் ஊரில் வேலையில்லாமல் சுற்றிக் கொண்டிருக்கும் நண்பர்கள் பலரையும் அங்குப் பார்க்க முடியும்.

அந்தக் கூட்டத்தில் இருக்கும் மக்களில் பெரும்பாலான முகங்கள் எனக்குத் தெரிந்தவர்களாக தான் இருப்பார்கள். எப்போது சென்றாலும் அந்த இடத்தில் ஒரு சில நண்பர்களைப் பார்க்க முடியும், அன்று நான் அந்த வழியாகச் சென்ற போதும் பல நண்பர்கள் நின்று கொண்டிருந்தார்கள், தாலுகா அலுவலகம் செல்லுவதற்கு நேரம் ஆகிவிட்டதால் வண்டியை நிறுத்தாமல் அவர்களைப் பார்த்து புன்னகைத்துவிட்டு வண்டியில் வளாகத்தைக் கடந்து சாலையில் சென்று கொண்டிருந்தேன். அதே சாலையின் சிறிது தொலைவில் இருக்கும் டீக்கடையில், எப்போதும் இந்தக் கூட்டத்தில் ஒருவனாக இருக்கும் என்னுடைய பள்ளி தோழன் குமார் ஒரு கையில் தம் வைத்துக்கொண்டு, மற்றோரு கையால் டீக்கடை தூணைப் பிடித்துக்கொண்டு விட்டத்தை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். ஏதேச்சையாக என்னைப் பார்த்தவன் கையில் தம்முடன் சாலையின் ஓரம் வந்து சிரித்தான்.

நானும் வண்டியை நிறுத்தி "மக்களே! நான் அவசரமாக மாமனார் வீட்டிற்குச் செல்ல வேண்டும், நான் திரும்ப வரும் போது பேசலாம்" என்று சொல்லிவிட்டு அவனுடைய பதிலுக்கு காத்திருக்காமல் வண்டியைச் சாலையில் செலுத்தினேன். வண்டியில் செல்லும் போது தான் ஞாபகம் வந்தது, தாலுகா அலுவலகம் போனால் கண்டிப்பா ஒரு 2 மணி நேரமாவது நம்மைக் காக்க வைத்து விடுவார்கள், இவனை அழைத்துச் சென்றால் ஊர் நிலவரங்களையும்,  பக்கத்து ஊர் கிசுகிசுக்களை பேசியது போலவும் இருக்கும், நம்முடைய வேலையும் நடந்தது போல இருக்கும் என்று மனதில் நினைத்து, வரும்போது பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று மாமனார் வீட்டிற்கு வண்டியைச் செலுத்தினேன்.

மாமனார் வீட்டிற்குச் சென்று, என்னுடைய பழைய திருமண பத்திரிக்கையை வாங்கிக்கொண்டு வீட்டிற்கு வரும் போது, , நான் எந்த டீக்கடையில் என்னுடைய நண்பன் குமாரை பார்த்தேனோ, அதே டீக்கடையில் தூணைப்பிடித்துக் கொண்டு மற்றொரு தம்முடன் நின்றுகொண்டிருந்தான். எப்படியாவது இவனைத் துணைக்கு இழுத்துக்கொண்டு தாலுகா அலுவலகத்திற்குச் சென்றுவிட வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் வண்டியைச் சாலையின் ஓரமாக நிறுத்தி, என்ன மக்களே! காலையிலேயே டீக்கடையில் வந்து நிக்குற, எப்படி இருக்கிற? இன்னைக்கு வேலைக்கு போகலியா? என்று கேட்டுவிட்டு, என் எதிரில் வந்து நின்ற அவனுடைய தோளில் வண்டியில் அமர்ந்து கொண்டே கையைப் போட்டேன்.

என்னவோ உயிரோட இருக்கேன் மாப்ள, வேலைக்கு எல்லாம் போய் ரெம்ப நாள் ஆச்சு, இப்ப சொந்தமா பிசினஸ் பண்ணுறேன் என்று ரெம்ப சலிப்பாக சொல்லிவிட்டு, நீ எப்ப வந்தாய்? இப்ப எங்க போற? என்று என் முகத்தைப் பார்த்து பேசாமல் சாலையின் இரு பக்கத்தையும் நோட்டம் விட்டுக்கொண்டே என்னிடம் கேட்டான். ரெம்பவே பதட்டமாக இருந்தான், அவனிடம் பொறுமையாக எனக்குப் பேச நேரமில்லை, ஏற்கனவே எனக்குத் தாலுகா அலுவலகம் செல்ல நேரம் ஆகி விட்டிருந்ததால், நான் அவனிடம் "மக்களே நான் வந்து ஒரு வாரம் ஆச்சு!, நீ சும்மா தான் இருக்கியா? வாயேன் தாலுகா அலுவலகம் வரைக்கும் போயிட்டு வரலாம்" என்று என்னுடைய அபிலாஷையை எதார்த்தமாகக் கேட்பது போல் கேட்டேன்.

சரி மாப்ள! போகலாம், வண்டியை எடுத்து ஓரம் வச்சுட்டு வரேன் என்று உடனடியாக சொல்வான் என்பதை நான் சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை, இவ்வளவு வேகமாக "கூட வாறேன்!" என்று சொல்லும் போதே நான் கொஞ்சம் யோசித்திருக்க வேண்டும். நமக்குத் தான் அந்த யோசனை விளக்கெண்ணெய்யெல்லாம் பட்ட பிறகு தானே வரும்.  வேகமாக சாலையின் ஓரத்தில் சைடு ஸ்டாண்டு போட்டு நின்றுகொண்டிருந்த அவனுடைய வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்து வேகமாக எடுத்து இரண்டு கட்டிடம் தள்ளிக் கொண்டு போய் ஒரு சந்தினுள் விட்டு வந்தான். என்ன மக்களே! வண்டியை இங்கேயே விட்டு லாக் பண்ணிட்டு வர வேண்டியது தானே! நம்ம ஊர்ல வந்து வண்டியை என்ன செய்ய போறாங்க? என்று கேட்டேன். இல்ல மாப்ள! ஊர்ல கொஞ்ச பேரு என்மேல கொலை வெறியில சுத்துறானுவ! என்று சுற்றும் முற்றும் பார்த்துக்கொண்டே சொன்னான். என்ன மக்களே! காலையிலேயே காமெடி பண்ணிட்டு இருக்க! என்று சிரித்த என்னைப் பார்த்து, இல்ல மாப்ள! என்னை அடிப்பதற்கு வெளியூரில் இருந்தெல்லாம் ஆள் செட் பண்ணியிருக்காக! என்று சிரியஸாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டு சொன்னான். எனக்கு முன்பை விட இப்போது பலமாக சிரிப்பு வந்தது. அவனுடைய நடவடிக்கைகள் எல்லாம் வழக்கத்துக்கு மாறாக இருந்தது, எனக்கு வேறு தாலுகா அலுவலகம் செல்லுவதற்கும் நேரம் ஆகிக்கொண்டே இருந்தது.

சாலையின் இருபக்கமும் திரும்பத் திரும்ப பார்த்துக் கொண்டே, மாப்ள! நான் வண்டியை விட்டதை எவனும் பார்த்தானுவளா? என்று கேட்டான், அந்தச் சாலையில் வருவோர் போவோரை தவிர, இவன் கேட்பது போல் இவனை நோட்டம் விடுபவர் எவரும் இல்லை. இப்போதாவது நான் சுதாரித்து வண்டியைக் கிளப்பிக்கொண்டு என்னுடைய வேலையைப் பார்க்க சென்றிருக்க வேண்டும். "விதி வலியது" என்பது போல, மக்களே! வா வந்து வண்டியில் ஏறு! ரெம்ப நேரம் ஆகிடுச்சு! தக்கலை வரை போகனும் என்று சொல்லிக்கொண்டு என்னுடைய வண்டியை ஸ்டார்ட் பண்ணினேன், இப்போதும் சுற்றிலும் ஒரு நோட்டம் விட்டுக்கொண்டு "மாப்ள! எவனும் பாக்கல இல்ல!" என்று சொல்லிக்கொண்டே மெதுவாக வண்டியில் ஏறினான். எவருக்கும் தெரியாமல் திருட்டுத் தனமாக காதலி நம்முடைய வண்டியில் ஏறும்போது பதறுவதை விட மோசமாக இவன் பதறினான்.

ஒரு வழியாக வண்டியை எடுத்துக் கிளம்பி சிறிது தூரம் போவதற்குள், மாப்ள! குருசடி வளாகம் வழியாகச் செல்ல வேண்டாம்! வேறு வழியாகச் செல்! என்று பின்புறத்திலிருந்து என் காதில் சொல்லிவிட்டு இடுப்பைப் பிடித்து இறுக்கினான். முன்பெல்லாம் அந்த குருசடி வளாகத்தில் கூடியிருக்கும் மக்களில் ஒருவனாகத் தான் இவனும் இருப்பான், இப்போது இவன் மட்டும் தனியாக டீக்கடையில் நின்றது எனக்குச் சந்தேகம் வரவழைக்க, என்ன மக்களே! நீ இப்பெல்லாம் குருசடி வளாகத்துக்கு போறது இல்லியா? என்று கேட்டேன். மாப்ள! நம்மள பாத்தா எல்லானுவளுக்கும் இப்ப பொறாமை! அதான் நாம அந்தப் பக்கம் போறது இல்ல! என்றான். அப்படியா! எல்லோரும் பொறாமை படுற அளவுக்கு. நீ என்ன பண்ணிட்ட? என்று கேட்டேன். அது ஒண்ணும் இல்ல மாப்ள! என்னோட பழைய வீட்டை இடுச்சு, புதுவீடு கட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன்! அத நினைச்சா சிலருக்கு வயிறு எரியுது! என்றான்.

ஏண்டா! ஒரு புது வீடு கட்டினதுக்கெல்லாமா, நம்மூர்ல இப்ப ஆள் வச்சு அடிக்கிறானுவ! என்று மனதிற்குள் நினைத்துக்கொண்டு, சரி மக்களே! யாரு உன்னை அடிக்க போறதா சொன்னா? எதுக்கு இவ்வளவு பதட்டமா இருக்க? என்று கேட்டேன். அதை விடு மாப்ள! எல்லாம் நான் பார்த்துக்குறேன், நம்ம மேல அவ்வளவு சீக்கிரம் கை வைச்சுற முடியுமா? இல்ல வைச்சுட்டு தான் போயிட முடியுமானு! என்று கொக்கரித்தான். ஆகா! சரிதான்! வேலில போற ஓணான வேட்டிக்குள்ள தான் பிடிச்சு விட்டுருக்கேன்! என்று மனதிற்குள் நினைத்த வாறு, ஆமா! இப்ப வேலைக்கு போறது இல்லனு சொன்னியே? இப்ப என்ன பிஸினஸ் பண்ணுற? என்று கேட்டேன். அதுவா மாப்ள நான் இப்ப தாஸ் அண்ணன் கூட சேர்ந்து பழைய டூவீலர் வாங்கி விற்கிறேன் என்று சொன்னான்.

இவனிடம் பேசிக்கொண்டே என்னுடைய வீடு வந்து சேர்ந்தேன், வண்டியின் சத்தம் கேட்டு வீட்டிற்கு வெளியில் வந்த மனைவியிடம், தாலுகா அலுவலகத்திற்குக் கொண்டு செல்ல வேண்டிய டாக்குமென்டுகள் வைத்திருக்கும் பையை எடுத்துத் தருமாறு சொல்லிவிட்டு வண்டியிலிருந்து கீழே இறங்கினேன். எனக்கு முன்பாக வண்டியின் பின்னால் அமர்ந்திருந்த குமார் இறங்கி நாங்கள் வந்த சாலையை நோட்டம் விட்டுக் கொண்டிருந்தான். மக்களே! டீ ஏதும் குடிக்கிறியா? என்று கேட்டுவிட்டு வீட்டிற்குள் வருமாறு அழைத்தேன், டீ வேண்டாம் மாப்ள! குடிக்க தண்ணி ஒரு சொம்பு கொண்டு வா? என்று சொல்லிவிட்டு திரும்பவும் சாலையை உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். நான் வீட்டிற்குள் சென்று மனைவியிடம் இருந்த பையை வாங்கிவிட்டு, ஒரு சொம்பு தண்ணீருடன் வெளியில் வந்தேன்.

இப்போது குமாரு, என்னுடைய வண்டியின் பக்கத்தில் அமர்ந்து கொண்டு சைலன்சர் இடுக்கிலும், சீட்டிற்கு அடியிலும் ஏதோ தேடிக்கொண்டிருந்தான். நான் அவனிடம் என்ன மக்களே! தேடிட்டு இருக்கிற? என்று கேட்டேன். இல்ல மாப்ள! என்னோட வண்டியில் எப்போதும் பொருள் இருக்கும், அந்த நினப்புல நானும் உன்னோட வந்திட்டேன், சரி மாப்ள ஒண்ணும் பிரச்சனை இல்லை! உங்கிட்ட கடாரி இருக்கா? எதற்கும் ஒண்ணு எடுத்து வச்சுக்க என்றான். எனக்குப் பக்கென்று இருந்தது, இவனை காமெடி பீசுனு நினைச்சு வண்டில ஏத்தினா, ரெம்ப டெரர் பீஸா இருக்கும் போல! என்று நினைத்துக்கொண்டு, அந்தச் சூழ்நிலையை சமாளிக்கத் தொடங்கினேன்.

இப்போது தான் உண்மையில் இவனுக்கு ஏதோ பிரச்சனை இருக்கிறது என்பதை அறிந்து கொண்டு, மக்களே! என்ன பிரச்சனை! யாரு உன்னை அடிக்க வர்ற? எதுக்கு அடிக்க வர்றாங்க? எதுவா இருந்தாலும் சொல்லு, நான் கூட இருக்கிறேன் என்று தம் கட்டி அவன் அருகில் சென்று கேட்டேன். கண்டிப்பாக என் மனைவி பக்கத்தில் இருந்திருந்தால் சிரித்திருப்பாள். அவனும் நான் தம் கட்டியதைப் பார்த்து நம்பி, "ஒரு லவ்வு மேட்டரு மாப்ள!" என்றான். லவ்வா! யாரோட லவ்வு மக்களே! என்றேன். என்ன மாப்ள! "என்னோட லவ்வு தான்" என்றான். எனக்குத் தூக்கி வாரிப்போட்டது.

இவனை என்னுடைய பள்ளித்தோழன் என்று சொன்னேன் அல்லவா, என்னுடன் படித்தவர்களில் இவனைப்போல் ஒரு சிலரை தவிர மற்றவர்கள் அனைவரும் திருமணமாகி, அவர்களுடைய குழந்தைகளும் பள்ளிக்கு போகத் தொடங்கிவிட்டார்கள், அதாவது எல்லோரும் அரை கிழடு ஆகிவிட்டோம் என்பதைத் தான் நாசூக்காகச் சொல்லுகிறேன். இப்பவும் இவன் லவ்வு மேட்டருக்கு கத்தி, கடாரி, ஆள் வைத்து அடிப்பதற்கு செட்டிங் என்று டாப் கியரில் போவதைப் பார்க்கும் போது ஒரு சுவாரஸ்யம் இருக்கவே செய்தது.

அவனுடைய லவ்வு மேட்டருக்கு போட்டியாக இருப்பவன் தான் இவனை ஆள் வைத்து அடிப்பதற்கு செட் செய்திருக்கிறானாம். கேட்கவே எனக்கு காமெடியாக இருந்தது, அவன் சிறிதும் பிசிரு இல்லாமல் என்னிடம் சீரியஸாக பேசிக் கொண்டிருந்தான். இவனுக்குப் போட்டியாக இருக்கும் பையனின் பெயரைச் சொன்னான், அவன் ஒரு முறையில் பார்த்தால் எனக்குத் தூரத்து உறவினராக வருவான். இப்போது தான் எனக்குக் கொஞ்சம் நம்பிக்கை வந்தது, இவன் கத்தி, கடாரி என்று டர் காட்டியது எனக்கும் கொஞ்சம் கிலியை ஏற்படுத்தியிருந்தது.

ஒருவழியாக அவனை சமாதான படுத்தி என்னுடன் தக்கலைக்கு தாலுகா அலுவலகத்திற்கு அழைத்துச் சென்றேன், வண்டியில் போகும் போதும் பின்னால் இருவர் வேறு வண்டியில் வந்தால் போதும், மாப்ள! எதுக்கும் கொஞ்சம் உசாரா போ! நம்மள தான் முறைச்சு பார்த்திட்டு பின்னால வண்டியில வருகிறனுவ! என்று பீதியை காட்டிக்கொண்டே வந்தான். அவர்கள் எங்களைத் தாண்டி சென்றால், அடுத்து வருபவனை நினைத்துப் பயந்து கொண்டிருந்தான், வெளியூர் ஆட்களை செட் பண்ணிருக்கானுவ மாப்ள! எவன் எந்த ரூபத்தில் வந்து போடுவானு தெரியாது என்று எனக்கும் ஷாக் கொடுத்தான்.

ஏண்டா ஒரு தாலுகா ஆபிஸ்சில் ரெண்டு மணி நேரம் பேச்சு துணைக்கு ஆசைப்பட்டது அவ்வளவு பெரிய தப்பா!


.

இனி இந்தப் பக்கம் வந்தால் தானே!!!

இன்றுடன் ஐபிஎல் போட்டிகள் முடிந்துவிட்டது, கிரிக்கெட்டை விளையாட்டாக மட்டுமே பார்க்கும் படி என்னை மாற்றியமைத்தது இந்த ஐபிஎல் போட்டிகள். அதுவரையிலும் இந்தியா மட்டுமே ஜெயிக்க வேண்டும், எதிர் அணி எவ்வளவு வலுவாக இருந்தாலும் அதை பற்றி எல்லாம் கவலையில்லாமல் கூட்டத்தோடு கூட்டமாக உலகத்தில் உள்ள அத்தனை கடவுளையும் வேண்டிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு சராசரி ரசிகன். பள்ளியில் விடுமுறை விட்டுவிட்டால் போதும் பேட்டைத் தூக்கி கொண்டு கிரவுண்டுக்கு ஓடி விடுவேன். சோறு தண்ணி இல்லாமல் 10 ரூபாய் பெட் மேட்சுக்கு ஊர் ஊராகச் சுற்றிய வரலாறு கூட உண்டு.

இப்படி எல்லாம் எழுதியவுடன் பெரிய ஒரு ஆல் ரவுண்டரை இந்தியா டீம் இழந்திடுச்சோ! என்று நீங்கள், நினைத்தால் கம்பெனி பொறுப்பல்ல. பேட்டிங் என்றால் பேட்டை எப்படிப் பிடிக்க வேண்டும் என்பது தெரியும், பவுலிங் என்றால் பந்தை மாங்கா எறிவது போல் எறியாமல் கையை சுற்றிப் போட தெரியும். எனக்கு அந்த அளவிற்குத் தெரிந்திருப்பதே என்னுடைய டீமிற்கு பெரிய தகுதியாக இருந்தது என்றால் எங்களுடைய டீம் எவ்வளவு பெரிய டீம் ஆக இருக்கும் என்று நீங்கள் நினைத்துக் கொள்ளுங்கள், வாரம்தோறும் ஊரில் பல இடங்களில் நடக்கும் பெட் மேட்சுகளில் எங்க டீம் போய் அடி வாங்காத இடமே கிடையாது, எவ்வளவு அடிச்சாலும் வலிக்காத மாதிரியே இருந்துவிட்டு, அடுத்த வாரமும் அடி வாங்கிய டீமிடம் போய் பெட் மேட்சு கேட்போம்.

நான் விளையாடும் போது எட்டு ரூபாய்க்கு ரப்பர் பந்து வாங்குவதே பெரிய கஷ்டம், அதற்கு வாரம் தோறும் தலைக்கு 50 காசு, 1 ரூபாய் என்று டீமில் வசூலிக்க வேண்டும், அந்த 50 காசுக்கும் 1 ரூபாய்க்கும் கடன் சொல்லுறவங்களே டீமில் அதிகம் பேர் இருப்பார்கள். இது இப்படி இருக்க வாரம்தோறும் 10 ரூபாய் பெட் மேட்சு போட்டுத் தோற்பதற்கு எவரிடமும் பணம் இருக்காது, அதற்கு என்று சில புரவலர்களை வைத்திருப்போம். நம்ம புரவலர்கள் எல்லாம் உள்ளுரில் வேலை செய்பவர்களாக தான் இருப்பார்கள். மாலையில் வேலை முடித்து கிரவுண்டுக்கு வரும் புரவலர்களிடம், அண்ண! இந்த வாரம் அந்த ஊர் டீமோட பெட் மேட்சு போடுறோம், தோத்த காசை வாங்குறோம் அண்ண! நீங்க, தான் ஒப்பனிங் பேட்டிங்! கெத்து காட்டுறோம்! மறந்திறாதீங்க! என்று உசுப்பேற்ற சில பேர், நம்ம டீம்ல ரெடியா இருப்பாங்க.

அண்ணா! நீங்களும் நானும் தான் ஒப்பனிங் பேட்டிங் இறங்குகிறோம்! நான் அடிக்கவே மாட்டேன் அண்ணேன், ஸ்டிரோக் மட்டும் வச்சு ஓடி வந்து உங்களுக்கு வாய்ப்பு தருவேன், நீங்க தான் பேட்டை சுத்தணும்! இன்னைக்கு நாம் யாருன்னு, அந்த டீமுக்கு காட்டுறோம்! அண்ண, ஆனா ஒண்ணு, நீங்க பேட்டை சுத்தும் போது மட்டும் பந்தை பார்த்து சுத்துங்க! ஏன்ன, நீங்கப் பேட்டை நல்லா தான் சுத்துறீங்க, என்ன ஒண்ணு பந்து தான் பேட்டில் பட மாட்டேங்குது, ஆனா ஒண்ணு அண்ணே! பந்து மட்டும் பேட்டில் பட்டால் போதும் கிரவுண்டுக்கு வெளிய தான்னேன் என்று தன்னை கலாய்க்கிறானா, பாராட்டுறானா! என்று தெரியாமல் பெட் மேட்சுக்கு வந்து நிற்கும் புரவலர் அண்ணனிடம் பெட் மேட்சுக்கான பணம் வாங்கி விட்டால் போதும், “ஒப்பனிங் பேட்டிங் நீங்க தான்!!” என்று சொன்னவன் அவர் கண்ணிலிருந்து காணாமல் போயிருப்பான்.

இப்ப மற்றொருவன் வந்து, அண்ணா! நாம தான் டாஸ் ஜெயித்திருக்கிறோம், பெட் மேட்சுக்கு காசு வேற, நீங்க தான் கொடுத்து இருக்கிறீர்கள், எதிரணியில் பவுலிங் நல்லா போடுறவன் பேரை சொல்லி, அவன் வேற முதல் ஓவரே பவுலிங் போட இருக்கிறான், உங்க விக்கெட் போச்சுன்னா டீம்ல எவனும் அப்புறம் ஒழுங்க ஆட மாட்டன், நீங்க தான் அண்ணே! மேட்சை நடத்தணும், வாண்ணே! வந்து அம்பயரா நில்லுன்னு! என்று அடிக்கிற வெயிலுல கொண்டு மண்டைக் காய விட்டுடுவானுங்க.

ஊர்ல விளையாடும் போது அம்பயர் எல்லாம் சும்மா தான், பேட்டிங் பண்ணுறவன் சொல்லுறது தான் அம்பயர் சொல்லுவார், பேட்டிங் பண்ணுறவன் வைடு என்று சொன்னால் அம்பயர் வைடு கொடுப்பார், விக்கெட் இல்லையென்றால் விக்கெட் இல்லை, எதிரணியில் உள்ளவன் சண்டை போடுவது மட்டும் அம்பயரிடம், பெட் மேட்சில் அம்பயராக நிற்பதற்கும், தெருவில் குழாயடியில் நிற்பதற்கும் பெரிய வித்தியாசம் இருக்காது.

அம்பயரா நிற்கும் புரவலர் அண்ணன், ஒவ்வொரு விக்கெட் விழும்போதும், நான் போகலாமா என்று டீம் நண்பர்களை பார்த்தால், அண்ணே! நல்ல டார்கெட் வைக்கணும், இப்ப ரன்ரேட் ரெம்ப கம்மிண்ணேன், நீங்க வேற பெட் மேட்சுக்கு பணம் கொடுத்து இருக்கீங்க! என்று அப்பப்ப பீதியை காட்டி, நாம ஜெயிக்கணும் அண்ணே! அவன் போகட்டும், இவன் போகட்டும், கடைசி ரெண்டு ஓவர் அண்ணேன், நீங்க தான் பேட்டை சுத்துறீங்க்க, நாலு சிக்சர் போகும், ரன்ரேட்டும் நல்லா இருக்கும், என்று வாயிலேயே வடை சுட்டுவிட்டு கடைசி வரைக்கும் பேட்டை கையில் கொடுக்க மாட்டார்கள்.

இப்படி ஊர்க் கதை பேசினால் அப்படியே நீண்டு விட்டுப் போகும், நான் சொல்ல வந்தது சொல்ல முடியாமல் போகும். பேச்சுலராக சவுதியில் இருக்கும் போது, என்னுடன் ப்ராஜெக்ட்க்கு வந்த மூன்று பேருடன் சேர்ந்து தங்கியிருந்த வில்லாவிற்குள் கிரிக்கெட் விளையாடுவோம். நான்கு பக்கமும் இரண்டு ஆள் உயரத்திற்குச் சுவர் இருக்கும், அதற்குள் தான் நாங்கள் நான்கு பேரும் வெளியில் தூக்கி அடித்தால் அவுட் என்று வைத்து விளையாடுவோம். நாங்கள் அப்போது தான் முதல் முறையாகச் சவுதிக்கு வந்திருந்தோம், வெளியில் யாரையும் அறிமுகம் கிடையாது, கொஞ்ச நாட்களில் எங்கள் ப்ராஜெக்ட்லில் ஒரு சிறிய பகுதியை அவுட்சோர்சிங் கொடுத்திருந்தோம், அந்த அவுட்சோர்சிங் கம்பெனிலிருந்து இரண்டு மலையாளி நண்பர்களின் அறிமுகம் கிடைத்தது.

அந்த மலையாளி நண்பர்களும் லீவு நாட்களில் எங்களுடன் வந்து கிரிக்கெட் விளையாடுவார்கள், அவர்கள் இருவரும் சவுதி வந்து நான்கு வருடங்களுக்கு மேல் இருக்கும். அதனால் நாங்கள் தங்கியிருந்த இடத்தை பற்றி நன்கு அறிந்து வைத்திருந்தார்கள், நாங்கள் தங்கியிருக்கும் வில்லாவிற்கு பக்கத்தில் ஒரு காலியிடம் இருப்பதாகவும், அதில் கிரிக்கெட் விளையாடலாம், பலர் லீவு நாட்களில் விளையாடுவார்கள் என்றும் அந்த மலையாளி நண்பர்கள் சொன்னார்கள். நாங்கள் அதைப் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. ஆனால் ஒரு நாள் எங்கள் நால்வரையும் வற்புறுத்தி அந்தக் காலியிடத்திற்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். அங்கு அவர்களுடைய நண்பர்கள் சிலரும் இருந்தார்கள், பவுலிங் போடுவதற்கு ஒரு தளம் போல் போட்டு விளையாடுவதற்கு நன்றாக இருந்தது. நான்கு சுவருக்குள் விளையாடிய எங்களுக்கு அந்த இடத்தில் விளையாடியது ரெம்பவே ஜாலியாக இருந்தது.

மறு வாரமும் அந்த மலையாளி நண்பர்களுடன் விளையாட அந்தக் காலியிடத்திற்கு சென்றோம், ஆனால் அன்று அந்த இடத்தில் நமது பக்கத்து நாட்டு மக்கள் (பாகிஸ்தான்) விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். மலையாளி நண்பர்கள் அவர்களிடம் போய் பேசினார்கள், நாங்கள் இப்ப தான் விளையாட வந்தோம், விளையாடி முடிப்பதற்கு ரெம்ப நேரம் ஆகும், உங்களுக்கு விளையாடனும் என்றால் வாருங்கள்! ஒரு மேட்சு போடலாம் என்று அந்தப் பக்கத்து நாட்டு மக்கள் கேட்கிறார்கள் என்று மலையாளி நண்பர்கள் எங்களிடம் வந்து சொன்னார்கள். பின்னர் அவர்களே இவங்க! கூட விளையாட வேண்டாம் நாம அடுத்த வாரம் வந்து விளையாடலாம் என்று சொன்னார்கள், கிரகம்! என்னோட வாயிதான் சும்மா இருக்காம, ஊர்லயே பெரிய பெரிய டீம் கூடவே விளையாடி ஜெயித்துருக்கோம், இவங்க என்ன பெரிய பிசாத்து டீம், வாங்க ஒரு மேட்சு போடுவோம் என்று நண்பர்களை உசுப்பேற்றினேன்.

மலையாளி நண்பர்கள் என்னிடம் மட்டும், மலையாளத்தில் பேசுவார்கள், அவர்கள் என்னிடம், "வேண்டாம் ஸ்டீபன்! நமக்கு இவிட பந்து பொறுக்கும் சோலி மாட்டும் தான் கிட்டும்" என்று சொன்னார்கள், நான் அதைக் காதில் வாங்கிக் கொள்ளாமல், என்னுடைய நண்பர்களிடம் வாங்க விளையாடுவோம் என்று சொல்லியது தான் தாமதம், பக்கத்து நாட்டு மக்கள் டாஸ் போட அழைத்தார்கள், போட்ட டாஸில் அவர்கள் தான் ஜெயித்தார்கள், பேட்டிங் என்று சொல்லி, இரண்டு பேர் பேட்டிங் இறங்கினார்கள். மலையாளி நண்பர்கள் சிரித்துக்கொண்டே இருந்தார்கள்.

நம்ம நண்பர் ஒருவர், கொஞ்சம் நல்லா பவுலிங் பண்ணுவார்கள், அவரை தான் ஓபனிங் பவுலிங் போட அழைத்தோம், பந்தைப் பக்கத்து நாட்டு மக்கள் தான் கொடுத்தார்கள், டென்னிஸ் பாலில் செல்லோடேப் சுற்றி இருந்தார்கள், அதை வைத்துத் தான் விளையாட வேண்டும் என்று சொன்னார்கள், நார்மலா நாம விளையாடும் டென்னிஸ் பால் கொஞ்சம் கனமாக இருக்கும், இது ரெம்ப லைட் வெயிட், சரி என்று சொல்லிக்கொண்டு பவுலிங் போட ரெடியானோம்.

நாங்கள் ஆறு பேரும் பில்டிங் நிற்க தயாரானோம், மிட்விக்கெட், மிட்ஆன், மிட்ஆப் என்று நின்று கொண்டிருந்த எங்களை, பேட்டிங் பண்ணுவதற்கு நின்று கொண்டிருந்த பக்கத்து நாட்டுக்காரர் கோ லாங்! கோ லாங்! என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். எனக்குப் புரியவில்லை, இவன் ஏண்டா பில்டிங் செட் பண்ணுறான், நாம் தானே பீல்டிங் செட் பண்ணனும்! இவனுக்கு என்ன வந்தது? என்று அவன் சொல்வது புரியாது போலவே நிற்க, என்னிடம் வந்து கையை பிடித்து அழைத்துக்கொண்டு சிக்ஸ் லைனில் நிற்க வைத்தான். நான் அவனிடம் "எனக்குத் தெரியும் போடா, போய் ஒழுங்கா பேட்டிங் புடிடா" என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டு திரும்பவும் வந்து மிட்ஆப் ல் வந்து பீல்டிங் நின்றேன், அவன் திரும்பவும் கோ லாங்! கோ லாங்! என்று சொன்னான், எல்லாம் எனக்குத் தெரியும், பேட்டிங் புடிடா என்று சொல்லிக்கொண்டே நண்பரை பவுலிங் போடச் சைகை காட்டினேன்.

பேட்டிங் பண்ணுவதற்க்கு நின்ற பக்கத்து நாட்டுக்காரர் ஸ்டைல் ஒரு மார்க்கமாக இருந்தது, நம்ம ஊரில் டீம் பிரிக்கும் போது கடைசிவரை எவரும் எடுக்காமல் ஒருத்தனை மட்டும் ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, கடைசியில் எடுத்து டபுள் சைட் பேட்டிங்டா நீ! என்று நாசூக்காகப் போடுவோம் தானே, அவன் பேட்டை எவ்வாறு பிடிப்பானோ! அதுபோல் தான் பக்கத்து நாட்டுக்கார ஓபனிங் பேட்ஸ்மேன் பேட்டைப் பிடித்திருந்தான். நம்ம நண்பர் ஓடி வந்து முதல் பாலை போட்டார், போட்டது தான் தெரியும், பந்து பேட்டில் பட்டு சிக்ஸ் லைன் தாண்டி விழுந்தது. பந்து விழுந்த திசை சரியாக என் கையை பிடித்துக் கொண்டு பக்கத்து நாட்டுக்காரர் கொண்டு விட்ட இடம். இப்போது அந்தப் பக்கத்து நாட்டுக்கார பேட்ஸ்மேன் சிரித்துக்கொண்டே "மேர போலேனா! போலேனா! என்றான்.

எல்லாம் எங்களுக்குத் தெரியும்! போடா டேய்! ஒரு பால் ஏதோ குருட்டாம் போக்கில் பேட்டில் பட்டு சிக்ஸ்ர் போயிட்ட நீ பெரிய ஆளா! ஓடிப்போய் மணலில் அழுந்தியிருந்த பந்தை எடுத்து வந்து, பவுலிங் போடும் நண்பரிடம் கொடுத்து, அடுத்த பாலை போடு நண்பா! என்று சொல்லிவிட்டு திரும்பவும், மிட்ஆப் பொசிசனில் பீல்டிங் வந்து நின்றேன், திரும்பவும் கோ லாங்! கோ லாங்! என்று பக்கத்து நாட்டுக்கார பேட்ஸ்மென் கத்தினான், இப்போதும் எல்லாம் தெரியும் நீ மூடு! என்று சைகை செய்துவிட்டு பவுலிங் போட சொன்னேன்.

இந்தப் பந்தும் சிக்ஸர் பறந்தது, நண்பரும் எல்லா வியூகத்திலும் பந்தை போட்டார், பந்து மிட் ஏரியாவை தாண்டி தான் விழுந்தது, அடுத்த ஓவரே நான் பவுலிங் போட வந்தேன், நம்ம பாலும் நாலு திசைக்கும் பறந்தது, எவ்வளவு தான் ஓடி வந்து போட்டாலும் பந்து ஸ்லோவாக தான் போனது, லைட் வெயிட் பந்தில் ரெம்ப பாஸ்ட்டா வீச முடியவில்லை. அப்புறம் என்ன? மொத்தம் எட்டு ஓவர் கதறக் கதற ஓட விட்டார்கள், பந்தைப் பொறுக்குவதற்கு நாலு திசையிலும் ஓடியே களைத்திருந்தோம். இப்போது தான் மலையாளி நண்பர்கள் சொன்ன "சோலி" யும், பக்கத்து நாட்டுக்காரர் சொன்ன "கோ லாங்!" க்குமான அர்த்தம் புரிந்தது.

எட்டு ஓவரில் ஒரு ரன் அவுட் தவிர வேறு எந்த விக்கெட்டும் எடுக்க முடியவில்லை, ரிட்டய்ர்டு ஹெர்டு முறையில் ஒருவர் பின் ஒருவர் வந்து பந்தை துவம்சம் செய்தார்கள். இப்போது தான் அப்ரடியின் சிக்ஸ்ர் மகிமை புரிந்தது. எல்லோரும் நல்ல ஹேண்ட்பவர் வைத்திருக்கிறார்கள், அவர்கள் பேட்டில் பட்டால் பந்து தெறிக்கிறது. ஒருவழியாக பவுலிங் முடித்து பேட்டிங் பிடித்தால் இன்னும் கொடுமையாக இருந்தது, நாங்களும் அதே பந்தில் தான் பவுலிங் போட்டோம், ஆனால் அவர்கள் வீசும் பந்து சொயிங்! சொயிங்! என்று இடுப்புக்கு வந்தது. எப்படியோ மூணு ஓவர் வரை மொத்த விக்கெட்டும் சமாளித்ததே பெரிய விசயம்.

நான்காவது ஓவரில் எல்லா விக்கெட்டையும் இழந்துவிட்டு நொந்து நூடில்ஸ் ஆகி நண்பர்கள் அனைவரும் வீட்டிற்குக் கிளம்பும் போது, எங்களுடன் விளையாடிய‌ பக்கத்து நாட்டுக்காரர் ஒருவன் வந்து "அடுத்த வாரமும் இதே டைம் நாங்க இங்க தான் விளையாட வருவோம், கண்டிப்பா வாங்க!! என்று எங்களிடம் கைக்கொடுத்தார். எதற்கு வைச்சு செய்யவா? அதான் செஞ்சுட்டீங்களே! இனி இந்தப் பக்கம் வந்தால் தானே!!!


.

நல்லா! கேட்குறாங்க டீடெயிலு!!!

என்னுடைய வேலையைப் பற்றி எவருக்கும் எளிதாக விளக்கிவிட முடியாது. எந்தத் துறையைச் சார்ந்தது என்றும் குறிப்பாகச் சொல்லிவிடவும் முடியாது. நான் சார்ந்திருக்கும் வேலையைப் பற்றி ஒருவருக்கு விளக்க வேண்டுமானால் குறைந்தது அவருக்கு அரை மணி நேரம் வகுப்பு எடுக்க வேண்டும். அதனால் என்னிடம் வேலையைப் பற்றி விசாரிக்கும் நபர்களின் தகுதியை வைத்து ஏதாவது ஒரிரு வார்த்தைகளில் அவர்களுக்குப் புரியும் படி சொல்லிவிட்டு எஸ்கேப் ஆகிவிடுவேன். கொஞ்சம் அதிகப் படியாக என்னுடைய வேலையைப் பற்றி விளக்கி, அவர்களிடம் சின்னாபின்னமான கதைககள் நிறையவே உண்டு. கீழே நான் சொல்லியிருப்பது கொஞ்சம் சுவரஸ்யமாக‌ இருக்கும்.

இப்படித்தான் கடந்த வாரம் நான் வாடிக்கையாகச் செல்லும் சலூன் கடைக்குச் சென்றிருந்தேன். எப்போதும் என்னைப் பார்த்தவுடன் கடை ஓனர் பெரிதாக நமஸ்தே வைப்பார். அதைப் பார்த்தவுடன் அவருடைய சலூனில் வேலைச் செய்யும் பையன்களும் மரியாதையாக நமஸ்தே வைப்பார்கள். இந்தச் சலூன் கடை ஓனர் எனக்கு நமஸ்தே வைப்பதற்கு ஒரு பின்னனி உண்டு. நான் வாரத்தில் ஒரு நாள் தான் ஷேவிங் பண்ணுவது வழக்கம். அது பெரும்பாலும் வாரத்தின் ஞாயிற்றுக்கிழமையாகத் தான் இருக்கும். ஒருமுறை வாரத்தின் இடைப்பட்ட  நாளில் ஆபிசில் ஒரு பார்ட்டி ந‌டைப்பெறுவதாக என்னிடம் சொல்லப்பட்டிருந்தது. அதில் கம்பெனியின் எம்.டி மற்றும் எல்லா ஜெனரல் மேனேஜரும் கலந்துக் கொள்கிறார்கள் என்றும் மெயில் வந்திருந்தது. அந்தப் பார்ட்டிக்கு அரைத் தாடியுடன் செல்ல வேண்டாம் என்று மனைவியின் வேண்டுகோளுக்கு இணங்க, காலையில் சலூன் பக்கம் போனேன்.

அந்தச் சலூனில் ஒரே நேரத்தில் மூன்றுபேர் அமர்ந்துக் கட்டிங் மற்றும் ஷேவிங் செய்ய முடியும். சலூனில் இருந்த இரண்டு பையன் மற்றும் ஓனர் என்று மூன்று பேருமே அன்றைக்குப் பிஸியாக இருந்தார்கள். கடையில் போடப்பட்டிருந்த ஷோபாவிலும் மூன்றுபேர் அமர்ந்துக் காத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். அந்த மூன்றுபேரில் ஒருத்தர் என்னுடைய ஆபிசில் ஹெல்பர் வேலைச் செய்பவர். அவர் என்னைப் பார்த்தவுடன் எழுந்து நின்று, சார்! இங்க உக்காருங்க! என்று இடம் கொடுத்தார். நான் அவரிடம் அமர்வதற்குச் சொல்லிவிட்டு வெளியில் காத்திருந்தேன். சிறிது நேரத்தில் ஓனர், ஒருவருக்குக் கட்டிங் செய்து முடித்திருந்தார். அங்குக் காத்திருந்தவர்களின் வரிசைப்படி எங்கள் ஆபிஸில் வேலைச் செய்பவர் தான் அடுத்து அமர வேண்டும். அவர் நேராக என்னிடம் வந்து, சார்! நீங்க ஷேவிங் பண்ணுங்கள்! நான் அப்புறமாகப் பண்ணிக்கொள்கிறேன் என்று சொன்னார். நான் அவரிடம் எவ்வளவோ சொல்லியும் அவர் கேட்கவில்லை. சரி! என்று அமர்ந்துவிட்டேன். எங்கள் இருவரின் செய்கைகளை, அந்தச் சலூன் ஒனர் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். அதுநாள் வரையிலும் என்னைக் கண்டுகொள்ளாதவர், அதன்பிறகு எப்போது நான் அந்தச் சலூனுக்குச் சென்றாலும் நமஸ்தே வைத்துவிடுவார்.

நான் வாரம் தவறாமல் அந்தச் சலூனுக்குச் செல்வதால், என்னிடம் ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு விதமாகக் கேள்விகளைக் கேட்பார். நீங்க, என்ன வேலை சார்! பார்க்குறீங்க? என்பார். நான் ஐடி கம்பெனியில் வேலை என்பேன். நீங்க தான் மேனேஜரா? என்று ஒரு நாள் கேட்பார். உங்க கம்பெனியில் எத்தனை பேர் வேலைப் பார்ப்பார்கள்?. எல்லோரும் தமிழ்காரர்கள் தான் இருக்காங்களா?. தெலுங்குக்காரங்களும் உங்க கம்பெனியில் வேலைப் பார்க்குறாங்களா?. எந்த நாட்டுக்கு எல்லாம் போவீங்க?. எவ்வளவு சார், சம்பளம் தருவார்கள்?. நீங்க கம்பியூட்டரில் தானே வேலைப் பார்ப்பீங்க?. எத்தனை கம்பியூட்டர் உங்கள் ஆபிஸில் இருக்கிறது?. உங்களுக்குக் கம்பியூட்டரில் உள்ள பிரச்சனைகளை ரிப்பேர் செய்யத் தெரியுமா? என்று பலவாறாகக் கேள்விகள் இருக்கும். நானும் பொறுமையாக ஒவ்வொன்றிற்கும் பதில் சொல்வேன். சில மொக்கையான கேள்விகளுக்குச் சிரித்து வைப்பேன்.

இந்தச் சலூன் ஓனருக்கு ஹைதிராபாத்தில் மட்டும் ஐந்து கடைகள் இருப்பதாகச் சொல்லியிருக்கிறார். அதனால் ஒருவாரம் இந்த‌ச் சலூனில் வேலையில் இருக்கும் பையன்க‌ளை மறுவாரம் அவரின் அடுத்தச் சலூனுக்கு மாற்றிவிடுவார். எவரையும் நிலையாக அந்தச் சலூனில் இருக்க விடமாட்டார். ஒரு மாதமோ அல்லது இரண்டு மாதமோ கழித்துத் திரும்பவும் இந்தச் சலூனில் அந்தப் பையன்களைப் பார்க்க முடியும். இவ்வாறு வேலைச் செய்யும் பையன்களை நிலையாக ஒரு கடையில் வேலைப் பார்ப்பதற்கு அனுமதிக்காமல் இருப்பதற்கு ஒரு காரணம் வைத்திருக்கிறார். அந்தக் காரணத்தை அவர் சிதம்பர ரகசியம் போல் அவருக்குள் வைத்திருந்தார். அந்தச் சிதம்பர ரகசியத்தை அவரிடம் கேட்டுத் தெரிந்து கொள்வதற்கு எனக்குச் சில காலம் பிடித்திருந்தது. உண்மையில் அந்த ரகசியத்தை அவரின் தொழில் யுக்தி என்று கூடச் சொல்ல‌லாம். அதாவது பையன்களை வேலைக்கு அதே கடையில் வைத்திருந்தால், சில மாதங்களில் வழக்கமாக வரும் நல்ல கஸ்டம‌ர்களிடம் பழக்கம் பிடித்துக்கொண்டு, பக்கத்துத் தெருவில் புதிய கடைகளைத் திறந்துவிடுகிறார்களாம். தொடக்கத்தில் இவர் இப்படி ரெம்பப் பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறார். அதன்பிறகு தான் இந்தமுறையை அறிமுகப்படுத்தியிருக்கிறார்.

சலூனில் கடந்த வாரம் நடந்த கதையைச் சொல்லுவதற்கு ஆரம்பித்து, எங்கோ போய்விட்டது. சரி, இப்போது அந்தக் கதைக்கு வருவோம். கடந்த ஞாயிற்றுக்கிழமைச் சலூனில் ஷேவிங் பண்ணுவதற்குச் சென்றிருந்தேன், கடையில் இருந்த பையன்கள் மட்டும் தான் கஸ்டமருடன் பிஸியாக இருந்தார்கள். கடை ஓனர் சும்மா தான் இருந்தார். என்னைக் கண்டவுடன், என்ன‌ சார்! கட்டிங்கா? ஷேவிங்கா? என்று கேட்டார். நான் ஷேவிங் என்று சொல்லிவிட்டுக் காலியாக இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தேன். ஷேவிங் செய்து முடிக்கும் வரை அமைதியாக இருந்தார், எப்போதும் அவ்வாறு இருக்க மாட்டார். ஏதாவது என்னிடம் கேட்டுக் கொண்டு இருப்பார். காசு கொடுத்துவிட்டு வெளியில் வரும் போது, சார்! ஒரு நிமிசம் என்றார்!. எனக்கு எதற்கு அழைக்கிறார்? என்று புரியாமல் விழித்தேன்.

அப்படியே வெளியில் என்னை அழைத்துவந்து காதலன், காதலியை ஓரம் கட்டுவது போல் என்னையும் ஓரம் கட்டினார்.

எனக்கு இவருடைய செய்கைகள் ஒன்றும் புரியவில்லை!

ரெம்ப நெருங்கி வந்து தன்னுடைய தலையைச் சொறிந்தார்!

ஏதோ கேட்பதாக வந்து மீண்டும் அமைதிக் காத்தார்!

இவர் எதற்கு! இந்த அளவிற்குப் பீடிகைப் போடுகிறார்? என்று யோசிப்பதற்குள், அந்தக் கேள்விகளை என்னிடம் கேட்டார்!

சார்! எனக்கு ஒரு பழைய கம்பியூட்டர் விலைக்கு வேணும்! உங்க ஆபிசில் இருந்து எனக்கு ஒரு பழைய கம்பியூட்டர் வாங்கிக் கொடுங்கள் என்றார். எனக்கு என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை. ஆனால் சரியான பல்பு வாங்கியிருக்கிறோம் என்று மட்டும் புரிந்தது.

நான் உடனடியாகப் பதில் சொல்லாமல் அமைதிக் காத்தவுடன், ஒண்ணு இல்ல, சார்! என்னோட தோஸ்த்க்கும் ஒண்ணு வேணும், ரெண்டா வாங்கிக் கொடுங்கள்! என்றார்.

ஒரு கம்பியூட்டர் என்ப‌தால் நான் யோசிக்கிறேன்! என்று நினைத்தவர், இரண்டு கம்பியூட்டர் வேண்டும் என்று எனக்குப் பல்க் ஆர்டர் கொடுக்கிறார். அவருடைய அறியாமையை என்னவென்று சொல்வது?.. அவரிடம் சிரித்துக் கொண்டே நான் ஆபிசில் கேட்டுச் சொல்கிறேன் என்று வந்துவிட்டேன்.

இந்த வாரமும் அந்தச் சலூன் கடைக்குத் தான் போக வேண்டும்!!..


.

கண்டிப்பா! அடி வாங்கியிருப்பார்!!

கடந்த டிசம்பர் மாதம் அண்ணனின் குழந்தைக்கு முடி எடுப்பதற்காக‌ வேளாங்கண்ணிக் கோவிலுக்குச் செல்லவேண்டியிருந்தது. நான் ஹைதிராபாத்திலிருந்து நேரடியாக வேளாங்கண்ணிக்கு வந்துவிடுகிறேன் என்று குடும்பத்தினரிடம் சொல்லிவிட்டேன். ஹைதிராபாத்திலிருந்து நானும் எனது மனைவியும் சார்மினார் எக்ஸ்பிரஸ் ரெயிலில் வேளாங்கண்ணிக்குச் செல்லவேண்டிய நாளின் காலையில் தான் சென்னை வந்திறங்கினோம். வேளாங்கண்ணிக்குச் சென்னையிலிருந்து பகல் பயண ரெயில்கள் ஏதும் இல்லை. அதனால் பேருந்தில் பயணம் செய்வது என்று முடிவெடுத்திருந்தேன். காலையில் தனியார் பேருந்துகள் ஏதும் வேளாங்கண்ணிக்கு இயக்கபடாத‌தால் என்னால் ஆன்லைனில் புக்கிங் செய்ய முடியவில்லை. கோயம்பேடு பேருந்து நிலையத்திலிருந்து கிடைக்கும் பேருந்தில் ஏறிச் சென்றுவிடலாம் என்று கோயம்பேடு வந்துவிட்டோம்.

கோயம்பேடு பேருந்து நிலையத்திற்கு வந்த சிறிது நேரத்திலேயே ஒரு பேருந்து வேளாங்கண்ணிக்கு கிளம்பியது. அதில் கூட்டம் அதிகமாக இருந்ததால் அடுத்த வண்டியில் ஏறலாம் என்று காத்திருந்தோம். அந்தப் பேருந்து கிளம்பிய சிறிது நேரத்திலேயே அடுத்தப் பேருந்தும் வந்தது. ஓட்டுநர் வண்டியை நடைமேடையில் நிறுத்துவதற்குள் சிலர் பேருந்தில், தங்கள் பொருட்களைப் போட்டு முன் இருக்கைகளில் இடம் பிடித்துக்கொண்டார்கள். அதில் ஒருவர் தனது கைகளில் இருந்த இரண்டு பேக்குகளை எடுத்து அடுத்தடுத்த இரண்டு இருக்கைகளில் போட்டார். நாங்கள் இருவரும் பேருந்தை ஓட்டுநர் முழுமையாக நிறுத்தும் வரை காத்திருந்து, பின்புதான் வண்டியில் ஏறினோம். அதற்குள் பேருந்தில் பாதி இருக்கைகள் நிரம்பியிருந்தது. அடுத்தடுத்த‌ இரண்டு இருக்கைகளில் பேக்கு போடப்பட்டிருந்த‌ இருக்கைகள் எவரும் அமராமல் காலியாக இருந்தது, அவைகளைப் போட்டவரையும் காணவில்லை. நாங்கள் அந்த இருக்கைகளைக் கடந்து அடுத்த இருக்கையில் போய் அமர்ந்து கொண்டோம்.

சிறிது நேரத்தில் இருக்கையில் பேக்கைப் போட்டவர் தனது மனைவி மற்றும் இரண்டு பையன்கள் என்று குடும்பத்தினருடன் வந்தார். குடும்ப உறுப்பினர்கள் அனைவரும் சுமக்க முடியாமல் ஆளுக்கு ஒன்றிரண்டு பெட்டி மற்றும் படுக்கைகளைத் தூக்கிக் கொண்டு வந்தார்கள். வந்த சிறிது நேரத்தில் அவர்களில் இருக்கைக்கு அருகில் இருந்தவர்கள் அனைவரின் மீதும் பெட்டிகளைக் கொண்டு மோதிவதும், இருக்கைகளில் கீழ் பெட்டிகளைத் தள்ளுவதுமாகப் பேருந்தை ஒரே களோபரமாக‌ ஆக்கிவிட்டார்கள். அவர்கள் நால்வரும் தங்கள் பெட்டிப்படுக்கைகளை வைத்துச் செட்டில் ஆவதற்குள் அருகில் இருந்தவர்கள் அனைவரையும் ஒரு வழிப் பண்ணிவிட்டார்கள். "அக்கட தீஸ்கோ", "இக்கட பெற்றுக்கோ" என்று சத்தமாக‌ அவர்களுக்குள் பேசிய தெலுங்கும், பேருந்தில் இருந்த அனைவரின் கவனமும் இவர்களில் மீது பதிவதற்குக் காரணமாய் இருந்தது.

பேருந்தில் இருக்கைகள் முழுவதும் நிரம்பிவிட்டது. சிறிது நேரத்தில் நடத்துன‌ரும் வந்து டிக்கெட்டுகளைக் கொடுப்பதற்கு ஆரம்பித்துவிட்டார். எங்கள் முன்னால் அமர்ந்திருந்த தெலுங்குக் குடும்பத்தில் உள்ள‌ இரண்டு பையன்களும் சிறிது நேரத்தில் தெலுங்கில் கத்த தொடங்கிவிட்டார்கள். என்னவென்று பார்த்தால் சன்னல் இருக்கை தான் வேண்டும் என்ற‌ சண்டை. அந்தச் சண்டையைச் சிறுவர்கள் தங்களுக்குள் போட்டிருந்தால் பரவாயில்லை. சன்னல் ஓரமாக இருந்த அப்பாவிடம் தான், அந்தப் பிள்ளைகள் சண்டையிட்டுக் கொண்டார்கள். பிள்ளைகள் கேட்கிறார்கள் என்று அவரும் விட்டுக் கொடுக்காமல் அந்தப் பையன்களை மிரட்டிக்கொண்டிருந்தார். எனக்கும், எனது மனைவிக்கும் சிரிப்பு தாங்கவில்லை. அப்பா, பிள்ளைகளுக்கான சண்டையை அவருடைய‌ மனைவிதான் "மீரு இக்கட வந்து குச்சண்டி" என்று கணவனை மிரட்டிப் பிரச்சனையை முடித்துவைத்தார்.

அருகில் இருந்த தெலுங்குக் குடும்பத்தினர் அவர்களுக்குள் பேசியது பேருந்தில் இருக்கும் அனைவருக்கும் கேட்கும் அளவிற்கு இருந்தது, அவர்கள் பேசிய தெலுங்கில், எனக்குப் புரிந்ததை வைத்துப் பார்க்கும் போது அவர்கள் கடந்த ஒரு வாரமாகத் தமிழ்நாட்டில் உள்ள இடங்களைச் சுற்றிப்பார்ப்பதற்காகச் சுற்றுலா வந்திருக்கிறார்கள் என்றும் இப்போதும் அவர்கள் வேளாங்கண்ணிக் கோவிலுக்குச் செல்லத்தான் இந்தப் பேருந்தில் ஏறி இருக்கிறார்கள் என்பதை அறிய முடிந்தது. சிறிது நேரத்தில் ஓட்டுநர் வந்து பேருந்தை எடுக்கத் தொடங்கினார். அதற்குள் நடத்துனரும் எங்கள் அருகில் டிக்கெட் கேட்டு வந்திருந்தார். அருகில் இருந்த தெலுங்குக் குடும்பத்தினரிடம் நடத்துனர் "எத்தனை டிக்கெட்?" என்று கேட்டார். அதற்கு அந்தத் தெலுங்குகாரர் "வேளாங்கண்ணி, இரண்டு புல் டிக்கெட்" "இரண்டு ஆப் டிக்கெட்" என்றார். நடத்துனர் இருக்கையில் இருந்த அந்த இரண்டு பையன்களையும் சைகையால் எழுந்து நிற்க சொன்னார். அந்தச் சிறுவர்களின் உயரத்தைப் பார்த்துவிட்டு, இவர்களுக்கு ஆப் டிக்கெட் கொடுக்க முடியாது, புல் டிக்கெட் எடுக்க வேண்டும் என்றார்.

தெலுங்குப் பேசியவர் கத்துவதற்குத் தொடங்கிவிட்டார். நடத்துனர் அமைதியாக "பெர்த் சர்டிபிக்கேட்" என்று சொல்லி சைகையால் கேட்டார். அதற்கு அந்தத் தெலுங்குகாரர் "பெர்த் சர்டிபிக்கேட் லேது" என்றார். அப்படினா நீங்க புல் டிக்கெட் எடுக்க வேண்டும் என்று சொல்லிக்கொண்டே நடத்துனர் டிக்கெட்டைக் கிழிக்கத் தொடங்கினார். நடத்துனர் சொல்லியது புரியாதது போலத் தெலுங்கு காரர் "மீரு ஏது செப்தினாரு?" என்று தொடங்கித் தெலுங்கில் தொண்டைக் கிழியும் அளவிற்குக் கத்திக்கொண்டிருந்தார். அதில் நடத்துனரை முட்டாள், பைத்தியகாரன் என்று திட்டிய வார்த்தைகளும் அடங்கும். தெலுங்குப் பேசியவர் தொடர்ந்து கத்துவதை நிறுத்தாமல் இருந்ததால், நடத்துனர் அந்த இரண்டு பையன்களையும் அழைத்துக் கொண்டு சென்று முன் இருக்கையில் வரையப்பட்டிருந்த அளவுக் கோட்டிற்கு முன்னால் நிற்குமாறுச் சொன்னார். இருவரும் அந்த 130 செ.மீ உயரம் வரையப் பட்டிருந்த கோட்டிற்கு மேலாகவே வளர்ந்திருந்தார்கள்.

நடத்துனர் செய்வது எதுவுமே புரியாத‌து போலவே, அந்தத் தெலுங்குப் பேசியவர் கத்திக்கொண்டிருந்தார். நடத்துனர் நான்கு புல் டிக்கெட் எடுக்க வேண்டும் என்று எவ்வளவோ சொல்லிப்பார்த்தார். அவர் கேட்பதாக இல்லை. ஆந்திராவில் நான் ஆப் டிக்கெட் தான் எடுப்பேன். என்னை நீ ஏமாற்றுகிறாய்! என்று சத்தம் போட்டுக் கொண்டே இருந்தார். நடத்துனருக்கு, அதற்கு மேல் பொறுமை இல்லை, "யோவ்! நாலு புல் டிக்கெட் எடுத்தால் வண்டியில் இரு!, இல்லையென்றால் வண்டியை விட்டுக் கீழே இறங்கு" என்று கோபமாகச் சத்தம் போட்டார். பேருந்தில் இருந்த அனைவரும் இங்கு நடப்பதை வேடிக்கைப்பார்ப்பதும், அவர்களுக்குள் சிரிப்பதுமாக இருந்தார்கள். அந்தத் தெலுங்குக் காரர் பேசிய தெலுங்கு எனக்கு அரைகுறையாகப் புரிந்ததால், இவர் நடத்துனர் சொல்லியது புரியாமல் தான் கத்திக்கொண்டிருக்கிறார் என்று நினைத்து நான் இருக்கையில் இருந்து எழுந்து அவரிடம், ஆப் டிக்கெட் வேண்டுமானால், நீங்கள் பையன்களின் பெர்த் சர்டிபிக்கேட் காண்பிக்க வேண்டும், இல்லையென்றால் 130 செ.மீ உயரத்திற்குக் குறைவாக இருக்கவேண்டும் என்று தெலுங்கில் சொல்ல ஆரம்பித்தது தான் தாமதம். நடத்துனரின் மீது இருந்த கோபம் முழுவதையும் என்னிடம் திருப்பிவிட்டார்.

உன்னுடைய வேலை என்னவோ, அதைப் பாரு! எனக்கு நீ ஒண்ணும் புத்தி சொல்ல வேண்டாம்! என்று தெலுங்கில் கத்தியதோடு மட்டும் அல்லாமல், இங்கிலீசிலும் பாடம் நடத்துவதற்குத் தொடங்கிவிட்டார். எனக்குக் கோபம் தாங்க முடியவில்லை, கையை மடித்து மூஞ்சில் ஒரு குத்துவிடலாம் என்று கையை ஓங்கிய போது அருகில் இருந்த மனைவி என்னை இழுத்து அமர வைத்துவிட்டார். நடத்துனரும், இந்த முட்டா பயலுட்ட நீங்க ஏன் சார்! பேசுறீங்க? விடுங்க, டிக்கெட் எடுக்கலைனா வண்டியை நிறுத்தி இறக்கிவிடப் போகிறேன்! என்றார். இருந்தாலும் என்னால் சமாதானம் அடைய முடியவில்லை. நடத்துனர் சொல்லியது அனைத்தும் அவனுக்குப் புரிந்திருக்கு, ஆனால் புரியாதது போல் நடித்திருக்கிறான். பாவம்! அந்த நடத்துனர், கடைசிவரை அவனிடம் தவறாக ஒரு வார்த்தைக் கூடப் பேசவில்லை. ஆனால் தெலுங்கில் எந்த அளவிற்குத் திட்ட முடியுமோ, அந்த அளவிற்கு அவன் அந்த நடத்துனரை திட்டினான். அவன் திட்டிய வார்த்தைகள் எதுவும் நடத்துனருக்குப் புரிய வாய்ப்பில்லை. அவன் திட்டிய‌ வார்த்தைகள் அனைத்தும், அரைகுறையாகத் தெலுங்குத் தெரிந்த எனக்குப் புரிந்ததால் தான், நான் எழுந்து அவனிடம் விளக்கம் கொடுக்க நேர்ந்தது.

நடத்துனர், தெலுங்குக் குடும்பத்தை விட்டுவிலகி, மற்றவ‌ர்களிடம் டிக்கெட் வாங்கிக் கொண்டிருந்தார். சிறிது நேரத்தில் அந்தத் தெலுங்குப் பேசியவரின் மனைவி நான்கு புல் டிக்கெட் கொடுங்க! என்று நடத்துனரிடம் கேட்டார், இப்போதும் அந்தத் தெலுங்குக் காரர் வாயில் முணுமுணுத்துக் கொண்டே இருந்தார்.

மறுநாள் காலையில் வேளாங்கண்ணிக் கோவிலில், அண்ணனின் குழந்தைக்கு முடி எடுத்துவிட்டுக் கடற்கரைக்குச் சென்று கால்களை நனைத்துத் திரும்பியபோது, ஒரு கடையின் முன் கூட்டமாக இருந்தது. அந்தக் கூட்டத்தை உற்று நோக்கினேன், நேற்று பேருந்தில் பார்த்த அந்தத் தெலுங்குக்காரர் தான் நடுவில் நின்று கொண்டு ஏதோ கத்திக்கொண்டிருந்தார். கண்டிப்பாக நேற்று நான் செய்ய நினைத்ததை இன்றைக்கு எவராவது ஒருவர் செய்திருப்பார் என்று நினைத்துக் கொண்டே அந்த இடத்தைவிட்டுக் கடந்தேன்.

.

வாடா மச்சான்! ஒருத்தன் சிக்கிட்டான்!

என்னடா! ஹைதிராபாத் வந்து ஒரு வருடத்திற்கு மேலே ஆகியும் இன்னும் கம்பெனியில் இருந்து ஒண்ணும் சொல்லாமல் இருக்கிறார்களே! என்று நினைத்துக்கொண்டிருக்கும் போதே, கடந்த வாரம் ஆபிஸுக்கு வந்த ஜெனரல் மேனேஜர், ஸ்டீபன்! சவுதி புராஜெக்ட் காண்ட்ராக்ட் கையெழுத்தாகிவிட்டது, சீக்கிரமே! கிளம்புவதற்குத் தாயார் ஆகிவிடு! என்று சொல்லிச் சிரித்தார். இந்த ஷாக் எனக்குப் புதிது ஒன்றும் இல்லாததால், நானும் சிரித்துக்கொண்டே எப்ப, சார்! கிளம்பவேண்டும்? என்று கேட்டேன். நாளைக்கே வேண்டுமானாலும் கிளம்பி வாருங்கள்! என்று தான் புராஜெக்ட் தந்தவன் சொல்லிட்டு இருக்கிறான். ஆனா, விசா! தான் அவ்வளவு சீக்கிரத்தில் ரெடியாகாது, குறைந்தது ஒரு மாதம் ஆகும் என்று சொல்லிமுடித்தார்.

நான் ரெம்ப நாட்கள் ஹைதிராபாத்தில் இருக்கமாட்டோம்! என்று வீட்டில் உள்ளவர்களிடமும், மனைவியிடம் சொல்லிச் சொல்லியே ஊரிலிருந்து வரும் போது பொருட்கள் எதுவும் எடுத்து வராமல், தேவைப்படும் போது ஒவ்வொன்றாக வாங்கிச் சேர்த்ததே ஒரு வண்டி வந்துவிட்டது. இப்போது நிறையப் பொருட்கள் ஊரிலும், இங்கும் என்று இரண்டு இரண்டாக இருக்கிறது. ஊருக்கு போன் செய்து வீட்டில் அப்பாவிடம் பேசிய போது, சிலப்பொருடகள் நமக்குத் தேவையாக இருக்கிறது, அவைகளைக் கொண்டுவர வேண்டுமானாலும் நீ! அதிகமாக‌ பணம் கொடுக்கத் தான் வேண்டும், அதனால் எல்லாவற்றையும் இங்குக் கொண்டு வந்துவிடு! தேவையானவைகளை வைத்துக் கொள்ளலாம், தேவையில்லாதவைகளை, நம்ம சொந்தகாரர்கள் யாருக்காவது கொடுத்துவிடலாம் என்றார். எனக்கும் அதுதான் சரியாகப் பட்டது.

இந்த இணையம் வீட்டில் இருப்பது ஒரு வகையில் வசதியாக இருந்தாலும், பல நேரங்களில் நம்மை அதில் அடிமையாக முடங்க வைத்துவிடும். கடந்த சனிக்கிழமை ஆபிஸ் லீவாக இருந்தது. காலையில் தூங்கி எழுந்ததே லேட்டாகத் தான். வெள்ளிக்கிழமை என்னுடைய வீட்டுப் பொருட்களை ஷிப்ட் பண்ணுவது பற்றி ஆபிசில் உள்ள நண்பர்களுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு ஐடியாவைக் கொடுத்தார்கள். அப்போது, சென்னை நகர் பையன் ஒருவன், எதுக்குச் சார்! ரெம்ப யோசிக்கிறீங்க? இப்ப எல்லாம் பேக்கர்ஸ் அண்ட் மூவர்ஸ் என்று மூலைக்கு மூலை போர்டு மாட்டி வைச்சுருக்கானுங்க! அவர்களில் எவரேனும் ஒருவரிடம் கொடுத்துடுங்க! பொருட்கள் எல்லாம் நல்ல ஷேப்பா, கொண்டு வந்து சேர்த்திடுவார்கள் என்றான். நானும் நல்ல ஐடியாவா இருக்கே! என்று நோட் பண்ணிக் கொண்டேன். நேற்று ஆபிசில் நோட் பண்ணிய ஐடியா என்னவோ, காலையில் மனைவி கொடுத்த டீயுடன் வந்து மன‌தில் ஒட்டிக்கொண்டது.

இப்போது ஞாபகம் இருப்பதை, இப்படியே விட்டால் மறந்துவிடும் என்று, லேப்டாப்பை திறந்து இணையத்தில் பேக்கர்ஸ் அண்ட் மூவர்ஸ் இன் ஹைதிராபாத் என்று தட்டியது தான் தாமதம். முதல் பக்கத்திலேயே சுலேகா டாட் காம் என்ற பேஜ் தானாகத் திறந்து போன் நம்பர் மற்றும் மெயில் ஐடி என்ற தகவல்களைக் கேட்டு, பாப் அப் வின்டோ ஒன்று ஓபன் ஆகியது. நான் உசாரா இருக்கிறேன்! என்ற எண்ணத்தில் அதில் என்னுடைய தகவல்கள் ஏதும் கொடுக்காமல் மூடிவிட்டு, அந்த வெப் பேஜில் இருந்த சில பேக்கர்ஸ் அண்ட் மூவர்ஸ்களின் தகவல்களில் உள்ள போன் நம்ப‌ர்களை நோட் பண்ணி அதில் முதலில் இருந்த, இரண்டு பேருக்கு கால் பண்ணி விவரங்களைக் கேட்டேன். அவர்கள் எந்த ஊரில் இருந்து எந்த ஊருக்கு ஷிப்ட் செய்யவேண்டும்? என்னென்ன பொருட்களை மேஜராக இருக்கின்றன? என்ற தகவல்களைக் கேட்டார்கள். நானும் பொறுமையாக அவர்களின் கேள்விக்கான பதில்களைக் கொடுத்தேன். ஒருவர் டாக்ஸ் மற்றும் இன்சூரன்ஸ் தவிர்த்துப் பதினான்காயிரம் என்றார், இன்னொருவர் டாக்ஸ் மற்றும் இன்சூரன்ஸ் எல்லாம் சேர்த்துப் பதிமூன்றாயிரம் என்றார். இவர்கள் இருவரிடம் பேசியதில் இவ்வளவு ரூபாய் வித்தியாசம் இருக்கிறதா? என்று எண்ணிக்கொண்டே குளிக்கச் சென்றேன்.

குளித்து வருவதற்குள், மனைவி இரண்டுமுறை பாத்ரூம் கதவை தட்டிவிட்டார். என்னவென்று கேட்டால், உங்க போன் ஓயாமல் அடித்துக்கொண்டே இருக்கிறது என்றார். யார் அடிக்கிறார்கள்? என்று கேட்டேன். அதற்கு அவர், புது எண்ணாக இருக்கிறது பெயர் வரவில்லை என்றார். நான் அவரிடம், மொபைலை எடுத்து பேசு! என்றேன். அதற்கு அவரோ, புது எண்ணாக இருக்கிறது, கண்டிப்பாகத் தெலுங்கில் தான் பேசுவார்கள், நான் எடுக்க மாட்டேன்! என்றார். சரி விடு! அடிக்கட்டும், நான் வெளியில் வந்து பேசுகிறேன் என்று சொல்லிவிட்டு அவசர அவசரமாகக் குளித்துவிட்டு வந்து மொபைலை எடுத்துப் பார்த்தால், இரண்டு எண்களிலிருந்து பனிரென்டு மிஸ்டுகால்கள் இருந்தது. அந்த எண்களில் ஒன்றை தொடர்பு கொண்டு கேட்டால், சார், நாங்க! சுலேகா டாட் காமில் இருந்து பேசுகிறோம், நீங்க பேக்கர்ஸ் அண்ட் மூவர்ஸ் விவரம் தேடுகிறீர்களா? என்று ஒருவர் கேட்டார். நானும் அவரிடம் தெரியாமல் "ஆமாம்" என்று சொல்லிவிட்டேன். அவர் என்னிடம் நாங்க உங்களுக்குப் பல பேக்கர்ஸ் அண்ட் மூவர்ஸ் விபரங்கள் தருகிறோம், உங்க மெயில் ஐடியை தாருங்கள் என்று கேட்டார். மெயிலுக்கு அந்தத் தகவல்களை அனுப்பியதோடு மட்டும் அல்லாமல் மொபைலுக்கும் தொடர்ந்து மெசேஸ் வந்து கொண்டே இருந்தது.

தொடந்து வந்து கொண்டிருந்த மெஸேஜ்களில் இருவதிலிருந்து இருவத்தைந்து பேக்கர்ஸ் அண்ட் மூவர்ஸின் விபரங்கள் மற்றும் போன் நம்பர்கள் இருந்தது. இதோடு விட்டுருந்தால் நல்லாயிருக்கும், ஆனா! அந்தப் பயபுள்ள நல்லவேலை ஒண்ண பார்த்துவிட்டு விட்டது. என்னனா, அந்த மெஸேஜில் இருக்கும் அனைத்துப் பேக்கர்ஸ் அண்ட் மூவர்ஸுக்கும் என்னுடைய போன் நம்பரை கொடுத்து உங்களுக்கு ஓர் அடிமைச் சிக்கிட்டான்! அவன் வேறு, இன்னைக்கு வேலைவெட்டியில்லாமல் சும்மா தான் வீட்டில் இருக்கான்! எவ்வளவு பேசினாலும் தாங்குவான் போல! அதனால் உங்க திறமையைக் காட்டுங்கள்! என்று கோர்த்து விட்டு அவன் அமைதியாகிவிட்டான். அப்புறம் என்னா! காலையில, ஒரு பத்து மணிக்குச் ச‌ங்கை எடுத்து ஊத ஆரம்பிச்சது.

சார், நீங்க வீட்டு பொருட்கள் ஷிப்ட் செய்ய வேண்டும் என்று சுலோகா டாம் காமில் சொன்னீங்களாம்!

ஆமாங்க! சொல்லியிருந்தேன்!

நாங்க‌ *---$%%%.. பேக்கர்ஸ் அண்ட் மூவர்ஸூல இருந்து பேசுறோம்!

அப்படியா! சொல்லுங்க.

எங்க, சார்! போகனும்?

அங்க, தான் போகனும்!.

என்னவெல்லாம் கொண்டு போகனும்?

இதெல்லாம் கொண்டு போகனும்!.

மேஜர் பொருட்கள் மட்டும் சொல்லுங்க?

டீவி, பிரிஜ், டைனிங்டேபிள், செயர், கூலர், பெட்!.

வண்டி இருக்க? சார்!

வண்டி இல்லங்க.

அலமாரி இருக்கா? சார்!

அலமாரி இல்லங்க.

நாகர்கோவிலில் இருந்து உங்க ஊரு எத்தனை கிலோமீட்டர்?

பதிமூணு கிலோமீட்டர்.

இவ்வளவு ரூபாய் ஆகும் சார்!

அப்படியா, நான் டேட் இன்னும் கன்பார்ம் ஆகல, டேட் கன்பார்ம் ஆனதும் சொல்லுறேன்.

நான் எப்ப, சார்! கால் பண்ணட்டும்?

அடுத்த வாரத்துல, கால் பண்ணுங்க.

மொத்தம் பதிமூணு பேரு, ஓர் ஆளு நானு, தெலுங்கு, ஹிந்தி, இங்கிலீஸ் என்று மூணு லாங்கேஜ் வேறு! கதற‌, க‌தற மேலே கேட்டக் கேள்வியைப் பாரபட்சம் இல்லாமல் கேட்டார்கள். நானும் எவ்வளவு நேரம் தான் காதில் இரத்தம் வராதது போலவே நடிக்கிறது!.

இதுல ஒரே பேக்கர்ஸ் அண்ட் மூவர்ஸிடம் இருந்து, இரண்டு மூன்று பேர் மாறி மாறி வேறு பேசினார்கள், ஏம்ப்பா! இப்ப, தான் உங்க ஆபிஸில் இருந்து விபரங்கள் கேட்டார்கள், என்று சொன்னால், சாரி, சார்! சுலேகாவில் இருந்து எனக்கும் மெஸேஜ் வந்தது, நான் ஆபிஸில் இல்லை, வெளியில் இருக்கிறேன். என்று மன்னிப்பு வேறு.

கொடுமை என்னானா! எல்லாத் தகவல்களையும் கேட்டுவிட்டு, சாரி, சார்! நாங்கள் லோக்கல் பேக்கர்ஸ் அண்ட மூவர்ஸ் ஸ்டேட் விட்டு ஸ்டேட் பண்ணுறது இல்லனு எகத்தாளம் வேறு. போதும்! இதோட நிப்பாட்டிக்கலாம்! என்று சொல்லலாம் என்றால் யாரிடம் சொல்வது என்பது தெரியாது.

காலையில, பத்து மணிக்கு ஆரம்பிச்சது, மாலையில் ஆறு மணி ஆன‌ பிறகும் விடலியே! நாலு பேரு, சார்! நாளைக்குக் காலையில வீட்டுக்கு வந்து, உங்க பொருட்களைப் பார்த்து கொட்டேசன் தருகிறோம் என்று அவர்களின் தொழில் நேர்மையை என்னிடம் விவரித்தார்கள்.

சும்மா, இணையத்தில் ஒரு பேக்கர்ஸ் அண்ட் மூவர்ஸ் இன் ஹைதிராபாத் என்று போட்டுத் தேடியது ஒரு குற்றமா?. கடந்த ஒரு வாரமாகக் கொட்டேசன் வாங்குவதும், எப்ப, சார்! டேட் கண்பர்ம் பண்ணுவீங்க! என்ற கேள்விகளுக்குத் தான் பதில் சொல்லிட்டு இருக்கிறேன்.

நேற்றைக்கு எனக்குப் பதிலாக இங்கு ஹைதிராபாத் ஆபிஸில் புதிதாக ஒருவரை எடுத்திருந்தார்கள், அவர் பூர்வீகம் சென்னை. ஹைதிராபாத்தில் வீடு வாடகைக்கு வேண்டும் என்று இணையத்தில் நேற்று தேடிக்கொண்டிருந்தார். இன்னைக்கு ஆபிஸுக்குக் கொஞ்சம் லேட்டா வருகிறேன்! என்று மெஸேஜ் மட்டும் எனக்கு அனுப்பியிருக்கிறார். பாவம்! யாருடைய போனில் சிக்கி தவிக்கிறாரோ? வந்தா தான் விசாரிக்க முடியும்.

பார்ப்போம்! இன்னொரு பதிவு எழுத்துவதற்கு மேட்டர் தேறுமா என்று!

.

தயவுசெய்து கிச்சன் பக்கம் வராதீங்க!!!

அன்றைக்குச் சனிக்கிழமை, ஆபிஸுக்கு லீவு என்பதால் நான் தூங்கி எழுவதேற்கே லேட்டாகிவிட்டது. மனைவியோ சீக்கிரமே எழுந்து டிபன் ரெடி பண்ணிவிட்டார். நான் பல்தேய்த்து, குளித்து டிபன் சாப்பிட டேபிளில் அம‌ரும் போது மணியானது பத்தை தாண்டியிருந்தது. வாரிய தலையுடன் வெளியில் கிளம்பிய மனைவி எனக்கு அவசர அவசரமாக நான்கு இட்லியை தட்டில் பரிமாறிவிட்டு, "நான் பக்கத்து வீட்டு அக்கா கூடச் சூப்பர் மார்கெட் போய் வருகிறேன், கொஞ்சம் நீங்க ப்ரிஜில் இருக்கும் கீரையை வெளியில் எடுத்து ந‌றுக்கி மட்டும் வைச்சுருங்க!" என்று சொல்லிவிட்டுக் கையில் கூடையுடன் கிளம்பினார்.

காலையில் எப்போதும் டிபன் சாப்பிடும் நேரத்தை விட இன்று லேட்டாக இருந்ததாலோ என்னவோ, பசி அதிகமாக இருந்தது. தட்டில் மனைவி வைத்த நான்கு இட்லி மட்டுமல்லாமல் இன்னும் இரண்டு இட்லி எடுத்து சாப்பிட்டுவிட்டு கிச்சன் சென்று ப்ரிஜ்ஜில் பாலீதீன் கவரில் இரண்டு கட்டுகளாகக் கட்டியிருந்த கீரையை எடுத்தேன். கீரையின் வேரில் அதிகமான அளவு மண் ஒட்டியிருந்தது. அதைத் தண்ணீர் விட்டு நன்றாகக் கழுவி சுத்தம் செய்து நறுக்கத் தொடங்கினேன். இரண்டு கட்டுகளையும் நறுக்கிய போது ஒரு பெரிய தட்டு முழுவதும் வந்தது.

சூப்பர் மார்கெட் சென்ற மனைவி திரும்பி வருவதற்கு நேரம் இன்னும் அதிகமாகவே இருந்தது. அதனால் நறுக்கிய கீரையை நாமே பொரியல் செய்தான் என்ன? என்ற எண்ணம் மனதில் எழவே, உடனே அதைச் செயல்படுத்தும் வேலையில் இறங்கினேன். வெங்காயம் மற்றும் பச்சை மிளகாய் இவையிரண்டையும் தனியாக நறுக்கி வைத்துக் கொண்டேன். தேங்காயும் துருவி தனியாக ஒரு தட்டில் அரைத்து வைத்துக் கொண்டேன். இப்போது ஸ்டவ்வில் கடாயை வைத்து, எண்ணெய் விட்டு, கடுகு உளுந்தம் பருப்புப் போட்டு, வெங்காயம் பச்சை மிளகாயைக் கொட்டி வதக்கிவிட்டு நறுக்கிய‌ கீரையைக் கொட்டினேன்.

கொட்டிய கீரையில் சிறிதளவு தண்ணீர் தெளித்து, உப்புப்போட்டு கிளறி, கடாயைச் சிறிது நேரம் மூடி வைத்தேன். சிறிது நேரத்தில் மூடியை எடுத்து கீரையைக் கிளறிவிட்டு ரெடியாக இருந்த தேங்காயைத் தூவி இறக்கினேன். இருபதில் இருந்து முப்பது நிமிடங்களில் எல்லாம் வேலையும் முடித்துவிட்டு ஹாலில் வந்து அமர்ந்து டீவியை ஆன் செய்து ஒவ்வொரு சானலாக மாற்றத் தொடங்கினேன்.

சிறிது நேரத்தில் சூப்பர் மார்கெட் சென்ற மனைவி வீட்டிற்குள் நுழைந்தார். வாயிலில் நுழையும் போதே, நான் கீரையை நறுக்கி மட்டும் தானே வைக்கச் சொன்னேன், பொரியலே பண்ணிடீங்களா!! என்று ஹாலில் இருந்த‌ என்னிடம் கேட்டுக் கொண்டே கிச்சனுக்குள் சென்றார். கிச்சன் ஷெல்பில் அவர் கழுவி அடுக்கி வைத்திருந்த மொத்தப் பாத்திரங்களும், இப்போது வாஷ் பேஷனில் கிடந்தது. ஒரு கீரையைப் பொரியல் பண்ணுவதற்குள் இவ்வளவு பாத்திரங்களையா எடுத்து வாஷ் பேஷனில் போடுவது? என்று கேள்வியை என்னிடம் திருப்பினார்.

ஆமா!! என்பது போல் பெரிதாக‌ தலையை ஆட்டி வைத்தேன்.

சரிங்க, வாஷ் பேஷ‌னில் இருக்கும், இந்த இரண்டு பெரிய பாத்திரத்தை வைத்து என்ன செய்தீர்கள்?

கீரையின் வேரில் மண் அதிகமாக ஒட்டியிருந்தது, அதனால் ஒன்றில் மாற்றி ஒன்றில் கழுவினேன்.

அதுக்கு எதுக்குப் பாத்திரம்? வாஷ்பேஷனில் இருக்கும் டேப்பை திறந்துவிட்டே கழுவலாமே!!

ஓ!! இதை இப்படிக் கூடச் செய்யலாமா என்று மைன்ட் வாய்ஸ் சொல்லியது.
ஆமாயில்ல, சரி அடுத்த முறை அப்படியே கழுவலாம்..

ஆமாங்க!! எதுக்கு ரெண்டு கடாயும் எடுத்துக் கழுவுதற்குப் போட்டிருக்கீங்க? சின்னக் கடாயில் தானே கீரையைப் பண்ணியிருப்பீர்கள், அப்புறம் எப்படிப் பெரிய கடாயும் வாஷ் பேஷனுக்கு வந்தது?.

சின்னக் கடாயில் தான் பொரியல் பண்ண ஸ்டவ்வில் வைத்தேன், கீரையை முழுவதும் கொட்டிய போது அந்தச் சிறிய‌ கடாயில் நிற்கவில்லை, அதனால் பெரிய கடாயை எடுத்து மாற்றினேன்.

என்னது!! சின்னக் கடாயில் கீரை நிற்கவில்லையா? அப்படினா எத்தனை கட்டுகள் எடுத்து பொரியல் செய்தீர்கள்?.

ப்ரிஜ்ஜில் இருந்த இரண்டு கட்டையும் நறுக்கி பொரியல் செய்தேன்.

நாம் ரெண்டு பேரும் சாப்பிட‌ ரெண்டு கட்டு கீரையா?. ஒரு கட்டுத் தாராளமா போதுமே, பண்ணியது எல்லாம் சரிதான், ரெண்டு கட்டையும் நீங்க தான் சாப்பிடணும்!!

அதுக்கென்ன!! சாப்பிட்டால் போச்சு!!

ஆமா! ஷெல்பில் இருந்த மொத்த தட்டுகளும் இங்க தான் கிடக்குது!! அதுல என்ன செய்தீர்கள்?.

அது.. வந்து... ஒரு தட்டுல வெங்காயம் வெட்டி வச்சேன், அப்புறம்ம்ம்ம் ஒரு தட்டுல பச்சை மிளகாய் வெட்டி வச்சேன், இன்னொன்னுல தேங்காய்....

எல்லாம் சரிங்க!! கீரை பொரியல் பண்ணுவதற்கு எதுக்குங்க மிக்சி?..

அது வந்து, தேங்காயை துருவி துருவி பார்த்தேன், சரியாக வரல, அதனால தேங்காயை உடைத்து போட்டு மிக்சியில் அரைத்து கொட்டினேன்..

பத்து நிமிடத்தில் நான் செய்யுற பொரியல், அதை நீங்கள் செய்து ஒரு மணி நேரம் எனக்குப் பாத்திரம் கழுவும் வேலையைக் கொடுத்திருக்கிறீர்கள்!!!

"இதுக்கு பேசாமல் கையை காலை வச்சுட்டு, டீவியாவது பார்த்திருக்கலாம்". மைன்ட் வாய்ஸ்

ஹாலில் ஓடிய டீவியில் வெற்றிக்கொடி க‌ட்டுப் படத்தில் வடிவேலு கேட்கும் கேள்விகளுக்குப் பார்த்திபன் கொடுக்கும் பதிலை பார்த்து, வடிவேலு தன் முகத்திற்கு நேரே கையை நீட்டி வேணுன்டா!! உனக்கு வேணும்!! என்ற வசனம் பேசும் காமெடி ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

.

கல்யாணமா சார்! அப்படினா பிளிச் பண்ணிக்குங்க!!!

ஊரில் எனக்கு விவரம் தெரிந்து சலூனுக்குச் சென்று முடிவெட்டுவதற்குப் பத்து ரூபாய் இருந்தது. இப்போது எண்பது ரூபாய் என்று நினைக்றேன். கடந்த சில வருடங்களாக‌ ஊரில் முடிவெட்டுவதற்கான‌ நேரம் எனக்கு அமைவது இல்லை. எங்கு இருக்கிறேனோ, அங்கிருந்து ஊருக்குப் போகும் போது முடிவெட்டிச் சென்று விடுவேன். அதனால் ஊரில் இருக்கும் வரை முடிவெட்ட வேண்டிய நிலை வருவது இல்லை. பெரும்பாலும் நான் சுயமாகச் சவரம் செய்வது இல்லை, கடையில் தான் சரவம் செய்வேன். சுயமாகச் சரவம் செய்வதற்குச் சோம்பேறிதனம் என்று சொல்ல முடியாது. சுயமாகச் செய்தால் குறைந்தது முகத்தில் பிளேடால் ஒரு மூன்று கோடுகளாவது போடாமல் சரவம் செய்து முடிக்க மாட்டேன். கீறல்கள் விழுவதற்குக் காரணம் முகத்தில் கொஞ்சம் முடி வளர்ந்தாலும் உடனடியாகக் கட்டிகள் வந்துவிடும். அந்தக் கட்டிகளில் தான் அதிகமாகக் கீறல்கள் விழும். அதற்குப் பயந்தே சலூனுக்கு ஓடிவிடுவேன்.

எந்த இடத்தில் நான் தங்கி இருந்தாலும் அதன் பக்கத்தில் ஒரு சலூன் கடையைப் பழக்கம் பிடித்து வைத்துக் கொள்வேன், வாரம் தவறாமல் சென்றுவிடுவதால் அவர்களுக்கும் நம்முடைய முகம் மறப்பது இல்லை. சென்னையில் அதிக நாட்கள் அம்பத்தூர் கனராபேங்க் அருகில் தான் தங்கி இருந்தேன். அந்த ஏரியாவில் மெயின் ரோட்டின் வளைவில் ஒரு பெரிய‌ மலையாள சர்ச் உண்டு. அதன் பக்கத்தில் இருக்கும் சலூனுக்குத் தான் நான் வாரம் ஒருமுறை செல்வேன். அந்தச் சலூனின் ஓனர் சற்றுக் குள்ளமாக, கமலின் விருமாண்டி மீசையைப் போல், அந்த‌படம் வருவதற்கு முன்பே இவர் வைத்திருந்தார், வாரத்தின் ஞாயிறு என்றால் என்னை அங்குப் பார்க்க முடியும். பக்கத்திலேயே வேறு சில கடைகள் இருந்தாலும், இவரது கடை மட்டும் எப்போதும் கூட்டமாக இருக்கும். முடிவெட்டியுடன் தலையை நன்றாக மசாஜ் செய்து கழுத்தை இரு பக்கமும் திருப்பி, அழகாக நெட்டி முறிப்பார், இதற்காகத் தனியாகக் காசு ஏதும் வாங்க மாட்டார். கடைக்கு வரும் கூட்டம் இவருடைய தொழில் நேர்த்தியின் காரணமாகக் கூட இருக்கலாம். அவருடைய சொந்த ஊர் தென்காசி என்று சொன்னதாக ஞாபகம்.

இப்போது நான் இருக்கும் ஹைதிராபாத்தில் இருக்கும் பெரும்பாலன‌ சலூன்களில் ஹேர்கட்டிங் மற்றும் சேவிங் மட்டுமில்லாமல் பிளிச்சிங், ஸ்டீம் ட்ரீட்மென்ட், ஹெட் மசாஜ், ஆயில் மசாஜ், பெடிக்யூர், மினிக்யூர், ஹேர் செட்டிங், ஹேர் பெர்மிங் என்று ஒரு பெரிய லிஸ்ட் போட்ட போர்டை மாட்டிருப்பார்கள். அதில் விவரமாகக் கட்டணத்தை மட்டும் போட்டிருக்க மாட்டார்கள். வெளியிலிருந்து பார்த்தால் கடை ரெம்பச் சாதரணமாகத் தான் இருக்கும். உள்ளேயும் பெரிய அளவில் எந்த வசதியும் இருக்காது. ஆனால் எல்லா வகையான ட்ரீட் மென்டிற்கும் கட்டணம் பெரிய கடைகளில் வாங்குவது போல் வாங்கி விடுவார்கள்.

நான்கு வருடங்களுக்கு முன்பு ஹைதிராபாத் ஆபிஸில் பணிசெய்து பேச்சிலர் வாழ்க்கை நடத்திக் கொண்டிருக்கும் போது, மஸ்கட் ஆபிஸில் இருந்து மாற்றலாகி ஹைதிராபாத் ஆபிஸுக்குப் புதிதாக நண்பர் ஒருவர் வந்து சேர்ந்தார். அவருக்கு அப்போது தான் கல்யாணம் முடிவு ஆகி, நிச்சயதார்த்தம் நடந்து முடிந்திருந்தது. ஆபிஸ் கொடுத்திருந்த‌ ஹெஸ்ட்க‌வுஸில் தான் நாங்கள் ஒன்றாகத் தங்கியிருந்தோம். அவர் முன்பு எப்போதும் ஹைதிராபாத்துக்கு வந்தது இல்லை. ஆனால் தமிழ்நாட்டில் பேசும் தெலுங்கு இவருக்குத் தெரியும். தமிழ்நாட்டில் பேசும் தெலுங்கிற்கும் ஹைதிராபாத்தில் இருப்பவர்கள் பேசும் தெலுங்கிற்கும் பெரிய அளவில் வேறுபாடு உண்டு. புதிய இடமாக இருப்பதால் வெளியில் எங்குச் செல்லவேண்டுமானாலும் என்னோடு தான் வருவார்.

நிச்சாயதார்த்தம் முடிந்திருந்ததால் போனில் அதிகமாகப் பேசிக்கொண்டே இருப்பார். அதனால் ஆபிஸ் முடிந்தால் எங்களுடன் ஹெஸ்ட்கவுஸூக்கு வராமல் வெளியில் எங்கள் தெருவை சுற்றிகொண்டே போன் பேசுவார். ஒரு நாள் ரெம்ப நேரம் ஆகியும் இவர் ஹெஸ்ட்கவுஸிற்கு வரவில்லை. நான் இவர் வெளியில் நின்று போனில் தான் பேசிக்கொண்டிருப்பார் என்று பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.

இரவு சாப்பிடும் நேரம் ஆகிவிட்டதால் வெளியில் சென்று போனில் பேசிக்கொண்டிருக்கிறாரா? என்று தேடினேன், அங்குக் காணவில்லை. தெருவைச் சுற்றிவருவார் என்று சிறிது நேரம் வெயிட் பண்ணினேன். கொஞ்ச நேரத்தில் என்னுடைய மொபைலுக்கு அவருடைய எண்ணிலிருந்து அழைப்பு வந்தது. மொபைலை ஆன் செய்து காதில் வைத்தால், ஸ்டீபன், உங்ளுடைய‌ பர்சை எடுத்துக் கொண்டு சீக்கிரமாக ஒரு சலூன் பெயரை சொல்லி அங்கு வருமாறு என்னை அழைத்தார்.

நானும் அவசர அவசரமாக் கிளம்பி அந்தச் சலூனுக்குச் சென்றால், ஆள் அடையாளம் தெரியாமல் கெட்டப்பே மாறி நின்றார். முடி வெட்டியிருந்தார், முகம் வேறு பட்டிப் பார்த்துப் பெயின்ட் அடித்தது போல் இருந்தது. என்னைப் பார்த்ததும் அவசரமாக வெளியில் வந்து ஒரு முந்நூறு ரூபாய் கொடுங்க! என்றார். நானும் கொடுத்தேன். கடைக்காரரிடம் கொடுத்துவிட்டு என்னிடம் வந்து, வாங்க வீட்டிற்கு போகலாம்! என்றார்.

இருவரும் சலூன் கடையைத் தாண்டி நடந்தவுடன், நண்பரிடம் என்ன விசயம் என்று விசாரித்தேன். ஹேர்கட் பண்ணலாம் என்று வந்தேன், சலூன் கடைக்காரர் ஹேர்கட் பண்ணி முடித்தவுடன், ஹெட் மசாஜ், பிளிச், ஸ்டீம் என்று ஒவ்வொன்றாகச் சொல்லி, இது பண்ணினால் நல்லாயிருக்கும் என்று சொல்லி ஒவ்வொன்றும் பண்ணுவத்ற்கு தொடங்கினார், சிறிய கடையாக இருப்பதால் கட்டணம் பெரிய அளவில் இருக்காது என்று நினைத்து, நானும் விசாரிக்காமல் தலையை ஆட்டிக்கொண்டே இருந்தேன். கடைசியாக‌ எல்லாம் முடித்துவிட்டு 1300 ரூபாய் கொடுங்க என்றார். நான் ஆயிரம் ரூபாய் தான் வைத்திருந்தேன், அதானால் தான் உங்களை, இங்கு வருவதற்குச் சொன்னேன் என்றார். வெள்ளாந்தியாகப் பேசும் நண்பரை பார்த்து சிரிப்பதா? பரிதாபம் கொள்வதா? என்று தெரியாமல் இருவரும் வீட்டிற்கு நடந்தோம்.

நண்பருக்குத் தமிழ்நாட்டில் பேசும் தெலுங்கு கொஞ்சம் தெரியும் என்று நான் முன்பே சொல்லியிருந்தேன் இல்லையா?. இவர் சலூன் கடைக்காரரிடன் ஹேர்கட் பண்ணும்போது அரைகுறையாகத் தெலுங்கில் பேச ஆரம்பித்திருக்கிறார். அப்போது தனக்கு அடுத்த மாதம் திருமணம் என்பதைச் சொல்லியிருக்கிறார். சலூன் கடைக்காரர் அதையே சாதகமாகப் பயன்படுத்தி, சார்! அப்ப நீங்க இப்பயிருந்தே இந்த மாதிரி ட்ரீட்மென்ட் பண்ணினால் கல்யாணம் பண்ணும் போது முகம் பளிச்சென்று இருக்கும் என்று சொல்லி, ஹெட் மசாஜ், ஆயில் மசாஜ் மற்றும் பிளிச், ஸ்டீம் என்று ஒவ்வொன்றாகப் பண்ணியிருக்கிறார். நம்ம நண்பரும் கடைக்காரரின் பேச்சில் மயங்கி எல்லாவற்றிற்கும் தலைய ஆட்டியிருக்கிறார்.

அப்புறம் என்ன? ஆடு மாட்டினால் பிரியாணி பண்ணாமலா விடுவார்கள்!!!

.

சொம்பு அடிக்கத் தீயா வேலைசெய்யணும் குமாரு!!!

1) புராஜெக்ட் மீட்டிங் என்று சொன்னவுடனேயே மேனேஜர் பேசுவதற்கு முன்னால் இருக்கும் செயரில் போய் அமர்ந்து கொள்ளவேண்டும். முக்கியமாக மேனேஜர், ஐ அம் கரெக்ட என்று கேட்பது நம்மைப் பார்த்துக் கேட்பதாக இருக்கும் படி அமர்ந்து கொள்ள வேண்டும். அப்படி அவர் கேட்கும் போது அவர் சொன்னது புரிஞ்சுதோ இல்லையோ எஸ் சார், யூ ஆர் கரெக்ட் என்று பெரிசா தலையை ஆட்டி வைக்க வேண்டும். அப்போதே அவர் கவனம் உங்க மேல பட்டுவிடும்.

2) புராஜெக்ட் மீட்டிங் நடந்து கொண்டிருக்குப் போது, எல்லாம் தெரிஞ்சவனே மூடிக்கிட்டு அமைதியாக இருக்கும் போது, நாம் மட்டும் பெருசா சவுண்டை கொடுக்கணும். சொல்லுறது தப்பா இருந்தாலும் அதுக்கு ஒரு பீட்டர் இங்கிலீஸ்ல ஒரு வெளக்கெண்ணை விளக்கம் கொடுக்கணும். மேனேஜர் பேசும் போது, ஒவ்வொரு சென்டென்ஸையும் அவரு முடிக்குப் போது நாமளும் எல்லாம் தெரிஞ்ச‌ ஏகாம்பர‌ம் போல முடிக்கிற வார்த்தையை மட்டும் சவுண்டா சொல்லி முடிக்கணும்.

3) பண்ணுற புராஜெக்ட்ல ஏதாவது தப்பு நடந்து பிரச்சனையாகி, மேனேஜ‌ர் அழைத்து திட்டும் போது, தப்பித் தவறி கூட எதிர்வினை ஆற்றிவிடக்கூடாது. முகத்திலேயே குத்தினாலும் வலிக்காத மாதிரியே முகத்தை வச்சுக்கனும். எல்லாம் திட்டி முடிச்சதுக்கு அப்புறம், அவருகிட்ட போயி "சாரி சார், அடுத்த முறை அதை நால மடிச்சு எட்டா அடுக்கி வைப்பேன்" என்று வழிய வேண்டும். ரெம்ப முக்கியமானது, அறையை விட்டு வெளியே வரும் போது மேனேஜருக்கு நன்றி சொல்ல மறந்துவிடக் கூடாது. இதை ஏன் ரெம்ப முக்கியம் என்று சொல்கிறேன் என்றால் நீங்க திட்டியது என்னை எந்த விதத்திலும் பாதிக்கவில்லை என்பதைக் காட்டுவதற்கு.(சுரணையில்லை என்பதை நாசுக்கா எப்படியெல்லாம் எழுத வேண்டியிருக்கு).

4) எல்லா ஆபிஸுலும் நால்லா வேலை செய்தும், மேனேஜருக்குப் பிடிக்காமல் ஒருவன் கண்டிப்பாக இருப்பான். அவனை முதலில் தேடி அடையாளம் கண்டு பிடிக்க வேண்டும். அப்புறம் என்ன!! புராஜெக்ட்டில் என்ன தவறு நடந்தாலும் அவன் மீது பழியைப் போட்டு ஒன்றுக்கு நாலாக மேனேஜ‌ரின் அறைக்குச் சென்று வத்தியை வைக்க வேண்டும். முடிந்தால் அவனுடைய பிர்சனல் விசயங்களையும் ஸ்பை மூலம் அறிந்து மேனேஜருக்கு அவ்வப்போது சுவாரசியமாகப் பரிமாற வேண்டும்.

5) ஆபிஸுக்கு மேனேஜர் வருவதற்கு முன்பாகவே நாம் ஆபிஸுக்கு வந்துவிட வேண்டும், தப்பித் தவ‌றி கூட மாலையில் மேனேஜர் ஆபிஸை விட்டுக் கிளம்புவதற்கு முன்பு நாம் கிளம்பி விடக்கூடாது. மேனேஜர் அறைக்கு வந்தவுடன், எழுந்து சென்று குட்மார்னிங் சொல்லி வர வேண்டும். எதிரில் அவரைப் பார்க்கும் போதேல்லாம் சலாம் வைக்கத் தவற‌க்கூடாது. அப்படியே அவர் எதிரில் வரவில்லையென்றால் அதற்கான வாய்ப்புகளை நாமே உருவாக்கி கொள்ள வேண்டும்.

6) காலையிலே ஆபிஸுக்கு வந்தவுடன் ஒரு நியுஸ் பேப்பரையும் விடக் கூடாது அத்தனையும் மதியத்திற்கு முன்பு படித்துவிட வேண்டும், அப்ப மதியதுக்கு மேல வேலை செய்யணுமான்னு நீங்க கேக்குறது புரியுது. அதுவும் இல்ல, லன்ச் முடித்து வந்தவுடன் பேஸ் புக்கை ஒரு ரவுண்டு கட்டி அடிக்கணும். அப்ப எப்ப தான் வேலை பாக்குறது என்று சின்சியர் சிகாமணியா, நீங்க கேட்பது புரிகிறது. மாலையில் நான்கு மணிக்கு மேல‌ மெதுவாகப் பைல்களை ஓபன் பண்ணி என்ன பண்ணலாம் என்று யோசிக்கணும், முடிஞ்சா அது சரியில்லை, இது சரியில்லை என்று வேலையை ஆரம்பிப்பதுக்கு முன்னே மேனேஜருக்கு சிசி வைச்சு நாலு மெயிலை தட்டணும். அந்த‌ மெயில்களுக்கு "எல்லாம் இருக்குடா!! கண்ணை நல்லா திறந்து பாருனு" ரிப்ளே மெயில் வந்தாலும் கவலையே படாமல் அடுத்த மெயிலை டைப் பண்ண தொடங்க வேண்டும்.

7) நாலு மணிக்கு மேல் வேலையை ஆரம்பித்துப் பக்கத்தில் இருக்குறவன் வீட்டிற்கு நகர்ந்தாலும், நாம சீட்டைவிட்டு நகரக் கூடாது. ரெம்பச் சின்சியரா வேலை பார்ப்பது போல் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு, யாரெல்லாம் வீட்டிற்குப் போகிறார்கள் என்று கணக்கெடுக்க வேண்டும். ஆறு மணிக்கு மேலே மேனேஜர் தன்னுடைய அறையில் இருந்து எழுந்து வந்து வீட்டிற்குக் கிளம்பலியா என்று கேட்கும் போது, ஒரு பைல் பாதியில நிக்குது சார், அதை படுக்க வச்சுட்டு கிள‌ம்புறேன் என்று பருப்பா! சாரி பொறுப்பா! பதில் சொல்ல வேண்டும்.

8) புராஜெக்ட்டில் ஏதாவது உங்களுக்குத் தெரியவில்லை என்றால் டீமில் இருக்கும் சீனியரிடமோ, டீம் லீடரிடமோ கேட்கக் கூடாது. நேரடியாக‌ நாட்டாமை டூ பாங்காளி, பங்காளி டூ நாட்டாமை என்பது போல் மேனேஜர் டூ நாம், நாம் டூ மேனேஜர் என்பது போல் தான் வைத்துக்கொள்ள வேண்டும். உப்புக்கு பெறாத அடுத்தவன் விசயமாக இருந்தாலும் மேனேஜரின் அறைக்குச் சென்று போட்டுக் கொடுத்துவிட்டு தான் மறுவேலையே பார்க்க வேண்டும். உங்களுடன் புராஜெக்ட்டில் இருக்கிறவன் உங்களை ஒரு பொருட்டாவே கருத‌வில்லையென்றாலும், நான் உங்களிடம் வந்து பேசுவதால் "புராஜெக்ட்டில் இருக்குக்கிறவர்கள் என்னை ஒதுக்குகிறார்கள்" என்று எஸ்ட்ரா பிட்டையும் சேர்த்து மேனேஜர் காதில் போட வேண்டும்.

9) வேலையைச் சீக்கிரமே முடித்துவிட்டாலும், தப்பித் தவறி கூட நம்முடைய‌ அவுட்புட்டை ஆபிஸ் நேரத்தில் மெயில் பண்ணிவிடக் கூடாது. ஆபிஸ் முடிந்து எல்லோரும் வீட்டிற்குப் போனதுக்குப் பிறகு தான் டெலிவிரபிள் மெயில் பண்ணனும், முடிந்தால் ஆபிஸில் காத்து இருந்து, லேட் நைட் பண்ணினால் இன்னும் பெரிய ஆளாக வருவதற்கு வாய்ப்பு இருக்கிறது. மறுநாள் மேனேஜர் வந்து எல்லார் முன்னிலும் உங்களுடைய சின்சியாரிட்டியை பாராட்டாமல் இருக்க மாட்டார்.

10) மேனேஜ்மென்டில் இருந்து நடத்தும் பார்ட்டி மற்றும் கல்ச்சுரல் புரோகிராம், கெட் டுகெதர் போன்ற‌ ஒன்றையும் தவற விடக்கூடாது. முதல் ஆளாகப் போயி மேனேஜர் பக்கமாகச் சீட் இருந்தால் போய் ஒட்டிக் கொள்ள வேண்டும். இதைப் பற்றிய அறிவிப்புகள் மற்றும் போட்டோக்கள் மெயிலில் வரும் போது, ரெம்ப நன்றி, நான் கலந்து கொண்டது எனக்குக் கிடைத்த மிகப் பெரிய பாக்கியம், உங்களை அங்குப் பார்த்ததில் ம‌கிழ்ச்சி என்று அந்த மெயில்களுக்கு ரிப்ளே பண்ணத் மறக்க‌க்கூடாது.

                                                 *-------**-------**-------**-------**-------*

இவ்வளவும் கடந்த வருடம் நீங்கள் செய்தவரா? அப்ப கவலையே வேண்டாம் அடுத்த மாதம் உங்களுக்கு டபுள் இங்கிரிமென்ட்.

இவ்வளவும் கடந்த வருடம் நீங்கள் செய்யவில்லையா? கவலையை விடுங்க, அடுத்த வருடம் நாம‌ டபுள் இங்கிரிமென்ட் வாங்க, சொம்படிப்போம் சாரி சேர்ந்துழைப்போம். கவுண்டவுன் ஸ்டார்ட்...

                          தீயா வேலைசெய்யணும் குமாரு!!!

.

நீ சேமிக்க வேண்டாம்! இழக்காமல் இருந்தால் போதும்!

கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் உள்ளவர்களுக்கு அருகாமையில் இருக்கும் விமான நிலையம் என்றால் திருவனந்தபுரம் விமான நிலையம் தான். நான் அலுவலக வேலையாக அடிக்கடி வெளிநாடுகளுக்குச் செல்வது உண்டு. வெளிநாடுகளுக்குச் சென்று வரும் போது இந்தியாவில் நான் இப்போது பணிபுரியும் என்னுடைய ஹைதிராபாத் அலுவலகத்திற்கும் செல்ல வேண்டியது இருக்கும். ஹைதிராபாத்திலோ, வெளிநாட்டிலோ இருந்து நான் வந்தாலும் திருவனந்தபுரம் விமான நிலையத்தில் தான் வந்து இறங்குவேன். விமான நிலையத்தில் இருந்து வீட்டிற்குச் செல்வதற்கு, எனது வீட்டில் இருந்து அப்பா அல்லது அண்ணன் யாராவது ஒருத்தர் வாடகைக்குக் கார் எடுத்துக் கொண்டு விமான நிலையத்திற்கு வந்து விடுவார்கள். நானும் அதில் ஏறி எந்த விதமான‌ பிரச்சனையில்லாமல் வந்து விடுவேன். திருவனந்தபுரம் விமான நிலையத்தில் இருந்து எனது வீட்டிற்கு வருவதற்கு ஆயிரத்து அறுநூறு ரூபாய் வாடகை வாங்குவார்கள்.

என்னுடைய கல்யாணம் முடிந்த ஓரிரு மாதத்தில், ஹைதிராபாத் அலுவலகத்திற்கும், சவூதி அரேபியாவிற்கும் ஒரு புராஜெக்ட் வேலையாகத் தொடர்ச்சியாக வாரம் ஒரு முறை என்று இரண்டு மூன்று முறை ஒரு மாதத்திற்குள் பயணம் செய்ய வேண்டி வந்தது. அப்போது நான் ஹைதிராபாத்தில் வீடு எதுவும் எடுத்திருக்கவில்லை. எனவே ஹைதிராபாத் வந்தால் அலுவலகத்தில் இருந்து ஏற்பாடு செய்திருக்கு ஹோட்டலில் தங்குவேன். வேலை முடிந்தவுடன் திரும்பவும் விமானம் மூலம் திருவனந்தபுரம் வந்து ஊருக்கு சென்றுவிடுவேன்.

வாரம் ஒருமுறை என்று திருவனந்தபுரம் விமான நிலையம் வந்து இறங்கி வீட்டிற்குப் போவதற்கும், வீட்டில் இருந்து திருவனந்தபுரம் விமான நிலையம் வருவதற்கும் மொத்தமாக மூவாயிரம் ரூபாய்க்கு மேல் செலவு ஆகும். நான் எப்போதும் ஹைதிராபாத்தில் இருந்து திருவனந்தபுரம் வருகிறேன் என்றால் ஒரு நாளைக்கு முன்னரே வீட்டில் சொல்லிவிடுவேன், அவர்களும் வாடகைக் காருக்குச் சொல்லிவிடுவார்கள். இவ்வாறு வாரம் ஒருமுறை வாடகைக் காருக்கு மட்டும் மூவாயிரம் ரூபாய் செலவு செய்வது என்பது கொஞ்சம் ஓவராக எனக்குப் பட்டது. அதனால் ஒருமுறை வீட்டில் உள்ளவர்களிடம் நான் வருவதற்கு நீங்கள் கார் எதுவும் எடுத்து வர வேண்டாம், நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன் என்றேன். எப்படி வரப் போகிறாய்? என்று அப்பா கேட்டார்கள், என்னிடம் ல‌க்கேஜ் எதுவும் இல்லை அதனால் நான் பஸ்ஸில் வருகிறேன் என்றேன். நான் ஏதாவது புதிதாகச் செய்கிறேன் என்று சொதப்பி வைப்பேன் என்பது அப்பாவிற்கு நன்றாகத் தெரியும். அதனால் அப்பா வேண்டாம்! நான் கார் எடுத்து வருகிறேன், அதிலேயே வந்துவிடு என்றார்கள், நான் கேட்கவில்லை.

ஹைதிராபாத்தில் இருந்து திருவனந்தபுரத்திற்கு வருவதற்கு விமான டிக்கெட்டிற்கு மட்டும் எட்டாயிரம் ரூபாய் செல‌வு செய்கிறவனுக்கு, ஆயிரத்து அறுநூறு ரூபாய் கார் வாடகைக் கொடுப்பதில் என்ன பிரச்சனை என்று நீங்கள் கேட்பது எனக்குப் புரிகிறது. விமான டிக்கெட் ஆபிஸிலேயே புக் செய்து கொடுத்துவிடுவார்கள். விமான நிலையத்தில் இருந்து ஊருக்குச் செல்வதற்கான கார் வாடகை மட்டும் தான் நான் எனது கையில் இருந்து செல‌வு செய்வேன். என்னுடைய திட்டம் ஹைதிராபாத்தில் இருந்து திருவனந்தபுரத்திற்கு விமானத்தில் வந்து, விமான நிலையத்தில் இருந்து ஆட்டோ அல்லது கால் டாக்சி பிடித்துப் பஸ் நிலையம் வந்து அங்கிருந்து ஊருக்குப் பஸ்ஸில் செல்வது.

இரவு பதினொரு மணிக்கு ஹைதிராபாத்தில் இருந்து கிளம்பி சென்னை வந்து சென்னையில் இருந்து டிரான்சிட் விமானம் பிடித்துக் காலையில் ஆறு மணியளவில் திருவனந்தபுரம் வந்து சேர்ந்தேன். எனது வீட்டில் இருக்கும் அண்ணன் மற்றும் அக்கா குழந்தைகளுக்காக எப்போதும் நான் ஹைதிராபாத்தில் இருந்து வீட்டிற்குப் போகும் போது இங்குள்ள கராச்சி பேக்கரியில் இருந்து பாதாம், பிஸ்தா, சாக்லெட் என்று வித விதமான பிஸ்கட் வாங்கிச் செல்வது உண்டு. இந்தமுறை நேரம் இல்லாததால் எதுவும் வாங்கவில்லை, திருவனந்தபுரம் விமான நிலையத்தில் இருந்து வெளியில் வரும் போது சரவணப் பவன் கடையில் புதிய ரக இனிப்பு வகைகளைக் கொண்டு வந்து அடுக்கிக் கொண்டிருப்பது கண்ணில் பட்டது, உடனாடியாக அங்குச் சென்று கொஞ்சம் இனிப்புகளை வாங்கிக் கொண்டேன். சரவணப் பவனின் விலை அனைவருக்குத் தெரியும் மொத்தமாக எழுனூற்று ஐம்பது ரூபாய் ரூபாய் பில் வந்தது.

விமான நிலையத்தில் இருந்து வெளியில் வந்து ஆட்டோ ஏதாவது கண்ணில் படுகிறாதா என்று தேடிய போது, ஒருவர் என்னிடம் வந்து, சென்னையில் இருந்து வர வேண்டிய‌ பிளைட் வந்திடுச்சா? என்று கேட்டார். நானும் ஆமாம் என்று சொல்லிவிட்டு திரும்புவதற்குள், பிளைட்டில் இருந்து வந்தவங்க எல்லாம் வெளியே வந்திட்டாங்களா? என்று அடுத்தக் கேள்வியை வைத்தார். நான் அவரைப் பார்த்து மெல்லிய புன்னகையுடன் இல்லைங்க, லக்கேஜ் போட்டவங்க வெளியே வந்து இருக்க மாட்டாங்க, கொஞ்சம் நேரம் ஆகலாம் என்றேன். நீங்களும் இந்தப் பிளைட்டில் தான் வந்தீங்களா? என்று அடுத்தக் கேள்வியை வைத்தார். நானும் ஆமாம் என்று சொல்லிவிட்டு, யாருக்காக வெய்ட் பண்ணுறீங்க என்றேன், என்னோட தம்பி சென்னையில் இருந்து வரான், அவனுக்காகத் தான் கார் கொண்டு வந்திருக்கிறேன் என்றார். நீங்க எங்குப் போகனும் என்று என்னிடம் கேட்டார், நான் வில்லுக்குறி என்றேன். அவர் எனது ஊரில் இருந்து பத்து கிலோமீட்டர் தூரத்தில் இருக்கும் குளச்சல் என்ற ஊர் தான் தங்களுடைய‌ சொந்த ஊர் என்றும் அங்கிருந்து தான், தன்னுடைய தம்பியை அழைத்துச் செல்ல கார் எடுத்து வந்திருப்பதாக விவரித்தார்.

நீங்க எப்படிப் போகப் போறீங்க? என்று என்னிடம் கேட்டார், நான் பஸ்ஸில் போகலாம் என்று இருக்கிறேன் என்றேன். அதற்கு அவர் எதுக்கு நீங்க பஸ்ஸில் போகனும், நாங்க அழகியமண்டபம் வழியாகத் தான் குளச்சலுக்குப் போவோம், நீங்கள் அங்கு இறங்கி கொள்ளுங்கள் என்றார். நான் உங்களுக்கு எதுக்குச் சிரமம் என்று சொல்லிவிட்டு நகரப் பார்த்தேன். அதற்குள் அவருடைய தம்பி வெளியில் வந்து இவரைப் பார்த்து தனது கையைக் காட்டினார். இவர் என்னிடம் கொஞ்சம் நில்லுங்கள், என்று சொல்லிவிட்டுத் தம்பியிடம் சென்று லக்கேஜ் இருந்த வண்டியை வாங்கிக் கொண்டு இருவரும் என்னை நோக்கி வந்தார்கள்.

வ‌ரும் போதே என்னைப் பற்றி அவருடைய தம்பியிடம் சொல்லியிருப்பார் என்று நினைக்கிறேன், இருவரும் என்னை நெருங்கி வந்தவுடன், அவருடைய தம்பியும் என்னிடம் வந்து கையைக் குலுக்கி தன்னை அறிமுகப் படுத்திவிட்டு, நீங்க எதுக்குப் பஸ்ஸில் போகணும், நாங்க அந்தப் பக்கம் தான் போகிறோம், எங்களுடம் வாங்க என்றார். அதற்கு மேலும் அவர்களிடம் மறுப்பு ஏதும் சொல்ல முடியாமல் அவர்கள் கொண்டு வந்திருந்த காரில் ஏறினேன். அண்ணன், தம்பி இருவரும் பின்னால் அமர, நான் டிரைவரின் பக்கத்தில் உள்ள இருக்கையில் முன்னால் அமர்ந்து கொண்டேன். என்னுடைய கையில் இருந்த சிறிய டிராவல் பேக்கை அவர்களின் லக்கேஜை வண்டியின் டிக்கியில் போடும் போது நானும் போட்டுக் கொண்டேன். கையில் சரவணப் பவனில் வாங்கிய இனிப்பு கவர் மட்டும் இருந்தது.

விமான நிலையத்தில் இருந்து நாங்கள் கிளம்பும் போதே காலை மணி ஏழு தாண்டியிருந்தது. காரில் ஏறிய பிறகு தான் ஒருவர், ஒருவருடைய பெயர்களையே அறிமுகம் செய்து கொண்டோம், நான் ஸ்டீபன் என்றேன், அவர்களில் அண்ணன் தன் பெயர் ராபின் என்றும், தம்பி ரூபன் என்று அறிமுகப் படுத்திக் கொண்டார்கள். அப்படியே அவர்களின் வேலைகளைப் பற்றியும் பேசினோம், சென்னையில் இருந்து வருபவர் கப்பலில் பணி செய்வதாகவும், இரண்டு அல்லது மூன்று மாதங்களுக்கு ஒரு முறை பணிமுடித்து ஊருக்கு வந்து போவதாகவும் சென்னார். நானும் என்னுடைய புராஜெக்ட்கள் பற்றி அவர்களுக்கு விளக்கினேன்.

கொஞ்சம் நேரம் எங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டிருதோம். பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே சென்னையில் இருந்து வந்தவர் கண்களை மூடி தூங்க ஆரம்பித்தார். இதற்குள் எனக்கு வீட்டில் இருந்து இரண்டு முறை போனில் அழைப்பு வந்துவிட்டது, எங்கு வருகிறாய், எப்படி வருகிறாய் என்று, நான் காரில் வருவது பற்றிச் சொன்னேன். திருவனந்தபுரம் முதல் நாகர்கோவில் செல்லும் சாலை என்பது ஒரு வழிச்சாலை மற்றும் குண்டும் குழியும் அதிகம். அதனால் அந்தச் சாலையில் நாற்பது தாண்டி வேகத்தில் செல்வது கடினம். காலை வேளையில் பள்ளி மற்றும் கல்லூரி பேருந்துகள் அதிகமாக‌ செல்வதால் டிராபிக் வேறு அதிகமாக இருந்தது. நான் எனது மொபைலை எடுத்து இணையத்தைத் திறந்து செய்திகளைப் படிக்க ஆரம்பித்தேன்.

கார் மார்த்தாண்டம் நெருங்கிய போது மணி ஒன்பது ஆகியிருந்தது. தூங்கி கொண்டிருந்தவர் எழுந்து வண்டியை நல்ல ஹோட்டலில் நிறுத்துங்கள் டிபன் சாப்பிட்டுப் போகலாம் என்றார். நான் வீட்டில் போய் டிபன் சப்பிடலாம் என்ற ஐடியாவில் தான் இருந்தேன். அம்மா போனில் பேசும் போதும் நான் வீட்டிற்கு வந்து டிபன் சாப்பிடுகிறேன் என்று தான் சொல்லியிருந்தேன். நம்முடன் இருப்பவர்கள் சாப்பிடப் போகும் போது நான் மட்டும் வரவில்லை என்று சொன்னால் நன்றாக இருக்காது என்பதால் நானும் அவர்களுடன் சாப்பிடவத‌ற்கு தயாரானேன்.

மார்த்தாண்டம் பஸ் ஸ்டாண்ட் வருவதற்கு முன்பே, வலதுப் பக்கத்தில் கார் பார்க்கிங் வசதியுடன் புதிதாகத் திறந்திருக்கும் ஹோட்டலுக்குள் நுழைந்தோம். எங்கள் ஏரியாவில் பெரும்பாலான ஹோட்டல்களில் காலையிலேயே புரோட்டா கிடைக்கும், அதற்குச் சால்னாவாகப் பீப், முட்டை அல்லது கடலை கறி என்று வைத்திருப்பார்கள். இந்த ஹோட்டலில் பீப்க்கு பதிலாக மட்டன் கறி இருக்கிறது என்றார்கள். அவர்களில் டிரைவர் உட்பட‌ மூன்று பேரும் புரோட்டா வித் மட்டன் என்று சொன்னார்கள். நான் பெரும்பாலும் டிராவல் செய்யும் போது நான்வெஜ் அதிகமாக‌ சாப்பிடுவது இல்லை, அதனால் நான் ஆப்பம் வித் கடலை என்று ஆர்டர் பண்ணினேன்.

தண்ணீர் பாட்டில், டீ, காபி என்று அவரவருக்குத் தேவையானவற்றை ஆர்டர் பண்ணினோம், நாம் வருவதோ ஓசியில் கார் பயணம், இதில் நம்முடைய‌ சாப்பாட்டிற்கு வேறு அவர்கள் பணம் கொடுக்க வேண்டுமா என்று நினைத்துக் கொண்டு சர்வரிடம் பில்லை என்னிடம் கொடுக்குமாறு கூறினேன். அவரும் என்னிடம் கொண்டு பில்லை தந்தார். பக்கத்தில் இருந்த அண்ணன் தம்பி இருவரும் நாங்கள் கொடுக்கிறோம் என்று என்னிடம் எவ்வளவோ சொல்லிப் பார்த்தார்கள், நான் கேட்கவில்லை அவர்கள் சாப்பிடுவதற்கு முன்பே நான் முடித்துவிட்டதால் நேராகக் கேஷியரிடம் சென்று பில்லை பார்த்துவிட்டு ஓர் ஐநூறு ரூபாய் தாளைக் கொடுத்தேன். பில்லில் நானூற்று இருபது ரூபாய் என்று இருந்தது.

சென்னையில் இருந்து வந்தவருக்குப் புகைப் பழக்கம் இருக்கும் போல, என்னிடம் கேட்டார், நான் இல்லை என்றேன், டிரைவர் அவருக்குக் கம்பெனி கொடுக்க இருவரும் ஹோட்ட‌லுக்கு வெளியில் வந்து ஊதினார்கள். நானும் இன்னொருவரும் காரில் சென்று வெயிட் பண்ணினோம். இருவரும் புகைத்து முடித்துவிட்டு, பின்பு வந்து காரில் ஏறி பயணத்தைத் தொடந்தோம். காரில் ஏறியவுடன், நாங்கள் உங்களை வில்லுக்குறியிலேயே டிராப் செய்து விடுகிறோம், அங்கிருந்து திங்கள் சந்தை வழியாக நாங்கள் குளச்சம் போய் விடுவோம் என்றார்கள். அழகிய மண்டபத்தில் இருந்து இவர்கள் குளச்சல் சென்றால் ஒரு நான்கு கிலோ மீட்டர் டிராவல் குறைவாக வரும். ஆனால் என்னை டிராப் செய்ய எனது ஊருக்கு வந்தால் இவர்களுக்கு ஐந்து கிலோ மீட்டர் சுற்றி செல்ல வேண்டும் என்பதால் நான் வேண்டாம் என்றேன், அவர்கள் கேட்கவில்லை. வண்டியை நேராக வில்லுக்குறிக்கு விடுங்கள் என்று டிரைவரிடம் சொன்னார்கள்.

வில்லுக்குறி மெயின் சாலையில் இருந்து பத்து மீட்டர் இடைவெளியில் தான் என்னுடைய வீடு இருக்கிறது. சரியாக வில்லுக்குறியை நெருங்கும் போது வீட்டில் இருந்து மனைவியின் போன் அழைப்பு, நான் போனை எடுத்துக் காதில் வைத்து "பக்கத்தில் வந்துவிட்டேன்" என்று சொல்லுவதற்குள் கார் வில்லுக்குறியில் நிறுத்தியாகிவிட்டது. டிரைவரும் என்னுடன் இறங்கி பின்னால் இருந்த லக்கேஜை எடுக்க உதவினார். நான் காதில் போனை வைத்துக் கொண்டே நன்றி சொன்னேன். அவர் தலையைச் சொறிந்தார். நான் யூகித்துக் கொண்டு பாக்கெட்டில் கையை விட்டால் எல்லாம் ஐநூறு ரூபாய் தாள். சில்லறைக் கேட்டால் நன்றாக இருக்காது என்று நினைத்துக் கொண்டே ஓர் ஐநூறு ரூபாய் தாளை கையில் திணித்து விட்டுப் பின்னால் இருந்த நண்பர்களுக்கு நன்றி சொல்லிவிட்டுப் போனில் மனைவியுடன் பேசிக் கொண்டே வீட்டிற்கு நடந்தேன்.

மனைவியிடம் போனில் "இதோ இறங்கி நடந்து வந்து கொண்டிருக்கிறேன்" என்று சொல்லிவிட்டுப் போனை கட் செய்துவிட்டு என்னிடம் இருக்கும் எல்லாம் சரியாக இருக்கிறதா என்று பார்க்கும் போது, விமான நிலையத்தில் உள்ள சரவணபவன் கடையில் வாங்கிய‌ இனிப்பு கவரை எடுக்க மற‌ந்து காரில் விட்டு வந்திருந்தேன். திரும்பி சாலையைப் பார்த்தால் கார் கிளம்பியிருந்தது. அவர்களுடைய போன் நம்பர் கூட வாங்கியிருக்கவில்லை. அவர்களுடைய பெயர் மற்றும் ஊர் குளச்சல் என்று மட்டும் தான் தெரியும். குளச்சல் என்பது சிறிய கிராமம் கிடையாது, அதைச் சுற்றியும் பல ஊர் உண்டு. எவரிடமும் சென்று விசாரிக்கவும் முடியாது. ஒருவேளை அவர்கள் அந்த இனிப்பை எனக்குத் தர வேண்டும் என்று நினைத்தாலும் அவர்களுக்கும் என்னுடைய போன் நம்பரோ, முகவரியோ தெரியாது.

எப்படியோ, ஆயிரத்து அறுநூறு ரூபாய் சேமிக்கப் போகிறேன் என்று, இனிப்பு கவர் எழுனூற்றி ஐம்பது, ஹோட்டல் பில் ஒரு நானூற்றி இருபது மற்றும் டிரைவரின் டிப்ஸ் ஐநூறு, ஆக மொத்தம் ஆயிரத்து அறுநூற்று எழுபது ரூபாய் இழந்து வந்திருந்தேன். இதில் கொடுமை என்னவென்றால் நான் வீட்டிற்கு வந்தவுடன் அண்ணன் மற்றும் அக்காவின் குழந்தைகள் இருவரும் என்னுடைய டிராவல் பேக்கை பிரித்துச் சாக்லெட் தேடியது தான். அவர்கள் இருவரின் ஏமாற்றத்திற்கு என்ன விலைக் கொடுப்பது என்று தெரியவில்லை.

.